Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Autor: Alexander Jablokov
Tytul: Strażnik śmierci
(Deathbinder)
Z "NF" 3/92
Stacja kolejki podmiejskiej była zupełnie opustoszała, gdy
zimowe, niedzielne popołudnie nad Chicago zmieniało się w
noc. Stanley Paterson stanął przy obrotowych drzwiach i w
zamyśleniu potarł nos. Latarnie rozlewały na nierównej
nawierzchni kałuże światła, ale Stanley czuł się przez to
jakby odsłonięty, światło nie dawało mu poczucia
bezpieczeństwa. Zgarbiony, westchnął tylko i
ruszył peronem, spoglądając w stronę, skąd miał nadjechać
pociąg. Ciągle myślał o sprawach finansowych
przedsiębiorstwa handlu metalami w Des Moines. Mieli je
wykupić. Projekt był ważny, wart roboczych weekendów, ale w
rezultacie Stanley zupełnie stracił kontakt ze światem - z
wyjątkiem swojego mieszkania, swojego biura i wagonów
licznych pociągów podmiejskich. Był raz na Oak St. Beach,
chyba pod koniec lata. A może w zeszłym roku?
Wiatr niósł zeschłe liście - delikatnie wygięte,
żyłkowane i kruche. Stojąc wśród nich, Stanley miał
wrażenie, że jest ociężały i niezgrabny. Pomyślał o diecie.
Zawsze tak jest, kiedy człowiek ciężko pracuje,
usprawiedliwił się. Cierpi na tym sposób odżywiania. Co
właściwie dziś jadł? Nie mógł sobie przypomnieć. Poły
płaszcza uderzały o łydki. Z nosa mu ciekło, coś swędziało
pod prawą łopatką. W dodatku był głodny. Zastanawiał się, co
włoży do kuchenki mikrofalowej, gdy dotrze do domu. Co
zostawił w lodówce? Coś chińskiego? Kurczę po kijowsku?
Zobaczy, gdy będzie na miejscu. Wysoko w górze unosiły się
oświetlone okna miasta, rząd za rzędem, jak cherubiny.
Trzasnęła metalowa bramka. Stanley powtarzał sobie, że to
śmieszne odczuwać lęk, nawet po ciemku na pustym peronie.
Osiągnął tyle, że czuł się i śmieszny i przestraszony.
Pochylony, spojrzał wzdłuż torów, próbując siłą wzroku
przyciągnąć wagony pociągu. Nic z tego. Obejrzał się. Przy
wejściu jak cień stał jakiś człowiek. Nie był zbyt
potężny, ale miał na głowie kapelusz, który w mroku wyglądał
na skórzany. Porządni ludzie nie noszą kapeluszy, pomyślał
Stanley. A już z pewnością skórzanych. Człowiek odwrócił się
i wolnym, spokojnym krokiem ruszył w jego stronę.
Stanley pomyślał o ucieczce, ale zrezygnował. Wyszedłby
tylko na idiotę. Zakołysał się na piętach, wcisnął ręce w
kieszenie i nie zwracał na tamtego uwagi. Usiłował emanować
aurą spokoju i pewności siebie. Peron po drugiej stronie
torów był zupełnie pusty.
Nic nie zauważył, ale poczuł twarde ostrze noża, kłujące
w bok, tuż nad nerką. Jakoś od razu zgadł, co to za
przedmiot.
- Dawaj forsę.
- Słucham? Nie...
- Dawaj forsę.
Ostrze rozcięło kosztowny materiał płaszcza i zadrapało
skórę. Na myśl o tej niepotrzebnej stracie ogarnęła Stanleya
irytacja. Spontanicznie, bez zastanowienia, krzyknął i pięścią
uderzył napastnika w twarz. W ostatniej chwili przypomniał
sobie, by nie chować kciuka między palce. Uderzenie było
podobne do ciosów zadawanych we śnie, ale tym razem nie
przebudził się jak zwykle, zlany potem i zaplątany w
pościel. Wokół trwała zimna, ciemna noc. Mężczyzna zatoczył
się, a Stanley pochwycił go, usiłując zewrzeć palce na
krtani. To był mały człowieczek. Stanley nie pamiętał już,
czemu odczuwał strach. Błysnęło ostrze. Poczuł, jak przebija
ciało. Krzyk rozciął ciszę. W brzuchu Stanleya zajaśniał
ciepły blask, z wolna ogarniający klatkę piersiową. Poczuł
zawrót głowy i cisnął nieważkiego nagle napastnika wzdłuż
peronu. Widział, jak ten maleje, wciąż maleje odpływając z
wiatrem, tańcząc z liśćmi, wreszcie znikając u wyjścia za
bramką, która znowu zaklekotała. Ciemność ogarnęła
Stanleya jak fala przypływu, gasząc światła okien. Mroczna
ociężałość powaliła go na ziemię. Słyszał zawodzący jęk
niby głos syren czy płacz dziecka. Spoczął na peronie,
miękkim teraz jak kobieca pierś. Było późno, czuł się zmęczony,
pociąg wyraźnie nie zamierzał przyjechać. Postanowił więc
uciąć sobie zasłużoną drzemkę.
