Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Autor: Jacek Sobota
Tytul: Dwie krople deszczu
Z "NF" 1/95
Podinspektor policji Charles Dvoyatchny śnił, że popełnia
zbrodnię. Sny podobnej treści miewał regularnie. Wszystkie
niezwykle realistyczne, dopracowane w szczegółach niczym
intrygi sensacyjnych filmów. Dvoyatchny nikomu o tym nie
wspominał. Bał się, że utraci prawo wykonywania zawodu,
ewentualnie trafi do Dzielnicowego Domu Wariatów im. Philipa
K. Dicka. Stróż porządku publicznego winien śnić wyłącznie o
publicznym porządku i wzorowym jego przestrzeganiu. A mokre
sny mogą mu się kojarzyć najwyżej z deszczem.
Dvoyatchny dorobił się nawet teorii na temat swych
nocnych majaków. Sądził, że są odreagowaniem wrodzonej
praworządności, jaką zawsze i wszędzie kierował się w
codziennym życiu.
Tej nocy zamordował uroczego staruszka jednym bezbłędnym
strzałem w głowę. Wyjrzał przez okno mieszkania ofiary.
Wychodziło na stary ogród, zatem z całą pewnością realia
jego snu nie pokrywały się z realiami Miasta-Molocha, a tym
bardziej Wschodniej Dzielnicy, zwanej również Doliną.
Z objęć snu wyrwał Dvoyatchnego deszcz. Z nieokreślonego
powodu nie znosił opadów. Katherine Oziemblo, wychowawczyni
z domu dziecka, opowiadała, że gdy go znaleziono, za sprawą
głębokiego ukłonu losu w kuble na śmieci, też padał deszcz.
"To była istna ulewa" - dodawała zwykle. Być może, stąd
wzięła się awersja Dvoyatchnego. Nie przepadał także za
"Deszczową piosenką", zupą nazywaną kapuśniakiem, oraz za
wierszem polskiego poety, w którym powtarzają się słowa o
szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny. Polską poezję i
prozę czytał powodowany kryzysem tożsamości oraz
patriotycznym obowiązkiem, albowiem powiedziano mu kiedyś,
że jego nazwisko ma polski rodowód. Z tego samego powodu pił
polską wódkę. Jednak nikt nigdy nie zdradził Charlesowi,
dlaczego nazywa się Dvoyatchny, a nie na przykład Rolls-
Royce.
O szyby deszcz dzwonił jesienny, zatem inspektor udał się
do knajpy "U Boby'ego". Dvoyatchny był wdzięczny losowi za
dwutygodniowy urlop, jaki otrzymał po schwytaniu
wielokrotnego mordercy na tle religijnym, Boba Sublokatora.
Lokal nie grzeszył komfortem, jednak szyld nad wejściem
głosił wszem i wobec, że "u Boby'ego zdrowiej i taniej". Z
niezrozumiałych względów Dvoyatchny wierzył w te
zapewnienia.
Boby posłał Dvoyatchnemu jeden ze swoich drewnianych
uśmiechów. Inspektorowi wydawało się, że słyszy odgłos
pękających sęków. Jedynym klientem była pijana kobieta,
która zabawiała się dogadywaniem Boby'emu. Barman nie
wytrzymał i stwierdził, że kobiety są odważne tylko dlatego,
że za rzadko dostają po mordzie. Następnie dodał, że to
pewnie z tego powodu świat przepełniony jest facetami,
którym się zdaje, że są dżentelmenami.
- Ja o sobie tak nie myślę - powiedział Boby.
Kobieta umilkła. Zdaniem Dvoyatchnego brakowało jej
finezji, urody oraz trzeźwości spojrzenia.
- To, co zwykle - zadysponował inspektor. - Boby,
dopilnuj, żeby nikt nie usiłował dziś wymieniać ze mną
poglądów na jakiekolwiek tematy. Nie lubię tego.
Dvoyatchny udał się ku stolikowi w głębi sali. Pił wódkę
jak herbatę. Rażąca niezgodność w rytmie z ogółem pijących
skazywała go na samotne spożywanie alkoholu. Wyrok losu
przyjmował z pokorą i zrozumieniem.
Na zewnątrz miliony deszczowych kropel popełniało masowe
samobójstwo skacząc z wysokości nieba, tymczasem przez głowę
Dvoyatchnego leniwym krokiem przechadzały się myśli o
charakterze egzystencjalnym. Poza tym niepokojąco nasiliło
się przeczucie istnienia kogoś obdarzonego pokrewną
Dvoyatchnemu duszą. To dziwne wrażenie towarzyszyło mu od
dawna, jednak nigdy nie odczuwał go tak silnie jak teraz.
Inspektor Dvoyatchny, nie po raz pierwszy w życiu, począł
się obawiać o zdrowie swoich zmysłów.
Lokal napełniał się bez pośpiechu. W tym samym czasie
Dvoyatchny stopniowo i wprost proporcjonalnie do
zwiększającego się stężenia alkoholu we krwi nabierał
przekonania, że świat pozbawiony jest sensu. Dokładnie w
momencie, w którym sformułował tak daleko idący wniosek, w
knajpie pojawił się człowiek o twarzy szarej jak popiół.
Zupełnie jakby w ten właśnie sposób niebiosa postanowiły
odpowiedzieć Dvoyatchnemu na wyrażone przezeń wątpliwości.
Widok był tak niesamowity, że w lokalu zaległa cisza
mącona wyłącznie przez deszcz, który jak zawsze wygrywał
swoje melodie na wszystkim.
Nieznajomy rozglądał się, jakby kogoś poszukując.
- Mam nadzieję, że dobrze pan się czuje - wyraził troskę
Boby.
- Nie narzekam - odparł nieznajomy.
- Bo... wydawało mi się, że... jakoś tak... gwałtownie
poszarzał pan na twarzy...
Ktoś nerwowo zachichotał, po chwili wszyscy zaśmiewali
się do łez. Napięcie opadło jak płatki z więdnącego kwiatu,
zewsząd posypały się niewybredne komentarze.
- To czarnuch, tyle że szary!
- Facet musi palić dowcipy na popiół...
- Mutant jakiś.
Człowiek o szarym obliczu nie zwracał na to uwagi. Jego
wzrok zatrzymał się na Dvoyatchnym. Inspektor poczuł się
nieswojo. Oczy nieznajomego również były szare.
- Czy mogę się przysiąść? - zapytał.
Dvoyatchny był zaintrygowany, zatem po krótkim wahaniu
wyraził zgodę. Jednocześnie zastanawiał się, czy szarość
nieznajomego może być zaraźliwa.
- Podisnpektor Charles Dvoyatchny, chyba się nie mylę?
- Jak widzę, pan mnie zna. Ja sobie pana nie przypominam.
Myślę, że zapamiętałbym pańską twarz... - Dvoyatchny
zawiesił głos.
- Rzeczywiście, wiem o panu dużo. Charles Dvoyatchny,
podinspektor policji w dzielnicowym komisariacie Miasta-
Molocha. Pomimo młodego wieku szereg spektakularnych
sukcesów zawodowych. Wiek: dwadzieścia dziewięć lat. Wzrost:
metr siedemdziesiąt osiem. Waga: siedemdziesiąt trzy
kilogramy. Sierota i znajda wychowany w domu dziecka.
Introwertyk cierpiący skrycie na monofobię, czyli lęk przed
samotnością. Ulubiony kolor: czarny. Ulubiony film:
"Nierozłączni" w reżyserii Davida Cronenberga. Znak zodiaku:
Bliźnięta. Nawiasem mówiąc, bliźnięta to symbol dualizmu
ludzkiej natury. Symbolizują również rodzeństwo, z których
jedno jest dobre, drugie zaś złe, jedno pomocne w dziele
cywilizacji, drugie destrukcyjne. Chaos i ład...
- Nie mam zielonego pojęcia, do czego pan zmierza,
panie...
- Nazywam się Grey - nieznajomy uchylił kapelusza.
Dvoyatchny wolałby, żeby uchylił rąbka tajemnicy.
- Taaa... Nie wiem też, skąd czerpie pan informacje na
mój temat. Moje dane, jako funkcjonariusza służb porządku
publicznego, nie są powszechnie dostępne. Mógłbym pana
aresztować, panie... Grey.
- Posiadam odpowiednie pełnomocnictwa, inspektorze.
Jestem oficerem Interpolu. Myślę, że słyszał pan o tej
instytucji. Mamy bardzo bogate tradycje.
- Ale...
- Lubię wiedzieć wszystko o ludziach, z którymi będę
współpracował.
- Nie rozumiem.
