Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
-------------------------------------------------------------------------
Ze zbiorow Biblioteki Sieciowej - http://www.webmedia.pl/bs/
-------------------------------------------------------------------------
NR.ID: 00099
TYTUL: Kodeks Wykroczen
AUTOR: Sejm RP
-------------------------------------------------------------------------
USTAWA
z dnia 20 maja 1971 r.
Kodeks wykroczeń.
(Dz. U. z dnia 31 maja 1971 r.)
(Zmiany: Dz.U.81.24.124, Dz.U.82.16.125, Dz.U.83.6.35,
Dz.U.83.44.203, Dz.U.84.54.275, Dz.U.85.23.100, Dz.U.85.14.60,
Dz.U.86.39.193, Dz.U.88.20.135, Dz.U.88.41.324, Dz.U.89.34.180,
Dz.U.90.51.297, Dz.U.90.72.422, Dz.U.90.86.504, Dz.U.91.75.332,
Dz.U.91.91.408, Dz.U.92.24.101, Dz.U.94.123.600, Dz.U.95.6.29,
Dz.U.95.60.310, Dz.U.95.95.475)
CZĘŚĆ OGÓLNA
Rozdział I
Zasady odpowiedzialności.
Art. 1. Odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto
dopuszcza się czynu społecznie niebezpiecznego, zagrożonego przez
ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia karą zasadniczą
aresztu do 3 miesięcy, ograniczenia wolności do 3 miesięcy, grzywny
do 5.000 złotych lub nagany.
Art. 2. § 1. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w
czasie popełnienia wykroczenia, stosuje się ustawę nową, jednakże
należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest
względniejsza dla sprawcy.
§ 2. Jeżeli według nowej ustawy czyn objęty orzeczeniem nie jest
już zabroniony pod groźbą kary, ukaranie uważa się za niebyłe.
Art. 3. § 1. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie
odpowiada ten, kto popełnił wykroczenie na terytorium Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej, jak również na polskim statku wodnym
lub powietrznym.
§ 2. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą
zachodzi tylko wtedy, gdy przepis szczególny taką odpowiedzialność
przewiduje.
Art. 4. § 1. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie, w
którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był
obowiązany.
§ 2. Wykroczenie uważa się za popełnione na miejscu, gdzie
sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany,
albo gdzie skutek nastąpił lub miał nastąpić.
Art. 5. Wykroczenie można popełnić zarówno z winy umyślnej,
jak i z winy nieumyślnej, chyba że ustawa przewiduje
odpowiedzialność za wykroczenie tylko z winy umyślnej.
Art. 6. § 1. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca
ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić
albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi.
§ 2. Wykroczenie nieumyślne zachodzi zarówno wtedy, gdy
sprawca możliwość popełnienia czynu zabronionego przewiduje, lecz
bezpodstawnie przypuszcza, że tego uniknie, jak i wtedy, gdy
możliwości takiej nie przewiduje, choć powinien i może przewidzieć.
Art. 7. Nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie
wyłącza odpowiedzialności, chyba że nieświadomość była
usprawiedliwiona.
Art. 8. Na zasadach określonych w niniejszej ustawie odpowiada
ten, kto dopuszcza się czynu zabronionego po ukończeniu lat 17.
Art. 9. § 1. Jeżeli czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń
określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się
przepis przewidujący najsurowszą karę zasadniczą, co nie stoi na
przeszkodzie orzeczeniu kar dodatkowych oraz nawiązki na
podstawie innych naruszonych przepisów.
§ 2. Jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej
wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia
określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę
zasadniczą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu kar dodatkowych
oraz nawiązki na podstawie innych naruszonych przepisów.
Art. 10. § 1. Jeżeli czyn będący wykroczeniem wyczerpuje
zarazem znamiona przestępstwa, a wymierzono kary za wykroczenie
oraz za przestępstwo, kara wymierzona za wykroczenie nie podlega
wykonaniu, w razie zaś jej uprzedniego wykonania zalicza się ją na
poczet kary wymierzonej za przestępstwo.
§ 2. Zalicza się karę aresztu i ograniczenia wolności wymierzoną
za wykroczenie na poczet kary pozbawienia wolności, ograniczenia
wolności i grzywny wymierzonej za przestępstwo, przyjmując jeden
dzień aresztu za równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności,
dwóm dniom ograniczenia wolności oraz grzywnie w kwocie od 5 do
150 złotych.
§ 3. Nawiązka orzeczona za wykroczenie nie podlega wykonaniu,
gdy orzeczono nawiązkę za przestępstwo, w razie zaś jej uprzedniego
wykonania zalicza się ją na poczet nawiązki orzeczonej za
przestępstwo.
Art. 11. § 1. Usiłowanie zachodzi wtedy, gdy sprawca w zamiarze
popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem się zmierza
bezpośrednio ku jego dokonaniu, które jednak nie następuje.
§ 2. Odpowiedzialność za usiłowanie dokonania wykroczenia
zachodzi, gdy ustawa tak stanowi.
§ 3. Karę za usiłowanie wymierza się w granicach zagrożenia
przewidzianego dla danego wykroczenia.
§ 4. Nie ponosi odpowiedzialności za usiłowanie, kto dobrowolnie
odstąpił od czynu lub zapobiegł skutkowi.
Art. 12. Dopuszcza się podżegania, kto chcąc, aby inna osoba
dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.
Art. 13. Dopuszcza się pomocnictwa, kto chcąc, aby inna osoba
dokonała czynu zabronionego, dostarcza jej środków, udziela rady
lub informacji lub też w inny podobny sposób ułatwia popełnienie
tego czynu.
Art. 14. § 1. Odpowiedzialność za podżeganie i pomocnictwo
zachodzi wtedy, gdy ustawa tak stanowi i tylko w razie dokonania
przez sprawcę czynu zabronionego.
§ 2. Podżegacz i pomocnik odpowiadają w granicach swego
zamiaru, chociażby osoba, która czynu zabronionego dokonała, nie
ponosiła odpowiedzialności.
§ 3. Karę za podżeganie lub za pomocnictwo wymierza się w
granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia.
Art. 15. § 1. Nie popełnia wykroczenia, kto w obronie koniecznej
odpiera bezpośredni bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro
społeczne lub jakiekolwiek dobro jednostki.
§ 2. Działa w obronie koniecznej w szczególności ten, kto
występuje w celu przywrócenia porządku lub spokoju publicznego,
chociażby to nie wynikało z obowiązku służbowego.
Art. 16. § 1. Nie popełnia wykroczenia, kto działa w celu
uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru
społecznemu lub jakiemukolwiek dobru jednostki, jeżeli
niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone
nie przedstawia wartości oczywiście większej niż dobro ratowane.
§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, gdy sprawca poświęca dobro,
które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na
niebezpieczeństwa osobiste.
Art. 17. § 1. Nie popełnia wykroczenia, kto z powodu
niedorozwoju umysłowego, choroby psychicznej lub innego
zakłócenia czynności psychicznych nie mógł w chwili czynu
rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swym postępowaniem.
§ 2. Jeżeli w chwili popełnienia wykroczenia zdolność rozpoznania
znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była u sprawcy w
znacznym stopniu ograniczona, można odstąpić od wymierzenia
kary.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się, gdy sprawca wykroczenia
wprawił się w stan odurzenia powodujący wyłączenie lub
ograniczenie poczytalności, które przewidywał albo mógł
przewidzieć.
Rozdział II
Kary zasadnicze i dodatkowe.
Wymiar kary.
Art. 18. Karami zasadniczymi są:
1) areszt,
2) ograniczenie wolności,
3) grzywna,
4) nagana.
Art. 19. Kara aresztu trwa najmniej 1 tydzień, najwyżej 3 miesiące;
wymierza się ją w miesiącach i tygodniach.
Art. 20. § 1. Kara ograniczenia wolności trwa najmniej 1 miesiąc,
najwyżej 3 miesiące; wymierza się ją w miesiącach.
§ 2. W czasie odbywania kary ograniczenia wolności ukarany:
1) nie może bez zgody organu orzekającego zmienić miejsca stałego
pobytu;
2) jest obowiązany do wykonywania pracy wskazanej przez organ
orzekający;
3) ma obowiązek udzielania wyjaśnień dotyczących przebiegu
odbywania kary.
Art. 21. § 1. Obowiązek określony w art. 20 § 2 pkt. 2 polega na
wykonywaniu nieodpłatnej dozorowanej pracy na cele publiczne w
odpowiednim uspołecznionym zakładzie pracy lub instytucji
użyteczności publicznej w wymiarze od 20 do 50 godzin w stosunku
miesięcznym.
§ 2. W stosunku do osoby zatrudnionej w uspołecznionym
zakładzie pracy organ orzekający, zamiast obowiązku określonego w
§ 1, może orzec potrącenie od 10 do 25% wynagrodzenia za pracę na
rzecz Skarbu Państwa albo na cel społeczny wskazany przez organ
orzekający; w okresie odbywania kary ukarany nie może rozwiązać
bez zgody organu orzekającego stosunku pracy, jak również nie
można w tym okresie przenieść ukaranego na wyższe stanowisko.
