Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Temat: Podmiot i przedmiot religii
Religia to relacja między Bogiem, a człowiekiem.
Z podstawowego określenia religii jako życiowoangażującej relacji człowieka do Boga, wynika że podmiotem tej relacji jest człowiek, zaś przedmiotem jego wiary religijnej jest rzeczywistość transcendentna którą nazywamy Bogiem. Przedmiotowi wiary religijnej czy religii nie idzie o pojmowanie go rzeczowe, gdyż byłaby to w istocie reifikacja religii i właściwie jej niszczenia, ale o odróżnienie podmiotów religijnego spotkania, czyli człowieka od Boga.
W aspekcie poznawczym, gdy jest fenomenem religijności i religii, dostrzegamy najpierw człowieka religijnego, a poprzez niego świat jego wiary i przekonań, które muszą odznaczać się odpowiednim stopniem motywacji i uzasadnień i to nie tylko subiektywnych, ale realnym istnieniu przedmiotu wiary. Ontologicznie Bytem Pierwszym, warunkującym istnienie człowieka i jego konieczne relacje do Niego jako Bytu Najwyższego i Pierwszego, będącego racją istnienia wszystkiego, jest on sam.
Bóg przemawia do człowieka, mówi, aby coś przekazać: oznajmia, że jest, oraz jaki jest i co z tego wynika.
To, że przemawia do człowieka, znaczy, ze się objawia. Objawienie kosmologiczne oznacza to, że człowiek poznaje Boga przez perspektywę dzieła (sława). Przemawianie oznacza także, że Bóg wzywa człowieka, obdarza człowieka łaską tzn. (u Arystotelesa) materia to rozciągliwość, a dusza to rozumność.
Dusza, a więc człowiek jest istotą rozumną, dzięki temu rozumowi rozpoznaje Boga i podejmuje decyzję wiary i dzięki temu może odpowiedzieć Bogu. decyzja wiary jest pierwszym aktem, który inicjuje powstanie religii.
Człowiek odpowiada Bogu przez akt religijny (modlitwa, kult, skupienie) jest to odpowiedź na objawienie Boga. W religii zawsze inicjatywa zależy od Boga, zarówno podmiot jak i przedmiot religii jest osobą. Akt religii posiada własną strukturę jest aktem osobowym, oraz intencjonalnym. Akt angażuje całe „ja” człowieka, angażuje wszystkie jego struktury: teoretyczną, myślną tzn. także, że jakaś osoba kieruje go do innej osoby człowiek jest skierowany konkretnie do osobowego Boga. Przedmiot religii posiada rzeczywistość: transcendentną, osobową i realną. Transcendencja to rzeczywistość ponad ziemska, nie jest utożsamiana z ziemskim człowiekiem. Osobowy oznacza, że Bóg jest bytem osobowym. Realny to religia zakłada realne istnienie Boga. Przedmiot jest celem aktów religijnych, które kieruje człowiek (tylko on jest ich autorem jako byt rozumny). Każdy byt przygodny posiada swoją przyczynę sprawczą (jego istotą nie jest istnienie dla swego istnienia, potrzebuje bytu koniecznego). Istotą bytu jest to co decyduje, że dany byt jest tym czym jest (pewne cechy dla niego charakterystyczne). Byt to zespół samych przyczyn zależnych nawet nie skończenie tłumaczone same sobie. Istnieje pierwsza absolutna przyczyna świata, czyli Bóg.
Człowiek modli się do Boga, który jest osobą „Bóg jako podmiot religii posiada 3 cechy: trancendencyjną, realną i przedmiot religii. Transcendencyjna to Bóg, jako osoba pozaziemska, ma świadomość, że są rzeczy różne, Bóg jest osobowy. Realna oznacza istnienie swego przedmiotu, czyli Boga. Przedmiot oznacza istnienie swego przedmiotu, czyli Boga. Przedmiot religii kieruje aktami religijnymi. Człowiek tylko może być autorem aktów religijnych, ponieważ ma duszę a ona jest elementem rozumnej naszej osobowości.
Dowody Tomaszowe są kosmologicznym objawieniem, a przez nie możemy zobaczyć Boga, to może wpłynąć na całokształt życia. Akt religijny jest aktem personalnym gdy, człowiek angażuje całe swoje „ja”, całe i wszystkie jego struktury, sferę fonetyczną.