- Potrzebuję pańskiej pomocy, Dvoyatchny. Potrzebuję
pomocy człowieka, który zna Wschodnią Dzielnicę jak własną
kieszeń.
- Jestem w tej chwili na zasłużonym urlopie. Mój
bezpośredni przełożony...
- Pański bezpośredni przełożony inspektor Josef Nobody -
przerwał Dvoyatchnemu Grey - został już poinformowany.
Tworzy pan wraz ze mną dwuosobową grupę operacyjną o
specjalnych uprawnieniach.
- Ma pan na wszystko gotową odpowiedź, uprzedza pan moje
posunięcia.
- Szczycę się swoim profesjonalizmem - powiedział Grey.
Dvoyatchnemu krew uderzyła do głowy. Był wściekły.
- Pan jest profesjonalistą! - krzyknął, albowiem czuł
realne zagrożenie ciągłości urlopu. - Tu jest Dolina, mój
panie! Dolina, rozumie pan!? Tu żyje ponad trzy miliony
ludzi!!! Różnokolorowych, choć szarego pośród tego grona nie
uświadczysz!!! Stłoczeni na stosunkowo niewielkim obszarze!
Tu co trzy minuty ginie człowiek, a co dwie przychodzi na
świat kolejny, który najprawdopodobniej również kiedyś
będzie trupem! A wykrywalność sprawców waha się w granicach
czternastu procent!!! Pan mi mówi o profesjonalizmie?... No
i jeszcze ten deszcz.
- Zdaję sobie sprawę, że znajdujemy się w tak zwanej
Dolinie, inspektorze Dvoyatchny. A propos, czy wie pan, że
dolina symbolizuje między innymi kobiece łono? - Grey nie
przejął się dramatyczną przemową Dvoyatchnego.
- Nie sądziłem, że profesjonaliści pozwalają sobie na
podobne frywolności... - powiedział Dvoyatchny z przekąsem.
- Deszcz z kolei to symbol boskiej płodności. Taka boska
sperma. Zabawne skojarzenie, prawda?
- Rzeczywiście. Jeśli ma pan na podorędziu jeszcze
jakieś, to proszę mi go nie zdradzać. Mógłbym pęknąć ze
śmiechu. Ale chodźmy stąd w jakieś spokojniejsze miejsce.
Jestem ciekawy pańskiej historii.
Wyszli na deszcz. Znowu Dvoyatchny doznał przejmującego
przeczucia, że istnieje na świecie ktoś niezwykle mu bliski.
I nie chodziło tu bynajmniej o piękną Joannę Zangwill,
nauczycielkę, lat dwadzieścia osiem, z którą nie łączyło go
nic prócz nieodwzajemnionej miłości.
Mieszkanie Dvoyatchnego zawalone było stertami książek, w
większości nie przeczytanych. Ispektor łudził się, że kiedyś
uda mu się nadrobić dotkliwe braki w kulturze słowa.
Grey potknął się o "Robinsona Crusoe", Dvoyatchny
pośliznął na "Długim pożegnaniu" Chandlera. Kiedy zajaśniało
światło, mogli unikać podobnych pułapek.
Rozsiedli się w fotelach. Głosem dystyngowanym i pełnym
dystansu Grey zrelacjonował historię pewnego śledztwa.
Bohaterem opowieści był niejaki Jonathan Twinson, bezduszny
i sprawny morderca, którego oblicze stanowiło nieodgadnioną
tajemnicę. Podążając tropem Twinsona, Grey znalazł się w
Mieście-Molochu. Do tej pory morderca działał wyłącznie na
terenie Europy. Początkowo jego osobę wiązano ze zbrodniczą
faszystowską Organisation Secrete d'Action Revolutionnaire
et Nationale finansowaną niegdyś przez Mussoliniego, a
reaktywowaną niedawno. Jednak Twinson był człekiem
niezależnym, a dla wspomnianej organizacji wykonał tylko
kilka zleceń.
- Psychopata? - zapytał Dvoyatchny bez cienia ciekawości.
Usiłował sprawiać wrażenie człowieka, który tyle razy
zetknął się ze śmiercią, że traktuje ją jako nielubianą
koleżankę ze szkolnej ławy.
- Nie mamy co do tego całkowitej pewności.
- A skąd pewność, że znajduje się na terenie Doliny?
- Moje informacje są ścisłe, a ich źródło musi pozostać
tajemnicą.
- Z tego, co do tej pory usłyszałem na temat pana
Twinsona, żadna informacja o nim nie może być ścisła. Facet
jawi mi się jako Zorro, tyle że kierujący się w swoim
działaniu pobudkami bez pretensji do szlachetności. Co to,
do diabła, znaczy, że jego twarz jest nikomu nie znana?
Dvoyatchny podszedł do okna. Oczywiście, padało. Patrzył
na czternastą ulicę, dokładnie na miejsce, gdzie przed laty
zamordowano Prezydenta Federacji. To jedno z nielicznych
historycznych miejsc w Dolinie.
- Znaczenie moich słów jest oczywiste, inspektorze -
powiedział Grey. - Rysopis Jonathana Twinsona jest nam
nieznany.
- Dziwię się, że w ogóle znacie jego nazwisko...
- Zapewne jest fałszywe. Tak przedstawiał się swoim
zleceniodawcom.
- Czy owi zleceniodawcy nie mogli podać rysopisu
Twinsona?
- Rozmawiał z nimi za pośrednictwem wideofonu z wyłączoną
wizją.
- Uważa pan zatem, że kolejne zlecenie Twinson zrealizuje
na terenie Doliny. Dlaczego?
- Moje informacje są ścisłe.
- To już słyszałem. Mógłby pan podać nazwisko kolejnej
ofiary Twinsona?
- Nie.
- W jaki sposób mamy złapać Twinsona?
- Jest zbrodnia, zatem musi być i kara.
- Fiodor Dostojewski. - Dvoyatchny odszukał wzrokiem
półkę z dziełami rosyjskiego pisarza. Postanowił kontynuować
grę w tytuły mimowolnie rozpoczętą przez Greya. - Jest pan
idiotą, Grey.
- A pan młodzikiem.
- Odbył pan swoją... odyseję nadaremnie. Tu jest Dolina,
panie Grey, a pan zachowuje się jak... prostaczek za
granicą.
- Niech pan nie mitologizuje tak swojej Doliny,
Dvoyatchny. To żaden zaginiony świat. Owszem, przewiduję
pewne problemy ze znalezieniem Twinsona. Ale kłopoty, to
moja specjalność.
- Poddaję się, Grey. - Dvoyatchny nie miał innego
wyjścia. W zasięgu jego wzroku znajdował się bowiem już
tylko "Słownik filozofii" Didiera Julii i nie bardzo
wiedział, jak wkomponować ten tytuł w rozmowę. Bardziej
oczytany Grey czerpał tytuły z pamięci. Dvoyatchny
postanowił zmienić temat.
- Skąd wzięła się nietypowa karnacja pańskiej skóry?
Eksperyment genetyczny? Jest pan nieudanym prototypem
supermana?
- Dlaczego nieudanym? - po raz pierwszy, odkąd Dvoyatchny
poznał Greya, ten ostatni uśmiechnął się oszczędnie. - Kolor
szary ma oczywiście swoje znaczenie symboliczne. W tej
chwili nie zdradzę panu jednak jakie. Napiłbym się gorącej
herbaty.
Dvoyatchny udał się do kuchni i wydał dyspozycje
czajnikowi. W drodze powrotnej sięgnął po żelazny zapas
wódki.
- Musiał pan mieć cholernie ciężkie dzieciństwo -
postawił wódkę na stole.
- Nie cięższe niż pan, inspektorze. Pozwoli pan, że
pozostanę przy herbacie?
Dvoyatchny pozwolił.
- Ciągle nie rozumiem, dlaczego właśnie ja. Ktoś mnie
panu polecił? Uważam, że Nobody jest lepszy.
- Niech mi pan powie, dlaczego właściwie zdecydował się
pan na zawód policjanta?
- Nie zastanawiałem się nad tym. Z całą pewnością nie
było to zrządzenie czuwającej nade mną Opatrzności.
Przekonuję się o tym, ilekroć podejmuję z kasy wypłatę.
Prędzej już był to traf, który, jak wiadomo, bywa ślepy i
trafia jak kulą w płot.
- To nie był przypadek, Dvoyatchny. W pańskiej naturze
jest nadawanie światu sensu, porządkowanie, przeciwdziałanie
chaosowi. A Twinson jest ucieleśnieniem chaosu...
- I dlatego wybrał pan mnie?
- Między innymi.
- Sądzi pan, panie Grey, że świat nie jest pozbawiony
sensu?
