Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
1
Julian Ursyn Niemcewicz
Bajki polityczne
BRAT I SIOSTRA
Powieść
Gdzie huczne zwiedzając morze,
Kupiec żaglem wiatry porze,
Na wyspie jednej spokojnej
Mieszkał naród znamienity,
Naród od natury hojnej
We wszystkie dary obfity,
A nadto, w czym jest tak skąpym los srogi,
Dał mu wolności dar drogi.
Była to wyspa szczęśliwa!
Lecz jak i w wolnych krajach często bywa,
Kto zręcznie umiał ludowi dogodzić,
Mógł na potem ludem wodzić,
Tak się w tej wyspie zdarzyło.
Niewiasta jedna nadobna,
Zręczna, obrotna, sposobna,
Do tego przyszła swą siłą,
Że jęła rządzić narodem.
Sławna była dawnym rodem,
Uczony jej dzieła chowa,
Znana w Atenach i Rzymie,
Wszędzie wolność czci jej imię -
Nazywała się Wymowa.
Postać nadobna i w łudzącej twarzy
Ogień z słodyczą się żarzy.
Chciwa ozdoby, i zimą, i latem
Nie dość, że skronie uwieńczała kwiatem,
Do wdzięków, co jej natura
Hojną dłonią udzieliła,
Ona jeszcze pawie pióra
Dla ozdoby przyczyniła.
Suknie nosiła świecące;
Bardziej dla celu niż wdzięku
Trzymała w obydwóch ręku
Dwie pochodnie gorejące,
Nie żeby nimi umysły oświecać,
Lecz żeby pożary wzniecać
A tak w wytwornej postaci,
Przez słodkie oczu spojrzenie
Na zgromadzonych współbraci
Puszcza wdzięcznych słów strumienie:
Długo głupi i uczony
Słodkim brzmieniem omamiony,
Od wielu widząc popartą,
Słuchał ją z gębą otwartą.
Bóg wie, jak silną stała się jej władza:
Sama wszystkiemu zaradza,
Tym podchlebia, tych zasmuca,
Na tych kwiatami rzuca,
Wśrzód ślepej zapalczywości
Nieraz gniewem uniesiona
Własne rodziera wnętrzności.
Tak gdy niepowściągniona
- Czyli to jaka choroba,
Czy rozumiała, że się to podoba -
I gada zawsze, i gada,
I kiedy cała gromada
Na wszystkie potrzeby głucha,
Nic nie robi, tylko słucha,
Ustała wszelka robota,
Budowy na pół wzniesione
Zostały nie dokończone,
Bo zawsze wymowna Cnota
Wolała gadać jak czynić
I mniej zachęcać jak winić.
Już się rok schylał do końca,
Jako rzesza próżnująca,
Niepomna ważnych widoków,
Godzinopłynnych słuchała potoków.
Na koniec los szczęśliwy otworzył im oczy:
Poznali, że chcąc ludźmi dobrze władać,
Nie dosyć jest tylko gadać,
Że, gdy się z słowy skutek nie jednoczy,
Z najprzyjemniejszą wymową
Często można podrwić głową,
Zaczęli więc myśleć wielce,
Przydać kogo rządzicielce.
W tejże wyspie, z drugiej strony
Mieszkał w zaciszy szczęśliwej
Cnej Wymowy brat rodzony.
Nie znał żądzy świegotliwej,
Stały w sercu, w słowach skromny,
Nikczemnych uraz niepomny,
Lubił jasność i porządek,
I nazywał się Rozsądek.
Bardziej powolny niż ostry,
Z daleka patrzał na szaleństwa siostry.
Zrazu zbawienne chciał jej dawać rady,
Ale naród zapalony
Wraz go posądził o zdrady,
Z wzgardą został odrzucony,
Lecz prędki tryumf go czekał:
Gdy się bowiem czas odwlekał,
Skutki próżnego gadania
I ustawnego słuchania
Do tego lud ten przywiodły,
Że z pokornymi modły
Przyszedł Rozsądku prosić,
Żeby go bronił od zguby
I nie chcąc więcej błędów siostry znosić,
Wprawił rzeczy w ścisłe kluby.
Dobra ojczyzny pragnący,
Podjął się usług skwapliwie,
I by duch wszystko palący
Mógł umiarkować szczęśliwie
I z siostrą zaradzać zgodnie,
Zostawił jej świetne szaty
I pawie pióra, i kwiaty,
Ale odebrał pochodnie.
Tak brat z siostrą wspólnych darów,
Gdy używa dla ojczyzny,
Nie było więcej pożarów,
Zgoiły się dawne blizny
I wyspa pokój zyskała:
Nikt się już więcej nie wadził,
Słodka Wymowa serca poruszała,
Ale umysły Rozsądek prowadził.
