Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Autor: Ray Aldridge
Tytul: Błękitna skóra
(Blue Skin)
Z "NF" 7/91
Margolo przybył do Dilvernoon, ponieważ SeedCorp wynajęła go
do kontaktów handlowych z Obcymi. Ja - ponieważ Margolo
wykupił mój kontrakt. Miałam w sobie setkę połamanych i
zrośniętych kości, ale nadal byłam piękna.
Drugą ulubioną zabawką Margola była Geem, pseudokobieta.
Kiedy Margola męczyło już znęcanie się nade mną, Geem
potrafiła na nowo pobudzić jego entuzjazm.
Projektor Geem zajmował środek naszego dormitorium tak,
by mogła obserwować wszystko, co robimy. Nie przenosiłam go
nawet w czasie nieobecności Margola, bo nigdy nie miałam
pewności, kiedy wróci. Czasami misja zatrzymywała go w Exo-
Bios tygodniami, a ja leczyłam rany. Ale często nie było go
zaledwie noc lub dwie.
Zawsze zabierał ze sobą małą, platynową kasetkę
zawierającą obwody Geem. Gdy nie było ich przez dłuższy
czas, zastanawiałam się, jakie nowe rozrywki przygotowywali
wspólnie i moja głowa pełna była okrutnych fantazji. To
zmniejszało przyjemność chwilowego uwolnienia się od jego
obecności.
Oficer SeedCorp pojawił się u mych drzwi we wspaniałym
białym mundurze z niewielką zamkniętą torbą. Z powagą
patrzył w wizjer kamery bezpieczeństwa.
- Słucham? - wyłączyłam obraz, chociaż Margola nie było
od trzech tygodni, a moje sińce zbladły.
- Jestem tu, by zobaczyć się z Delaph, kontraktową
towarzyszką Margola Teitcha.
Bestie gorsze od Margola kręcą się po korytarzach, więc
kazałam mu odstawić torbę i pokazać papiery i identyfikator.
Potem wpuściłam go.
Powiedział mi, że nazywa się Legba i że Margolo nie żyje.
Usiadłam, bez tchu, z głupim uśmiechem na twarzy. - Jak to
się stało? - zapytałam.
- Nieporozumienie z ambasadorem Lineanów. Znasz Lineanów?
Płazowate plemię. Podobni do korpulentnych, błękitnych żab.
Inteligentni, lecz nieobliczalni. O ile mi wiadomo, śmierć
miał szybką i bezbolesną. - Podał torbę. - To twoje.
Prawie go nie słyszałam. Z trudem ukrywałam podniecenie.
Legba przestąpił z nogi na nogę, jego twarz odbijała
kolejno różne emocje: irytację, oburzenie, zdecydowanie.
Odchrząknął w końcu. - Na jakie zabezpieczenie - zapytał -
pozwolił ci liczyć Margolo w przypadku swej śmierci lub
zaginięcia?
- Te zabezpieczenia są przedmiotem kontraktu -
powiedziałam, ale już domyślałam się, że coś jest nie tak.
- Czy mogę zobaczyć twoją kopię kontraktu?
Bez słów wyciągnęłam rękę, a on założył czytnik wokół
mego przegubu. Na przedramieniu miał miniaturowy ekran i
niewiele czasu zajęło mu porównanie mojej kopii z
egzemplarzem złożonym przez Margola w SeedCorp.
Następnie pokazał mi, w jaki sposób Margolo mnie oszukał,
pozbawiając wszystkiego: dormitorium, przydziałów odzieży i
żywności, podatków od powietrza i wody, opieki medycznej.
Tego wszystkiego, co obiecywał mi w czasie pełnych bólu
nocy.
- Nie pożyję długo, Delaph - mówił. - Wcześniej, czy
później popełnię błąd i coś odgryzie mi głowę. Handel z
parszywymi Obcymi jest niebezpieczny. Zaczekaj trochę, a
wszystko będzie twoje.
Często w takich chwilach nie miałam sił odpowiedzieć,
jedynie kiwałam głową.
- Wiem, że nie lubisz tego, co robimy, Delaph - szeptał.