- Myślę, że będąc na moim miejscu, myślałby pan podobnie.
Zapadło milczenie. Tylko do okien dobijał się deszcz
jesienny. Grey pił herbatę, Dvoyatchny wódkę. Pili w tym
samym tempie.
Hol komisariatu Wschodniej Dzielnicy od wieków
utrzymywany był w barwie krwistoczerwonej, co nie miało
racjonalnych przesłanek. Tradycja nigdy nie rościła sobie
prawa do racjonalności.
Na ścianach wisiały starannie oprawione w ramki wycinki z
gazet wieszczące o spektakularnych sukcesach funkcjonariuszy
komisariatu. Dvoyatchny pomyślał, że pewnie niedługo
zawiśnie tu wycięty z "Moloch News" artykuł o aresztowaniu
Boby'ego Sublokatora. Sprawa Boby'ego znajdowała się właśnie
na wokandzie. Wszystko wskazywało na to, że Sublokator po
raz ostatni w swoim życiu zasiądzie na krześle.
Dvoyatchny wspiął się na drugie piętro. Wszedł bez
pukania do gabinetu inspektora Josefa Nobody'ego.
Nobody, jak miał to w zwyczaju, siedział z nogami
zarzuconymi na stół i wertował przedwczorajszą gazetę. Poza
tym bez przyjemności palił papierosa. W ogóle sprawiał
wrażenie człowieka, któremu bardzo niewiele czynności
sprawia przyjemność. Obrzucił Dvoyatchnego krótkim
spojrzeniem i wrócił do przerwanej lektury.
- Sądziłem, że jestem na urlopie - powiedział Dvoyatchny
z odczuwalnym wyrzutem w głosie.
- Sądy są od sądzenia - Nobody nie oderwał się od gazety.
- O co tu chodzi, Jos? - Dvoyatchny był zirytowany i nie
krył się z tym. - Nie mamy co robić?! Wykrywalność...
- Tak, wiem. Czternaście procent i tak dalej. Przyszedłeś
tu zapewne w sprawie pana Greya?
- Tak.
- Wiem o nim tyle, co kot napłakał, a koty nie płaczą.
Wiem, że jego nazwisko jest dowcipem, a wygląd - wyglądem
szarego obywatela tego świata. Bez wątpienia jest również
szczęśliwym posiadaczem szarych komórek. Podaje się za
oficera Interpolu i życzy sobie współpracować z tobą, z
nikim innym. Nie mam szarego pojęcia, skąd ciebie zna i
dlaczego wie o tobie tak dużo. Nie widzę jednak między wami
żadnego podobieństwa, również w kolorze skóry. Przypuszczam
zatem, że nie łączy was pokrewieństwo ani też inne koneksje.
Dodam, że tak zwane czynniki oficjalne zwróciły się do mnie
z prośbą, nieoficjalną, bym traktował życzenia pana Greya
jak rozkazy służbowe. Trochę mnie to wszystko irytuje, myślę
jednak, że nie bardziej niż ciebie.
W czasie tej przemowy Dvoyatchny rozglądał się za
miejscem nadającym się do siedzenia. Pokój przypominał skup
makulatury nie nadążający z przerobem surowców wtórnych.
Stosy jak najdalszych od ukończenia raportów i kurz
podnoszący swoją bezkształtną głowę przy gwałtowniejszym
poruszeniu. Dvoyatchny postanowił postać.
- Słyszałeś o Jonathanie Twinsonie? - spytał.
- Grey coś o nim wspominał. Jakiś trupiarz zawodowy.
- Zastanawiające, że nie słyszeliśmy do tej pory o tak
spektakularnym wyczynowcu... - Dvoyatchny zawiesił znacząco
głos.
- Nigdy nie wieszaj głosu w mojej obecności, Charlie -
zdenerwował się nieoczekiwanie Nobody. - Nie znoszę tego.
Tani i teatralny to chwyt. Nikt nikogo nie wiesza od ponad
stu lat. To niehumanitarne. Jeśli już masz ochotę na
eksterminację swojego nieszczęsnego głosu, to go sadzaj na
krześle elektrycznym. Być może, Twinson nie dba o reklamę.
Myślę, że za bardzo przejmujesz się tą sprawą, Charlie. W
końcu nawet nie mamy pewności, że Twinson istotnie jest w
Dolinie. A jeśli nawet, to może tylko w celach
rekreacyjnych. Pokaż panu Greyowi Dolinę, jeśli złakniony
jest sennych koszmarów na jawie. Traktuj to jak urlop.
Rozluźnij się, chłopie. Wiem, nerwy. Sublokator o mało cię
nie dostał, ale przecież to my dostaliśmy Sublokatora.
Cześć. Muszę ukończyć raport.
- Byłby to biały kruk.
- Później ustalę cenę wywoławczą. Zmiataj.
- Jeszcze jedna prośba, Jos. Niech Jajogłowy spróbuje
dowiedzieć się czegoś na temat pana Greya. Wiesz, jak to
jest...
- Wiem. Czternaście procent i tak dalej. Wynoś się,
Charlie. Mam potwornego kaca, a gdzieś pośród stosu tych akt
znajduje się przemyślnie ukryta buteleczka whisky. Od jutra
rzucam picie, ale dzisiaj... - Nobody zgilotynował swój
głos.
Dvoyatchny wyszedł.
Umówili się z Greyem w "East Show", knajpie, która
niezasłużenie uchodziła za najlepszą w Dolinie. Główną
atrakcją były tu cotygodniowe brutalne widowiska sex-jitsu,
czyli wojna płci przeniesiona dosłownie na ring.
Z zewnątrz lokal nie prezentował się efektownie. Tania
buda otoczona błotnistym podjazdem. Latające limuzyny
pojawiały się jak stado sępów, które szóstym zmysłem
wyczuwają padlinę. Padał deszcz. Szare niebo kojarzyło się
Dvoyatchnemu z obliczem pana Greya.
Grey był już w środku. Siedział przy jednym ze stolików
maksymalnie oddalonych od centralnie położonego ringu i
oszczędnymi łykami popijał parującą herbatę. Wzbudzał swoim
wyglądem umiarkowaną sensację, bowiem wszyscy czekali na
walkę.
- Nie uważa pan, że nasze śledztwo ma jak dotąd niezwykle
dziwny przebieg? - zapytał Dvoyatchny. - Spotykamy się w
różnych lokalach, rozmawiamy o sensie świata, jego wymiarze
symbolicznym, literaturze... O wszystkim, tylko nie o panu
Twinsonie i o jego potencjalnych ofiarach. Trochę to odległe
od zwyczajowej procedury. Czy tam u was w Europie...
- My nie prowadzimy śledztwa, inspektorze - przerwał
Dvoyatchnemu Grey.
- Nie rozumiem.
- Czekamy na pierwszy trop. Mam oczywiście na myśli
pierwszy mord, jakiego bez wątpienia dopuści się Twinson.
- Trochę to cyniczne, panie Grey.
- Zatem zmieńmy temat. Widzę na sali kilka znakomitości
Miasta-Molocha.
- Myślałem, że to ja mam być pańskim przewodnikiem.
- Tak, ale po rynsztokach, nie po salonach. Założę się,
że nie ma pan pojęcia, kim jest ten dwumetrowy bez mała
dżentelmen przechadzający się po sali groteskowym krokiem?
- Istotnie.
- To Derek Kinoll, malarz. Słynny i kupowany. Znany jest
z niesłychanego rozmachu wizji. Złośliwi powiadają, że
rozmach zawdzięcza Kinoll imponującemu zasięgowi ramion.
Albo ten postawny siwiejący blondyn...
- Tego znam - przerwał Greyowi Dvoyatchny. - To Thomas
Voytulevitch. Zaczynał od sieci sklepów warzywniczych, a
teraz jest właścicielem sieci niewielkich burdelików.
- Zna pan tylko jeden aspekt jego działalności.
Voytulevitch jest także wielkim miłośnikiem i mecenasem
sztuki, między innymi również sponsorem Kinolla...
- Do czego pan zmierza, Grey? - Dvoyatchny miał wrażenie,
że jeszcze nie jeden raz zada pytanie podobnej treści.
- Do tego, że świat jest w istocie wieloaspektowy,
pluralistyczny, wymykający się prostym analogiom, nie do
objęcia jedną definicją, ale jednak sensowny.
- Nie zgadzam się. Sensy nadają światu ludzie, tyle
sensów, ilu ludzi - oto koronny dowód na bezsens świata.
Religijne systemy, filozoficzne teorie, prawne kodeksy,
wszystko to nazywam protezą sensu. Co więcej, ludzie tworzą
to wszystko z wyrachowania i egoizmu. Nie wierzę w sens. Nie
wierzę w altruizm. Nie wierzę w sens altruizmu.