§ 3. Osobę nie pozostającą w stosunku zatrudnienia organ
orzekający, zamiast nałożenia obowiązku określonego w § 1, może
skierować, jeżeli przemawiają za tym względy wychowawcze, do
odpowiedniego uspołecznionego zakładu pracy w celu wykonywania
tam pracy z zastosowaniem rygorów wymienionych w § 2, z tym że
potrącenie może orzec na rzecz tego zakładu na potrzeby związane z
wykonywaniem kary albo na cel społeczny wskazany przez organ
orzekający.
Art. 22. Wymierzając karę ograniczenia wolności, organ
orzekający może zobowiązać ukaranego:
1) do naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej
wykroczeniem;
2) do przeproszenia pokrzywdzonego.
Art. 23. Jeżeli ukarany uchyla się od wykonywania kary
ograniczenia wolności, ulega ona zamianie na zastępczą karę
grzywny, przy czym miesiąc ograniczenia wolności przyjmuje się za
równoważny grzywnie od 75 do 2.250 złotych, a jeżeli okoliczności
wskazują na to, że egzekucja grzywny nie będzie skuteczna - na
zastępczą karę aresztu, przy czym miesiąc ograniczenia wolności
odpowiada 15 dniom aresztu.
Art. 24. § 1. Grzywnę wymierza się w wysokości od 10 do 5.000
złotych, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§ 2. Jeżeli za wykroczenie popełnione w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej wymierzono karę aresztu, orzeka się obok tej kary
również grzywnę, chyba że orzeczenie grzywny nie byłoby celowe.
Art. 25. § 1. Wymierzając grzywnę powyżej 100 złotych, można
orzec zastępczą karę aresztu, przyjmując jeden dzień aresztu za
równoważny grzywnie od 5 do 150 złotych.
§ 2. Kara zastępcza nie może przekroczyć 2 miesięcy aresztu, a
jeżeli za dane wykroczenie przewidziana jest kara aresztu do 3
miesięcy, można orzec zastępczą karę aresztu w wysokości do 3
miesięcy; wymierza się ją w miesiącach i dniach.
§ 3. Łączny wymiar zasadniczej i zastępczej kary aresztu nie może
przekroczyć 3 miesięcy.
Art. 26. Nie można wymierzyć kary aresztu zasadniczej lub
zastępczej, jeżeli warunki osobiste sprawcy uniemożliwiają odbycie
tej kary.
Art. 27. § 1. Od zastępczej kary aresztu sprawca może być
uwolniony w każdym czasie przez wpłacenie kwoty pieniężnej
przypadającej jeszcze do uiszczenia.
§ 2. Jeżeli grzywna została uiszczona w części, karę zastępczą
zmniejsza się w sposób odpowiadający stosunkowi kwoty zapłaconej
w wysokości grzywny.
Art. 28. § 1. Karami dodatkowymi są:
1) zakaz prowadzenia określonej działalności lub wykonywania
czynności związanych z wymaganym zezwoleniem,
2) zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych
pojazdów,
3) przepadek rzeczy,
4) podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w
szczególny sposób,
5) inne kary dodatkowe określone przez ustawę.
§ 2. Kary dodatkowe określone w § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 można orzec,
jeżeli są one przewidziane w przepisie szczególnym, a orzeka się je,
jeżeli przepis szczególny tak stanowi.
§ 3. Przepadek rzeczy można orzec, choćby zachodziła
okoliczność wyłączająca ukaranie sprawcy.
Art. 29. § 1. Karę zakazu prowadzenia określonej działalności lub
wykonywania czynności związanych z wymaganym zezwoleniem
wymierza się w miesiącach na okres od 3 miesięcy do roku; karę
zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów
wymierza się w miesiącach lub latach na okres od 6 miesięcy do 3
lat.
§ 2. Orzeczone zakazy obowiązują od uprawomocnienia się
orzeczenia.
§ 3. Na poczet wymierzonej kary dodatkowej zakazu prowadzenia
pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów zalicza się okres
zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu.
Art. 30. § 1. Przepadek rzeczy obejmuje narzędzia lub inne
przedmioty, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia
wykroczenia, a jeżeli przepis szczególny tak stanowi - także
przedmioty pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z wykroczenia.
§ 2. Przepadek rzeczy nie będących własnością sprawcy
wykroczenia można orzec tylko wtedy, gdy przepis szczególny tak
stanowi.
§ 3. Przepadek rzeczy następuje z chwilą uprawomocnienia się
orzeczenia.
§ 4. Mienie objęte przepadkiem przechodzi na rzecz Skarbu
Państwa, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 31. § 1. Podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej
wiadomości w szczególny sposób orzeka się wtedy, gdy może to mieć
znaczenie wychowawcze.
§ 2. Kara określona w § 1 polega na ogłoszeniu orzeczenia w
zakładzie pracy, w uczelni, w miejscu zamieszkania ukaranego, w
innym właściwym miejscu lub w inny stosowny sposób. Ogłoszenie
może nastąpić na koszt ukaranego.
Art. 32. Nawiązkę orzeka się na rzecz pokrzywdzonego w
wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych.
Art. 33. § 1. Organ orzekający wymierza karę według swego
uznania, w granicach przewidzianych w ustawie za dane
wykroczenie, oceniając stopień społecznego niebezpieczeństwa
czynu i biorąc pod uwagę cel kary w zakresie społecznego
oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma
ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.
§ 2. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w
szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem,
rodzaj i stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do
pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i
majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed
popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.
§ 3. Jako okoliczności łagodzące uwzględnia się w szczególności:
1) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków
rodzinnych lub osobistych;
2) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia
wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych
osób;
3) działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie;
4) prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed
popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem
obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy;
5) przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do
usunięcia szkodliwych następstw swego czynu.
§ 4. Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w
szczególności:
1) działanie sprawcy wykroczenia na szkodę mienia społecznego;
2) działanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;
3) działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie;
4) prowadzenie przez sprawcę próżniaczego trybu życia;
5) uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub
wykroczenie;
6) chuligański charakter wykroczenia;
7) działanie pod wpływem alkoholu;
8) popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby,
której sprawca powinien okazać szczególne względy;
9) popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim.
Art. 34. Okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się
tylko co do osoby, której dotyczą.
Art. 35. Jeżeli ustawa daje możność wyboru między aresztem a
inną karą, areszt można orzec tylko wtedy, gdy czyn popełniono z
winy umyślnej, a zarazem za orzeczeniem kary aresztu przemawia
waga czynu lub okoliczności sprawy świadczą o demoralizacji
sprawcy albo sposób jego działania zasługuje na szczególne
potępienie.
Art. 36. § 1. Naganę można orzec wtedy, gdy ze względu na
charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste
sprawcy należy przypuszczać, że zastosowanie tej kary jest
wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad
współżycia społecznego.
§ 2. Nie można orzec nagany za wykroczenie o charakterze
chuligańskim.
Art. 37. Jeżeli wykroczeniem o charakterze chuligańskim została
wyrządzona szkoda, można orzec nawiązkę do wysokości 1.000
złotych na rzecz pokrzywdzonego albo na rzecz Polskiego
Czerwonego Krzyża lub na inny cel społeczny wskazany przez organ
orzekający.
Art. 37a. (skreślony).
Art. 38. Ukaranemu co najmniej dwukrotnie za podobne
wykroczenia popełnione z winy umyślnej, który w ciągu 2 lat od
ostatniego ukarania popełnia z winy umyślnej podobne wykroczenie,
można wymierzyć karę aresztu do 3 miesięcy, choćby wykroczenie
było zagrożone karą łagodniejszą.
Art. 39. § 1. W wypadkach zasługujących na szczególne
uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności
czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować
nadzwyczajne złagodzenie kary lub odstąpić od wymierzenia kary.
§ 2. Nadzwyczajne złagodzenie polega na wymierzeniu kary
poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary
łagodniejszego rodzaju.
§ 3. Odstąpienie od wymierzenia tylko kary zasadniczej,
przewidzianej za dane wykroczenie, nie stoi na przeszkodzie
orzeczeniu kary dodatkowej, określonej w art. 28 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5,
lub nawiązki, jeżeli jest ona przewidziana w ustawie.
§ 4. W razie odstąpienia od wymierzenia kary można zastosować
do sprawcy środek oddziaływania społecznego, mający na celu
przywrócenie naruszonego porządku prawnego lub naprawienie
wyrządzonej krzywdy, polegający zwłaszcza na przeproszeniu
pokrzywdzonego, uroczystym zapewnieniu niepopełniania więcej
takiego czynu albo zobowiązania sprawcy do przywrócenia stanu
poprzedniego.
Rozdział III
Zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego.
Art. 40. § 1. W stosunku do sprawcy czynu można poprzestać na
zastosowaniu środków przewidzianych w regulaminie pracy, w
postępowaniu dyscyplinarnym, w postępowaniu przed sądami
społecznymi lub innych środków oddziaływania wychowawczego,
wystarczających do wdrożenia sprawcy do poszanowania prawa i
przestrzegania zasad współżycia społecznego, i nie kierować sprawy
do organu orzekającego.