- Ale tak musi być, w przeciwnym razie nie byłabyś mi
potrzebna.
- Powiedz mi - rzekł Legba stojąc w drzwiach. - Co
sprawiło, że sprzedałaś swój kontrakt takiemu człowiekowi
jak Margolo?
Jego ciekawość zaskoczyła mnie. - Margolo znalazł mnie na
jednej z Arek. Czy kiedykolwiek byłeś na Arce, Legbo?
Musiałam przedrzeć się przez setki innych dziewczyn, by
zaoferować mu swój kontrakt. Wolałabym pójść do publicznego
eutanazjum niż z powrotem wrócić na Arkę.
Gdy sobie poszedł, sprawdziłam zawartość torby. Wyjęłam z
niej owiniętą w czarną, miękką skórę kolekcję antycznych
narzędzi dentystycznych Margola. Był tam też jego
identyfikator, z wielką wypaloną dziurą w samym środku,
zaplamiony krwią. Na dnie znalazłam platynową kasetkę Geem.
Żyłam z dnia na dzień, tydzień po tygodniu, aż mój kredyt
prawie się wyczerpał. Cały czas usiłowałam wymyśleć coś, by
nie stracić swej wolności.
Sprzedałam wszystko, prócz Geem i narzędzi Margola.
Zupełnie nie potrafiłam zrozumieć, czemu ją zatrzymałam. W
końcu zaniosłam Geem do handlarza. Zaoferował mi za nią
kwotę nie pozwalającą przeżyć nawet trzech tygodni. - Więcej
warta jest dla mnie możliwość zniszczenia jej -
powiedziałam, a handlarz wzruszył ramionami. Zabrałam ją z
powrotem do pustego dormitorium.
Jedyną wartościową rzeczą posiadaną przeze mnie był mój
kontrakt. Sprawdzałam oferty w bazie danych, gdy ponownie
zjawił się Legba.
Tym razem nie wydawał się tak oficjalny. Gdy go
wpuściłam, wyciągnął czarną płytkę wyglądającą jak Kaseta
pseudoosoby. Nie wyróżniała się niczym, poza kwadratem
błękitu na samym środku.
- Dobra nowina - powiedział szczerze. - Przez
niedopatrzenie nie cały dobytek twego zmarłego właściciela
został ci zwrócony. Najwyższe władze przepraszają cię - i
chcą to zrekompensować. - Ściszył głos. - Chcemy, byś była
naszym gościem w domach SeedCorp. - Promieniał kładąc mi na
kolanach czarny przedmiot.
- Co to takiego?
- Twój zmarły właściciel.
Legba wyjaśnił mi wszystko, jego gładka twarz tchnęła
szczerością.
Lineanie zrobili odcisk Margola na wypadek, gdyby
pomylili się. Odcisk ten przekazali przedstawicielom
SeedCorp, którzy udali się do nich na rozmowy po tym
przykrym incydencie.
- Spójrz tu - powiedział Legba, podnosząc czarną płytę i
obracając ją. - Zanalizowali konstrukcję pseudokobiety
należącej do twego zmarłego właściciela. Geem, chyba tak się
nazywała? Zbudowany przez nich interface jest kompatybilny z
naszą technologią, rozumiesz. Sprytne żabska.
Zatrzymał się i rozejrzał po pomieszczeniu. - Nie masz
projektora? SeedCorp pożyczy ci go na tak długo, jak
pozostaniesz naszym gościem.
Wstał, by wyjść. - To niezły kawał roboty. - Ponownie
położył mi na kolanach czarną płytę. - SeedCorp dużo by
dało, żeby dowiedzieć się, jak tego dokonali. Spójrz -
wskazał na błękitny kwadrat. - W chwili śmierci twój
właściciel pomalowany był na niebiesko, pozorując misję
dyplomatyczną. Lineanie i to źle zrozumieli. Myśleli, że
kolor może mieć jakieś religijne znaczenie, a więc go
zachowali.
