Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
28
Rozdział V
W KTÓRYM POZNAJEMY CIAŁO PRAWODAWCZE BARANIEJ
GŁOWY I GŁÓWNYCH JEGO PRZYWÓDCÓW
Nazajutrz było posiedzenie sądu gminnego. Ławnicy poschodzili się z całej
gminy, z wyjątkiem panów, alias szlachty, z której jakkolwiek kilku w powiecie
było ławnikami, ale tych kilku, nie chcąc różnić się od ogółu, trzymało się
polityki angielskiej, to jest zasady nieinterwencji, tak zachwalanej przez
znakomitego męża stanu Johna Bright. Nie wyłączało to jednak pośredniego
wpływu "inteligencji" na losy gminne. Jeśli bowiem ktoś z "inteligencji" miał
sprawę, wówczas w wigilię posiedzenia zapraszał pana Zołzikiewicza do siebie;
przynoszono następnie do pokoju przedstawiciela inteligencji wódeczkę,
podawano cygara i wtedy obgadywała się rzecz z łatwością. Potem następował
obiad, na który zapraszano pana Zołzikiewicza uprzejmymi słowami: "Ano siadaj,
panie Zołzikiewicz! siadaj!"
Pan Zołzikiewicz też siadał, a na drugi dzień mawiał niedbale do wójta: "Byłem
wczoraj na obiedzie u Miedziszewskich, Skorabiewskich lub Ościerzyńskich. Hm!
córka w domu jest: rozumiem, co to znaczy!" Przy obiedzie zaś pan Zołzikiewicz
starał się zachowywać dobre maniery, jeść rozmaite zagadkowe potrawy, tak jak
uważał, że inni jedzą, i nie okazywać przy tym, jakoby ta poufałość z dworem
miała go zbytecznie cieszyć.
Był to człowiek pełen taktu, który wszędzie umiał się znaleźć; dlatego też nie
tylko nie tracił w takich razach śmiałości, ale wtrącał się do rozmowy,
wspominając przy tym "tego poczciwego komisarza" lub "tego wybornego sobie
naczelnika", z którymi wczoraj lub onegdaj machnął maleńką pulkę po kopiejce
punkt. Słowem, starał się okazać, że jest za pan brat z pierwszymi powagami w
osłowickim powiecie. Uważał wprawdzie, że w czasie jego opowiadań panie
dziwnie jakoś patrzyły w talerze, ale sądził, że to taka moda. Po obiedzie
dziwiło go także nieraz, że szlachcic, nie czekając, aż on się żegnać zacznie,
klepał go w łopatkę i mówił: "No to bywaj zdrów, panie Zołzikiewicz!", ale
znów sądził, że to w dobrych towarzystwach przyjęte. Przy tym ściskając na
pożegnanie rękę gospodarza domu, uczuwał w niej zawsze coś szeleszczącego.
Wówczas zginał palce i drapiąc szlachcica w dłoń, wygarniał z niej to "coś
szeleszczącego", nie zapominając nigdy dodać: "A, panie dobrodzieju! między
nami to niepotrzebne! a co do sprawy, może pan dobrodziej być spokojny!"
Przy tak sprężystym zarządzie i przy wrodzonych talentach pana Zołzikiewicza,
sprawy gminne szłyby zapewne jak najlepiej, gdyby nie jedno nieszczęście, a
mianowicie, że pan Zołzikiewicz w niektórych tylko sprawach zabierał głos i
tłumaczył sądowi, jak należy ze stanowiska prawnego na rzecz się zapatrywać;
resztę zaś spraw, zwłaszcza nie poprzedzonych niczym szeleszczącym,
pozostawiał samodzielnemu uznaniu sądu i podczas przebiegu ich spokojnie
siedział, ku wielkiemu zaniepokojeniu ławników, którzy wówczas czuli się po
prostu bez głowy.