§ 2. Jeżeli przemawia za tym uzasadniony interes społeczny,
prokurator może skierować do organu orzekającego sprawę, w której
poprzestano na zastosowaniu do sprawcy środków wymienionych w
§ 1.
Art. 41. Uznając, że jest to wystarczające do wdrożenia sprawcy
wykroczenia do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego,
można, nawet nie wszczynając postępowania, przekazać sprawę
kierownikowi zakładu pracy, w którym sprawca jest zatrudniony,
jeżeli z charakteru popełnionego czynu wynika, że stanowi on
naruszenie obowiązku pracowniczego, albo sądowi społecznemu lub
organizacji społecznej, do której sprawca należy, z wnioskiem o
zastosowanie środków przewidzianych w regulaminie pracy, w
postępowaniu dyscyplinarnym lub innych środków oddziaływania
wychowawczego.
Rozdział IV
Warunkowe zawieszenie kary aresztu.
Art. 42. § 1. Wykonanie zasadniczej kary aresztu można
warunkowo zawiesić, jeżeli ze względu na okoliczności popełnienia
wykroczenia, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego
zachowanie się po popełnieniu wykroczenia należy przypuszczać, że
pomimo niewykonania kary nie popełni on nowego podobnego
przestępstwa lub wykroczenia.
§ 2. Warunkowe zawieszenie wykonania kary następuje na okres
próby, który nie może być krótszy niż 6 miesięcy i nie może
przekroczyć roku. Okres próby biegnie od uprawomocnienia się
orzeczenia.
§ 3. Jeżeli wykroczeniem została wyrządzona szkoda w mieniu,
warunkowe zawieszenie wykonania kary może być orzeczone tylko
wtedy, gdy szkoda została w całości naprawiona.
Art. 43. Warunkowego zawieszenia wykonania kary nie stosuje się
do sprawcy, który:
1) w ciągu dwóch lat przed popełnieniem wykroczenia był już
karany za podobne przestępstwo lub wykroczenie albo
2) popełnił wykroczenie o charakterze chuligańskim,
- chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności organ orzekający
uzna zawieszenie wykonania kary za celowe.
Art. 44. § 1. Organ orzekający zarządza wykonanie kary, jeżeli
ukarany w okresie próby popełnił podobne do poprzedniego
przestępstwo lub wykroczenie.
§ 2. Organ orzekający może zarządzić wykonanie kary, jeżeli
ukarany w okresie próby popełnił inne przestępstwo lub wykroczenie
niż wymienione w § 1.
§ 3. Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 2 miesięcy nie
zarządzono wykonania kary, ukaranie uważa się za niebyłe.
Rozdział V
Przedawnienie orzekania, wykonania kary oraz zatarcie ukarania.
Art. 45. § 1. Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego
popełnienia upłynął jeden rok.
§ 2. W razie uchylenia rozstrzygnięcia w trybie nadzoru
przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.
§ 3. Orzeczona kara nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty
uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata.
Art. 46. § 1. Ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od
wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary.
§ 2. Jeżeli ukarany przed upływem okresu przewidzianego w § 1
popełnił nowe wykroczenie, za które wymierzono mu karę aresztu,
ograniczenia wolności lub grzywny, ukaranie za oba wykroczenia
uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania albo
od przedawnienia wykonania kary za nowe wykroczenie.
Rozdział VI
Wyjaśnienie wyrażeń ustawowych.
Art. 47. § 1. Przez czyn zabroniony rozumie się działanie lub
zaniechanie o znamionach określonych w ustawie, chociażby nie
stanowiło ono wykroczenia ze względu na brak winy.
§ 2. Przez przestępstwa lub wykroczenia podobne rozumie się
przestępstwa lub wykroczenia skierowane przeciwko temu samemu
lub zbliżonemu rodzajowo dobru chronionemu prawem, a także
przestępstwa lub wykroczenia popełnione z takich samych pobudek;
przestępstwa lub wykroczenia popełnione w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej uważa się również za podobne.
§ 3. Najbliższy jest to małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo,
powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w
stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba
pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu.
§ 4. Instytucją państwową lub społeczną jest również
przedsiębiorstwo, w którym Państwo jest udziałowcem, spółdzielnia,
związek spółdzielczy, związek zawodowy, inna organizacja
społeczna ludu pracującego oraz jednostka wojskowa.
§ 5. Charakter chuligański mają wykroczenia polegające na
umyślnym godzeniu w porządek lub spokój publiczny albo
umyślnym niszczeniu lub uszkadzaniu mienia, jeżeli sprawca działał
publicznie oraz w rozumieniu powszechnym bez powodu lub z
oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie
podstawowych zasad porządku prawnego.
Rozdział VII
Stosunek do ustaw szczególnych.
Art. 48. Przepisy części ogólnej Kodeksu wykroczeń stosuje się do
wykroczeń przewidzianych w innych ustawach, jeżeli ustawy te nie
zawierają przepisów odmiennych.
CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA
Rozdział VIII
Wykroczenia przeciwko porządkowi i spokojowi publicznemu.
Art. 49. § 1. Kto w miejscu publicznym demonstracyjnie okazuje
lekceważenie dla Narodu Polskiego, Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej, jej ustroju lub naczelnych organów,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto narusza przepisy o godle,
barwach i hymnie Polskiej Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 50. Kto nie opuści zbiegowiska publicznego pomimo
wezwania właściwego organu,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 51. § 1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym
wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny
albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym,
podlega karze aresztu do 2 miesięcy, grzywny do 1.500 złotych
albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 ma charakter chuligański lub
sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 3. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 52. § 1. Kto:
1) przeszkadza lub usiłuje przeszkodzić w organizowaniu lub w
przebiegu nie zakazanego zgromadzenia,
2) zwołuje zgromadzenie bez wymaganego zawiadomienia albo
przewodniczy takiemu zgromadzeniu lub zgromadzeniu
zakazanemu,
3) przewodniczy zgromadzeniu po rozwiązaniu go przez
przewodniczącego lub przedstawiciela organu gminy,
4) bezprawnie zajmuje lub wzbrania się opuścić miejsce, którym
inna osoba lub organizacja prawnie rozporządza jako zwołujący
lub przewodniczący zgromadzenia,
5) bierze udział w zgromadzeniu posiadając przy sobie broń,
materiały wybuchowe lub inne niebezpieczne narzędzia,
- podlega karze aresztu do dwóch tygodni, karze ograniczenia
wolności do dwóch miesięcy albo karze grzywny.
§ 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 52a. Kto:
1) publicznie nawołuje do popełnienia przestępstwa lub je pochwala,
2) publicznie nawołuje do nieposłuszeństwa lub przeciwdziałania
przemocą ustawie albo prawnemu rozporządzeniu organu
państwowego,
jeżeli zasięg czynu albo jego skutki nie były znaczne
- podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 53. § 1. Kto, pomimo zastosowania środków egzekucji
administracyjnej, uchyla się od obowiązku rejestracji biblioteki lub
zbioru materiałów bibliotecznych,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto przy rejestracji biblioteki lub
zbioru materiałów bibliotecznych podaje dane nieprawdziwe.
§ 3. Karze określonej w § 1 podlega również ten, kto bez
wymaganego zezwolenia udostępnia publicznie zbiór materiałów
bibliotecznych.
Art. 54. Kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia
ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach
publicznych,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Art. 55. Kto kąpie się w miejscu, w którym jest to zabronione,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 56. § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego
warunkom organizuje lub przeprowadza publiczną zbiórkę ofiar,
podlega karze grzywny.
§ 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 3. Można orzec przepadek pieniędzy i rzeczy uzyskanych ze
zbiórki przeprowadzonej wbrew warunkom zezwolenia, orzeka się
zaś ich przepadek gdy zbiórkę przeprowadzono bez zezwolenia.
§ 4. Można orzec przepadek pieniędzy i rzeczy uzyskanych z
czynu określonego w § 1 także wtedy, gdy zostały one przekazane
przez sprawcę innej osobie lub instytucji, jak i przepadek pieniędzy
uzyskanych za zebrane ofiary w naturze i rzeczy nabytych za
uzyskane ze zbiórki pieniądze.
§ 5. Pieniądze i rzeczy, co do których orzeczono przepadek należy
przekazać instytucji pomocy społecznej lub instytucji kulturalno-
oświatowej.
Art. 57. § 1. Kto organizuje lub przeprowadza publiczną zbiórkę
ofiar na uiszczenie grzywny orzeczonej za przestępstwo lub
wykroczenie, albo nie będąc osobą najbliższą dla skazanego lub
ukaranego uiszcza za niego grzywnę lub ofiarowuje mu albo osobie
dla niego najbliższej pieniądze na ten cel,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 2. Podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 3. Zebrane ofiary lub pieniądze uzyskane za zebrane ofiary w
naturze, a także pieniądze wpłacone na poczet grzywny lub
ofiarowane na ten cel podlegają przepadkowi.
§ 4. Pieniądze i rzeczy, co do których orzeczono przepadek, należy
przekazać instytucji pomocy społecznej lub instytucji kulturalno-
oświatowej.
