Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
1
Katarzyna Siwek
Moja mała Flo
Nazywam się Otho Otto. Posiadam jedno piętro
ekskluzywnego budynku mieszkalnego i tym samym mam około
jedenastu pokoi. W tych jedenastu pokojach tylko jeden ma
okna. I te cztery okna wychodzą na apartament naprzeciwko.
Wydawało mi się, że posiadając tak wiele, jestem bardzo
szczęśliwy. Ale ślepiec dostrzega swą ślepotę dopiero wtedy,
gdy odzyskuje wzrok. Szczęście zmieniało się powoli w
samotność, a samotność w szczęście. Tak właśnie było, dopóki w
apartamencie naprzeciwko nie zamieszkał ktoś nowy. Nie
pamiętam, co było przedtem, wszystko zebrało się w jednym
momencie i znikło. Zakochałem się, ni stąd, ni zowąd, aż do
szaleństwa. W końcu człowiek jest stworzony do tego by kochać,
czyż nie?
To był zwyczajny dzień. Taki jak wszystkie inne. Wstałem,
odłączyłem od moich powiek generator snu. W łazience owiała
mnie morska bryza. Z przyjemnością dałem nura w mój
mikro-ocean wanienny. W jadalni czekało na mnie śniadanie
zgodne z menu, jakie wcześniej ustaliłem ze swoim
programatorem kuchennym. Potem szybko ubrał mnie japoński
lokaj. Miał trudności z zawiązaniem mojego krawata, co
świadczyło, że kończą mu się baterie. Jak zawsze zasiadłem w
pracowni, twarzą do moich jedynych czterech okien. Wygodnie
rozsiadłem się w masażo-fotelu, pozwalając by zimne, metalowe
paluszki pełzały po moich zestresowanych mięśniach.
Prawdopodobnie był to słoneczny, piękny dzień. Prawdopodobnie,
bo zasłony anty UV zmieniały światło słońca w szarą bezbarwną
chmurę metalicznego blasku. Tafla apartamentowca była
niezmiennie gładka. Poszczególne zielone segmenty były niczym
łąka usiana kwiatami przewodów. Lubię tak siedzieć i patrzeć,
rojąc sobie cóż się może tam dziać, pod szklaną łąką.
Świadomość, że widzę właśnie mrowie mi podobnych, że rozgrywa
się wieczne przedstawienie, sprawia, że każdego dnia wszystko
wydaje mi się specjalne, wyjątkowe. Nie lubię tego, co jest
poza, co jest gdzie indziej. Tam jest dużo niepewności,
wszystko jest niestabilne. Nic nigdy nie jest zakończone,
tylko następuje kolejna zmiana i tak w kółko, nie dając
wytchnienia ani czasu na zastanowienie, co przed chwilą się
stało. Tu jest inaczej. W moim małym królestwie widzę
wszystko, nad wszystkim mogę się pochylić, mogę się
zastanowić, bo mam dużo czasu. Mam cały skarbiec czasu, którym
nie muszę się dzielić. Tutaj wszystko trwa aż do totalnego
wyczerpania, a zmiany są tak rzadkie jak ptaki, które nigdy
nie docierają przed moje okna, rozbijając się o zasłony anty
UV. Dlatego wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy zielona łąka
apartamentowca, tuż przed moim nosem nagle zafalowała i
eksplodowała jasnym światłem wnętrza. A to co tam zobaczyłem,
to był cud. Rudowłosy, białoskóry, gładkonogi cud. A przez
tyle lat, żyłem w przekonaniu, że cuda się nie zdarzają.
Nazwałem ją 83b. Mój domowy zestaw satelitarny od razu
wyśledził swym czułym cyber-okiem numer jej apartamentu. 83b.
Przez kilka dni chodziłem w kółko po ciemnym salonie
multimedialnym powtarzając ten numer, który później
przepoczwarzył się w jej motyle imię. Powtarzałem aż do
upadłego, dopóki nie odnalazłem w sobie dość odwagi by znów
popatrzeć. Nic nie było takie same. Mój masażo-fotel zmienił
się w jakąś mocarną twierdzę, barykadę zza której mogłem ją...
podglądać? Nie, ja jej nie podglądałem, ja nawet na nią nie
patrzyłem. Ja byłem. A gdy ona znikała, ja przestawałem być.