Ze szlachty, a wyrażając się ściślej, z panów, jeden, tylko pan Floss,
dzierżawca Małych Postępowic, bywał początkowo, jako ławnik, na sądach
gminnych i twierdził, że inteligencja powinna w nich brać udział. Ale miano mu
to powszechnie za złe. Szlachta twierdziła bowiem, że pan Floss musi być "
czerwony", czego zresztą i samo nazwisko jego: Floss, dowodziło; chłopi zaś w
demokratycznym poczuciu własnej odrębności utrzymywali, że nie wypada siadać
panu na jednej ławie z chłopami, czego najlepszym dowodem jest, że "jensze
panowie tego nie robią". W ogóle chłopi mieli do zarzucenia panu Flossowi to,
że nie jest panem z panów, że zaś nie lubił go i pan Zołzikiewicz, bo pan
Floss nie starał się niczym szeleszczącym zasłużyć na jego przyjaźń, a raz na
posiedzeniu, jako ławnik, nakazał mu nawet milczenie, niechęć więc ku niemu
była powszechna; skutkiem czego usłyszał pewnego pięknego poranku, wobec całej
gminy, z ust siedzącego obok ławnika, co następuje: - "Albo to wielmożny pan -
to pan? Pan Ościeszyński - to jest pan, pan Skorabiewski - to jest pan, a
wielmożny pan - to nie pan, ino dorobiec." Usłyszawszy to pan Floss, który
właśnie także kupił był jakoś w owym czasie Kruchą Wolę, plunął na wszystko i
gminę pozostawił gminie, lak jak w swoim czasie miasto pozostawiono miastu.
Szlachta zaś mówiła: "doigrał się", przy czym na obronę zasady nieinterwencji
przytaczano jedno z przysłów, stanowiących mądrość narodów, które miało
dowodzić, że chłopa ulepszyć nie można.
Gmina tedy, nie zakłócona udziałem "inteligencji", radziła o własnych sprawach
bez pomocy powyższego pierwiastku, a za pośrednictwem tylko baraniogłowskiego
rozumu, który przecież dla Baraniej Głowy powinien był wystarczać, na mocy
tejże zasady, na mocy której paryski rozum wystarcza dla Paryża. Zresztą pewną
jest rzeczą, że praktyczny rozsądek albo inaczej tak zwany: "zdrowy chłopski
rozum" więcej jest wart od każdej obcożywiołowej inteligencji, że zaś
mieszkańcy kraju z urodzenia już ów "zdrowy rozum" na świat przynoszą, to -
zdaje mi się - nie potrzebuje być dowodzonym.
Okazało się to także zaraz w Baraniej Głowie, gdy na posiedzeniu, o którym
mowa, odczytano zapytanie z urzędu, czy gmina nie zechce własnym kosztem, na
przestrzeni swych gruntów, naprawić gościńca wiodącego do Osłowic. Projekt ten
w ogóle nadzwyczaj nie podobał się zgromadzonym potres conscripti, jeden zaś z
miejscowych senatorów wyraził światły pogląd, że gościńca nie ma potrzeby
naprawiać, bo można jeździć przez łąkę pana Skorabiewskiego. Gdyby pan
Skorabiewski był obecny na posiedzeniu, byłby zapewne znalazł coś do
nadmienienia przeciwko temu pro publico bono, ale pana Skorabiewskiego nie
było i on bowiem trzymał się zasady nieinterwencji. Projekt więc byłby
przeszedł niezawodnie unanimitate, gdyby nie to, że pan Zołzikiewicz był
poprzedniego dnia na obiedzie, podczas którego opowiadał pannie Jadwidze scenę
uduszenia dwóch generałów hiszpańskich w Madrycie, wyczytaną w Izabeli
hiszpańskiej wydawnictwa pana Breslauera, po obiedzie zaś, przy uściśnięciu
dłoni pana Skorabiewskiego, poczuł w ręku coś szeleszczącego. Pan pisarz tedy,
zamiast zapisać poprawkę, położył pióro, co oznaczało zawsze, że pragnie głos
zabrać.
- Pan pisarz chce cosik powiedzieć - rozległy się głosy w zgromadzeniu.
- Ja chcę powiedzieć, żeście durnie - odpowiedział z flegmą pan pisarz.
Potęga prawdziwej parlamentarnej wymowy, choćby w najtreściwszej zawarta
formie, tak jest wielka, że po powyższym orędziu, oznaczającym protest przeciw
poprawce i w ogóle przeciw administracyjnej polityce ciała baraniogłowskiego,
ciało wymienione poczęło spoglądać po sobie z niepokojem i drapać się w
szlachetne organa myślenia, co u tego ciała było niezawodną oznaką głębszego w
rzecz wnikania. Wreszcie po długiej chwili milczenia, jeden z jego
reprezentantów ozwał się tonem zapytania:
- Abo co?
- Boście durnie!