Pielęgniarka podeszła, by zmierzyć Margaret tętno. Kiedy
odsunęła kołdrę, odkryła, że pacjentka zmieniła się w masę
ogromnych, czarnych nietoperzy, które wyfrunęły z pościeli,
wypełniając sypialnię głuchym łopotem skrzydeł. Zaczęła
krzyczeć, a krzyk stawał się z wolna ostrym dzwonkiem
telefonu. Matthew Harmon poderwał się drżąc. Szarpnął za
kabel, a kiedy aparat spadł na łóżko, przycisnął do ucha
słuchawkę.
- Doktor Harmon - odezwał się jakiś głos. Zwykłe, proste
stwierdzenie, jak gdyby ktoś dzwonił w środku nocy tylko po
to, żeby upewnić rozmówcę co do jego tożsamości. Harmon
poczuł gniew i wiedział, że wraca do życia. Wyciągnął rękę i
włączył nocną lampkę, która żółtym blaskiem zalała pościel.
Nie patrzył na drugą połowę łóżka, choć słyszał, jak
Margaret oddycha z trudem. Wymruczała coś jakby "Odbierz,
Matt... telefon..." i zakrztusiła się jak przy ataku serca.
Przynajmniej nie było nietoperzy.
- Tak - powiedział. - Słucham, o co chodzi?
Znowu bolało go gardło i miał lekką chrypkę.
Chwila milczenia.
- Proszono mnie, żebym do pana zadzwonił. Wbrew mojej
opinii... chyba nie powinien pan otrzymywać takich
informacji. Ale... - głębokie westchnienie. - Wydaje się, że
mamy tu jedną z tych... jak pan to nazywa... opuszczonych
dusz.
Kolejna przerwa, dłuższa niż pierwsza.
- To głupie. Sam nie wiem, dlaczego telefonuję do pana.
- To razem jest nas dwóch.
Głos w słuchawce był lekko pogardliwy, ale i zakłopotany,
mimo przewagi wynikającej z anonimowości i pełnego
rozbudzenia. Znajomy głos. Głos z przeszłości, jeden z tylu
pamiętanych lepiej lub gorzej, należących do studentów,
praktykantów, kolegów, pielęgniarek, lekarzy, naukowców,
obejmujących czterdzieści lat wspomnień. Niektóre pełne
szacunku, inne rozdrażnione, czasem nawet gniewne. Podrapał
się w głowę, myśląc o tym tonie niepewności i wzgardy.
- Osierocone, nie opuszczone. Ale można i tak.
Biorąc pod uwagę temat rozmowy, musiał to być ktoś z
Oddziału Intensywnej Opieki Medycznej, zapewne w miejskim
szpitalu. Przypuszczalnie z chirurgii urazowej. To zawężało
pole domysłów... tak.
- Masterman - oświadczył. - Eugene Colin Masterman,
Wyższa Szkoła Medyczna Johna Hopkinsa, dyplom w '75.
Obecnie w Szpitalu Św. Łukasza. Mam nadzieję, że
zrozumiałeś w końcu różnicę między nerwami aferentnymi i
eferentnymi. Przypominam sobie, że miałeś z tym problemy na
egzaminie po moim wykładzie z neuroanatomii. Zapamiętaj
tylko: ZAMEK, zmysłowe aferentne, motoryczne eferentne,
koniec. To nietrudne. Ale, jak sam stwierdziłeś, nie
dzwonisz z własnej inicjatywy. Leibig, wasz szef OIOM-u,
kazał ci zatelefonować. Co słychać u Karla?