Oczy Legby zabłysnęły autentycznym entuzjazmem. - Masz,
dotknij - powiedział i wziął moją rękę. Dotknął moimi
palcami błękitnej plamy. Była ciepła i miękka, i po chwili
zdałam sobie sprawę, że to skóra. Wydawało mi się, że
drgnęła pod moim dotykiem.
- Tak - powiedział Legba - to skóra. Ale najwspanialsze w
tym jest to, że wszystkie zakończenia nerwowe niegdyś
rozproszone po całym jego ciele, skupione są teraz na tym
małym skrawku. Pomyśl tylko o możliwościach, Delaph. Bardzo
chcielibyśmy wiedzieć, jak tego dokonali. Margolo twierdzi,
że nie wie. - Legba rzucił mi porozumiewawcze spojrzenie. -
Ale z niedomówień Lineanów wynika, że kłamie. - Legba po
przyjacielsku położył mi dłoń na ramieniu. - Dasz nam znać,
jeśli coś o tym napomknie, prawda? Będzie nagroda, znacząca
nagroda.
Projektor obiecany przez Legbę zjawił się niemal
natychmiast, ale początkowo wcale z niego nie korzystałam.
Margolo leżał tam, gdzie go rzuciłam skórą do ziemi,
gromadząc kurz na miękkiej powierzchni. Omijałam go z
daleka, kręcąc się po dormitorium. Nie mogłam zdecydować się,
co czułam. Czasami byłam przerażona, chciałam wepchnąć go w
najciemniejszy kąt, zarzucić innymi rzeczami, by już nigdy
nie widzieć go i nie czuć pokusy. Ale bywało, że chciałam
założyć kasetę na projektor, by naigrywać się z niego,
szydząc z jego śmierci.
Ale nie zrobiłam tego. Kilka dni później poszłam do
Euforium i znalazłam sobie mężczyznę. Jak tylko wpuściłam go
do domu, wiedziałam, że popełniłam błąd. Potem, gdy już
leżałam bez ruchu na łóżku, on kręcił się po pokoju, węsząc
po szafkach, zaglądając gdzie się da. Natrafił na kasetę
Geem i z okrzykiem radości zapytał, co to.
Gdy nie odpowiedziałam, uderzył mnie, ale nie na tyle
mocno, by przeciąć skórę. Podszedł do projektora i założył
kasetę. Geem przybrała swą postać; naga, siedziała ze
skrzyżowanymi nogami, jasne włosy spływały na jej ciemne,
żylaste ciało. Wszystko w niej było ostre: drapieżna twarz,
łokcie i kolana jak kościste motyki, małe, spiczaste piersi,
paznokcie. Nawet jej pomalowane na czerwono paznokcie u nóg
były długie i ostre, jakby była gotowa boso wspinać się po
drzewach. Patrząc na mnie pochyliła się do przodu. - Gdzie
Margolo? - zapytała ostrym, wysokim głosem.
- Nie żyje - odpowiedziałam i po raz pierwszy tej nocy
odczułam przyjemne, prawie seksualne ciepło.
Mężczyzna założył potem kasetę Margola. Margolo powstał
jak demon, nadal błękitny i nadal noszący na swym
pseudociele ślady cierpienia. Włosy miał zmierzwione. Wzrok
dziki.
Ta dwójka szybko się zaprzyjaźniła.
Wreszcie, prawie o świcie, mężczyzna odszedł. Zamknęłam
drzwi i odwróciłam się, by spojrzeć na Margola. Promieniał,
uśmiechając się. - Dziwka - powiedział zaczepnie.
Wyciągnęłam rękę, by zdjąć go z projektora, gdy dodał
szybko: - Zaczekaj. Czy wiesz dlaczego jestem w domu zamiast
w SeedCorp? Z pewnością dziwiło cię to, nie jesteś głupia.
Cofnęłam rękę. - Dlaczego?
- Bo błagałem ich, by mnie tu nie odsyłali. Pocięli mnie,
ale brak im finezji, o mało mnie nie zabili. Tym razem bez
zmartwychwstania. "Nie oddawajcie mnie Delaph" - krzyczałem.