- Musi tak być! - ozwał się jeden głos.
- Łąka łąką - dodał drugi.
- A na wiosnę, to nawet bez nią nie przejechać - zakończył trzeci.
Skutkiem tego poprawka, zalecająca łąkę pana Skorabiewskiego, upadła, przyjęto
projekt urzędowy i zaczął się rozkład kosztów naprawy gościńca wedle
nadesłanego kosztorysu. Sprawiedliwość do tego stopnia była już wkorzeniona w
umysły ciała prawodawczego baraniogłowskiego, że nie udało się nikomu
wykręcić, z wyjątkiem samego wójta i ławnika Gomuły, którzy natomiast wzięli
na siebie ciężar przypilnowania, ażeby wszystko szło jak najprędzej.
Należy jednak wyznać, że tak bezinteresowne po-święcenie się ze strony wójta i
ławnika, jak każda cnota wychodząca poza obręb pospolitości, obudziło pewną
zazdrość w innych ławnikach, a nawet wywołało jeden głos protestacji, który
ozwał się gniewliwie:
- A wy to dlaczego nie będzieta płacić?
- A cóże my to będziem darmo pieniądze dawać, kiej tego, co wy zapłaciła,
wystarczy - powiedział na to Gomuła.
Był to argument, na który - spodziewam się - nie tylko zdrowy rozsądek
baraniogłowski, ale i żaden inny nie znalazłby odpowiedzi; głos zatem
protestującego umilkł na chwilę, a po chwili odrzekł tonem przekonania:
- A prawda!
Sprawa była całkowicie ukończona i przystąpiono by zapewne bezzwłocznie do
roztrząsania innych, gdyby nie nagłe a niespodziewane w targnięcie do izby
prawodawczej dwóch prosiąt, które, wpadłszy jak szalone przez nie domknięte
drzwi, zaczęły bez żadnej rozumnej przyczyny latać po izbie, kręcić się pod
nogami i kwiczeć wniebogłosy. Oczywiście, obrady zostały przerwane, ciało
prawodawcze zaś rzuciło się w pogoń za intruzami i przez pewien czas
deputowani z rzadką jednomyślnością powtarzali: "a syk! a ciu! ażeby was
paralus!" i tym podobne. Prosięta tymczasem zabiły się pod nogi pana
Zołzihiewicza i splamiły mu jakąś zielonością drugą parę kortowych koloru
piaskowego, a która to zieloność wyprać się nie dała, choć pan Zołzikiewicz
zmywał ją glicerynowym mydłem i tarł własną szczoteczką od zębów.
Dzięki jednak stanowczości i energii, która jak nigdy tak i w tym wypadku nie
opuściła przedstawicieli gminy baraniogłowskiej, prosięta zostały pochwycone
za zadnie nogi i mimo najusilin.iejszych protestarcyj wyrzucone za drzwi, po
czym już można było przejść do porządku dziennego. Na porządku tym znajdowała
się obecnie sprawa włościanina imieniem Środa ze wzmiankowanym wyżej panem
Flossem. Zdarzyło się, że woły Środy, najadłszy się w nocy koniczyny pana
Flossa, nad ranem opuściły ten padół łez i nędzy, przeniósłszy się do lepszego
- wołowego świata. Zrozpaczony Środa przedstawił całą tę smutną sprawę sądowi
prosząc o poratowanie i sprawiedliwość.
Sąd, wniknąwszy w głąb rzeczy, z właściwą sobie bystrością doszedł do
przekonania, że choć Środa puścił umyślnie woły na pole Flossa, jednakże gdyby
na tym polu rósł np. owies alba pszenica, nie ta zaś "gadzina" koniczyna, woły
cieszyłyby się dotychczas najlepszym i najpożądańszym zdrowiem i z pewnością
nie doznałyby tych smutnych przypadłości rozdęcia. których padły ofiarą.
Wychodząc z tej premisy większej i przechodząc drogą równie logiczną, jak
ściśle prawną, do mniejszej, sąd wniósł, że przyczyną śmierci wołów w każdym
razie nie był Środa, ale pan Floss; zatem pan Floss powinien Środzie za woły
zapłacić, tytułem zaś przestrogi na przyszłość wnieść do kasy gminnej na
kancelarię rs. 5. Suma powyższa, na wypadek gdyby obwiniony wypłaty jej
odmówił, miała być ściągniętą z jego pachciarza Icka Zwejnos.