- Doktor Leibig czuje się dobrze - odparł ponuro
Masterman. - Naturalnie, jeśli nie liczyć nieuniknionych
efektów późnego wieku. Ma zaburzenia pracy nerek i kłopoty z
przedsionkami. Rzadko bywa na dyżurach. W przyszłym roku
przechodzi na emeryturę.
- Szkoda - mruknął Harmon. - To dobry człowiek. Trzy lata
młodszy ode mnie, czego z pewnością nie muszę ci
przypominać. No dobrze, Eugene, powiedz mi, z czym dzwonisz -
pamiętał, że Masterman nie cierpiał, kiedy zwracano się do
niego Eugene.
Tamten przekazał mu wszystko, punkt po punkcie,
demonstracyjnie przytaczając najdrobniejsze nawet szczegóły.
Nazwisko pacjenta: Paterson, Stanley Andrew. Numer
ubezpieczenia. Miejsce zatrudnienia: firma
konsultacyjno-zarządzająca w Loop. Położenie ran kłutych,
pęknięć, przebić. Grupa krwi i typ immunologiczny. Ilość
jednostek krwi, jaką przetoczono w karetce, izbie przyjęć,
na OIOM-ie, z podziałem na pełną krew i plazmę. Nazwiska
załogi ambulansu. Lekarz przyjmujący. Pielęgniarka dyżurna.
Zawsze pierwsze nazwisko, potem imię i ewentualny inicjał
drugiego.
- Kto go uczył w podstawówce? - przerwał Harmon.
- Co... doktorze Harmon, niech pan zrozumie, nie
chciałem do pana telefonować. Uczyniłem to na osobistą
prośbę doktora Leibiga.
- Który też nie jest pewien, czy nie zwariowałem. Ale
zrobił to w imię dawnej przyjaźni. Dzięki Bogu. Jak
rozumiem, Eugene, nasza rozmowa nie sprawia ci przyjemności.
Może więc powinieneś mówić... zwięźlej.
- Zatrzymanie akcji serca Patersona nastąpiło...
momencik... o 1.08 w nocy. Kilka razy próbowaliśmy je
pobudzić defibrylatorem, ale bez skutku. W końcu musieliśmy
otworzyć klatkę piersiową i podłączyć zewnętrzny rozrusznik.
Przy okazji także układ wymuszonego oddychania. W chwili
obecnej stan pacjenta jest stabilny.
- Życie nie jest stabilne - odparł Harmon.
Durne sukinsyny, myślał. Czy nigdy się nie nauczą?
Sprawni mechanicy, którzy uważają się za uczonych.
- Aktywność mózgu?
- No... minimalna.
- Minimalna, Eugene? Gdzie on zginął?
- On żyje. Jest podłączony do aparatury reanimacyjnej.
- Daruj sobie te słowne gierki. Gdzie go zamordowano?
- Na stacji St. Adams, przy Adams i Wabash. Peron dla
pociągów w kierunku północnym - przerwał, by po chwili
wybuchnąć. - Proszę posłuchać, panie Harmon. Nie można
przecież poważnie traktować historyjek o upiorach, goblinach
i duchach nie pogrzebanych zmarłych. Na miłość boską, nie
żyjemy w średniowieczu! Jesteśmy lekarzami, wiemy, o co
chodzi. Studiowaliśmy to. Wszystko pan zapomniał? Nie możemy
pozwolić, by ludzie pod naszą opieką zwyczajnie umierali
tylko po to, by chronić ich dusze. To szaleństwo, kompletny
obłęd. Nie rozumiem, jak Leibig zdołał mnie namówić. On też
wie, że jest pan wariatem, a pacjent nie umarł, on żyje i
jeśli moje zdanie ma się liczyć, to będzie żył, bo nie
wyciągnę wtyczki tylko z powodu jakiejś pańskiej idiotycznej
teorii o duchach. I znam dobrze różnicę między aferentnymi i
eferentnymi. Nerwy aferentne to...
- Zostawmy to, doktorze Masterman - przerwał znużonym
głosem Harmon. - O tej porze sam nie wiem, czy jeszcze
pamiętam. Niech pan wraca do pacjentów. Dziękuję za
wiadomość.
Delikatnie odłożył słuchawkę.
Przez chwilę zbierał siły, by wreszcie wyjąć nogi spod
kołdry i z wahaniem postawić na zimnej podłodze. Były coraz
chudsze, a siwe włosy na nich chyba coraz gęściejsze.