GMACH PODUPADŁY
Powieść wyjęta z manuskryptów przeduniowych
Nieraz ten, co bajki plecie,
Trefunkiem i prawdę powie.
W mozyrskim, mówią, powiecie
- Nie wiem, jak się miejsce zowie -
Leżał zamek starodawny
Nad czystego zdroju spadkiem.
Niegdyś, wielkością swą sławny,
Okazałości był wzorem,
Lecz czasem i niedozorem
Już zewsząd groził upadkiem.
Panowie, co w nim mieszkali,
Długo o zamek nie dbali,
Choć się część jego zwaliła.
Lecz gdy i reszta groziła,
Że każdemu miłe życie,
Nie chcąc żyć w niepewnym bycie,
Jęli myśleć o poprawie.
Co się w mnóstwie rzadko zdarzy,
Zgodzili się w swej ustawie,
Że chcąc ruiny poprawić,
Należy się mieć mularzy.
Wśrzód tej gorliwej ochoty,
Gdy przyjść miało do roboty,
Gdy mur nowy mieli stawić
I dawne naprawić rysy,
Skłócili się o abrysy.
Należy wiedzieć, że niedawnym czasem,
Gdy się dom walił częściami,
Pan, chcąc go wzmocnić nawiasem,
Podparł go kilką drągami.
Ale zamek murowany
Źle podpira drąg drewniany.
Dawni jednak budownicy,
Dzieła swego miłośnicy,
Chcieliby, w nowych nie szukając wzorach,
Klecić na dawnych podporach.
Lecz większa drugich połowa,
Szczera w chęciach, w radach zdrowa,
Wołała: "Próżna robota!
Próżna praca i ochota!
Wszystko będzie pełne wady,
Gdy wątłe będą zasady;
Że trzeba, żeby panięta
Wspomnieli na fundamenta;
Że gdy te założą trwało,
Mogą potem stawić śmiało,
A gmach, stojąc w czas daleki,
Zwalczy pioruny i wieki".
Próżna mowa, bo jedni jej nie zrozumieli,
Drudzy zrozumieć nie chcieli,
Ci zaś najwięcej mieszali,
Co budownictwa nie znali.
Bo gdy ten o podwalinach
I o upadku przyczynach
Chce radzić, tamci coś nowego wzniecą
I z jakąś fraszką wylecą:
Ten żąda okna poprawić,
Tamten nowy dach postawić,
Ten piec gdzie indziej przenosi,
Ów gwałtem kominka prosi,
Wielu zaś o to nagliło,
Żeby drzwiczek sekretnych jak najwięcej było.
Wśrzód tak rozlicznych sporów i niezgody,
Co babilońskie przypomnieli wieże,
Kiedy się każdy niby od upadku strzeże
I chcąc dać jasne dowody
Głębokiej swojej mądrości
I niemylnej ostrożności,
Choć nie zna gmachu osnowy,
Przydaje swym konceptem gabinecik nowy;
I gdy tak każdy szuka swej zalety,
Nowe stawiąc gabinety,
Tyle się ich namnożyło,
Że już samego gmachu ledwie widać było.
A co dziwna, że w tym gwarze
Zapomnieli, iż mularze
Najprędzej potrzebni byli,
Żeby gmach zabeśpieczyli.
Lecz czyli takie losu zrządzenie,
Czyli jakieś zaślepienie,
Czyli że się pan nie chciał czeladzi powierzyć,
A czeladź bała się pana,
Choć była wszystkich chęć niepodejrzana,
Nikt nie mógł sporów uśmierzyć,
Nikt nie mógł trafić do końca!
Już niejednego miesiąca
Dni na próżno uleciały,
Alić gmach ów nadwątlały,
Nie doczekawszy pomocy,
Wpośrzód okropnej nocy,
Wpośrzód gromów przeraźliwych
Spadł na głowy nieszczęśliwych.
Wtenczas przy ostatnim zgonie
Z płaczem wszyscy narzekali,
Że gabinety stawiali,
Gdy trzeba było myśleć o domu obronie.
KRETY
Bajka
Kiedy wszystko źle się dzieje,
Kiedy nieufność, niezgody,
Zniszczywszy wszystkich nadzieje,
Zostawią rzeczy jak wprzódy
W smutnym losów naszych względzie,
Niech przynajmniej wolno będzie,
Kiedy już prawda niemiła nikomu,
Siedzącemu cicho w domu,
Przed kochanymi współbracią
Powiedzieć prawdę pod bajki postacią.