Art. 58. § 1. Kto, mając środki egzystencji lub będąc zdolny do
pracy, żebrze w miejscu publicznym,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych
albo karze nagany.
§ 2. Kto żebrze w miejscu publicznym w sposób natarczywy lub
oszukańczy,
podlega karze aresztu albo ograniczenia wolności.
Art. 59. Kto wykonuje czynności zawodowe, nie mając
wymaganych do tego uprawnień lub przekraczając swe zawodowe
uprawnienia albo wbrew zakazowi organu państwowego,
podlega karze grzywny.
Art. 60. § 1. Kto w ramach gospodarki nie uspołecznionej
prowadzi zarobkową działalność wytwórczą, przetwórczą, handlową
lub usługową bez wymaganego zezwolenia,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 3. W szczególnie uzasadnionych wypadkach można orzec
przepadek rzeczy stanowiących przedmiot wykroczenia.
Art. 60[1]. § 1. Kto prowadzi działalność gospodarczą bez
wymaganego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej lub
bez wymaganej koncesji, podlega karze ograniczenia wolności albo
grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku
zgłaszania do ewidencji działalności gospodarczej zmian danych
objętych wpisem.
§ 3. Kto prowadząc działalność gospodarczą nie oznacza siedziby i
miejsca prowadzenia tej działalności lub prowadząc działalność
wytwórczą wprowadza do obrotu towary bez wymaganych oznaczeń,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 60[2.] Kto prowadzi działalność gospodarczą na terenie
specjalnej strefy ekonomicznej bez wymaganego zezwolenia,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 61. § 1. Kto przywłaszcza sobie stanowisko, tytuł lub stopień
albo publicznie używa lub nosi odznaczenie, odznakę, strój lub
mundur, do których nie ma prawa,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
§ 2. Kto ustanawia, wytwarza, rozpowszechnia publicznie, używa
lub nosi: godło, chorągiew albo inną odznakę lub mundur, co do
których został wydany zakaz, albo odznakę lub mundur organizacji
prawnie nie istniejącej, albo odznakę lub mundur, na których
ustanowienie lub noszenie nie uzyskano wymaganego zezwolenia,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 można
orzec, a w razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2 orzeka
się przepadek wymienionych w tych przepisach przedmiotów, jak
również innych przedmiotów służących do popełnienia wykroczenia,
takich jak pieczęcie, stemple, papier firmowy lub bilety wizytowe,
choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 62. § 1. Kto znęca się nad zwierzęciem, a w szczególności, kto
bije zwierzę w sposób szczególnie bolesny, używa do pracy zwierzę
chore, przeciąża je nadmiernym ładunkiem lub w inny sposób zadaje
zwierzęciu cierpienia fizyczne,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności, grzywny albo karze
nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega właściciel zwierzęcia lub osoba, pod
której pieczą zwierzę się znajduje, albo osoba, która używa zwierzę
lub z której polecenia zwierzę jest używane do pracy, a także rodzice
lub opiekun nieletniego sprawcy, jeżeli świadomie dopuszczają do
popełnienia czynu określonego w § 1.
§ 3. Podżeganie i pomocnictwo do czynu określonego w § 1 są
karalne.
Art. 63. § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego
warunkom zakłada lub używa w miejscu publicznym urządzenia
megafonowe albo nie dopełnia obowiązku zgłoszenia używanych
przez siebie maszyn i urządzeń wytwarzających pole
elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości,
podlega karze grzywny albo nagany.
§ 2. Kto bez wymaganej koncesji pocztowej lub
telekomunikacyjnej albo wbrew warunkom określonym w koncesji
świadczy usługi pocztowe lub telekomunikacyjne, podlega karze
aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny.
§ 3. Tej samej karze podlega ten, kto bez wymaganego zezwolenia
zakłada lub używa urządzenia lub sieci telekomunikacyjne, z
wyłączeniem radiokomunikacyjnych urządzeń nadawczych i
nadawczo-odbiorczych.
§ 4. Kto zakłada bądź używa urządzenia telekomunikacyjne nie
posiadające świadectwa homologacji lub wprowadza do obrotu
handlowego nie oznakowane odpowiednio urządzenia
telekomunikacyjne, które wymagają świadectwa homologacji,
podlega karze grzywny.
§ 5. Można orzec przepadek przedmiotów służących do
popełnienia czynów określonych w § 1-4, chociażby nie stanowiły
własności sprawcy.
Art. 63a. § 1. Kto umieszcza w miejscu publicznym do tego nie
przeznaczonym ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub
rysunek albo wystawia je na widok publiczny w innym miejscu bez
zgody zarządzającego tym miejscem,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek
rzeczy stanowiących przedmiot wykroczenia oraz nawiązkę w
wysokości do 1.500 złotych lub obowiązek przywrócenia do stanu
poprzedniego.
Art. 64. § 1. Kto będąc właścicielem, administratorem, dozorcą lub
użytkownikiem nieruchomości, nie dopełnia obowiązku umieszczenia
w odpowiednim miejscu albo utrzymania w należytym stanie
tabliczki z numerem porządkowym nieruchomości, nazwą ulicy lub
placu albo miejscowości,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto nie dopełnia obowiązku
oświetlenia tabliczki z numerem porządkowym nieruchomości.
Rozdział IX
Wykroczenia przeciwko instytucjom państwowym i
społecznym.
Art. 65. § 1. Kto umyślnie wprowadza w błąd organ państwowy:
1) co do tożsamości własnej lub inne osoby,
2) co do swego obywatelstwa, zawodu, miejsca zatrudnienia lub
zamieszkania,
podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie udziela
właściwemu organowi państwowemu wiadomości lub dokumentów
co do okoliczności wymienionych w § 1.
Art. 66. § 1. Kto ze złośliwości lub swawoli, chcąc wywołać
niepotrzebną czynność fałszywym alarmem, informacją lub innym
sposobem, wprowadza w błąd instytucję użyteczności publicznej
albo inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub
zdrowia,
podlega karze aresztu do 2 miesięcy, ograniczenia wolności albo
grzywny do 1.500 złotych.
§ 2. Jeżeli wykroczenie spowodowało niepotrzebną czynność,
można orzec nawiązkę do wysokości 1.000 złotych.
Art. 67. § 1. Kto umyślnie uszkadza lub usuwa ogłoszenie
wystawione publicznie przez instytucję państwową albo organizację
społeczną lub też w inny sposób umyślnie uniemożliwia
zaznajomienie się z takim ogłoszeniem,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 2. Kto umyślnie uszkadza lub usuwa ogłoszenie, afisz lub plakat
wystawiony publicznie przez państwowe przedsiębiorstwo
artystyczne, rozrywkowe lub sportowe albo w inny sposób umyślnie
uniemożliwia zaznajomienie się z takim ogłoszeniem, afiszem lub
plakatem,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 68. § 1. Kto bez właściwego zamówienia wyrabia pieczęć,
godło lub znak instytucji państwowej albo organizacji społecznej lub
też taką pieczęć, godło lub znak wydaje osobie nie upoważnionej do
odbioru,
podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bezprawnie posiada, zamawia
lub nabywa taką pieczęć.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2
pieczęć, godło lub znak podlegają przepadkowi.
Art. 69. Kto umyślnie niszczy, uszkadza, usuwa lub w inny sposób
czyni bezskutecznymi znaki umieszczone przez organ państwowy w
celu stwierdzenia tożsamości przedmiotu, zamknięcia go lub
poddania rozporządzeniu władzy,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
Rozdział X
Wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu osób i mienia.
Art. 70. § 1. Kto, będąc niezdolny do czynności, której
nieumiejętne wykonanie może wywołać niebezpieczeństwo dla życia
lub zdrowia człowieka, taką czynność przedsiębierze albo kto
porucza ją osobie do jej wykonania niezdolnej lub wbrew
obowiązkowi nadzoru dopuszcza do wykonania takiej czynności
przez osobę niezdolną,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi zachowania
trzeźwości znajduje się w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub
podobnie działającego środka i podejmuje w tym stanie czynności
zawodowe.
Art. 71. Kto przez wadliwe wykonanie urządzeń lub uczynienie ich
niezdatnymi do funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem albo przez
niewłaściwe ich użytkowanie lub samowolne uruchomienie wywołuje
stan niebezpieczny dla życia lub zdrowia człowieka,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 72. Kto wbrew swemu obowiązkowi nie dokonuje
odpowiedniego zabezpieczenia miejsca niebezpiecznego dla życia
lub zdrowia człowieka,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 73. Kto wbrew swemu obowiązkowi nie zawiadamia
odpowiedniego organu lub osoby o wiadomym mu
niebezpieczeństwie grożącym życiu lub zdrowiu człowieka albo
mieniu w znacznych rozmiarach,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 74. § 1. Kto niszczy, uszkadza, usuwa lub czyni nieczytelnymi
znaki lub napisy ostrzegające o grożącym niebezpieczeństwie dla
życia lub zdrowia człowieka albo ogrodzenie lub inne urządzenie
zapobiegające takiemu niebezpieczeństwu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek
zapłaty równowartości zniszczonego lub uszkodzonego przedmiotu
albo obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 75. § 1. Kto bez zachowania należytej ostrożności wystawia
lub wywiesza ciężkie przedmioty albo nimi rzuca, wylewa płyny,
wyrzuca nieczystości albo doprowadza do wypadania takich
przedmiotów lub wylewania się płynów,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 ze
złośliwości lub swawoli,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 76. Kto rzuca kamieniami lub innymi przedmiotami w pojazd
mechaniczny będący w ruchu,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 77. Kto nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków
ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 78. Kto przez drażnienie lub płoszenie doprowadza zwierzę do
tego, że staje się niebezpieczne,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 79. § 1. Kto wbrew swemu obowiązkowi zaniecha oświetlenia
miejsc dostępnych dla publiczności,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
§ 2. Kto ze złośliwości lub swawoli oświetlenie takie gasi,
podlega karze grzywny do 500 złotych.