"Och, tylko nie to. Ona zemści się okrutnie" - jęczałem.
"Powiedz nam" - mówili - "albo oddamy cię jej". Nie
powiedziałem, więc mnie tu odesłali i teraz ułożymy sobie
życie na nowo, prawda?
Śmierć nie dodała mu rozumu. Gdy tak patrzył na mnie,
nadal widział ofiarę. Zrozumiałam to nagle z niemal
melodramatyczną pewnością. - Nasz kontrakt jest zakończony -
powiedziałam i nagłym ruchem zdjęłam kasetę z projektora,
zanim zdążył zrobić z siebie większego głupca, zanim zdołał
zdradzić się jeszcze z czymkolwiek.
Znalezienie pluskwy podłożonej mi przez SeedCorp zajęło mi
trzy dni. Ukryta była w głębokim rowku na krawędzi drzwiczek
komody. Ot, szkarłatna cętka, rubinowa półkula
przytwierdzona za pomocą czarnej miniaturowej osłony.
Następnego ranka udałam się do rotundy, gdzie maklerzy
kontraktowi załatwiali swe interesy. Trzy godziny szukałam
kogoś, kto zapłaci dość dobrą cenę. Sprzedałam swój kontrakt
maklerowi, reprezentującemu idącego przebojem udziałowca.
Miałam sześćdziesiąt dni na wydanie kredytu przed
rozpoczęciem nowej pracy.
Makler siedział za biurkiem w kształcie podkowy. Wysoki,
starszy pan, pięknie ubrany w starym stylu. Jego wąska twarz
była przezroczysta - prawie widać było czaszkę. Miał
sztuczne oczy z jasnego metalu. - Jesteś pewna, że rozumiesz
warunki kontraktu, kochanie? Możliwe, że będziesz musiała
spełniać swe obowiązki nawet raz na miesiąc przez trzy lata
lub do zdarcia. Nie będziemy ponosić odpowiedzialności,
jeśli w pewnym momencie rekonstrukcja stanie się niemożliwa.
Jesteś pewna? Kontrakt pomocy domowej nie jest tak popłatny,
ale mógłby przynieść ci więcej zadowolenia. - Powiedział to
astmatycznym, monotonnym głosem, a potem dał mi kabel
kredytowy.
Założyłam go na przegub. - Tak, rozumiem. - Nie dbałam o
to. Za sześćdziesiąt dni, tak czy inaczej, albo będę martwa,
albo odkupię kontrakt.
Następnie udałam się do Howlytown, gdzie w swych
ufortyfikowanych korytarzach mieszkali chipleggersi, a gdzie
przedstawiciele SeedCorp nie odważali się wchodzić.
Figgatoi, podobnie jak większość chipleggersów, był w
znacznym stopniu cyborgiem. Miał jedno ramię z czarnego
monomolu, a wokół nadgarstka bransoletę z czerwonych
kamieni. Pół jego twarzy było z błękitnego chirurgicznego
plastiku. Oczy zostały zastąpione przez szkła powiększające.
Za czarnymi soczewkami widać było poruszający je mechanizm.
Figgatoi siedział przy ławie pełnej próbek i
analizatorów. Popatrzył na mnie wyczekująco.
Powiedziałam mu o kamerze. - Dla nich jesteś nikim -
kiwnął głową ze zrozumieniem. Pokazał mi malutki mechanizm.
- Spójrz, tego ci trzeba.
Przyczepisz do komody, tuż obok pluskwy, no nie. Wchłonie
w siebie kilka dni z twego życia, a gdy będzie miał dosyć
niewinnych obrazków, zacznie syntetyzować - ciąć i sklejać,
rozumiesz. Założysz to na pluskwę i będzie karmić tego, co
podgląda, zmyślonym życiem, a tymczasem ty zrobisz to, co
chcesz zrobić.
Urządzenie kosztowało mnie ponad połowę kredytu. Wracając
kupiłam kilka próbek czarnego jedwabiu na wypadek, gdyby
SeedCorp obserwowała mnie i zastanawiała się, po co zeszłam
do Howlytown. Być może SeedCorp uwierzy, że pogrążałam się w
całkowite odrętwienie.