Ogrodnik jeden rozsądny,
Pracowity i porządny,
Dostał po ojcu niedbałym
Sad drzewy zawsząd okryty.
Sad ten był niegdyś ogrodem wspaniałym,
Lecz czas srogi, nieużyty,
A bardziej jeszcze przeszli ogrodnicy,
Co się w tym sadzie rządzili,
Tak go srodze opuścili,
Żeś już nie poznał i jednej ulicy.
Same chwasty i rośliny,
Pomiędzy nimi gadziny,
Kwatery pozarzucane,
Drzewa wszędy połamane,
Słowem z pełnego wprzód owoców sadu
Zrobili puszcze bez sprawy i ładu.
Tak więc rzeczy opuszczone
W spadku nowemu dostały się panu.
Chciał je przez prace łożone
Do dawnego przywieść stanu,
Plantę więc nową porządnie ułożył,
Tutaj ulice naznaczył,
Dalej inspekta założył,
Tu drzewom owoc noszącym,
Tutaj lipom wonią tchnącym
Właściwe miejsca przeznaczył.
Gdy się nadziei podaje
Przyszłego szczęścia, porządku,
Zaraz na samym początku
Nieznośnych przeszkód doznaje.
Kto rzeczy ważnej chce się podejmować,
Nim postąpi w swoim dziele,
Znosić musi przeszkód wiele
I z zazdrością się pasować.
Ten los spotkał ogrodnika:
Zaledwie pierwszą ulicę wytyka
(Więcej użytku pragnąc niż zalety)
Wnet utajone krety
Ziemię, która się zaczęła prostować,
Jęły ryć w koło i toczyć, i psować!
A choć wprzód z sobą niezgodne,
Chęć psucia i wywracania
Złączyła plemię odrodne;
Już są jednego zdania,
I te, co pierwej na siebie pryskały,
Dziś się czule całowały.
Daremnie ogrodnik smutny
Przekładał im raz okrutny,
Który robocie jego zadawały,
Krety wcale nie słuchały.
"Przebóg! Wstrzymajcie się, proszę,
Od tego rycia i toku.
Jakież w tym macie rozkosze!
Pan Bóg wam nawet nie użyczył wzroku,
Ślepe, prawdziwie nie wicie,
Czego chcecie, co robicie."
Próżne gadanie, rodzaj zapyrzony
Toczył we wszystkie strony.
Owszem do siebie tak krety mówili:
"Byśmy tylko przeszkodzili,
Żeby przed zimą nic się nie zrobiło,
Tośmy już potem wygrali,
Wiatr północny z całą siłą
Przyjdzie i wszystko obali."
Nie były to słowa daremne,
Dotrzymały krety ciemne
Układy swoje zdradliwe:
Na próżnych usiłowaniach
I ustawicznych psowaniach
Minęło lato szczęśliwe,
Zniknęła wszelka otucha,
Zima, śnieg i zawierucha
Zniszczyły wszelkie roboty.
Ucieszyły się niecnoty,
Biedny ogrodnik ciężko się zasmucił
I dzieło swoje porzucił.
A tak przez kretów utraconym czasem
Ogród znowu stał się lasem
I kto chciał to w nim polował,
Niszczył, wycinał, plądrował.
KUNDLE
Powieść z francuskiego
Człowiek cnotliwy, lecz obciążon troski,
Szedł wieczorem mimo wioski;
Pies zaczął szczekać, a za nim tuż drugi,
Wkrótce trzody wierne sługi,
Z całej wsi kundle wypadłszy skwapliwie
Wyć zaczęły przeraźliwie.
Czemuż, ktoś się ich spytał, tak straszne szczekanie?
Nie umiał odpowiedzieć żaden na pytanie,
Żaden nie znał przyczyny, wszyscy wyli razem.
Publicznych wrzasków to jest prawdziwym obrazem.
Ten błędnie coś usłyszał, drugi wraz powtarza,
Łaje, szkaluje i ogień rozżarza.
Pełen żółci i goryczy,
Sam nie wie, dlaczego krzyczy.
Cnotliwy - ktoś mi powie - potwarze te znosi,
Zły je człowiek wymyśla, a głupi roznosi.
Lecz cnotliwy częstokroć życiem je przypłacił.
Przez nie Sokrates wolność najprzód stracił,
I - zawstydzając zarzuty bezczelne -
Pił mężnie jady śmiertelne.
Przez nie Arystyd wygnaniem skarany,
Przez nie Scypio szkalowany;
Prześladowaniem, podstępną robotą,
Zazdrość mściła się nad cnotą:
Ona skruszyła wolności ołtarze;
Któż Rzymu, Grecji kwitnące krainy
Poddał w niewolę i okrył ruiny?