Art. 80. § 1. Kto:
1) przejeżdża pojazdem lub konno albo przepędza zwierzę
gospodarskie przez wał przeciwpowodziowy w miejscu do tego nie
przeznaczonym lub wzdłuż po wale, na którym nie ma drogi o
dostatecznie mocnej nawierzchni;
2) orze lub bronuje ziemię na wale przeciwpowodziowym albo obok
wału w odległości mniejszej niż 3 m od stopy wału;
3) rozkopuje wał przeciwpowodziowy, wbija słup lub osadza znak
albo zasadza drzewo lub krzew na wale;
4) kopie studnię, sadzawkę, dół lub rów obok wału
przeciwpowodziowego w odległości mniejszej niż 50 m od stopy
wału;
5) pasie na wale przeciwpowodziowym zwierzę gospodarskie;
6) uszkadza umocnienie na wale przeciwpowodziowym,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto narusza inne niż określone w § 1
ograniczenia w użytkowaniu wałów przeciwpowodziowych,
wprowadzone przez właściwy organ administracji państwowej.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 81. Kto niszczy lub uszkadza urządzenia służące do ochrony
brzegów wód morskich lub śródlądowych, a w szczególności
wszelkie umocnienia lub roślinność ochronną,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 82. § 1. Kto nieostrożnie obchodzi się z ogniem lub wykracza
przeciwko przepisom dotyczącym zapobiegania i zwalczania
pożarów, a w szczególności:
1) nie wyposaża budynku w odpowiednie urządzenia lub sprzęt
przeciwpożarowy lub nie utrzymuje ich w stanie zdatnym do
użytku;
2) utrudnia okresowe czyszczenie komina lub nie dokonuje bez
zwłoki naprawy uszkodzeń komina i wszelkich przewodów
dymowych;
3) nie usuwa lub nie zabezpiecza w obrębie budynków urządzeń lub
materiałów stwarzających niebezpieczeństwo powstania pożaru;
4) eksploatuje w sposób niewłaściwy urządzenia energetyczne lub
cieplne lub pozostawia je uszkodzone w stanie mogącym
spowodować wybuch lub pożar;
5) nie zachowuje przepisowej odległości od budynków przy
ustawianiu stert i stogów lub nie zachowuje obowiązujących
warunków bezpieczeństwa przeciwpożarowego podczas omłotów;
6) (skreślony);
7) na terenie lasu, śródleśnej łąki, wrzosowiska, suchej łąki lub
torfowiska albo w odległości mniejszej niż 100 m od nich:
a) używa ciągnika lub innej maszyny bez należytego
zabezpieczenia przed iskrzeniem,
b) roznieca ogień poza miejscami wyznaczonymi do tego celu,
c) pozostawia rozniecony ogień,
d) korzysta z otwartego płomienia,
e) wypala wierzchnią warstwę gleby lub pozostałości roślinne,
f) porzuca nie ugaszone zapałki lub niedopałki papierosów;
g) dopuszcza się innych czynności mogących wywołać
niebezpieczeństwo pożaru;
8) roznieca lub pozostawia ognisko w pobliżu mostu drewnianego
albo przejeżdża przez taki most z otwartym ogniem lub z nie
zamkniętym paleniskiem;
9) wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi ochrony lasu przed
pożarem, nie wykonuje zabiegów profilaktycznych i ochronnych,
zapobiegających powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożarów;
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 2. Kto zostawia małoletniego do lat 7 w okolicznościach
umożliwiających mu wzniecenie pożaru,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 83. § 1. Kto nieostrożnie obchodzi się z materiałami
wybuchowymi, łatwo zapalnymi lub substancjami
promieniotwórczymi albo wykracza przeciwko przepisom o wyrobie,
sprzedaży, przechowywaniu, używaniu lub przewożeniu takich
materiałów,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec przepadek
rzeczy stanowiących przedmiot wykroczenia.
Rozdział XI
Wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w
komunikacji.
Art. 84. Kto wbrew obowiązkowi nie oznacza w sposób
odpowiadający wymaganiom i łatwo dostrzegalny, zarówno w dzień,
jak i w porze nocnej, jakiejkolwiek przeszkody w ruchu drogowym,
urządzenia lub przedmiotu znajdujących się na drodze lub też
miejsca prowadzonych robót, jeżeli to może zagrozić bezpieczeństwu
ruchu albo utrudnić ruch na drodze,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 85. § 1. Kto samowolnie ustawia, niszczy, uszkadza, usuwa,
włącza lub wyłącza znak, sygnał, urządzenie ostrzegawcze lub
zabezpieczające albo zmienia ich położenie, zasłania je lub czyni
niewidocznymi,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto samowolnie niszczy, uszkadza,
usuwa lub ustawia znak turystyczny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2
można orzec obowiązek zapłaty równowartości zniszczonego lub
uszkodzonego przedmiotu albo obowiązek przywrócenia do stanu
poprzedniego.
Art. 86. § 1. Kto, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje
zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,
podlega karze grzywny.
§ 2. Kto dopuszcza się wykroczenia określonego w § 1, znajdując
się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 przez
osobę prowadzącą pojazd mechaniczny lub inny pojazd można orzec
zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych pojazdów.
Art. 87. § 1. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub
podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu
lądowym, wodnym lub powietrznym,
podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych.
§ 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie
działającego środka, prowadzi na drodze publicznej inny pojazd niż
określony w § 1,
podlega karze aresztu do 2 miesięcy albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2
orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych
pojazdów.
Art. 88. Kto na drodze publicznej prowadzi pojazd bez
wymaganych przepisami świateł lub pozostawia pojazd bez
wymaganego przepisami oświetlenia,
podlega karze grzywny.
Art. 89. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad małoletnimi
do lat 7, dopuszcza do przebywania małoletniego na drodze
publicznej lub na torach pojazdu szynowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 90. Kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 91. Kto zanieczyszcza drogę publiczną lub na tej drodze
pozostawia pojazd lub inny przedmiot albo zwierzę w
okolicznościach, w których może to spowodować niebezpieczeństwo
lub stanowić utrudnienie w ruchu drogowym,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 92. § 1. Kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego
albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania
ruchem lub do kontroli ruchu drogowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Kto w celu uniknięcia kontroli nie stosuje się do sygnału
osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego
zatrzymanie pojazdu,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2 można
orzec zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych
pojazdów.
Art. 93. § 1. Prowadzący pojazd, który, uczestnicząc w wypadku
drogowym, nie udziela niezwłocznej pomocy ofierze wypadku,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia, o którym mowa w § 1
orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych lub innych
pojazdów.
Art. 94. § 1. Kto prowadzi na drodze publicznej pojazd, nie mając
do tego uprawnienia,
podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto prowadzi na drodze publicznej
pojazd pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu.
Art. 95. Kto prowadzi na drodze publicznej pojazd, nie mając przy
sobie wymaganych dokumentów,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Art. 96. § 1. Właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący
pojazd, który:
1) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej osobę
nie mającą sprawności fizycznej lub psychicznej w stopniu
umożliwiającym należyte prowadzenie pojazdu;
2) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej osobę
nie mającą wymaganych uprawnień;
3) dopuszcza do prowadzenia pojazdu na drodze publicznej osobę
znajdującą się w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub
podobnie działającego środka;
4) dopuszcza pojazd do jazdy na drodze publicznej pomimo braku
wymaganych dokumentów stwierdzających dopuszczenie pojazdu
do ruchu;
5) dopuszcza pojazd do jazdy na drodze publicznej, pomimo że
pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i
przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego
przeznaczenia;
6) dopuszcza do korzystania z pojazdu samochodowego w sposób
niezgodny z jego przeznaczeniem,
podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze za czyny określone w § 1 pkt. 1, 3-6 oraz za
nieumyślne dopuszczenie do prowadzenia pojazdu na drodze
publicznej przez osobę nie mającą wymaganych uprawnień podlega
dyspozytor pojazdu lub osoba, do której obowiązków należą jego
czynności, a jeżeli takiej osoby nie wyznaczono - kierownik jednostki
dysponującej pojazdem.