Po pewnym czasie poczułem się zbyt słaby. Zaczęły mi
doskwierać niedostatki mojej dość ograniczonej fizyczności.
Obsypałem pieniędzmi kogo trzeba, a oni zasypali mnie
ulepszeniami. Wzmocniłem swoje oko ciekło krystaliczną lunetą.
Rękę przedłużyłem skanerem cyfrowym. I rozpocząłem pustelniczy
żywot, kryjąc się w jaskini ciemności mojego czterookiennego
pokoju. A jaskinia ta była pełna cudów, miodów, zapachów,
aromatów, jedwabiów, które, mimo że dzieliła nas pancerna
czterdziestowarstwowa, kulo i kwaso odporna granica,
przenikały prosto od niej, w moją samotność.
Po pewnym czasie wiedziałem dość dużo. Gdybym wiedział,
jak zgubna okaże się ta wiedza w niedalekiej przyszłości,
pozwoliłbym by te zapamiętane szczegóły ulatywały, gdzieś
wysoko, prosto pod przeciwrodnikowy procesor tlenowy. Każdy
kolejny element był jak klejnot, który z zabójczą ostrożnością
umieszczałem w mej biednej głowie, uważając, by nie uronić
niczego, by przypadkiem nie rozsypać błyszczących świecidełek
po podłodze. Co wiedziałem?
Wiedziałem, że ma szaro-niebieskie oczy, tętniące życiem,
z uśmiechem zaklętym między źrenicami. Nawet gdy płakała, jej
oczy śmiały się. A płakała rzadko, śmiała się często.
Wiedziałem, że jest niesamowicie gładka i aksamitna, nie
biała, jak mi się wydawało na początku, ale złota, słonecznie
złota. Zapewne skutek wakacji na zatłoczonych ostatnich
archipelagach natury, które miały tyle z naturą wspólnego, co
mój generator odpływu nieczystości. Mógł to być też bardzo
zręczny naświetlacz lub generator koloru. Skoro japończyk
sterując własnym pigmentem mógł zmienić się w murzyna, to
czemu moja 83b nie mogła być słonecznie złota?
Wiedziałem, że ma długie, rude włosy, co dziwiło mnie
niezmiernie. W dość dalekiej przeszłości Główny Urząd Ochrony
Mienia Publicznego wydał skrupulatnie przestrzegane
zarządzenie, o ośmiocentymetrowej wymaganej długości włosów,
wpływając w ten sposób na oszczędność wody, energii i
wszystkiego, czego nieustannie brakowało. Na szczęście
gładkonoga postanowiła zostać wyjętą spod prawa i jej włosy
oplatały ją jak jakiś czarodziejski, misterny płaszcz.
Uwielbiałem jak jej włosy płynęły strumieniami przez
powietrze, jak je odgarniała, czesała, jak się nimi bawiła.
Jak ubierała w nie swą doskonałą twarz.
Wiedziałem, że ma klasę. Była wyniosła, oszczędna w
gestach i słowach. Znała swoją wartość. Nie było w niej cienia
wulgarności, czy jakiejś tandetnej młodości, wyzwolonej i
niestrawnej. Nogi zawsze razem, nigdy łokci na stole, ziewając
zasłaniać sobie usta dłonią, myć ręce przed każdym posiłkiem i
zęby po. Za to pokochałem ją najbardziej. Za to, że była tak
idealna, niezmącona, zawsze właściwa, taka jaka powinna być.
Wiedziałem, że jest bardzo młoda, ledwie nastoletnia.
Było w niej jednak coś z szlachetnej dojrzałości, jakiej
większość szlachetnie dorosłych kobiet nigdy nie doświadczy.
Nie miała kasków vr, w których młodzież niemal mieszkała, nie
odrywając się od nich ni na chwilę, jedząc, śpiąc i żyjąc w
nich. Nie miała portalu v-date, nie podrywała nastoletnich
masturbantów (sam testeron i rzeżączka) na cyber autostradach.
Nie miała symulatorów sportowych, filmowych, cukierniczych,
alkoholowych. Nie robiła monstrualnych zakupów na tanich jak
barszcz virtualnych aukcjach dóbr przechwyconych. Nie połykała
białych proszków, nie paliła białych skrętów. Była czysta.
Była taka, jaka powinna być. Idealnie idealna.
Wiedziałem, że ją kocham.
Wiedziałem, że będę ją kochać do samego końca.
Nie wiedziałem tylko jednego.