Ściągnął w dół nogawki jedwabnej piżamy, by nie patrzeć na
własne łydki. Cnoty młodości, pomyślał, często stają się
grzechami wieku podeszłego. Był kiedyś szczupły, teraz stał
się chudy jak patyk. Nos, niegdyś orli, dziś był zwyczajnie
garbaty. Szlachetne, wysokie czoło sięgało już poza czubek
głowy.
Zawsze po takich nocnych telefonach myślał o dawnej
Margaret. Pamiętał ją jeszcze sprzed ślubu - młodą,
rudowłosą dziewczynę w poważnym, szarym kostiumie z zabawną,
pluszową muszką. Później - w jego koszuli, o wiele dla niej
za długiej i opiętej na piersi, kiedy w udawanej rozpaczy
załamywała ręce, przerażona liczbą książek, jakie powinna
zmieścić w ich maleńkim mieszkaniu. Wreszcie jako
przedwcześnie postarzałą kobietę, z trudem chwytającą oddech
w łóżku obok niego. Nic nie zawiniła, a przecież ona właśnie
cierpiała.
Wybrał numer. Z tamtej strony podniesiono słuchawkę po
pierwszym dzwonku.
- Księgarnia "Sfinks i Oko Prawdy". Dexter Warhoff,
kierownik i jedyny właściciel. W tej chwili sklep jest
zamknięty, ale gdyby tylko...
- Dexter - przerwał mu Harmon. - Przepraszam, że ci
przeszkadzam, ale chyba mamy następnego.
- Pan profesor! - krzyknął Dexter z zachwytem. - Żaden
kłopot. Bawiłem się trochę w te sztuczki z Kabały. Dość
zabawne, ale nic takiego, co nie może zaczekać. Gdzie on
jest? Zresztą, proszę nie mówić, będę miał niespodziankę.
Tam gdzie zwykle, za godzinę? Przywołam go i przygotuję.
Ojej, nie mogę się doczekać!
Harmon stłumił westchnienie. Wyobraził sobie Dextera,
pulchnego, w zbyt ciasnej koszuli barwy fioletu lub ciemnej
czerwieni, z tłustymi włosami i wyłupiastymi oczyma, jak
siedzi za biurkiem w swojej księgarni "Sfinks i Oko Prawdy".
Spędzał tam cały czas, którego nie poświęcał na sen - a nie
spał wiele; bazgrał coś ogryzkiem ołówka na marginesach
taniego wydania "Proroctw Nostradamusa" albo układał
hebrajskie litery, by utworzyły anagramy Imienia Boga.
Sam sklep był miłym, niewielkim pomieszczeniem na Near
North Side. Kolorowe pufy leżały na podłodze, a w powietrzu
unosił się zapach jaśminowego kadzidła. Na półkach leżały
książki w każdy możliwy do wyobrażenia sposób związane z
okultyzmem i zjawiskami nadnaturalnymi: od Madame Blavatsky
po starożytnych astronautów, od Edgara Cayce do potwora z
Loch Ness, od kart tarota do postrzegania pozazmysłowego.
Harmon długo nie potrafił się zmusić, by tam wejść, ale w
końcu podjął decyzję. Przyjął z dłoni Dextera o brudnych
paznokciach filiżankę rumianku i dowiedział się tego, co z
wahaniem zaczął uznawać za prawdę.
- Tak, Dexter. Przy Marii Panny, jak zwykle.
- Dobrze. To na razie.
Harmon odłożył słuchawkę. Badał i przeszukiwał, sprawdzał
wszystkie możliwości, ale nie miał wyboru. Kiedy chodziło o
precyzyjną, delikatną robotę egzorcyzmów i wiązania
niespokojnych duchów, nie było na świecie lepszego asystenta
niż Dexter Warhoff.
Pociąg wjechał wreszcie na stację. Lśnił wewnątrz złotym
blaskiem jak latarnia. Otworzyły się drzwi i buchnęło
ciepłe powietrze. Stanley pomyślał, że mógłby wstać i wsiąść
do wagonu. Ale przypomniał sobie, jak niewygodne są kolejowe
ławki, jak długo trzeba iść w chłodzie i mroku od stacji do
mieszkania. Dlatego został na miejscu, gdzie ziemia była
ciepła i miękka. Pociąg odczekał długą chwilę, zamknął drzwi
i odjechał z szumem wzdłuż lśniących metalicznie torów,
sięgających wyżej i wyżej. Zniknął wśród gwiazd i okien
bloków mieszkalnych, pływających swobodnie w ciemności niby
baloniki, co wyrwały się dzieciom z rąk.