- Na to wpadł akurat przed panem, bo jeszcze w szesnastym
stuleciu, niejaki Thomas Hobbes.
- To mnie tylko utwierdza w moim...
- Jest pan człowiekiem zgorzkniałym, Dvoyatchny. No a
miłość? Co z miłością?
- To sprawa hormonów.
- A Joanna Zangwill?
- Skąd... - Dvoyatchny posadził głos na krześle
elektrycznym.
- Moje informacje...
- ...są ścisłe. Irytuje mnie pan, Grey.
- Czy wie pan, co powiedział o miłości Albert Camus?
Czytał pan "Dżumę"? Pan jest nieukiem, Dvoyatchny. Camus
ujął to tak: Nie jest ważne, czy ktoś nas kocha, ale czy my
sami zdolni jesteśmy do miłości. Piękne, prawda?
- Ale...
- Pozwoli pan, że powiem coś jeszcze. Potem rozejdziemy
się, by mógł pan spokojnie spędzić bezsenną noc na
bezproduktywnych rozmyślaniach. Pan jest sceptykiem,
Dvoyatchny. Sądzi pan, że świat jest chaosem bez początku i
bez końca, a jednocześnie usiłuje pan przeciwdziałać
wszelakim aspektom tegoż chaosu, co, zgodnie z wyznawanym
przez pana światopoglądem, jest zajęciem kretyńskim, bo
beznadziejnym. Filozoficzne rozdwojenie, to
charakterystyczne dla zodiakalnych Bliźniąt.
Na arenie zaczęło się widowisko. Atmosfera zgęstniała jak
stara zupa.
- To się nie opłaca - powiedział Grey.
- Co się nie opłaca?
- Sceptycyzm. Słyszał pan o Zakładzie Pascala? Blaise
Pascal, filozof. Udowodnił, że opłaca się wierzyć w Boga.
Bowiem, jeśli Bóg nie istnieje, to zarówno nasze
niedowiarstwo, jak i wiara nie przynoszą nam żadnych
korzyści. Natomiast jeśli istnieje, to wiara weń przynosi
nam, bagatela, wieczne życie w szczęśliwości. Niech pan
sobie wyobrazi, że Bóg to sens świata. Opłaca się wierzyć,
zapewniam pana.
- A jednak sceptycyzm bywa postawą obronną - powiedział
Dvoyatchny. - Pozwala uniknąć dotkliwych rozczarowań.
- Często bywa owych rozczarowań przyczyną, panie
Dvoyatchny.
Zgodnie z przewidywaniami Greya, Dvoyatchny spędził noc
na bezsennych i bezproduktywnych rozmyślaniach. Cała
historia o Greyu i Twinsonie wydała się inspektorowi
naciągana. Oto bowiem oficer Interpolu, obdarzony przez
matkę naturę skórą o barwie popiołu, zjawia się w Dolinie,
by schwytać niebezpiecznego mordercę. Nie zna jego twarzy,
nic na dobrą sprawę o nim nie wie. Z tajemniczych powodów
jest jednak przekonany, że kolejny mord zostanie popełniony
na terenie Doliny właśnie, że stąd tajemniczy Twinson
zamierza wysłać kogoś poleconą przesyłką na tamten świat!
Wnioski: Grey wie więcej niż mówi. Ale dlaczego ukrywał
przed Dvoyatchnym niewątpliwie ważne informacje?! I jakim
cudem wiedział tyle na temat samego Dvoyatchnego?!!
Inspektor nie mógł pojąć, skąd w danych Greya znalazły się
informacje na temat jego ulubionego filmu. Jednak uświadomił
sobie, że, istotnie, z jakichś powodów "Nierozłączni"
Cronenberga wydawał mu się niesłychanie dobrym obrazem.
Zagadka na zagadce...
Poza tym wszystkim nieustannie nasilało się przeczucie
bliskiej obecności kogoś obdarzonego pokrewną Dvoyatchnemu
duszą.
Inspektor usiłował czytać "Panią Bovary", lecz treść
książki umykała mu, a nie miał ochoty na pościgi.
W ten sposób doczekał świtu. Szarego świtu.
Od śniadania oderwał go zaśpiew wideofonu. Przez krótką
chwilę żywił irracjonalną nadzieję, że rozmówczynią okaże
się piękna Joanna Zangwill, nauczycielka, lat dwadzieścia
osiem. Samotna.
Ale to tylko Nobody.
- Mamy trupa - to były jego pierwsze słowa.
- Twój trup nie robi na mnie należytego wrażenia. W
Dolinie co trzy minuty umiera człowiek, a...
- A wykrywalność sięga czternastu procent, wiem. Fonuję,
bo jeszcze jesteś policjantem i powinieneś poczynić pewne
kroki w celu schwytania przestępcy. To twoja praca. Za to
dostajesz pieniądze. Stąd czerpiesz satysfakcję zawodową.
Tego wreszcie oczekuje od ciebie społeczeństwo. Poza tym pan
Grey jest przekonany, że sprawcą mordu jest pan Twinson. Nie
wiem, skąd czerpie swoją pewność, ale zauważyłem, że posiada
bogate jej pokłady. Fonuję z miejsca zbrodni. Jest tu także
pan Grey. Stoi sobie przy oknie i z nieodgadnionym wyrazem
szarej twarzy czyni użytek z szarych komórek. Ten facet mnie
niepokoi. Może byś tak przyjechał? Sto piętnasta ulica.
Budynem numer siedem.
- Będę.
Przedtem Dvoyatchny wypił mocną kawę dla rozjaśnienia
umysłu. Wiele by dał, żeby kawa rozjaśniała również niejasne
sytuacje.
Sto piętnastą ulicę zamieszkiwała różnokolorowa ludność
będąca stałym obiektem napaści neonazistowskich,
whitepowerowskich ugrupowań w stylu żałosnych Whiteheadów.
Ci ostatni z kolei napadani byli regularnie przez bojówki
neokomunistycznych Redheadów i vice versa. Wszyscy byli
wytworem miasta. Miasto było wytworem ludzi. Dvoyatchny
pomyślał, że w świetle tych faktów wywody Greya na temat
sensu świata traciły sens.
Wokół budynku numer siedem kłębił się tłumek ciekawskich.
Kordon umundurowanych nikogo nie przepuszczał. Dvoyatchnego
przepuścił. Z tłumu posypały się niewybredne komentarze.
Dvoyatchny wszedł na klatkę schodową. Jego kroki
rezonowały głuchym echem. W nozdrza bił ostry jak brzytwa
smród uryny i piwnicznej wilgoci. Odgłosy członków ekipy
śledczej dochodziły gdzieś z góry, wobec czego Dvoyatchny
podjął wspinaczkę po stromych schodach. Na drugim piętrze
spotkał Nobody'ego.
- Co my tu mamy? - zapytał.
- Sito - odparł Nobody. - Siedemnaście strzałów i
wszystkie celne.
- Dużo...
- Po dwunastym strzale sąsiedzi pomyśleli, że co za dużo,
to niezdrowo i postanowili zawiadomić policję. Gdyby
morderca nie był ekstrawagancki i poprzestał na standardowym
strzale w głowę, dowiedzielibyśmy się o tym za jakieś dwa
tygodnie...
- Rysopis?
- Zero. Mamy bardzo powściągliwych świadków. Nikt nie
podszedł do judasza, jakby w obawie przed jego pocałunkami.
Nikt nie chce się znaleźć w sądzie. Nawet w charakterze
świadka. To Dolina, Charlie.
Taaa. Czternaście procent - powiedział Dvoyatchny i
uśmiechnął się. Nobody odpowiedział mu tym samym.
Weszli do mieszkania. Laborant zdejmował odciski palców z
framugi drzwi wejściowych, policyjny fotograf robił
zdjęcia.
Trup spoczywał w kuchni i sprawiał wrażenie zimniejszego
od lodówki. Nad ciałem pochylał się lekarz sądowy.
Przy oknie stał zadumany Grey. Robił na członkach ekipy
daleko większe wrażenie niż kuchenny trup. Ludzie rzucali
spłoszone spojrzenia na jego szarą twarz.
- Jeden z pocisków zmasakrował twarz, pozostałe utkwiły w
korpusie - powiedział Nobody do Dvoyatchnego.
- A co z corpus delicti? - zainteresował się Dvoyatchny.
- Czy znaleziono narzędzie?
- Facet może był czubkiem, ale nie przesadzajmy. Spluwę
zabrał do domu. Widać uznał, że mu się przyda...