Nie wiedziałem, że na samej miłości długo nie pociągnę.
Kiedy pojawiło się pragnienie? Nie wiem. Nie pamiętam.
Nie chcę pamiętać. Podejrzewam, że tkwiło we mnie już od
samego początku, jeszcze przed tajemniczym pojawieniem się
gładkonogiej, rudej flamy, ale moja dystyngowana natura
gentlemana nie pozwala się otwarcie do tego przyznać. Możecie
sobie tylko wyobrazić, jak przygryzam palce, gdy gaśnie
światło, a ona zaczyna się wiercić wśród morza pościeli. Jak
zaciskam dłonie, gdy kolejne części dobrze skrojonego ubranka
lądują na podłodze. Wyobraźcie sobie, ile razy stałem przed
wyjściem z moich jedenastu pokoi, czując na plecach zdziwiony
aż do bólu wzrok mojego japońskiego lokaja, a w głowie
kołatały się niedorzeczne myśli, by wyjść, by znaleźć się pod
drugiej stronie, a potem pójść, może coś powiedzieć, może
dotknąć, wreszcie zrobić cokolwiek. I jak ten strach przed
niepewnym, niestabilnym i pędzącym znów wygania mnie do
fortecy masażo-fotela. Ile razy moja ręka zapalała setkę
halogenów, by wreszcie się zdemaskować, wyjść z jaskini
ciemności i ile razy ta sama ręka w ułamku sekundy gasiła te
halogeny, zanim na dobre zdołały rozbłysnąć. Ile było
zatrzymanych powitalnych gestów, skinień, a nawet niby
przypadkowych spojrzeń. Ile było liścików, bilecików, ile
przekazów wszelkim możliwymi vr'ami, kanałami, cyberłączami i
różnymi innymi gońcami, ile prawie wysłanych kwiatów,
bajecznych prezentów, znaków. Zawsze z ognistą chęcią, która
wypala się, zanim zdoła być ognista. W końcu zauważyłem, na
swoją zgubę, że łatwiej jest schować się jeszcze głębiej, niż
wyjść naprzeciw, łatwiej wziąć, niż dać, ukraść niż podarować.
Otho Otto domyślił się wreszcie, że łatwiej skopiować i mieć
przy sobie, niż podziwiać to, co istnieje z daleka. Otho Otto
szukał już tylko bodźca by stać się twórcą nie widzem. I ten
bodziec się znalazł, dość szybko, dość zachłannie. Wtedy
rozpoczęło się nowe. To nowe miało na imię Flo. Ale Otho Otto
zapomniał o jednym. O tym, jak wielki wstręt i nienawiść czuje
do tego, co nowe.
To był kolejny, prawdopodobnie słoneczny dzień. Niemal
stopiony z masażo-fotelem wypatrywałem swe oczy. Patrzyłem jak
83b wstaje, jak kocim ruchem przeciąga się, jak jeszcze
zatopiona w pościeli smakuje swój sen, jak jeszcze jej nie ma,
a już jest. Poczochrała swoje rude włosy, jakby bawiła się
setką czerwonych płomieni. Coś poprawiła, coś ułożyła, coś
wygładziła. Wstała. Bosa i poranna. Jej wbudowany w ścianę,
seryjny programator kuchenny wypluł z siebie filiżankę kawy
(nie powinna pić kawy, to źle wpływa na jej cerę). Wypiła,
poczytała przekazy z ostatniej doby na stolikowym rzutniku.
Jej szaro-niebieskie oczy były jeszcze bardziej
szaro-niebieskie niż zazwyczaj. Zrzuciła z siebie koszulkę
nocną (wrodzony zmysł gentlemana nie pozwolił odwrócić mi
wzroku). Stanęła przed swoim trójskrzydłowym lustrem. Ręce na
biodrach, parę głupich minek, we mnie coś śpiewa. Jej odbicie,
mniej doskonałe niż ona, ale w końcu było nią, więc musiało
mieć w sobie coś z doskonałości. I to była ta iskierka. Szybki
ciąg myśli. Z początku niedorzeczne, bez sensu, ale po
chwili... po chwili wiedziałem. Mój zbyt duży majątek w tych
zbyt biednych czasach da mi sprzęt, którego potrzebuję. Da mi
Kreatora Hologramów, z programem do modyfikowania osobowości.