W domu umocowałam urządzenie na drzwiczkach komody, tuż nad
pluskwą. Następnie przez kilkanaście dni wiodłam bezbarwne
życie. Gotowałam, jadłam, siedziałam wpatrzona w projektor.
Pewnego dnia spojrzałam na komodę i zobaczyłam bursztynowy
błysk, światło gotowości. Mogłam przesunąć urządzenie na
pluskwę.
Przez chwilę nie robiłam nic innego, tylko cieszyłam się
cudownym uczuciem, że nie jestem obserwowana. Potem
założyłam kasetę Margola na projektor.
Dojrzał do irytacji. Jego rany zabliźniły się, ale był
bardziej wściekły niż uszczęśliwiony. - Suka - powiedział. -
Nie rób tego więcej.
- Czego mam nie robić, Margolo?
- Wiesz, o co chodzi. Nigdy więcej nie zdejmuj mnie z
projektora, póki nie skończę mówić.
Zaśmiałam się. - Bo co?
Twarz mu pociemniała. - Wiem coś, co SeedCorp chciałaby
usłyszeć. Pomóż mi znaleźć kogoś, kto będzie mnie chronił i
kto odkupi to, co wiem, a uczynię cię bogatą.
- A cóż to za cenna tajemnica?
Jego twarz stała się jeszcze bardziej zacięta. - Nie
powiem ci. Nie musisz wiedzieć.
Tym razem ja śmiałam się przez dłuższy czas, a on krzyczał
na mnie, cały czerwony na twarzy, aż musiałam go przyciszyć.
- Czy naprawdę wierzysz w to, że jestem na tyle głupia, by
ponownie ci zaufać, Margolo? Nie, będziesz mi musiał
powiedzieć, co wiesz, a ja ocenię wartość tego.
Wrzeszczał na mnie, aż oczy wyszły mu z orbit, ale jego
przyciszone wrzaski były jak szepty. To było zabawne.
Podeszłam do skrzyni, gdzie trzymałam małe zawiniątko z
ostrymi przedmiotami, jak też niektóre narzędzia
dentystyczne. Nachyliłam się nad projektorem, nad miejscem,
w którym kaseta leżała małą plamką błękitu do góry. -
Pamiętasz - powiedziałam - jak mi mówiłeś, że ból odsłania
nagość duszy? Że ból redukuje nas do nas samych. Czyż nie
tak to ująłeś?
Zajęłam się swoją pracą. Eksperymentowałam, póki nie
znalazłam na błękitnym skrawku takiego miejsca, którego
dotknięcie wyzwalało dreszcze śmiertelnego bólu, aż oczy
wychodziły mu z orbit. Wkrótce musiałam ponownie zmniejszyć
natężenie dźwięku, jego krzyki przestały być zabawne.
Nie trzeba było długo czekać, by załamał się i wypaplał
swój sekret do mego magnetofonu - szczegóły procesu, dzięki
któremu Lineanie zdołali pseudoosobę zmienić w żywe ciało,
procesu, który uczynił mnie tak bogatą.
Resztę kredytu wypłaciłam niezależnej emancypantce. Razem
ze mną czekała na nadejście zabójcy przysłanego przez
SeedCorp, a potem to ona go zabiła. Strzegła mnie fachowo,
gdy negocjowałam prawa do procesu. W końcu wykupiłam jej
kontrakt. Nadal jest ze mną, po tylu latach.
Obecnie większość czasu spędzam w posiadłości na Green,
planecie doskonałej. Margola trzymam na najwyższej półce, w
skrzyni pełnej innych kuriozów. Delikatne światło południa
przez cały rok pada ukośnymi promieniami na jego skórę.
Przez dwadzieścia lat nie dotknęłam go, ale od czasu do
czasu zdejmuję kasetę i zakładam na projektor. I chociaż
błaga mnie o jakiekolwiek doznanie, nawet o ból, nigdy nie
odpowiadam. Siedzę i wspominam.
Przełożyła Jolanta Tippe