Następnie sądzono jeszcze wiele spraw natury cywilnej, wszystkie zaś one, o
ile dotyczyły bliżej lub dalej genialnego Zołzikiewicza, były sądzone zupełnie
samodzielnie, a przy tym na wagach czystej sprawiedliwości, zawieszonych na
zdrowym baraniogłówskim rozumie. Dzięki przy tym angielskiej zasadzie
nieinterwencji, jakiej trzymała się wspomniana już wyżej "inteligencja",
powszechna zgoda i jednomyślność rzadko tylko bywały zakłócane ubocznymi
wzmiankami o paraliżu, przegniciu wątroby i morowej -zarazie, wypowiadanymi
sobie mimochodem w kształcie życzeń, tak przez strony sporne, jak i przez
samych sędziów.
Sądzę, że również dzięki tej nieocenionej zasadzie nieinterwencji, wszystkie
sprawy mogły być rozstrzygane w ten sposób, że tak strona wygrywająca, jak i
przegrywająca wnosiły zawsze pewne kwoty, stosunkowo dość znaczne, "na
kancelarię". Zapewniało to ubocznie tak pożądaną w instytucjach gminnych
niezależność wójta i pisarza, a wprost mogło oduczyć ludzi pieniactwa i
podnieść moralność gminy Barania Głowa do stanu, o jakim na próżno marzyli
filozofowie XVIII stulecia. Godnym było uwagi także i to, o czym zresztą
wstrzymujemy się od wypowiedzenia pochwalnego lub nagannego zdania, że pan
Zołzikiewicz zapisywał do ksiąg zawsze tylko połowę kwot przeznaczonych na
kancelarię, druga zaś połowa przeznaczona była na "nieprzewidziane wypadki", w
jakich znaleźć się mogli pisarz, wójt i ławnik Gomuła.
Na koniec przystąpiono do sądzenia spraw kryminalnych, skutkiem czego wydano
rozkaz stójce przyprowadzenia więźniów i stawienia ich przed oblicze sądu. Nie
potrzebuję dodawać, że w gminie Barania Głowa przyjęty był najnowszy i
najbardziej zgodny z wymaganiami cywilizacji system więzienia celularnego,
czyli komórkowego. Nie może to być podawanym przez złe języki w żadną
wątpliwość. Jeszcze dziś każdy może się przekonać, że w wójtowskim. chlewku w
Baraniej Głowie znajdują się aż cztery przegrody. Więźniowie siedzieli w nich
samotnie, w towarzystwie zwierząt, o których pewna Zoologia dla użytku
młodzieży mówi: "Świnia, zwierzę słusznie tak nazwane dla swojej
niechlujności" etc., a którym natura bezwarunkowo odmówiła rogów, co może
także służyć za dowód jej celowości. Otóż więźniowie, siedzieli w komórkach
tylko w takim towarzystwie, co jak wiadomo nie mogło im przeszkadzać w
oddawaniu się refleksji, rozmyślaniom nad złem popełnionym i przedsiębraniu
poprawy życia.
Stójka tedy udał się bezzwłocznie do owego celkowego więzienia i z celek jego
przyprowadził przed oblicze sądu nie dwóch, ale wyraźnie dwoje przestępców, z
czego czytelnik może wnieść łatwo, jak delikatnej natury i jak głęboko
psychologicznie zawikłane sprawy przychodziło czasem baraniogłowskiemu sądowi
rozstrzygać. Jakoż istotnie, sprawa była arcydelikatna. Pewien Romeo, inaczej
zwany Wach Rechnio, i pewna Julia, inaczej zwana Baśka Żabianka, służyli razem
u pewnego gospodarza: on za parobka, ona za dziewkę. I co tu ukrywać, kochali
się, nie mogąc żyć bez siebie, tak jak Newazendech bez Bezewendecha. Wkrótce
jednak zazdrość wkradła się między Romea i Julię, ponieważ ta ostatnia ujrzała
raz Romea, zabawiającego się przydługo z Jagną ze dworu. Odtąd nieszczęśliwa
Julia czekała tylko okazji. Jakoż pewnego dnia, gdy Romeo, wedle zapatrywania
się Julii, za wcześnie przyszedł z pola i natarczywie domagał się jeść,
przyszło do wybuchu i zobopólnych wyjaśnień, przy czym zamieniono wzajemnie
kilka tuzinów uderzeń pięścią i warząchwią. Oczywiście ślady tych uderzeń
widne były w sińcach na idealnej twarzy Julii, również jak i na rozciętym
czole pełnego męskiej dumy oblicza Romea. Sądowi pozostawało te-raz
zawyrokować, po czyjej stronie była słuszność i kto komu miał wręczyć tytułem
wynagrodzenia, tak za zawód miłosny, jak i za skutki wybuchu, złotych pięć,
czyli, wyrażając się poprawniej, kop. sr. siedemdziesiąt pięć.