Tak, hologram z wbudowanym odwzorowaniem powierzchni. Nigdy
nie miałem zaufania do zimnych androidów, a hologram z
najnowszej, platynowej już serii, umie nawet generować ciepło,
imitować tętno i oddech. Zerwałem się jak oparzony z fotela i
zacząłem sporządzać listę, którą kilka godzin później, z
trudem wygrzebując się spod stosu dysków literatury fachowej,
wręczyłem japońskiemu lokajowi. Opanowała mnie gorączka.
Biegając z pokoju do pokoju nie mogłem się doczekać kiedy,
kiedy wreszcie... Dwa dni bez snu, bez jedzenia, bez sensu.
Ledwo trzymałem się na nogach, bliski wszelkim atakom serca, z
kolanami jak z waty, gdy kilkadziesiąt różnych pudeł i pudełek
wylądowało w holu. Nie chciałem żadnych programistów, żadnych
inter- czy vr- nautów, węszących za łatwym zarobkiem.
Poskładałem wszystko sam, zadziwiająco szybko. Nie mogłem
opędzić się od uczucia, że już kiedyś to robiłem, nie raz, nie
dwa, ale wiele razy. Nie mogłem sobie jednak niczego
przypomnieć, skoro wszystko przed pojawieniem się 83b nie
miało żadnego znaczenia, niemalże nie istniało. Splątane
druciki, zesuplone kabelki, ekrany ciekło, stało i gazo
krystaliczne, dane na dyskach miękkich, twardych,
elastycznych, laserowych, a nawet w postaci kremów, aerozolów
i płynów, wszystko to, jak jakaś dziecinna układanka szybko
połączyło się w jedną całość. Wielki Kreator Hologramów
wypełniający, mimo zdecydowanych protestów japońskiego lokaja,
niemal cały hol szczerzył się i błyskał milionem elektrycznych
kłów i pazurów. Teraz tylko kilka przycisków, setki ustawień,
programowanie systemów, miliony operacji, żonglowanie kartami
i napędami. A potem to, co najważniejsze. Garść poleceń,
wprowadzenie kilku parametrów, które z fotograficzną i
satelitarną dokładnością mogłem odtworzyć, za każdym razem,
gdy zamykałem powieki. Gdy ujrzałem na głównym panelu to
upragnione ,,Kreator rozpoczął wizualizację i transfer
osobowości" zasnąłem, tuż obok na podłodze. Miałem dziwne sny,
słodkie i przerażające zarazem. Ale najdziwniejszy ze
wszystkich snów rozpoczął się, gdy otworzyłem oczy i
natrafiłem na spojrzenie pary zamglonych, pustych
szaro-niebieskich źrenic.
Była brudna, cała w androidalnym smarze, ale nawet przez
tę szarą powłokę widziałem złoto jej skóry. Umyłem ją.
Poddawała się dotykowi moich rąk bez żadnego sprzeciwu, mimo
że nie pamiętam, bym ją tak zaprogramował. Patrzyłem i
topniałem z zachwytu, jak z lepkiej, szarej mazi wyłaniają się
te ręce, te nogi, ta szyja, ta twarz. Miałem wrażenie, że
umrę, gdy dotknąłem rudych włosów, tych płomieni, które do tej
pory były uwięzione za szklaną taflą, a teraz były tuż obok.
Ruszała się z tą kocią gracją, identyczną. Miała te same
drobne dłonie, bose stopy, taki sam kolor, wszystko miała
takie same. Tylko oczy jej nie śmiały się, nie było w niej
uśmiechu, ale pomyślałem, że nie tak od razu, że nie wszystko
na raz, że się postaram, by ten uśmiech się pojawił. Później
nakarmiłem ją. Mimo że hologramy nie powinny przejawiać
skłonności do łakomstwa, może ten był inny, bo rzuciła się na
jedzenie z iście diabelskim apetytem. Czuwałem, by nie zjadła
za dużo. Nie wolno jej było utyć, ani schudnąć, dopóki 83b nie
utyje, ani nie schudnie. Od tamtej pory, każdego ranka ważyłem
ją na wielkiej, srebrnej wadze, porównując wynik z tabelą jaką
wytropiła dla mnie na ciele 83b satelitarna wróżka. Gdy
skończyła jeść, położyliśmy się spać. Nigdy nie zasypiałem tak
szczęśliwy, mając u boku małą kopię mojej gładkonogiej 83b.