Zazdrość, niezgody, potwarze.
Moi panowie, widzicie przykłady,
Nie posądzajcież cnotliwych o zdrady,
Ojczyzna na tym najwięcej szkoduje,
Wy się gryziecie, któż ją poratuje!
OKRĘT
Powieść z francuskiego
Okręt miotany wiatrami
Szedł jako tako wpośrzód nawałności,
I podróżni z żeglarzami,
Gdyby się byli trzymali w jedności,
Oparliby się tej burzy;
Lecz próżno: im bardziej niebo się chmurzy,
Tym bardziej, zamiast czynienia,
Zwłoki tylko i mówienia.
Do żaglów... już skała bliska -
Wołali tam i ówdzie rozsądni majtkowie -
Źle się kierujem, fala nami ciska,
Przebóg! Mniej obfici w mowie,
Bądźmy czynniejsi! Tu na głos tak zdrowy
Mówca jeden dowodził, lecz nie czterma słowy,
Że chcąc zachować życie i majątek
Trzeba roztrząsnąć wprzód wiatrów początek.
Przydaj - rzekł drugi - skąd wód wzrost i spadek.
Nie to - trzeci zawołał sądząc, że przypadek
Najrozumniej rozwiąże i pogodzi spory -
Patrzcie, pioruny jak huczą z łoskotem,
Postawić trzeba wprzódy konduktory
I zasłonić się przed grzmotem.
Na koniec wszystkie zdania zważane bez zgody,
Bardzo może przyzwoite
Na lądzie lub w czas pogody,
Opóźniając ratunek, mówce znamienite,
Sternika i okręt cały
Pędem rozbiły o północne skały.
A tak, mimo ratunku sposoby gotowe,
Wszystko zginęło przez zbytnią wymowę.
Czemuż przykładu tego nie użyjem?
Potrzeba nagli, moi przyjaciele;
Wierzcie, rozumu mamy nadto wiele,
Czas próżno tracim, o brzeg się rozbijem.
SOWA, ZIĘBA I KROGULEC
Bajka tłumaczona z perskiego
W zielonym, miłym gaiku
Przy jasno-chłodnym strumyku,
Na wierzchu dawnego dęba,
Gdzie woda i żyr gotowy,
Żyła nieszczęsna zięba
Pod srogą przemocą sowy;
Ale jakie biedne życie!
Jęczała nieboga skrycie
Nad rodu całego losem.
Sowa coraz nowym ciosem
Szkody jej srogie zadawa,
Bez względu na ptasze prawa.
Gwałty wszędzie rozpościera;
Wszystko psuje i zabiera.
Nieraz znienacka przyleci
I źrzuciwszy zięby dzieci
W jej gniazdo (pani nadęta)
Wkłada swe własne sowięta.
W tak przykrym stanie
Płacz i narzekanie
Zostały biednej ptaszynie.
Alić na bliskiej jedlinie
Siedział krogulec mocny, lecz wspaniały,
I widząc ród ptasząt mały
Pod strasznym gwałtem ugięty,
Szlachetną litością zdjęty,
W urzędzie pełnomocnika
Wysłał do zięby słowika
Z szczerym nad nią użaleniem
I z przyjaźni oświadczeniem.
Pełniąc swoje obowiązki
Siadł poseł na brzegu gałązki,
Gdzie było zięby mieszkanie,
I tam przez słodkie śpiewanie
Jej się niedoli lituje,
Pomoc pewną obiecuje
Naprzeciw gwałtom tyrana.
Na głos ten zięba stroskana
Z radością nadstawia ucha
I już podchlebna otucha
W smutnym sercu radość nieci,
Już jej maleńkie dzieci
Na głos tak wdzięczny, tak miły
Z gniazda główki wystawiły.
Zazdrosna sowa, że posłaniec nowy
Taką odmianę sprawił swymi słowy,
Zaczęła także z swej strony
Wrzeszczeć przykrymi tony,
Lecz próżno, każdy zrozumie,
Bo sowa śpiewać nie umie.
Wtem już śmielsza zięba mała
Więcej słowika słuchała.
Gniewem okrutnym przejęta,
Gdy się sąsiadka zawzięta
Rzuca, nadyma i gniewa,
Że skuteczniej słowik śpiewa,
Zięba tak do niej mówiła:
"Moja ty pani miła,
Kto się nade mną lituje,
Kto mię wspierać obiecuje,
Kto przyjemniej do mnie gada,
Tegom wdzięczniej słuchać rada.
Ty się dziwić nie przestajesz?
Ty, co mnie szarpiesz lub łajesz!".
KONIEC KSIĄŻKI