Zdrowej duchowej treści sądu nie zdołał jeszcze owionąć przegniły powiew
Zachodu; dlatego brzydząc się do głębi duszy emancypacją kobiet, jako rzeczą
wprost przeciwną więcej sielankowym usposobieniom słowiańskim, sąd dał
pierwszy głos Romeowi, który, trzymając się za rozcięty łeb, tak mówić począł:
- Jelemożny sądzie! A to ta psiajucha już dawno spokoju mi nie daje.
Przyszedłem, jak kto dobry, na podwieczerz, a ona do mnie: "Ty psie,
kasztanie, powiada, to gospodarz jeszcze w polu, a ty, pada, przy-chodzisz już
do domu? Za piecem, pada, się układziesz i będziesz na mnie mrygał?" A ja ta
nigdy na mią nie mrygałem, ino co mnie widziała z Jagną ze dwora, com jej
pomógł wiader ze studni wyciągać, to od tego czasu na mnie zła. Huknęła .mi
misą o stół, mało mi strawa nie wyleciała, a potem i pożreć nie dalia, tylko
tak mi wymyślała: "Ty pogański synu, pada, ty odmieńcze, ty omętro, ty
sufraganie!" Dopiero, jak mi powiedziała: "sufraganie", tak ja ją w pysk, ale
ino tak, przez złości, a ona mnie warząchwią w łeb...
Tu idealna Julia nie mogła już wytrzymać, ale złożywszy pięść i podsunąwszy ją
pod nos Romea, krzyknęła przeraźliwym głosem:
- A nieprawda! nieprawda! nieprawda! Szczekasz jak pies!
Potem rozpłakała się całym wezbranym sercem i zwróciwszy się do sądu, poczęła
wołać:
- Jelemożny sądnie! O! ja nieszczęśliwa sierota, o dla Boga rety! Nie przy
studni ja jego z Jagną widziałam, żeby ich olśnęło! Rozpuśniku! powiadam,
małoś ty razy "gadoł" do mnie, co mnie tak kochasz, żebyś ino zaraz chciał
mnie pięścią pod ziobro! Ażeby on skapiał, żeby jemu język kołem stanął! Nie
warząchwią by jego po łbie, oj! dołóż moja! ino kłonicą. Słońce jeszcze
wysoko, a on już z pola schodzi i żreć woła! Mówię mu, jak kemu dobremu,
grzecznie: ty złodziejski potrecie, to gospodarz jeszcze w polu, a ty już do
dom? Ale "sufraganie" mu nie mówiłam, tak mi Panie Boże dopomóż. A żeby
jego...
W tym miejscu wójt przywołał do porządku obwinioną, uczyniwszy jej uwagę w
kształcie zapytania:
- Nie stuliszże ty mordy, utrapiona? Nastała chwilowa cisza; sąd począł silę
namyślać nad wyrokiem i - co za delikatne poczucie sytuacji! - pięciu złotych
nie przysądził żadnej Stronie, ale tylko tak dla zachowania swej powagi, jak i
dla przestrogi wszystkim zakochanym parom w całej Baraniej Głowie, skazał
skarżących się na odsiedzenie jeszcze dwudziestu czterech godzin w celkowym
więzieniu i na zapłacenie na kancelarię po rubli srebrem jeden.
"Od Wacha Rechnia i Baśki Żabianki na kancelarię po kopiejek srebrem
pięćdziesiąt", zapisał pan Zołzikiewicz.
Po czym posiedzenie było skończone. Pan Zołziikiewicz wstał i pociągnął swoje
kortowe koloru piaskowego w górę, a fioletową kamizelkę na dół. Ławnicy, w
zamiarze rozejścia się, już brali za czapki i bicze, gdy nagle drzwi zamknięte
po napadzie prosiąt rozwarły się na oścież i ukazał się w nich Rzepa chmurny
jak noc, a za nim Rzepowa i Kruczek.