Nazwałem tę kopię Flo. Zasnąłem w przekonaniu, że będzie
wspaniale, cudownie, że zacznie się teraz obłędny sen, w
którym wszystko wolno, wszystko jest na wyciągnięcie dłoni. I
nie myliłem się. Przez pewien czas było jak w niebie. Dopóki
nie przypomniałem sobie, że kopia jest tylko kopią, nawet
gdyby była czymś tak wdzięcznym i uroczym jak moja mała Flo.
Przez pewien czas było, jak wspomniałem wcześniej,
cudownie. O większym szczęściu nie mogłem nigdy marzyć.
Wstawałem rano i później była już tylko Flo, Flo i Flo. Powoli
zaczynałem lubić ją, nie jako odzwierciedlenie 83b i nie jako
własne, prywatne, żywe zwierciadełko. Przypałem się nawet, ku
mojemu wielkiemu zdziwieniu, że coraz rzadziej zaglądam do
pracowni, że coraz rzadziej wyglądam przez moje cztery okna.
Pewnie dlatego, że patrzenie na 83b oznaczało rozłąkę z tą,
którą mogłem dotknąć, która mówiła i słuchała, nie była niema,
ślepa i głucha na mnie. Wystarczył mi tylko odgłos bosych stóp
(Flo zawsze musiała chodzić boso), potok ognia gdzieś koło
mojej twarzy, złoto na mnie, koło mnie, pode mną. Wśród całej
euforii i wręcz bolesnego szczęścia, czułem, że wreszcie mam,
mam to, o czym tak obsesyjnie marzyłem, wreszcie nie muszę się
kryć z tym czego chcę i czego potrzebuję. Ku mojej zgubie
wszystkie drobne zmiany jakie zachodziły na jej powierzchni,
umykały mojej uwadze. Flo zaczynała, z moim przyzwoleniem, a
chwilami nawet za moją zachętą, żyć własnym życiem. Odcinała
się od tego, czemu była przeznaczona. Fizycznie pozostawała
niezmienna. Ubierała się w to co jej kazałem, nigdy nie
spinała swych rudych włosów, miała te same kosmetyki, balsamy,
szampony, buty, skarpetki, nawet piłą tą samą kawę, co jej
pierwowzór, ale w środku... Już nie tyle przestawała
przypominać 83b, być nią, a zaczynała być jej zaprzeczeniem.
Odnajdowałem w niej to wszystko, czym nie była 83b. Flo
stawała się zbędna, niepotrzebna, nawet nie była zużyta,
wyeksploatowana, ale po prostu... niepotrzebna. Nie
potrzebowałem jej, nie była tym, do czego była przeznaczona.
Była ja piękna dla oka potrawa, która straciła swój smak i
zapach, ale nadal jest atrakcyjna, jeśli tylko na nią patrzeć.
A jeśli powoli mogłem tylko patrzeć na nią, to po co mi ona?
Ktoś może zapytać: jaka była Flo?
Flo była moja. Moja mała Flo.
Flo była złota, ruda, bosa, miękka i gładkonoga.
Flo była szczodra w gestach i słowach, krzykliwa, bardzo
emocjonalna i dziecinna. Płakała często, śmiała się rzadko.
Prawdopodobnie nigdy nie zaświtało w jej głupiutkiej główce,
że ma jakąś wartość. Była całkowicie uległa moim żądaniom,
prośbom i rozkazom. Była nietaktowna. Lubiła wydekoltowane,
zbyt krótkie sukienki. Rozkraczała się, gdy siadała lub
opierała swoje długie nogi o wszystko co popadnie. Nieustannie
żuła gumę, bawiąc się nią i rozklejając po całym domu, we
wszystkich, nawet najbardziej nieprawdopodobnych miejscach.
Zawsze trzymała łokcie na stole. Bawiła się jedzeniem. Jedząc
mlaskała, mruczała i mówiła z otwartą buzią. Bekała i
oblizywała palce. Gdy ziewała, to już na całe gardło. Nigdy
nie myła rąk przed jedzeniem, a zęby szorowała tylko dwa razy
dziennie. Flo krwawiła raz w miesiącu. Bałaganiła i
hałasowała. Za dużo lub za mało mówiła. Zostawiała po sobie
czasami brzydki zapach w łazience. Zużywała za dużo mydła i
dezodorantu. Brudziła zbyt dużo ubrań. Malowała, wbrew moim
zakazom, paznokcie. Potrafiła cały dzień nic nie robić, tylko
spać. Co najgorsze, gdy się budziła, nie było kociego
przedstawienia, nie strzepywała ostrożnie i pomału snu ze
swoich rzęs, tylko zrywała się i biegła nie wiadomo dokąd,
tupiąc niemiłosiernie. Nie robiła głupich min. Musiałem
zmuszać ją do picia kawy. Nigdy nie przeglądała się nago w
lustrze. Ba! Nigdy nawet nie chciała rozebrać się przede mną.