Art. 97. Kto wykracza przeciwko innym przepisom o
bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 98. Kto, prowadząc pojazd poza drogą publiczną, nie
zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu
innych osób, lub nie stosuje się do przepisów regulujących
korzystanie z dróg wewnętrznych lub innych miejsc dostępnych dla
ruchu pojazdów
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 99. § 1. Kto:
1) bez zezwolenia zajmuje drogę publiczną lub pas drogowy,
urządzenia lub budynek drogowy, na cele nie związane z
gospodarką i komunikacją drogową;
2) niszczy lub uszkadza drogę publiczną, przynależności lub
urządzenia drogowe;
3) usuwa lub niszczy zasłony odśnieżne;
4) prowadzi roboty w pasie drogowym bez zezwolenia lub wbrew
obowiązkowi nie przywraca tego pasa do stanu użyteczności,
polega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto przy zadrzewianiu lub
zakrzewianiu albo przy prowadzeniu robót ziemnych nie zachowuje
przepisowej odległości od linii kolejowych.
Art. 100. Kto:
1) zaorywa lub w inny sposób zwęża pas drogowy lub pas
przydrożny;
2) włóczy po drodze publicznej lub porzuca na niej przedmioty albo
używa pojazdów niszczących nawierzchnię drogi;
3) uszkadza rowy, skarpy nasypów lub wykopów albo samowolnie
rozkopuje drogę publiczną;
4) wypasa zwierzę gospodarskie w pasie drogowym,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 101. Kto uchyla się od obowiązku oczyszczania i usuwania z
odcinków dróg publicznych o twardej nawierzchni, przechodzących
przez obszary o zabudowie ciągłej lub skupionej poza miastami i
osiedlami, błota, kurzu, śniegu lub lodu,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 102. Kto uchyla się od obowiązku utrzymania w należytym
stanie zjazdów z dróg publicznych do przyległych nieruchomości,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Art. 103. Kto bez ważnej przyczyny uchyla się od nałożonego
obowiązku świadczeń osobistych lub rzeczowych, mających na celu
zwalczanie zagrożenia przerwania komunikacji na skutek zasp
śnieżnych, powodzi lub usuwisk, albo wykonuje te świadczenia
nienależycie,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 103a. § 1. Kto:
1) prowadzi międzynarodowy transport drogowy bez koncesji lub
nie przestrzega podstawowych warunków wynikających z
koncesji,
2) wykonuje międzynarodowy przewóz drogowy bez zezwolenia
zagranicznego, jeżeli takie zezwolenie jest wymagane,
3) wykonuje na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej pojazdami
samochodowymi zarejestrowanymi za granicą międzynarodowy
przewóz lub inny przewóz bez zezwolenia bądź nie przestrzega
podstawowych warunków wynikających z zezwolenia
- podlega karze grzywny.
§ .2 Orzekanie w sprawach wymienionych w ust. 1 następuje na
wniosek właściwych organów kontroli i organów udzielających
uprawnień przewozowych.
Rozdział XII
Wykroczenia przeciwko osobie.
Art. 104. Kto skłania do żebrania małoletniego lub osobę bezradną
albo pozostającą w stosunku zależności od niego lub oddaną pod
jego opiekę,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 105. § 1. Kto przez rażące naruszenie obowiązków
wynikających z władzy rodzicielskiej dopuszcza do popełnienia
przez nieletniego czynu zabronionego przez ustawę jako przestępstwo
lub wykroczenie i wskazującego na demoralizację nieletniego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 popełnia osoba, pod której dozór
odpowiedzialny oddano nieletniego,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany.
§ 3. W wypadkach określonych w § 1 i 2, jeżeli nieletni czynem
swym wyrządził szkodę, można orzec nawiązkę do wysokości 1.000
złotych.
Art. 106. Kto, mając obowiązek opieki lub nadzoru nad
małoletnim do lat 7 albo nad inną osobą niezdolną rozpoznać lub
obronić się przed niebezpieczeństwem, dopuszcza do jej przebywania
w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 107. Kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza
ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych
albo karze nagany.
Art. 108. Kto szczuje psem człowieka,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
Rozdział XIII
Wykroczenia przeciwko zdrowiu.
Art. 109. § 1. Kto zanieczyszcza wodę służącą do picia lub do
pojenia zwierząt, znajdującą się poza urządzeniami przeznaczonymi
do zaopatrywania ludności w wodę,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto umyślnie zanieczyszcza wodę w
pływalni, kąpielisku lub w innym obiekcie o podobnym
przeznaczeniu.
Art. 110. Kto zatrudnia przy pracy wymagającej bezpośredniego
stykania się ze środkami spożywczymi lub używkami osobę, która w
myśl przepisów o zwalczaniu chorób nie może być zatrudniona przy
tego rodzaju pracy lub której stan zdrowia utrudnia utrzymanie
higieny osobistej,
podlega karze grzywny.
Art. 111. § 1. Kto nie dopełnia obowiązku zapewnienia należytego
stanu sanitarnego, zwłaszcza w zakresie utrzymania czystości oraz
używania przez pracowników wymaganego ubioru:
1) w zakładzie produkującym lub wprowadzającym do obrotu środki
spożywcze, używki, substancje dodatkowe dozwolone,
2) w miejscu uzyskiwania mleka,
podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew obowiązkowi nie
przestrzega warunków sanitarnych w produkcji lub w obrocie
środkami spożywczymi, używkami lub substancjami dodatkowymi
dozwolonymi.
Art. 112. Kto trudniąc się handlem okrężnym (obwoźnym,
obnośnym) środkami spożywczymi lub używkami nie przestrzega
wymagań sanitarnych albo wprowadza do obrotu środki spożywcze
zabronione w takim handlu,
podlega karze grzywny.
Art. 113. Kto nie zachowuje należytej czystości przy świadczeniu
usług w zakładach żywienia zbiorowego, w kąpieliskach, zakładach
fryzjerskich, kosmetycznych, pralniczych lub noclegowych albo kto
dopuszcza do takich czynności osobę dotkniętą chorobą zakaźną,
podlega karze grzywny.
Art. 114. Kto odmawia udzielenia organowi służby zdrowia
wyjaśnień mogących mieć znaczenie dla wykrycia gruźlicy, choroby
wenerycznej lub innej choroby zakaźnej lub źródła zakażenia albo
dla zapobiegania szerzeniu się takich chorób,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 115. § 1. Kto, pomimo zastosowania środków egzekucji
administracyjnej, nie poddaje się obowiązkowemu szczepieniu
ochronnemu przeciwko gruźlicy lub innej chorobie zakaźnej albo
obowiązkowemu badaniu stanu zdrowia, mającemu na celu wykrycie
lub leczenie gruźlicy, choroby wenerycznej lub innej choroby
zakaźnej,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, sprawując pieczę nad osobą
małoletnią lub bezradną, pomimo zastosowania środków egzekucji
administracyjnej, nie poddaje się określonemu w § 1 szczepieniu
ochronnemu lub badaniu.
Art. 116. § 1. Kto, wiedząc o tym, że:
1) jest chory na gruźlicę, chorobę weneryczną lub inną chorobę
zakaźną albo podejrzany o tę chorobę,
2) styka się z chorym na chorobę określoną w punkcie 1 lub z
podejrzanym o to, że jest chory na gruźlicę lub inną chorobę
zakaźną,
3) jest nosicielem zarazków choroby określonej w punkcie 1 lub
podejrzanym o nosicielstwo,
nie przestrzega nakazów lub zakazów zawartych w przepisach o
zapobieganiu tym chorobom lub o ich zwalczaniu albo nie
przestrzega wskazań lub zarządzeń leczniczych wydanych na
podstawie tych przepisów przez organy służby zdrowia,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto sprawując pieczę nad osobą
małoletnią lub bezradną, nie dopełnia obowiązku spowodowania, aby
osoba ta zastosowała się do określonych w § 1 nakazów, zakazów,
wskazań lub zarządzeń leczniczych.
Art. 117. Kto, mając obowiązek utrzymania czystości i porządku w
obrębie nieruchomości, nie wykonuje swoich obowiązków lub nie
stosuje się do wskazań i nakazów wydanych przez właściwe organy
w celu zabezpieczenia należytego stanu sanitarnego i zwalczania
chorób zakaźnych,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 118. § 1. Kto dokonuje uboju zwierzęcia bez poddania go
urzędowemu badaniu przed ubojem i po uboju albo bez uzyskania
zezwolenia na ubój, jeżeli takie badanie lub zezwolenie jest
wymagane,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto usuwa części zwierzęcia przed
wykonaniem wymaganego urzędowego badania po uboju.
§ 3. Kto wprowadza do uboju mięso:
1) bez uprzedniego urzędowego zbadania po uboju i oznakowania
albo bez poddania go dodatkowemu badaniu, gdy ono jest
wymagane;
2) warunkowo zdatne - bez poddania go odpowiednim zabiegom
unieszkodliwiającym;
3) mniej wartościowe - w miejscach nie przeznaczonych do
sprzedaży takiego mięsa,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 4. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1-3 można
orzec przepadek mięsa.
Rozdział XIV
Wykroczenia przeciwko mieniu.
Art. 119. § 1. Kto kradnie lub przywłaszcza sobie mienie
społeczne, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto kradnie lub przywłaszcza sobie
inne mienie niż społeczne, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250
złotych.