Rzepowa była bledziusieńka jak płótno; jej śliczne delikatne rysy wyrażały
smutek i pokorę, a w wielkich czarnych .oczach ukazywały się łzy, ściekające
następnie po policzkach.
Rzepa wszedł było hardy, z głową zadartą, ale jak zobaczył cały sąd, tak zaraz
stracił minę i dość cichym głosem ozwał się:
- Niech będzie pochwalony!
- Na wieki wieków! - odpowiedzieli chórem ławnicy.
- A wy tu czego chceta? - spytał groźnie wójt, który zrazu zmieszał się, ale
już przyszedł do siebie. - Sprawę jaką mata? Pobiliśta się czy co?
Nadspodziewanie pan pisarz wtrącił:
- Dajcie im mówić. Rzepa zaczął:
- Jelemożny sądzie... A niech to najjaśniejsze...
- Cichaj! Cichaj! - przerwała prędko kobieta i - dajże mnie mówić, a ty cicho
siedź.
To rzekłszy, obtarła fartuchem łzy i nos i głosem drgającym poczęła opowiadać
całą sprawę. Ach! ale gdzież to ona przyszła? Oto przyszła na skargę na wójta
i na pisarza przed... wójta i pisarza. "Wzięli go, mówiła, obiecowali mu las,
byle podpisał, to i podpisał. Dali mu pięćdziesiąt rubli, a on był pijany i
nie wiedział, że zaprzedaje dolę swoją i moją, i dzieciaka. Pijany był,
wielmlożny sądzie, pijany, jak nieboskie stworzenie! - mówiła dalej już z
płaczem. - Toć pijany nie wie, co robi, toć i w sądzie, jak kto po pijanemu
przeskrobie, to mu folgują, bo powiadają: nie wiedział, co robił. Na
miłosierdzie Boże! a toć trzeźwy człowiek nie sprzedałby za pięćdziesiąt rubli
doli swojej! Oj, ulitujta wy się nade mną i nad nim, i nad dzieckiem
niewinnym! W co ja się obrócę nieszczęśliwa sama, samiusieńka na świecie bez
niego, bez nieboracyska mojego! Oj, Bóg wam za to da "szczęście i zapłaci wam
za biedaków!"
Tu łkanie przerwało jej dalsze słowa. Rzepa także płakał i wycierał co chwila
nos w palce. Ławnicy posowieli i spoglądali jeden na drugiego, to znów na
pisarza i wójta, nie wiedząc, co czynić.
Aż Rzepowa znowu zebrała się z głosem i tak mówić poczęła:
- Chłopsko chodzi jak struty. Ciebie, powiada, zabiję, dzieciaka zgładzę,
chałupę spalę, a powiada, nie pójdę i nie pójdę. A cóżem ja winna, nieboga?
albo i dzieciak? On już ani do gospodarstwa, ani do kosy, ani do siekaery, ino
siedzi w izbie i wzdycha, i wzdycha, ale ja sądu czekałam; toć wy ludzie macie
Boga w sercu i na naszą krzywdę nie pozwolicie. Jezusie Nazareński, o Matko
Boska Częstochowska! przyczyń-że Ty się, przyczyń za nami.
Przez chwilę słychać znów było tylko szlochanie Rzepowej, na koniec stary
jeden ławnik mruknął:
- A, dyć to nieładne człeka upoić i zaprzedać.
- Bo i nieładne! - odpowiedzieli inni.
- Niech was Bóg i Przenajświętsza Jego Rodzicielka błogosławi - zawołała
klękając w progu Rzepowa.
Wójt zasromał się, niemniej markotny był i ławnik Gomuła; obaj zaś spoglądali
na pisarza, który milczał, ale gdy Rzepowa skończyła, rzekł do mruczących
ławników:
- Jesteście durnie!