Religia jest odpowiedzią człowieka na Boże objawienie. Człowiek podejmuje się, odpowiedzieć Bogu. Gdy Bóg przemawia do człowieka, to wtedy człowiek poprzez religię jemu odpowiada. Argument to dostrzeżenie w świecie przyczyn i skutków. Każdy byt przygodny posiada przyczynę sprawczą. Byt przygodny, którego istotą nie jest istnienie, potrzebuje dla swojego uzasadnienia potrzebę bytu koniecznego. Istotą bytu jest to co decyduje, że dany byt jest czym jest (ja jestem osobą) oraz jest numerem (ukryte wewnątrz człowieka). Zespół samych przyczyn zależnych nawet nie skończonych, nie tłumaczy sam siebie. Absolutną przyczyną świata jest Bóg. W świecie obserwujemy zjawisko ruchu, czyli zmian, jest bardzo podobny do pierwszego schematu, dlatego są one ściśle ze sobą związane. W tych samych warunkach są wywołane te same skutki. Argument kontygencyjny pochodzi od łacińskiego słowa, związku frazologicznego ens – kontyngens ens – byt, kontypens – przygodny. Argument kontegnacyjny jest argumentem bytu przygodnego. Człowiek jest bytem przygodnym, nie jest on ani bytem konkretnym, temu bytowaniu należy dać jakiś określony sens. „Człowiek po to by być i coś mieć rezygnuje ze wszystkiego co ma” (Abraham).
Wiara to pewien określony sposób bytowania i rozumienia w świecie. Mit wyznacza człowieka, jego miejsce w świecie i nadaje jego istnieniu sens.
W relacji istnieją 2 człony, istnieje Bóg (przedmiot religii) oraz człowiek (podmiot religii). Bóg przemawia tzn. objawia się w różny sposób może to być objawienie nie kosmologiczne (kiedy widzimy go przez perspektywę dzieł) objawia się w historii narodu wybranego przez słowo w księgach. Bóg obdarza człowieka łaską. Człowiek jest bytem rozumnym, jako osoba rozpatruje Boga, który do niego przemawia. Podejmuje decyzję wiary i dzięki temu może odpowiedzieć Bogu. Decyzja wiary jest pierwszym aktem religii. Człowiek odpowiada Bogu przez akty religijne, są nimi ofiara, modlitwa i postawa. W religii najpierw słowo podejmuje Bóg, podmiot i przedmiot religii ma charakter osobowy. Akt religijny posiada własną niezależną strukturę ma charakter osobowy i intencjonalny. Akt religijny ma charakter osobowy tzn. angażuje wszystkie jego struktury, przyjmuje godną postawę np. klęczenie, wypowiadanie jakiejś formułki, angażuje sferę umysłu. Człowiek powinien być skupiony. Jakaś osoba kieruje go w stosunki do drugiej osoby. Charakter intencjonalny skierowany jest do osobowego Boga, nie skierowany ani do obrazu, ani do figurek, one nie mogą być przedmiotem kultu. Jedynie Bóg musi i może być przedmiotem kultu.
Człowiek jako podmiot religii winien istnieć jako osoba rozumna i wolna, czyli jako świadoma swojej wielkości i małości, niepełności i potrzebująca zbawienia oraz zdolna do wolnego, odpowiedzialnego wyboru Boga jako swego zbawcy, celu, w którym może się spełnić we wszystkich wymiarach. Oceniając tego typu wartości w życiu ludzkim i w religii, potrzeba pewnej kultury duchowej, wyrobienia i uwrażliwienia na nie. Samo to nie przychodzi. Potrzebna jest praca wewnętrzna. Do tych wartości człowiek musi dorastać. Dlatego religia, która opiera się na zaufaniu i miłości do Boga, nie jest rzeczą łatwą, sama nie przychodzi. Nie wystarczy powiedzieć „wierzę”. Trzeba ciągle do niej dorastać, dojrzewać, by dostrzegać i umieć przyjmować subtelne działanie Boga wzywającego człowieka do zbawienia, życia w wiecznej miłości w Bogu.
Prawdy religijne dotyczące stworzenia świata i człowieka, które są zawarte w tradycjach, księgach świętych i mitach, będących teologiczną interpretacją zdarzeń mających miejsce w praczasie, wyrażają tylko prawdę o stwórczym akcie Boga. W religiach istnieje cały zespół prawd wiary odnoszących się do postępowania, postaw i zachowań człowieka, który, także dzięki temu spełniając wolę Boga, może osiągnąć zbawienie. Zespół prawd normujących życie ludzkie obejmuje różnorodnego rodzaju przepisy dotyczące postawy człowieka wobec Boga (kulty, ryty, obyczaje), świata i drugiego człowieka. Czynniki organizacyjne, formalne, zbawcze można zaliczyć, także do przedmiotu wiary. Istotny je osobisty i społeczny stosunek człowieka do Boga i drugiego człowieka oraz to, co o tym związku stanowi i w religii go wyraża.
Bibliografia:
„Istota i geneza religii”, ks. Marian Rusecki.