I wyobraźcie sobie teraz, że w całym swym szczenięctwie,
w swej wulgarności, Flo bezczelnie twierdziła, że mnie kocha.
Długo zastanawiałem się, co mam z nią zrobić. Nie mogłem
jej skrzywdzić. W głębi duszy czułem do niej sentyment,
podobny do tego, jaki czujesz do zużytych areokapci. Poza tym
wydawało mi się, że zniszczenie czegoś, co wymagało tak
wielkiego nakładu pracy, że o pieniądzach nie wspomnę, będzie
wielkim nietaktem. A ja nie znoszę nietaktu. Przez pewien czas
wydawało mi się, ze problem rozwiązał się sam. Flo bowiem
odkryła drzwi. I zaczęła się wymykać. Jej tupet dało się
poznać już wtedy. Wychodziła za każdym razem po jakiejś
sprzeczce, gdy kłóciliśmy się o jej ubiór lub wyzywające
zachowanie. Wtedy to mała Flo krzyczała, że mnie nienawidzi i
jak złotoczerwona strzała wylatywała z mieszkania. Szybko się
oduczyła czekania, aż za nią polecę. Potem wracała, cała
zapłakana i mówiła, że nie rozumie czemu ja odtrącam i próbuję
na siłę zmieniać, skoro ona tak bardzo mnie kocha. Bezczelna.
Im więcej było takich kłótni, tym mniej chciało mi się ją
pocieszać, więc tym częściej wyzywała mnie od oziębłych i na
dłużej znikała na zewnątrz. Z początku odrobinę mnie to
drażniło. Nie lubiłem gdy Flo (moja i tylko moja Flo) wracała
niosąc w swoich rudych włosach (moich włosach) zapach miasta,
smród powietrznych kanałów i zatłoczonych jetbusów. Nosiła
ślady obecności innych, jakieś odciski palców, jakieś oddechy
zaplątane między jej palcami, jakieś podpisy obcych dłoni na
jej długich nogach. Im więcej i częściej to się zdarzało, tym
większy wstręt do niej czułem. Powoli traciłem ją, żeby nie
powiedzieć uwalniałem się od niej. Wróciłem do
fotelo-twierdzy, znów otulałem się ciemnością i znów byłem w
stanie miłości tak absolutnej, że wystarczała za jedzenie,
spanie i używanie Flo. Nawet nie spostrzegłem, gdy ulotniła
się na dobre, gdy jej ciuszki, jej szminki i lakiery oraz
reszta wulgarnych szczenięcych akcesoriów zniknęły z moich
jedenastu pokoi. Ja i 83b byliśmy szczęśliwi, co prawda na
odległość, ale znowu szczęśliwi. Jednak gdyby tak skończyła
się moja historia, tego szczęścia byłoby za dużo. Jak
wcześniej już wspomniałem, Flo uroiła sobie, że jest tylko
moja, że należy do mnie, mimo że ja już jej wcale nie
chciałem. Musiała wrócić. A jak już wróciła to po to, by już
nigdy nie odejść. By mnie nie nękać do końca swojego
hologramowego istnienia.
Wróciła w bardzo ogranym, tandetnym stylu. Bez
uprzedzenia po prostu pojawiła się. Była jeszcze bardziej
złota i ruda niż wcześniej. Musze przyznać, że coś szarpnęło
się w mojej piersi na jej widok, ale nie mogę przysiąc, że to
nie było zwyczajne drgnienie przypadkowego mięśnia. Już od
otworzenia drzwi i rzucenia swoich dwóch małych przenośnych
pliczków japońskiemu lokajowi, rozpoczęła przedstawienie. Były
łzy, były wyznania, były pocałunki, były i obietnice, jakimi
zasypywała mnie Flo. Potem wszystko potoczyło się z
nadświetlną szybkością. Zbyt szybko i na tyle wolno by poczuć
się bezradnym. Teraz, gdy wszystko ode mnie odpływa, zdaje mi
się, że nic się tak naprawdę wtedy nie wydarzyło. Że było to
tylko kilka szybkich video pocztówek, jakby ktoś w krótkich
seriach błyskał mi projektorem vr po oczach. Ale to się
zdarzyło, naprawdę się zdarzyło. Tak, tak. Myślałaś, że
wygrasz to co posiadała 83b, na zawsze i od zawsze.