- Każdy strzał był śmiertelny - wtrącił lekarz.
- To po co aż siedemnaście? - Dvoyatchny wyszedł z
kuchni.
- Wariat. Jeśli mamy do czynienia z psychopatą pokroju
Boby'ego Sublokatora, to czekają nas kłopoty - Nobody
zapalił nowego papierosa. - Trzeba będzie skonsultować się z
jakimś psychiatrą.
- Zgon nastąpił niespełna godzinę temu - powiedział
lekarz.
- To Jonathan Twinson - przerwał nieoczekiwanie swoje
zaklęte milczenie Grey.
Nobody spojrzał na niego niechętnie. Postanowił
kontynuować wykład.
- Zabójca nie posłużył się tłumikiem. Większość
mieszkańców słyszała strzały, nikt jednak nie zaobserwował
sprawcy. Co wymagało z ich strony pewnego wysiłku.
- Dlaczego sądzi pan, że mordercą jest Twinson? - zapytał
Dvoyatchny Greya.
- Intuicja.
- Pan coś wie, prawda, Grey? - wtrącił się Nobody. - Może
zechciałby pan łaskawie zaoszczędzić nam wszystkim nieco
czasu?
- Obawiam się, że nie mogę panu niczego oszczędzić,
Nobody. Nawet rozczarowań.
Ofiarą okazał się niejaki James Gainsborough, emerytowany
naukowiec, genetyk, siedemdziesiąt dwa lata, kawaler.
Przesłuchiwani sąsiedzi określali go jako człowieka
samotnego, odludka o niezwykle spokojnym temperamencie.
Całkowity brak przyjaciół, znajomych i wrogów. Denerwujący
bywał jedynie zwyczaj Gainsborougha grywania na skrzypcach.
Grywał wyłącznie pod wpływem alkoholu. Sąsiedzi dziękowali
Bogu, że Gainsborough nie grał na saksofonie i że nie był
alkoholikiem. Oczywiście, nikt nie miał zielonego pojęcia,
komu miałoby zależeć na gwałtownym zejściu starego uczonego
z areny tego świata.
Jajogłowy nie dodał żadnych rewelacji do portretu
Gainsborougha.
- Właściwie nie mamy nic konkretnego - powiedział
Dvoyatchny do Greya po przejrzeniu raportów.
Siedzieli w komisariacie w gabinecie Dvoyatchnego. Grey
niedbale wertował akta. Wyglądało na to, że myślami znajduje
się gdzieś indziej.
- Może jednak coś mamy, ale nie potrafimy tego
dostrzec... Rzeczywistość z natury jest bardzo skryta.
- Od jakiegoś czasu, właściwie od początku naszej
znajomości, mam nieodparte wrażenie, że wie pan znacznie
więcej niż mówi. Mam nadzieję, że pragnie pan schwytać
mordercę, panie Grey, ale głowy to bym za to nie dał... -
Dvoyatchny zepchnął swój głos w przepaść bez dna.
- Obawiam się, że musimy zaczekać na kolejny ruch
Twinsona.
- Ruch, czyli morderstwo? Sądzi pan, że jego mordy ułożą
się w jakiś czytelny wzór. Tylko skąd pewność, że będą
jeszcze jakiekolwiek morderstwa i że mordercą Gainsborougha
był Twinson właśnie?! Czyżby wiedział pan, kto ma być
kolejną ofiarą... Jaką grę pan prowadzi?
Dvoyatchny podszedł do Greya i złapał go za klapy
nienagannie skrojonej szarej marynarki.
- Chodzi o coś więcej niż gra. Ale o co, Grey!? Mów
albo...
Grey delikatnie uwolnił się z uchwytu Dvoyatchnego. W
jego delikatnych na pierwszy rzut oka palcach drzemała
niesłychana siła.
Nagłe wtargnięcie Jajogłowego zapobiegło konfrontacji.
Jajogłowy przypominał kreta. Był podobnego wzrostu i
posiadał podobnej jakości wzrok, wspomagany elektronicznie.
Uchodził za komputerowego geniusza, najwyższej klasy
hackera. Powszechnie uważano go za złośliwego ordynusa.
Budził w swoich bliskich litość, sympatię, nienawiść,
antypatię, mściwość oraz niekłamany podziw. Jak każdy zdrowy
i normalny człowiek.
- Facet związany był z korporacją Boha - powiedział
Jajogłowy.
- Tego Boha? - zainteresował się Dvoyatchny.
- Jaki facet? - spytał Grey.
- Tego Boha. Jak to: jaki facet? Nie mówcie mi, że
zdążyliście już zapomnieć o tym świeżym jak zimne bułeczki
nieboszczyku. Chociaż niektórzy ludzie nie pozostawiają po
sobie nic prócz grobów...
- Czy chodzi panu o Williama Wilhelma Boha? - spytał
Grey.
- William Wilhelm Boh - recytował z pamięci Jajogłowy -
biznesmen, człowiek bez wątpienia zamożny. Działał w
najróżniejszych branżach, zatem możemy go uważać za
człowieka wszechstronnie uzdolnionego. Około trzydziestu lat
temu w Dolinie funkcjonowało znakomicie wyposażone
laboratorium genetyczne, którym kierował - uwaga! - nasz
znajomy nieboszczyk pan doktor Gainsborough. Trudno było to
ustalić, ale głównym sponsorem badań była bez wątpienia
korporacja Boha. Jakieś ciemne sprawki. Handel organami
otrzymywanymi techniką klonowania i tym podobne afery.
Oczywiście, nikomu nic nie udowodniono. A jednak
laboratorium uległo likwidacji. Sprawa stała się głośna za
sprawą środków masowego przekazu. Wszelkie powiązania
laboratorium z korporacją Boha usiłowano starannie zatrzeć,
ale od czego ma się mózg i palce...
- Bez wątpienia jest pan szczęśliwym posiadaczem
wymienionych organów - zauważył uprzejmie Grey. - Wolałbym
jednak usłyszeć od pana konkretne informacje.
- Minęło trzydzieści lat, panie szary na twarzy -
zirytował się Jajogłowy. - Oczekuje pan ode mnie cudów.
Rzucę wam jeszcze jedno hasło i wracam do komputera.
Laboratorium genetyczne pod kierownictwem Gainsborougha
pracowało nad projektem "Kain i Abel". Było to ostatnie
zlecenie, nad którym pracowało laboratorium. Nazwa projektu
jest na razie wszystkim, co wiem na jego temat.
Przebijali się przez równą ścianę deszczu. Dvoyatchny
prowadził wysłużonego służbowego forda. Pasażerem był Grey.
- Proszę mi wybaczyć ten... nieprzyjemny incydent -
Dvoyatchny pierwszy przerwał ciszę. - Straciłem panowanie
nad sobą. Nasza praca związana jest ze stresami...
- Niech pan o tym zapomni - mruknął Grey.
- Nie cierpię tej dzielnicy - powiedział Dvoyatchny. -
Przypomina monstrualny, gnijący za życia organizm.
- Istotnie, Dolina nie jest piękna. Koszmarna
architektura, przeludnienie, stresy, morderstwa, gwałty,
samobójstwa, konflikty na tle wyznaniowym i ideologicznym.
Czy coś pominąłem?
- Deszcz.
- O deszczu wspominałem wcześniej. Jednak Dolina ma swoje
dobre strony. Symbolizuje zarówno duchową stratę, jak i
pogłębienie przeżycia i wiedzy...
- Sądziłem, że jest symbolem kobiecego łona...
Przez dalszą drogę milczeli. Dvoyatchny odwiózł Greya pod
sam hotel przy czterdziestej trzeciej ulicy, gdzie oficer
Interpolu był zameldowany.
Sam udał się z powrotem do komisariatu. Nie chciał wracać
do domu. Bał się samotnych nocy i... snów.
Na miejscu po raz kolejny przeglądał komputerowe wydruki
dostarczone przez Jajogłowego.
William Wilhelm Boh, tak zwana gruba ryba, co jest
eufemistycznym określeniem przestępcy, którego wykroczenia
dokonywane są na tak wielką skalę, że stają się biznesem.
Zamieszany w szereg afer korupcyjnych, podejrzany o
zleceniodawstwo kilku morderstw. Nigdy niczego mu nie
udowodniono. Obecnie wzorowy obywatel Miasta-Molocha,
uczestnik wielu akcji charytatywnych. Niejasne powiązania z
laboratorium genetycznym, którego (najprawdopodobniej
nielegalna) działalność kontynuowana była również po
podpisaniu słynnej Konwencji Genewskiej zabraniającej między
innymi klonowania ludzkich organizmów. To właśnie stało się
przyczyną kampanii prasowej, która doprowadziła do
likwidacji laboratorium. Ostatni projekt badawczy nosił
nazwę "Kain i Abel". Cel projektu nadal pozostawał
tajemnicą. Tajemnicą było również, czy jego założenia
zostały kiedykolwiek zrealizowane.
