Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
TURBINIKARPUS
(Turbinicarpus)
Ten rodzaj meksykańskich kaktusów liczy zaledwie kilkanaście gatunków. Są to miniaturowe rośliny, o średnicy nie przekraczającej kilku centymetrów. Kwiaty, zależnie od gatunku, mają kolor od czystego białego do szkarłatnego i średnicę do 4 cm.
Ozdobą większości turbinikarpusów są gęste białe włoski, pokrywające prawie całą roślinę, a także duże brodawki marszczące się z wiekiem, które nadają tym miniaturkom dziwaczne kształty. Ponad powierzchnię wystaje zaledwie pół rośliny, reszta to burakowaty korzeń, magazynujący wodę. Podczas suszy korzeń ten kurczy się, ściągając jakby cały kaktus w dół, poniżej poziomu gruntu. Starsze rośliny wykształcają niekiedy odrosty, tworząc niewielkie kępy.
Ponieważ turbinikarpusy mają niewielkie rozmiary i rosną w kamiennym podłożu, często schowane w trawie i innej roślinności, ciągle odkrywane są nowe gatunki. Niestety, roślinom tym grozi wymarcie i na stanowiskach naturalnych objęto je ścisłą ochroną. Na dodatek są to typowe endemity - występują wyspowo, na niewielkich obszarach. Sprawia to, że okazy należące do tego samego gatunku różnią się między sobą i tworzą wiele form lokalnych. Z tego powodu są od dawna poszukiwane przez kolekcjonerów. Na szczęście zawiązują wiele nasion, z których rozmnaża się je. Prawidłowo pielęgnowane rośliny kwitną nieprzerwanie od wiosny do późnej jesieni, z krótką przerwą podczas letnich upałów.
Znane są m.in. następujące gatunki Turbinikarpusów: , , , , i .
Lubią ciepłe pomieszczenia. Najlepiej rosną w temperaturze 22-30°C. W zimie przechowujemy je w temoeraturze od 12 do 15°C.
Większość turbinikarpusów to gatunki łatwe w uprawie. Ponieważ w naturze rosną w cieniu, nie wymagają tak silnego nasłonecznienia jak inne kaktusy i w odróżnieniu od nich zakwitają bardzo łatwo i obficie (dotyczy to już 2-letnich siewek o średnicy 1 cm. W mieszkaniu idealnym miejscem dla turbinikarpusów są słoneczne parapety (szyby zatrzymują znaczną ilość światła, nie musimy więc roślin cieniować). Przy uprawie w szklarni lub oranżerii kaktusy te należy ustawić w lekko ocienionym miejscu. Ostre słońce i długotrwałe nasłonecznienie są przyczyną zahamowania wzrostu, a u młodych roślin - trwałego odbarwienia skórki.
Jak większość górskich sukulentów, rozwijają się okresowo, najintensywniej wiosną i jesienią. Wtedy wymagają częstszego podlewania. Latem podlewamy je rzadziej, a zimą - wcale.W okresie spoczynku mogą się bardzo skurczyć i pomarszczyć, jest to jednak normalne zjawisko. Podlewane w tym czasie szybko gniją.
Tam, gdzie żyją turbinikarpusy, opady deszczu zdarzają się sporadycznie, dlatego rośliny te mogą przetrwać bez wody wiele miesięcy. Rośliny nie znoszą nadmiaru wilgoci.
Niepowodzenia w uprawie wynikają głównie z niezrozumienia ich natury. Kaktusy te są niewielkie i wolno rosną, a wszelkie próby przyśpieszenia ich wzrostu odnoszą zwykle odwrotny skutek.
Sukces gwarantują niewielkie ciasne doniczki, wypełnione ziemią do kaktusów wymieszaną z tłuczonym granitem lub żwirem. Podłoże powinno być bardzo przepuszczalne, gdyż rośliny te nie znoszą nadmiaru wilgoci.
Turbinikarpusy rozmnażamy z nasion. Wielu kolekcjonerów szczepi je, aby przyśpieszyć ich wzrost. Szczepienie powoduje również, że silnie się krzewią - dotyczy to również tych gatunków, które w warunkach naturalnych nie tworzą odrostów. Odrosty łatwo się ukorzeniają, można je także szczepić, powiększając w ten sposób kolekcję.
Ciernie turbini karpusów mają ciekawą budowę:
u większości gatunków są one miękkie, nie kłujące,
o porowatej strukturze podobnej do korka.
Za ich pomocą rośliny pochłaniają wodę
z rosy i sporadycznych opadów.