Zapomniałaś tylko, moja mała Flo, że w tym królestwie ostatnie
słowo zawsze należy do mnie.
Flo stała pod ścianą, zapłakując się i przepraszając. Ja
nie mogłem się poruszyć. Stałem pod drugą ścianą jak
przyśrubowany, unieruchomiony jej bezczelną, urojoną miłością.
- Wiesz, że nie mogę żyć bez ciebie. Dosłownie, nie mogę.
- powiedziała przez łzy, wyciągając drobne dłonie w moją
stronę. - To ty napełniłeś mnie krwią, przez ciebie tętnię,
dla ciebie oddycham. Żyję dla ciebie i przez ciebie, Otho. I
nie tylko dlatego, że mi rozkazałeś, że mnie stworzyłeś. Żyję
bo mi pokazałeś, jak żyć. Dałeś mi tyle uczuć i emocji na
własność. A gdy ciebie nie ma przy mnie, nie wiem, co mam z
nimi zrobić. Nie możesz mi siebie odebrać. - Skończyła mówić,
akcentując powagę swej sytuacji dramatycznym tonem, podeszła
do mnie i, szlochając, wlała mi się w ramiona. Nadal nie
mogłem się ruszyć. Nie mogłem się zmusić się do jakiekolwiek
gestu, mając przy sobie coś bez wartości, coś co było obce.
Musiałem podjąć jakąś decyzję, szybko. Za szybko. Odsunąłem ją
od siebie i chwyciłem za rękę, prowadząc do jednego z moich
jedenastu pokoi. Do czterookiennego pokoju, do pustelni. Flo
weszła do środka, okręciła się wokół ciekłokrystalicznej
lunety i usiadła na skanerze cyfrowym, machając w powietrzu
swoimi długimi nogami. Czekałem aż się domyśli, na próżno.
Wzgardliwie wzruszyła ramionami, a może zdezorientowana
pokręciła głową... nie pamiętam.
- Kolejny z twoich pokoi. - powiedziała - Wszystkie
wydają mi się zawsze takie same... Jeśli ciebie w nich nie ma.
Jak kot zeskoczyła i zaczęła iść, a właściwie tańczyć w
moim kierunku. Powstrzymałem ją ruchem dłoni. Nie chciałem, by
się zbliżała. Jedyne, na co mogłem się zdobyć, to pobłażliwy
uśmieszek. Nic nie zauważyła, wyposażona w małą główkę mała
Flo. Wskazałem na okno.
Jej szaro-niebieskie oczy powędrowały w kierunku zielonej
tafli. 83b siedziała właśnie na maleńkim stołeczku i
rozczesywała swoje długie, rude włosy. Ja jednak na nią nie
patrzyłem, mimo że warto było patrzeć. Patrzyłem na Flo, jak
się zmienia. Jak się spina, gotowa by poszybować w kierunku
apartamentu naprzeciwko. Podeszła do okna i niemal przykleiła
się do niego. Nie wiedziałem czy to znowu łzy i drganie
maleńkiej bródki, czy może refleksy z osłony anty UV igrają na
jej twarzy. Jej głos drżał, jak szyba gdy się w nią kopnie z
całej siły.
- To ... - powiedziała - To jestem ja...
Odwróciła na mnie swoje oczy, potrząsnęła swoją rudą
główką i wskazała złotym palcem na okno.
- Otho. To jestem ja!
- Nie. - powiedziałem. Należało niezwłocznie rozwiać
głupiutkie marzenia. - Nie. To nie jesteś ty.
Jak kocię przekrzywiła głowę, najwyraźniej jak zwykle nie
domyślając się, co chcę jej powiedzieć.
- To nie jesteś ty, Flo. To miałaś być ty.