§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 lub 2 oraz
podżeganie do niego i pomocnictwo są karalne.
§ 4. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 2 dopuścił się kradzieży
lub przywłaszczenia na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 5. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 orzeka
się, a w razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2 można
orzec obowiązek zapłaty równowartości ukradzionego lub
przywłaszczonego mienia, jeżeli szkoda nie została naprawiona.
Art. 120. § 1. Kto w celu przywłaszczenia dopuszcza się wyrębu
drzewa w lesie albo kradnie lub przywłaszcza sobie z lasu drzewo
wyrąbane lub powalone, jeżeli wartość drzewa nie przekracza 75
złotych
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 orzeka
się nawiązkę w wysokości podwójnej wartości wyrąbanego,
ukradzionego lub przywłaszczonego drzewa, a ponadto, jeżeli
ukradzione lub przywłaszczone drzewo nie zostało odebrane, orzeka
się obowiązek zapłaty jego równowartości.
Art. 121. § 1. Kto, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na
niego kary pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku
bez zamiaru uiszczenia należności wyłudza przejazd koleją lub
innym środkiem lokomocji,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto bez zamiaru uiszczenia
należności wyłudza pożywienie lub napój w zakładzie żywienia
zbiorowego, przejazd środkiem lokomocji należącym do
przedsiębiorstwa nie dysponującego karami pieniężnymi określonymi
w taryfie, wstęp na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową,
działanie automatu lub inne podobne świadczenie, o którym wie, że
jest płatne.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2 można
orzec obowiązek zapłaty równowartości wyłudzonego mienia.
Art. 122. § 1. Kto nabywa mienie wiedząc o tym, że pochodzi ono
z kradzieży lub z przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia albo w
celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub
pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250
złotych, a gdy chodzi o mienie określone w art. 120 § 1, jeżeli
wartość nie przekracza 75 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Kto nabywa mienie, o którym na podstawie towarzyszących
okoliczności powinien i może przypuszczać, że zostało uzyskane za
pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, lub pomaga do jego zbycia
albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mienie to przyjmuje lub
pomaga do jego ukrycia, jeżeli wartość mienia nie przekracza 250
złotych, a gdy chodzi o mienie określone w art. 120 § 1, jeżeli
wartość nie przekracza 75 złotych,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 oraz podżeganie
do niego i pomocnictwo są karalne.
Art. 123. § 1. Kto z nie należącego do niego ogrodu bezprawnie
zabiera w nieznacznej ilości owoce, warzywa lub kwiaty,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do
wysokości 50 złotych.
Art. 124. § 1. Kto umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni
niezdatnym do użytku mienie społeczne lub cudze mienie, jeżeli
szkoda nie przekracza 250 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 3. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 4. W razie popełnienia wykroczenia, jeżeli przedmiotem czynu
jest mienie społeczne, orzeka się, a jeżeli przedmiotem czynu jest
inne mienie, można orzec obowiązek zapłaty równowartości
wyrządzonej szkody lub obowiązek przywrócenia do stanu
poprzedniego.
Art. 125. Kto w ciągu dwóch tygodni od dnia znalezienia cudzej
rzeczy albo przybłąkania się cudzego zwierzęcia nie zawiadomi o
tym organu Milicji Obywatelskiej lub innego organu państwowego
albo w inny właściwy sposób nie poszukuje posiadacza,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Art. 126. § 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia, przywłaszcza
sobie albo umyślnie niszczy lub uszkadza cudzą rzecz
przedstawiającą wartość niemajątkową,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Ściganie następuje tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 127. § 1. Kto samowolnie używa społecznego lub cudzego
mienia ruchomego, podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 128. § 1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej urządza
grę hazardową albo użycza do niej środków lub pomieszczenia,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Pieniądze i inne przedmioty służące do gry podlegają
przepadkowi, choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 129. § 1. Kto:
1) wyrabia, posiada lub nabywa wytrychy, jeżeli nie trudni się
zawodem, w którym są one potrzebne;
2) dostarcza wytrychów osobie nie trudniącej się takim zawodem;
3) wyrabia, posiada lub nabywa klucze do cudzego domu,
mieszkania lub innego pomieszczenia albo schowania bez
zezwolenia osoby uprawnionej lub organu administracji,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wyrabia, posiada lub nabywa
narzędzia przeznaczone do dokonywania kradzieży albo kto
dostarcza takich narzędzi innym osobom.
§ 3. Wytrychy, klucze lub narzędzia podlegają przepadkowi,
choćby nie stanowiły własności sprawcy.
Art. 130. § 1. Przepisów art. 119, 120, 122, i 124 nie stosuje się:
1) (skreślony),
2) jeżeli przedmiotem czynu jest broń, amunicja, materiały lub
przyrządy wybuchowe.
§ 2. Przepisu art. 119 nie stosuje się, jeżeli sprawca popełnia
kradzież w sposób szczególnie zuchwały lub z włamaniem.
§ 3. Przepisów art. 119 i 120 nie stosuje się, jeżeli sprawca używa
gwałtu na osobie albo grozi jego natychmiastowym użyciem, aby
utrzymać się w posiadaniu zabranego mienia, a gdy chodzi o
zabranie innej osobie mienia w celu przywłaszczenia, także wtedy,
gdy sprawca doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub
bezbronności.
§ 4. Przepisów art. 119 i 120 nie stosuje się ponadto, jeżeli
przedmiotem czynu jest mienie społeczne, do osoby, która:
1) zarządzając mieniem społecznym albo będąc odpowiedzialna za
jego ochronę lub za nadzór nad nim w związku z zajmowanym
stanowiskiem lub pełnioną funkcją, kradnie lub przywłaszcza
sobie to mienie;
2) działa w porozumieniu z innymi osobami.
Art. 131. Przepisy art. 119, 122 i 124 stosuje się również w razie
popełnienia wykroczenia za granicą.
Rozdział XV
Wykroczenia przeciwko interesom konsumentów.
Art. 132. § 1. Kto, prowadząc przedsiębiorstwo handlu
detalicznego lub będąc w nim zatrudniony, zbywa towar w celu
odprzedaży z zyskiem, jeżeli wartość towaru nie przekracza 1.000
złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto zbywa lub nabywa w celu
odprzedaży z zyskiem towar, o którym mowa w § 1, jeżeli wartość
towaru nie przekracza 1.000 złotych.
§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 lub 2 oraz
podżeganie i pomocnictwo są karalne.
§ 4. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2
można orzec przepadek towarów.
Art. 133. § 1. Kto nabywa w celu odprzedaży z zyskiem bilety
wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe albo kto
bilety takie sprzedaje z zyskiem,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Usiłowanie oraz podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 134. § 1. Kto przy sprzedaży towaru lub świadczeniu usług
oszukuje nabywcę co do ilości, wagi, miary, gatunku, rodzaju lub
ceny, jeżeli nabywca poniósł lub mógł ponieść szkodę nie
przekraczającą 100 złotych,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto przy nabyciu produktów rolnych
lub hodowlanych oszukuje dostawcę co do ilości, wagi, miary,
gatunku lub ceny, jeżeli dostawca poniósł lub mógł ponieść szkodę
nie przekraczającą 100 złotych.
§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 lub 2 oraz
podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Art. 135. Kto, zajmując się sprzedażą towarów w
przedsiębiorstwie handlu detalicznego lub w przedsiębiorstwie
gastronomicznym, ukrywa przed nabywcą towar przeznaczony do
sprzedaży lub umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia
sprzedaży takiego towaru,
podlega karze grzywny.
Art. 136. § 1. Kto z towarów przeznaczonych do sprzedaży
umyślnie usuwa utrwalone na nich oznaczenie określające ich cenę,
termin przydatności do spożycia lub datę produkcji, jakość, gatunek
lub pochodzenie,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. Kto przeznacza do sprzedaży towary z usuniętym trwałym
oznaczeniem ich ceny, terminu przydatności do spożycia lub daty
produkcji, jakości, gatunku lub pochodzenia albo towary
niewłaściwie oznaczone,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500
złotych.
§ 3. Usiłowanie wykroczenia określonego w § 1 oraz podżeganie
do niego i pomocnictwo są karalne.
Art. 137. § 1. Kto w przedsiębiorstwie handlowym lub usługowym
narusza przepisy o obowiązku uwidaczniania cen,
podlega karze grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Kierownik uspołecznionego punktu sprzedaży detalicznej lub
zakładu gastronomicznego, który nie ma faktur albo innych
dowodów dostawy lub przyjęcia na towary przechowywane w
punkcie sprzedaży detalicznej lub zakładzie gastronomicznym,
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 138. Kto, zajmując się zawodowo świadczeniem usług, żąda i
pobiera za świadczenie zapłatę wyższą od obowiązującej albo
umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia świadczenia, do
którego jest obowiązany,
podlega karze grzywny.
Art. 139. (skreślony).
Rozdział XVI
Wykroczenia przeciwko obyczajności publicznej.
Art. 140. Kto publicznie dopuszcza się nieobyczajnego wybryku,
podlega karze aresztu do miesiąca, ograniczenia wolności,
grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.