- Kain i Abel... - powtarzał na głos Dvoyatchny. - Abel i
Kain... Dobro i zło. Bratobójstwo...
Dvoyatchny czuł, że jest o włos od zadania właściwego
pytania. Coś jednak nieustannie mu umykało...
Do pokoju wpadł jak burza Jajogłowy.
- Wszędzie cię szukałem. Od kiedy to spędzasz noce w
komisariacie? Nieważne. Odnalazłem ludzi związanych z
projektem "Kain i Abel".
- No i?
Jajogłowy uśmiechnął się.
- No i nie było ich za wielu. Razem z Gainsboroughem
czterech. Losy Gainsborougha już znasz, pozostali przed laty
wyemigrowali do Europy. Tam też zupełnie niedawno mieli
niespodziewane rendez-vous ze śmiercią. Doktor George
Przywarty zamordowany w niewielkiej polskiej miejscowości,
której nazwy nie zamierzam kaleczyć. Henry Holdstock -
Wiedeń. Carl Denius - Manchester.
- Okoliczności śmierci? - zapytał Dvoyatchny.
- Masz na myśli liczbę trafień?
- Tak.
- Nic z tego. Żaden nie zainkasował siedemnastu strzałów.
Przywarty i Holdstock po jednym trafieniu w czaszkę. Deniusa
ktoś precyzyjnie zasztyletował w łaźni tureckiej.
- Dlaczego Grey nic o tym nie wspomniał... Czy to
możliwe, żeby nie wiedział? Sprawdź dla moich potrzeb
naszego przyjaciela o szarym obliczu. Coś mi mówi...
- Nobody już mi to zlecił. Na razie bez rezultatów.
Faceci z Interpolu stosują pseudonimy, czego Grey jest
jawnym przykładem. Poza tym ich dane są utajnione. Ciężka
sprawa, Charlie.
- Jednak popracuj nad tym.
Nad ranem Dvoyatchny poczuł, że mimo hektolitrów
pochłoniętej kawy, morzy go sen. Postanowił zastosować
terapię wstrząsową i zafonował do Joanny Zangwill. Duszę
miał na ramieniu, bowiem kobieta, którą kochał, darzyła go
niczym nie uzasadnioną niechęcią.
- Dzień dobry - powiedział Dvoyatchny, kiedy na ekranie
pojawiła się twarz Joanny Zangwill, nauczycielki, lat
dwadzieścia osiem.
- Zaczął się fatalnie... - powiedziała Joanna.
Najprawdopodobniej miała na myśli dzień.
- Kocham cię - wyznał po raz siedemnasty Dvoyatchny.
Wszystkie kunsztowne rusztowania pięknych zdań zawaliły się
w gruzy, zapewne pod wpływem niekontrolowanych wibracji jego
roztrzęsionego głosu. Zresztą mówienie o miłości zawsze
wydawało się Charlesowi Dvoyatchnemu niepotrzebnym
ubieraniem w słowa tego, co powinno zostać nagie. Podobnie
jest z pięknymi kobietami i niektórymi instynktami.
- Może dla odmiany zająłbyś się jakąś pożyteczną
czynnością? Posadź na krześle elektrycznym jakiegoś
gwałciciela dziewic. - Była urocza.
- Dla ciebie wszystko - Dvoyatchny pomyślał, że musi
wyglądać w jej błękitnych oczach żałośnie.
- Jesteś zabawny - powiedziała Joanna.
- To tylko jedna z licznego grona moich zalet.
- Wymień pozostałe. Masz na to trzy minuty bez paru
sekund.
- Jestem niezwykle inteligentny, gram w warcaby i na
gitarze, znam dwa języki. Wadą jest idiotyczne nazwisko, ale
nie zgłoszę pretensji, jeśli pozostaniesz przy panieńskim...
- W tym momencie zaśmiała się perliście. - Byłbym całkowicie
samowystarczalny, gdyby nie pewna kobieta... która znalazła
się niespodziewanie w posiadaniu mojego serca. Serce to
organ o żywotnym znaczeniu...
- Jestem nauczycielką. Tobie potrzebny jest kardiolog.
- Czemu jesteś samotna?
Przerwała połączenie.
Dvoyatchnemu przeszła ochota na sen.
Nagły zgon Katheriny Oziemblo, wychowawczyni Charlesa
Dvoyatchnego z domu dziecka, zrazu zdawał się nie mieć
żadnego związku ze sprawą Twinsona. Jednak Jajogłowy
wyszperał dane, według których dom dziecka od lat znajdował
się pod troskliwym patronatem korporacji Boha. Rzekomo dla
podatkowych ulg.
Dvoyatchny wspominał panią Oziemblo bez sentymentu. Była
kobietą, której natura nie uznała za stosowne wyposażyć w
instynkt macierzyński.
Zamordowano ją w jej własnym mieszkaniu przy siedemnastej
ulicy.
Dvoyatchny zjawił się na miejscu morderstwa wraz z ekipą
śledczą. Nobody i Grey przyjechali nieco później i niemal
równocześnie.
Mieszkanie było otwarte, już z klatki schodowej można
było zobaczyć ciało Katheriny Oziemblo leżące na podłodze w
przedpokoju z rozrzuconymi rękami.
Dvoyatchny rozejrzał się po mieszkaniu. Było schludne
jak koncentracyjny obóz. Brakowało mu rzuconego w pośpiechu
na krzesło szlafroka albo choć popielniczki przepełnionej
niedopałkami. Doskonała bezosobowość. Domek zamieszkany
przez lalki. Znowu dopadły inspektora zodiakalne
sprzeczności jego natury. Z jednej strony niby wielki
miłośnik i orędownik ładu i porządku, z drugiej lubił mimo
wszystko nieuporządkowane mieszkania.
Nobody palił jednego papierosa za drugim, Grey patrzył
przez okno na rozległą panoramę Doliny. Z tego miejsca można
było nawet zaobserwować bijące w szare niebo wysokościowce
zachodnich dzielnic.
- Tym razem dwa strzały. Obie kule utkwiły w czaszce -
referował Nobody'emu lekarz.
- Tylko dwa strzały - powtórzył Nobody. - Może jednak to
morderstwo nie ma nic wspólnego ze sprawą Twinsona. Może
powiązanie korporacji Boha z sierocińcem jest dziełem
przypadku.
- Niech pan poczeka z wnioskami na ekspertyzę balistyczną
- poradził Grey. - Osobiście jednak jestem prawie
przekonany, że oba morderstwa mają ze sobą bardzo wiele
wspólnego. Na przykład osobę mordercy...
Dvoyatchny poczuł, że ma wszystkiego serdecznie dość. Z
jakichś powodów nie był w stanie rutynowo prowadzić śledztwa
w sprawie tajemniczego Jonathana Twinsona. Niby wszystko się
zgadzało, a nie zgadzało się nic.
Niebagatelną rolę w nagłej depresji psychicznej
inspektora miały jego miłosne niepowodzenia, niewyspanie
oraz nasilające się przeczucie istnienia kogoś o pokrewnej
duszy. Wszystko to razem i z osobna sprawiało, że stalowe
nerwy Dvoyatchnego rdzewiały, przestając być zarazem
postronkami. Stawał się człowiekiem nerwowym. Pociły mu się
ręce. Poważnie rozważał możliwość odprężenia się i nabrania
drugiego oddechu. W tym celu winien się udać na sto
trzydziestą ulicę słynącą ze znakomitych dziwek. Następnie
nawiązać znajomość z kobietą, której obyczaje lżejsze są od
puchu. I przestać myśleć, przestać za wszelką cenę, bo to
czynność szkodliwa w wieku Dvoyatchnego.
Inspektor opuścił zatem koncentracyjne mieszkanie
zamordowanej Katheriny Oziemblo. Nobody coś za nim krzyczał,
ale Dvoyatchny okazał się być szybszy od dźwięków.
Z szarego nieba spadały na Dolinę krople spermy bogów.
Dvoyatchny nie wprowadził w życie wymyślonej na własny
użytek kuracji odprężającej. Zbyt wysoko cenił sobie
dyscyplinę. Dyscyplina porządkowała chaos, a uporządkowany
chaos to już nie ten sam chaos.
Przeglądał dane ludzi związanych z genetycznym
laboratorium. Doktor Henry Holdstock, lat siedemdziesiąt.
Dyplom uzyskał na uniwersytecie w...