Nastała cisza, jak makiem siał, pisarz mówił dalej:
- Wyraźnie stoi napisane, że kto się będzie wtrącał do dobrowolnego kontraktu,
będzie sądzony morskim sądem, a czy wiecie, durnie, co to jest morski sąd? Wy
tego, durnie, nie. wiecie, morski sąd to jest... Tu wydobył chustkę i utarł
nos, potem głosem zimnym i urzędowym tak dalej swoją rzecz prowadził:
- Który, kpie jeden z drugim, me wiesz, co jest morski sąd, to wsadź tylko nos
w taką sprawę, a poznasz, co jest morski sąd, aż cne siódma skóra zaboli. Jak
się ochotnik znajdzie za popisowego, to tobie jednemu z drugim wtrącać się do
nich wara. Ugoda podpisana, świadkowie są, i szabas! To się rozumie w
jurysprudencji, a nie wierzysz, to patrz w procedurze i w zsyłkach. A jeśli i
piją przy tym, to i cóż? Albo to wy nie pijecie, durnie, zawsze i wszędzie?
Gdyby sama sprawiedliwość z wagą w jednym, a gołym mieczem w drugim ręku
wylazła zza wójtowskiego pieca i stanęła nagle między ławnikami, nie byłaby
ich więcej przestraszyła jak ten morski sąd, procedury i zsyłki. Przez chwilę
panowało głuche milczenie i dopiero po niejakim czasie ozwał się Gomuła cichym
głosem, na który obejrzeli się wszyscy, jakby zdziwieni jego śmiałością:
- Dyć prawda! konia sprzedasz, napijesz się, wołu sprzedasz, też; świnię, też.
To już taki obyczaj.
- Toćwa napiliśmy się i wtedy ino wedle obyczaju - wtrącił wójt.
A potem ławnicy śmielej zwrócili się do Rzepy.
- Cóż, kiejś sobie piwa nawarzył, to go pij.
- Albo to tobie sześć lat? Albo ty nie wiesz, co robisz?
- Łba ci przecięć nie urwą.
- A jak pójdziesz do. wojska, to se do dom możesz parobka nająć: on cię ta
zastąpi i przy chałupie, i przy kobiecie.
Wesołość poczęła ogarniać zwolna zgromadzenie. Nagle pisarz znowu otworzył
usta: uciszyło się wszystko.
- Ale wy nie wiecie - mówił - w co wam się wtrącać, a czego nie tykać. W to,
że Rzepa groził żonie i dzieciakowi, w to, że obiecywał spalić własną chałupę,
w to wy się wtrącać możecie i takiej rzeczy płazem nie puścić. Kiedy Rzepowa
przyszła na skargę, niechże od sądu bez sprawiedliwości nie odchodzi.
- Nieprawda! nieprawda! - zawołała z rozpaczą Rzepowa - ja się nie skarżyłam,
ja ta nigdy żądny krzywdy od mego nie doznałam. O! Jezusie, o rany słodkie
Boga żywego, chyba się świat już skończył!
Ale sąd się zagaił i bezpośrednim jego rezultatem było, że Rzepowie nie tylko
nic nie wskórali, ale jeszcze sąd, w słusznej troskliwości o całość Rzepowej,
postanowił ją ubezpieczyć przez zamknięcie Rzepy w chlewku na dwa dni. Żeby
zaś na przyszłość podobne myśli nie przychodziły mu do głowy, postanowionym
było przy tym, żeby ma kancelarię zapłacił rubli srebrem dwa, kopiejek
pięćdziesiąt.
Ale Rzepa rzucił się jak wściekły i krzyknął, że do chlewka nie pójdzie; co
zaś do kancelaryjnego, to nie dwa, ale pięćdziesiąt rubli wziętych od wójta
rzucili na ziemię, wołając: "Niech je se ta bierze, kto chce!" Zaczął się
rozgardiasz straszny. Stójka wpadł i dalej Rzepę ciągnąć; Rzepa go pięścią, on
Rzepę za łeb; Rzepowa w krzyk, aż jeden z ławników wziął ją za kark i wyrzucił
za drzwi, dawszy pięścią w krzyż na drogę, inni zaś pomogli stójce zaciągnąć
Rzepę za kołtuny do chlewka.
Pisarz tymczasem zapisał: "Od Wawrzona Rzepy rs. l kop. 25 na kancelarię."
Rzepowa szła do pustej chałupy prawie bez przytomności. Nie widziała nic przed
sobą i co kamień, to się o niego potknęła, a ręce łamała nad głową, a
zawodziła:
- Oo! oo! oo!
Wójt, że to miał serce dobre, więc idąc zwolna z Gomułą ku karczmie, rzekł:
- Mnie ta cosik tej baby żal. Albo im dołożę jeszcze ćwiartczynę grochu, albo
co?
KONIEC ROZDZIAŁU