W jakimś starożytnym odruchu przymknąłem oczy, mówiąc:
- Niestety, gdzieś po drodze popełniłem błąd. Dlatego
będziesz musiała odejść. Zaraz. Raz na zawsze. Permanentnie,
jeśli oczywiście wiesz, co to znaczy. Zrozum mnie Flo. Muszę
spróbować jeszcze raz.
Gdy otworzyłem oczy, jej już nie było. Z szybkości w
jakiej zniknęła, od razu wywnioskowałem, gdzie się udała. I
serce zamarło mi w piersi.
Wiedziała, że nie będę jej gonić. Wiedziała, że nie będę
w stanie. Znowu mogłem tylko patrzeć.
Niemal zespolony z szybą, jakby chcąc zbudować własnym
ciałem pomost i uratować tę najprawdziwszą z nich. I patrzyłem.
Patrzyłem, jak drzwi apartamentu naprzeciwko otwierają
się. Jak staje w nich Flo, zdecydowana, niemal ognista w swym
gniewie i niemal szaro-niebieska w swym smutku.
Patrzyłem, jak 83b zastyga w swym zdziwieniu, niemal
złota w zaskoczeniu.
Patrzyłem, na dwa zwierciadła. Jak jedno z nich podnosi
zaciśniętą dłoń, jak drugie z nich dłoń w rezygnacji opuszcza.
Patrzyłem na to, na co nie powinienem patrzeć.
Patrzyłem, jak 83b gaśnie. I o dziwo, patrzyłem, jak Flo,
moja mała Flo, nie wiadomo czemu, też gaśnie.
Flo wróciła. Znowu wróciła, mimo że wiedziała, co ją tu
spotka. Wiedziała, że tym razem nie puszczę jej wolno, że nie
puszczę jej tego płazem. Jeśli zawaliła to, co było sensem
mojego życia, sama musi się zawalić. Najśmieszniejsze jest to,
że po tym wszystkim co mi zrobiła, wciąż powtarzała, że mnie
kocha.
Zawahałem się tylko raz. Gdy posłusznie usiadła w
wyznaczonej platformie Kreatora Hologramów. Zaświtała mi
niedorzeczna myśl, że nie wiem, która z nich była bardziej
rzeczywista, która była bardziej moja. Ale to tylko przez
chwilę, nic nie znaczący moment. Skłoniła swoją rudą głowę,
oplotła złoto swojego ciała złotymi ramionami. Skuliła swoje
długie nogi. I zamknęła swoje szaro-niebieskie, smutne oczy.
Patrzyłem na nią przez długą chwilę, żegnając oczy z jej
odwzorowaniem powierzchni. To był ostatni okruch 83b, ale o
dziwo, nie było mi żal rozstawać się z nim.
Sformatowałem Flo.
Jeszcze teraz, gdy już prawie zapomniałem i znów prawie
już nic nie ma, gdy wszystko odpływa, wydaje mi się że słyszę
ją, moją małą Flo, jak mówi:
- I teraz gdy wiruję poprzez powietrza... jego powietrza,
wiem, że do apartamentu 83b wprowadzi się nowa, gładkonoga. A
chciało się, by Flo jeszcze troszkę pobyła, nie została od
razu wymazana, wyczyszczona, skasowana. Szkoda, że nie będzie
drugiej Flo. Tak bardzo mi szkoda.
Zresztą to jest z gruntu niedorzeczne. Nie wiem, skąd się
biorą te chore myśli. Takie nietaktowne i niegodne gentlemana.
Sformatowane dyski przecież nie mówią.
Nazywam się Otho Otto. Posiadam jedno piętro
ekskluzywnego budynku mieszkalnego i tym samym posiadam około
jedenastu pokoi. W tych jedenastu pokojach tylko jeden ma
okna. I te cztery okna wychodzą na apartament naprzeciwko.
Wydawało mi się, że posiadając tak wiele jestem bardzo
szczęśliwy. Ale ślepiec dostrzega swą ślepotę dopiero wtedy,
gdy odzyskuje wzrok. Szczęście zmieniało się powoli w
samotność, a samotność w szczęście. Tak właśnie było, dopóki
ktoś nowy nie zaczął się wprowadzać do apartamentu
naprzeciwko. Już powoli zapominam, co było przedtem, wszystko
zbiera się w jednym momencie i znika. Chyba się zakocham, ni
stąd, ni zowąd, aż do szaleństwa. W końcu człowiek jest
stworzony do tego by kochać, czyż nie?
KONIEC KSIĄŻKI