Nagle wzrok Dvoyatchnego zatrzymał się na fotografii
Holdstocka. Skądś znał tę twarz! Twarz sympatycznego
staruszka, którego... Którego zamordował we śnie!!!
Gorączkowo wertował akta w poszukiwaniu zdjęć kolejnych
ofiar. Znał te twarze!!! Wszystkich zabił we własnych snach.
Dvoyatchny był przerażony. Sytuacja zaczynała go
przerastać. "Urlop, odpocząć, wyjechać stąd, wcześniejsza
emerytura" - kłębiło mu się pod czaszką.
- Spokój! - warknął na głos.
Trochę go to rzeczywiście uspokoiło.
- Jestem zmęczony. Nie śpię już od trzech dni. Wszystko
da się racjonalnie wytłumaczyć. Musiałem wcześniej widzieć
te zdjęcia i...
I co dalej? Sytuacja nie dawała się logicznie dopiąć na
ostatni guzik. Usiłował myśleć o czymś innym. Poprzedniego
dnia posprzeczał się z Nobodym, który nie chciał się zgodzić
na przesłuchiwanie Boha. Oczywiście, Nobody był naciskany
przez czynniki oficjalne. Boh był szanowanym obywatelem
Miasta-Molocha. I tak dalej.
Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Grey.
- Ekspertyza balistyczna wykazała, że Gainsborougha i
Oziemblo zamordowano z tej samej broni - powiedział.
- Zatem pan Twinson przestaje być istotą mityczną.
- Zapewniam pana, Dvoyatchny, że mamy do czynienia z
osobnikiem boleśnie realnym.
- Wie pan, Grey... Jeden szczegół nie daje mi spokoju w
tej całej sprawie...
- Tak? - Grey wyraził uprzejme zainteresowanie.
- Chodzi o liczbę strzałów. W Europie Twinson morduje z
zawodową powściągliwością. Dwóch facetów inaksuje po jednej
kulce, jeden zostaje przedziurawiony nożem... Ale już na
terenie Doliny, zakładając, że mamy do czynienia z tym samym
osobnikiem, co nie zostało do tej pory dowiedzione, nie dba
o ekonomię mordów. Zabójstwo Gainsborougha jest wręcz
brawurowe. Siedemnaście strzałów! Musiał dwukrotnie zmieniać
magazynek i jeszcze zużyć jeden pocisk z trzeciego!!! Potem
jakby odzyskuje swoją profesjonalną oszczędność. Dwa strzały
w głowę pani Oziemblo. Zatem już nie szarżuje. Ale,
zastanówmy się, dlaczego akurat dwa! W co ten facet się
bawi?
- To rzeczywiście interesujące - powiedział Grey. - Mam
wrażenie, że nie chodzi tu o rozrzutność czy oszczędność ani
tym bardziej o brawurę. Myślę, że mamy tu do czynienia z...
- Znaki! - krzyknął Dvoyatchny w nagłej iluminacji. -
Kod!!! Strzały to zaszyfrowana wiadomość. Ale o co chodzi?
- Siedemnaście strzałów, siedemnaście strzałów... -
powtarzał półgłosem Grey.
- Siedemnaście strzałów - wtórował bezwiednie Dvoyatchny.
- Siedem... nasta ulica!!! Siedemnaście strzałów oznaczało
siedemnastą ulicę!!! Na siedemnastej ulicy mieszkała
Oziemblo!!!
Dvoyatchny wyskoczył z pokoju. Na korytarzu zderzył się z
Nobodym.
- Druga ulica! - krzyknął.
- Skąd wiesz? - zdziwił się Nobody.
- Następne morderstwo będzie na drugiej ulicy!!!
- Właśnie dostaliśmy wezwanie. Kogoś zamordowano. Na
drugiej ulicy...
Trzecią ofiarą był człowiek o nazwisku Kayus Toxidis,
portier z laboratorium genetycznego, którym kierował
Gainsborough. Jajogłowy podczas swoich poszukiwań pominął
jego mało spektakularną osobę. Poszukiwał postaci
bezpośrednio uczestniczących w pracach laboratorium,
okupujących kierownicze stanowiska. Nie wziął pod uwagę
portierów, sprzątaczek, laborantów i tak dalej, i tak dalej.
Teraz naprawiał swój błąd.
Kayus Toxidis, lat sześćdziesiąt siedem, zainkasował
siedem strzałów. Dvoyatchny, Grey, Nobody i kilkunastu
innych policjantów od razu udali się na siódmą ulicę.
Wkrótce przerzucono tam cały skład osobowy komisariatu
Wschodniej Dzielnicy. Wszyscy incognito, poprzebierani za
ulicznych sprzedawców, ewentualnie naśladujący zwykłych
przechodniów. Znali numer ulicy, ale nie domu.
Grey, jako osobnik nazbyt rzucający się w oczy, został w
samochodzie i utrzymywał stałą łączność z Jajogłowym, który
poszukiwał ludzi związanych z laboratorium genetycznym i
zarazem mieszkających na siódmej ulicy.
Dvoyatchny przechadzał się samotnie. Po raz pierwszy od
kilku tygodni był uzbrojony. Rewolwer uwierał go pod pachą,
jednak traktował tę niedogodność jak zło konieczne. Jeszcze
bardziej uwierało go nieznośne poczucie istnienia bliskiego
mu nad wyraz człowieka.
Miał na oku Greya. Zastanawiał się nad hipotezą
zakładającą, że Grey i Twinson to jedna i ta sama osoba.
Teoretycznie mógł zdążyć zlikwidować Toxidisa, a następnie,
jakby nigdy nic, zjawić się w komisariacie. I ta jego
nieustanna pewność siebie.
Dvoyatchny zatrzymał się przy samochodzie.
- Jakieś wieści od Jajogłowego? - zapytał Greya.
- Żadnych.
Inspektor miał zamiar ruszyć w dalszy obchód, ale Grey
zatrzymał go.
- Kolor szary symbolizuje pojednanie czerni i bieli. To
barwa równowagi i sprawiedliwości. A teraz niech pan idzie.
Przeznaczenie nie może czekać zbyt długo.
Dvoyatchny patrolował wyznaczony mu teren i myślał o
dziwnych słowach Greya. Myślałby o czymkolwiek, byleby
zapomnieć o morderczych snach, które znajdowały pokrycie w
rzeczywistości. Po głowie kołatała mu się również nazwa
tajemniczego projektu. Kain i Abel. Abel i Kain. Czerń i
biel. Szarość.
- Proszę uprzejmie o zachowanie spokoju, panie
inspektorze. Jeden nieostrożny ruch i jest pan kolejnym
trupem w tej sprawie.
Dvoyatchny poczuł przez płaszcz, sweter i podkoszulek
zimne dotknięcie śmierci.
- Tu aż się roi od moich ludzi - usiłował negocjować. Ale
ze śmiercią się nie negocjuje.
- Proszę się nie odwracać. Idziemy prosto. Powoli. Ooo...
tak... Przypominam panu - wystarczy jeden strzał, by zabić
człowieka. Idziemy, jakby nigdy nic. Starzy znajomi. Nikomu
nie przyjdzie do głowy, że to pan właśnie ma być moją
kolejną ofiarą.
Padał deszcz.
Weszli do obskurnej klatki schodowej. Budynek sprawiał
wrażenie dawno opuszczonego. Ich kroki eksplodują głuchym
echem.
- Pierwsze piętro. Powoli. Jesteśmy przecież
profesjonalistami, prawda?
Na pierwszym piętrze weszli do mieszkania pozbawionego
sprzętów. Ściany porastała brunatna pleśń. Wilgoć można by
kroić nożem.
Dvoyatchny usiłował przypomnieć sobie rady Charlesa
Asquita, z którym na studiach policyjnych miał zajęcia
między innymi z Przełamywania Strachu oraz Grania Na Nosie
Śmierci. Ale nie był w stanie przełamać strachu i na razie
to śmierć grała mu na nosie.
Na fotelu, który stanowił jedyny sprzęt w przeraźliwie
pustym mieszkaniu, siedział starzec.
- Pan Boh, jak sądzę... - Dvoyatchny właściwie był
pewien. Zdjęcia Boha regularnie gościły we wszystkich
znaczących periodykach.
- Kain i Abel... - zaskrzypiał Boh. Jego głos
przepełniało wzruszenie.
- Teraz pana przeszukam - powiedział człowiek zza pleców
Dvoyatchnego, najpewniej Twinson we własnej osobie. - Proszę
powstrzymać się od wszelkich sztuczek.
Wprawnymi ruchami wyłuskał rewolwer. Dvoyatchny był teraz
bezbronny jak owca. Więc milczał.