Art. 141. Kto w miejscu publicznym umieszcza nieprzyzwoite
ogłoszenie, napis lub rysunek albo używa słów nieprzyzwoitych,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych
albo karze nagany.
Art. 142. Kto natarczywie, narzucając się lub w inny naruszający
porządek publiczny sposób, proponuje innej osobie dokonanie z nią
czynu nierządnego, mając na celu uzyskanie korzyści materialnej,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Rozdział XVII
Wykroczenia przeciwko urządzeniom użytku publicznego.
Art. 143. § 1. Kto ze złośliwości lub swawoli utrudnia lub
uniemożliwia korzystanie z urządzeń przeznaczonych do użytku
publicznego, a w szczególności uszkadza lub usuwa przyrząd
alarmowy, instalację oświetleniową, zegar, automat, telefon,
oznaczenie nazwy miejscowości, ulicy, placu lub nieruchomości,
urządzenie służące do utrzymania czystości lub ławkę,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek
zapłaty równowartości wyrządzonej szkody albo obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 144. § 1. Kto na terenach przeznaczonych do użytku
publicznego niszczy lub uszkadza roślinność albo depcze trawnik lub
zieleniec lub też dopuszcza do niszczenia ich przez zwierzęta
znajdujące się pod jego nadzorem,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
§ 2. Kto usuwa, niszczy lub uszkadza drzewa lub krzewy
stanowiące zadrzewienie przydrożne lub ochronne albo żywopłot
przydrożny,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2
można orzec nawiązkę do wysokości 500 złotych.
Art. 145. Kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsca dostępne dla
publiczności, a w szczególności drogę, ulicę, plac, ogród, trawnik lub
zieleniec,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Rozdział XVIII
Wykroczenia przeciwko obowiązkowi ewidencji.
Art. 146. § 1. Kto nie dopełnia w terminie obowiązku zgłoszenia w
urzędzie stanu cywilnego faktu urodzenia lub zgonu,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
§ 2. Sprawca nie podlega odpowiedzialności, jeżeli pomimo
niedokonania zgłoszenia akt stanu cywilnego został sporządzony we
właściwym czasie.
Art. 147. § 1. Kto nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku
meldunkowego,
podlega karze ograniczenia wolności, grzywny albo karze nagany.
§ 2. Kto, będąc do tego obowiązany, nie zawiadamia właściwego
organu o niedopełnieniu przez inną osobę ciążącego na niej
obowiązku meldunkowego,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 147a. Kto prowadzi zakład opieki zdrowotnej bez
wymaganego wpisu do rejestru, podlega karze grzywny.
Rozdział XIX
Szkodnictwo leśne, polne i ogrodowe.
Art. 148. § 1. Kto:
1) dokonuje w nie należącym do niego lesie wyrębu gałęzi, korzeni
lub krzewów, niszczy je lub uszkadza albo karczuje pniaki;
2) zabiera z nie należącego do niego lasu wyrąbane gałęzie, korzenie
lub krzewy albo wykarczowane pniaki,
podlega karze grzywny.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do
wysokości 500 złotych.
Art. 149. Kto nabywa gałęzie, korzenie, krzewy lub pniaki wiedząc
o tym, że pochodzą one z wykroczenia określonego w art. 148, lub
pomaga do ich zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
przyjmuje je lub pomaga do ich ukrycia,
podlega karze grzywny.
Art. 150. § 1. Kto uszkadza nie należący do niego ogród
warzywny, owocowy lub kwiatowy, drzewo owocowe lub krzew
owocowy,
podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny do 1.500
złotych.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia orzeka się nawiązkę do
wysokości 1.500 złotych.
Art. 151. § 1. Kto pasie zwierzęta gospodarskie na nie należących
do niego gruntach leśnych lub rolnych albo przez takie grunty w
miejscach, w których jest to zabronione, przechodzi, przejeżdża lub
przegania zwierzęta gospodarskie,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli grunt jest zaorany, zasiany lub obsadzony, znajduje się
w stanie sztucznego zalesienia, naturalnego odnowienia lub stanowi
młodnik leśny do lat 20, sprawca
podlega karze grzywny.
§ 3. Karze określonej w § 2 podlega również ten, kto przejeżdża
lub przegania zwierzęta gospodarskie przez wodę zamkniętą i
zarybioną.
§ 4. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 5. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1, 2 lub 3
można orzec nawiązkę do wysokości 1.500 złotych.
Art. 152. § 1. Kto niszczy lub użytkuje kosodrzewinę znajdującą
się na siedliskach naturalnych w górach lub na torfowiskach,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do
wysokości 500 złotych.
Art. 153. § 1. Kto w nie należącym do niego lesie:
1) wydobywa żywicę lub sok brzozowy, obrywa szyszki, zdziera
korę, nacina drzewo lub w inny sposób je uszkadza,
2) zbiera mech lub ściółkę,
3) zbiera gałęzie, korę, wióry, trawę, wrzos, szyszki lub zioła albo
zdziera darń,
4) zbiera grzyby lub owoce leśne w miejscach, w których jest to
zabronione, albo sposobem niedozwolonym,
podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 154. § 1. Kto na nie należącym do niego gruncie leśnym lub
rolnym:
1) wydobywa piasek, margiel, żwir, glinę lub torf,
2) niszczy lub uszkadza urządzenia służące do utrzymania zwierząt
lub ptaków,
3) (skreślony),
4) kopie dół lub rów,
podlega karze grzywny do 1.000 złotych albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto wyrzuca na nie należący do
niego grunt polny kamienie, śmieci, padlinę lub inne nieczystości.
§ 3. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 155. § 1. Kto na gruncie leśnym lub rolnym niszczy lub
uszkadza urządzenia melioracyjne,
podlega karze grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia można orzec obowiązek
zapłaty równowartości wyrządzonej szkody lub obowiązek
przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 156. § 1. Kto na nie należącym do niego gruncie leśnym lub
rolnym niszczy zasiewy, sadzonki lub trawę,
podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia można orzec nawiązkę do
wysokości 500 złotych.
Art. 157. § 1. Kto wbrew żądaniu osoby uprawnionej nie opuszcza
lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli,
podlega karze grzywny do 500 złotych lub karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn nie godzi w mienie społeczne, ściganie następuje
tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 158. § 1. Właściciel lub posiadacz lasu, który dokonuje
wyrębu drzewa w należącym do niego lesie albo w inny sposób
pozyskuje z tego lasu drewno, niezgodnie z planem urządzenia lasu
lub bez wymaganego zezwolenia,
podlega karze grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 orzeka
się przepadek pozyskanego drewna.
Art. 159. Kto, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi w zakresie
ochrony lasów, nie wykonuje zabiegów zapobiegających,
wykrywających i zwalczających nadmiernie pojawiające się i
rozprzestrzeniające się organizmy szkodliwe,
podlega karze grzywny.
Art. 160. § 1. Kto, działając bez wymaganego zezwolenia,
zmienia las na uprawę rolną,
podlega karze grzywny.
§ 2. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 można
orzec obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.
Art. 161. Kto, nie będąc do tego uprawniony albo bez zgody
właściciela lub posiadacza lasu, wjeżdża pojazdem silnikowym lub
zaprzęgowym do nie należącego do niego lasu w miejscu, w którym
jest to niedozwolone, albo pozostawia taki pojazd w lesie w miejscu
do tego nie przeznaczonym
podlega karze grzywny.
Art. 162. § 1. Kto w lasach zanieczyszcza glebę lub wodę albo
wyrzuca do lasu kamienie, śmieci, złom, padlinę lub inne
nieczystości, albo w inny sposób zaśmieca las,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Jeżeli czyn sprawcy polega na zakopywaniu, zatapianiu,
odprowadzaniu do gruntu w lasach lub w inny sposób składowaniu w
lesie odpadów, sprawca
podlega karze aresztu albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 można
orzec nawiązkę, a w razie popełnienia wykroczenia określonego w §
2 orzeka się nawiązkę - do wysokości równej kosztom rekultywacji
gleby, oczyszczenia wody, wydobycia, wykopania, usunięcia z lasu, a
także zniszczenia lub neutralizacji odpadów.
Art. 163. Kto w lesie rozgarnia ściółkę i niszczy grzyby lub
grzybnię,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 164. § 1. Kto w lesie wybiera jaja lub pisklęta, niszczy
lęgowiska albo gniazda ptasie albo niszczy legowiska, nory lub
mrowiska,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, na nie należącym do niego
gruncie rolnym, niszczy mrowiska lub ptasie gniazda.
§ 3. Jeżeli czyn określony w § 2 nie godzi w mienie społeczne,
ściganie następuje tylko na żądanie pokrzywdzonego.
Art. 165. Kto w lesie, w sposób złośliwy, płoszy albo ściga,
chwyta, rani lub zabija zwierzę, poza czynnościami związanymi z
polowaniem lub ochroną lasów, jeżeli czyn z mocy innego przepisu
nie jest zagrożony karą surowszą,
podlega karze grzywny albo karze nagany.
Art. 166. Kto w lesie puszcza luzem psa, poza czynnościami
związanymi z polowaniem,
podlega karze grzywny albo karze nagany.