Stanęli z Twinsonem twarzą w twarz.
- Pozwoli pan, że się przedstawię - powiedział Twinson. -
Nazywam się Jonathan Twinson i jestem żywą legendą pośród
morderców zawodowych. Nie dziwi pana nasze niespotykane
podobieństwo?
- Miewam dziwne sny - powiedział Dvoyatchny. - Śni mi
się, że jestem zawodowym mordercą...
- To zabawne, bo ja miewam sny, że jestem obrońcą prawa
i... - Twinson urwał gwałtownie i zwrócił się do Boha. - Czy
mógłby mi to pan wyjaśnić, panie Boh?
- Twój ulubiony film to "Nierozłączni" Cronenberga. I
nieustannie prześladuje cię przeczucie istnienia kogoś
obdarzonego pokrewną ci duszą... - kontynuował natchniony
Dvoyatchny.
- Panie Boh?! - Twinson wyraźnie tracił na pewności
siebie.
- Kain i Abel... Jesteście oczywiście klonami i to moimi,
panowie. Patrząc na mnie... - Boh uśmiechnął się gorzko -
widzicie siebie samych za lat czterdzieści. Jeśli oczywiście
dożyjecie tak sędziwego wieku. Jeden z was, wszyscy wiemy
który, z całą pewnością nie dożyje.
- Kain i Abel - powtórzył Dvoyatchny.
- Dobro i zło. Czerń i biel. Zabawiłem się w Boga. To
była moja obsesja, obsesja starzejącego się człowieka. W
jakiż inny sposób można udowodnić swoją potęgę. Chciałem
udowodnić, że osobowość człowieka można zaprogramować za
pomocą odpowiednio zaaranżowanych życiorysów. - Boh mówił
coraz szybciej, gorączkowo, jakby dokądś się śpiesząc. - I
udało mi się!!! Szlachetny obrońca ładu i porządku
publicznego oraz wielokrotny perfekcyjny morderca. To był
mój zakład z Bogiem, który wygrałem! Bóg przegra raz
jeszcze, po raz kolejny Kain zabije Abla. Dalej, Kainie!
Wypełnij swój kontrakt! To twoje przeznaczenie. Być może,
zostaniesz moim następcą...
- Igrasz z potęgami, które cię przerastają, stary
głupcze!
Dvoyatchny znał ten głos. Do mieszkania wszedł Grey. Był
nieuzbrojony.
- Myślisz, że pociągasz za sznurki, co? Twoja megalomania
jest irytująca!
- Kim jest ten szary pajac?! - krzyknął Boh. W jego
oczach kiełkował strach, który mógł wydać bogate plony.
- No właśnie, Grey. Kim ty właściwie jesteś?! - spytał z
ciekawości Dvoyatchny.
- Powiedzmy... że gwarantem gry fair play. Moim zadaniem
było doprowadzenie do waszej konfrontacji. Co z niej
wyniknie, to już nie moja działka. Jesteście istotami
obdarzonymi wolną wolą. Czyńcie z niej użytek.
Spojrzał na Dvoyatchnego swoimi szarymi oczami.
- Świat ma sens, Charlie. Chyba już w to nie wątpisz?
- Zabij go! - wydał polecenie Boh.
- Nieeee!!! - krzyknął Dvoyatchny, ale był bezsilny.
Padł strzał. Jeden strzał.
Dvoyatchny uchylił zaciśnięte powieki. Ciało Greya leżało
na podłodze.
- Znakomicie. Teraz Dvoyatchny. Jest ostatnim świadkiem.
- Rzeczywiście, jesteś głupcem, Boh. On jest moim bratem.
- Stajesz się sentymentalny, Twinson! To w twoim zawodzie
zbędny luksus!
- Sentymentalny? Nigdy - powiedział Twinson i
beznamiętnie zastrzelił Boha.
Patrzyli na siebie. Ich spojrzenia spotkały się w połowie
drogi. Czuli gigantyczną więź, jaka ich łączyła. Jakby stali
się jednością...
- Nie potrafię cię zabić - powiedział Twinson. - Pierwszy
raz mi się to zda...
Głuchy odgłos strzału. Twinson upadł na podłogę, do
mieszkania wbiegł Nobody z rewolwerem w dłoni.
- Żyjesz, dzięki Bogu! - krzyknął. - Gdyby nie płaszcz,
nie rozpoznałbym, który z was jest którym...
Dvoyatchny pochylił się nad ciałem swojego brata. Jeszcze
żył.
- Jesteśmy tacy... podobni - szept Twinsona umierał,
podobnie jak on sam. - Tacy cholernie podobni...
Jego oczy zatrzymały się na oknie. Padał deszcz.
- Podobni... jak dwie krople... deszczu... - po policzku
Twinsona popłynęła łza, być może pierwsza i z całą pewnością
ostatnia, jaką uronił w życiu.
- Dwie krople spermy bogów - powiedział Dvoyatchny, ale
już do siebie, bo Jonathan Twinson był martwy. Wraz z jego
śmiercią umarło coś w Dvoyatchnym.
Dziwne to, ale ciała Greya nigdy nie odnaleziono.
Zupełnie jakby wyparowało. Nikt nie mówił tego na głos, ale
podejrzewano, że śmierć Greya była tylko majakiem
zestresowanego umysłu Charlesa Dvoyatchnego. Wiele razy
Dvoyatchny zastanawiał się, kim był Grey. Gwarant gry fair
play? Między kim a kim? "Igrasz z potęgami, które cię
przerastają" - powiedział do Boha.
W życiu Dvoyatchnego wiele się zmieniło.
Awansował na inspektora.
Opuściło go przeczucie bliskiej obecności człowieka o
pokrewnej duszy.
Nocami śnił wyłącznie o publicznym porządku.
Któregoś dla odebrał wideofon. I nie był to inspektor
Nobody. Fonowała Joanna Zangwill, skruszona własną
samotnością.
Chaos przegrał tym razem, ale Dvoyatchny nie widział w
tym swojej zasługi. W końcu, Kain nie pociągnął za spust.
Często zastanawiał się, czy jego światopogląd uległ
zmianie. Czy uwierzył w sens świata? Flaubert powiedział
kiedyś: Cokolwiek jeszcze się zdarzy, pozostaniemy głupcami.
To zdanie najlepiej oddawało stan umysłu Charlesa
Dvoyatchnego. A jednak wciąż nie mógł zapomnieć pierwszego
spotkania z Greyem. Grey zjawił się w knajpie dokładnie w
momencie, kiedy Dvoyatchny doszedł do wniosku, że świat
pozbawiony jest sensu. To był znak. A może nie? Może
przypadek?
Pozostawała jeszcze tajemnica dziwnej przesyłki. Co roku
w rocznicę śmierci Greya i Twinsona inspektor Charles
Dvoyatchny otrzymywał dziwaczną przesyłkę. Była to pusta,
szara koperta bez adresu nadawcy. Pusta, szara koperta.
Szara koperta.
Szara.
Jacek Sobota
Olsztyn, styczeń / luty 1994
JACEK SOBOTA
Olsztynianin, rocznik 1969, student nauk społecznych
Wyższej Szkoły Pedagogicznej. Udziela się w dziale krytyki
"NF". Wraz z Adamem Linkowskim, Mirosławem Obarskim,
Zbigniewem Tymińskim i Tomaszem Wojtulewiczem jest jednym z
nieodpowiedzialnych ludzi odpowiedzialnych za awanturę pn
"Dr STRANGELOVE" (olsztyński fanzin). Jako prozaik SF dobił
się pozycji jednego z najpłodniejszych autorów działu
polskiego "NF". Policzmy: "Splot" ("NF" 4/90), "Ręka diabła"
("NF" 5/91), "Równowaga" ("NF" 9/92), "Cztery pory roku"
("NF" 8/93), "Cierpienie hrabiego Mortena" ("NF" 12/93), no
i teraz "Dwie krople...".
W opowiadaniach Soboty panuje klimat absurdu,
nierzeczywistości, snu na jawie. Uprawia Jacek "sobota
fiction" - grę konwencji, zabawy słowne, filozoficzne
igraszki; mnoży kulturowe aluzje i cytaty. Jest to
fantastyka w dość ścisłym tego słowa znaczeniu
postmodernistyczna, reprezentatywna dla naszych czasów
utraconej artystycznej i intelektualnej niewinności. Czy
wyobrażacie sobie Państwo Sobotę z całą powagą opisującego,
jak to załoganci kosmolotu włączyli przyświetlną,
przeskoczyli w nadprzestrzeń, zobaczyli Obcych, wyciągnęli
blastery i... doznali collapsu? Bo ja - nie!
(mp)