Kiedy znów był sam, zauważył, że stoi, choć nie
pamiętał, jak do tego doszło. Wiatr od jeziora Michigan
oczyścił niebo, a sierp księżyca zalał blaskiem wieże
miasta. Miasto żyło; Stanley słyszał jego tchnienie,
uderzenia serca, szum płynów życiowych w nieprzeliczonych
arteriach. Bez namysłu przeskoczył poręcz i zsunął się po
podporach wiaduktu ku wyczekującej ziemi. Miasto
rozpościerało się przed nim. Stanley Paterson ruszył
naprzód.
Po pewnym czasie wiatr przyniósł aromat pieczonego
jagnięcia z czosnkiem i kminkiem. Poszedł tym tropem i
wkrótce stał między popękanymi, gipsowymi kolumnami, pod
udekorowanym sieciami sufitem greckiej restauracji. W
półmroku buchnął błękitny płomień i Stanley podążył do
światła. Kelner w białej, marynarskiej kurtce podawał
mężczyźnie i kobiecie saganaki - smażony ser zalany płonącą
brandy.
Jedli. Stanley czuł wyraźnie lekko kwaśny smak sera,
delikatną ostrość brandy, chrupiącą skórkę i miękkie
wnętrze. I aromat wina, ciężkiej, gorzko-żywicznej retsiny.
Spojrzeli na siebie. Ona była młoda, w bawełnianej
sukience ze śmiałym, kolorowym deseniem. Skrzywiła się
zabawnie, gdy wypiła pierwszy łyk wina. Mężczyzna, który je
zamówił, starszy, w szarym garniturze, odpowiedział
uśmiechem. Stanley krążył wokół nich jak ktoś skostniały z
zimna koło ogniska. Gdy jednak stanął bliżej, coś między
nimi uległo zmianie. Od dawna byli przyjaciółmi, pracowali
razem w firmie prawniczej, ale to była ich pierwsza
prawdziwa randka. To ona zaproponowała kolację, ale teraz, gdy
patrzyła na partnera, nie marzyła o romansie. Jej myśli
wracały do znanych już, niechętnych kalkulacji i planów. Jak
wejdzie do jego mieszkania, zachichocze, w odpowiedniej
chwili przeprosi na moment i wyjdzie, by założyć diafragmę;
jakim szerokim, drwiącym gestem ciśnie swoje majtki na
podłogę, kiedy uda mu się wreszcie rozebrać ją do końca; jak
powinna udawać niewinną, a jednocześnie dać mu do
zrozumienia, że nią nie jest. Starszy mężczyzna wyprostował
się i zesztywniał. Zbyt późno pożałował, że nie odmówił, nie
opanował chęci zamiany przyjaciółki w jeszcze jedną
przedwcześnie wyrachowaną młodą kobietę, nie potrafił
zatrzymać się choćby na moment i zastanowić, odetchnąć
spokojniej wśród szalonego pościgu za Nowym. Saganaki
stygło, a oni w milczeniu patrzyli na plastykowe winogrona
zwisające z niszy nad ich głowami. Stanley cofnął się i
znowu stanął na ulicy.
Gdzieś z góry dobiegała muzyka. Przemknął wzdłuż gładkich
ścian budynku, aż dotarł do jej źródła. Okienna szyba
przywarła mu do twarzy niby miękka błona bańki mydlanej. I
nagle był już wewnątrz.
Kobieta z bujną, siwą fryzurą, o nieprawdopodobnie
długiej szyi, siedziała przy fortepianie. Grając pochylała
głowę, by spojrzeć na nuty. Druga, młodsza kobieta o lśniąco
czarnych włosach i umalowanych oczach siedziała
wyprostowana na krześle trzymając obój. Stanley rozpoznał
melodię, choć nigdy przedtem jej nie słyszał: "Romanse na
obój i fortepian" Schumanna. Kobiety chyba od bardzo dawna
grywały razem, gdyż muzyka płynęła swobodnie i lekko. Ich
jedyną publicznością był kudłaty kot rasy mieszanej, leżący
na podnóżku i wpatrzony w płonący na kominku ogień.
Stanley czuł, jak płyną przez niego dźwięki; wyczuwał
błogie zapomnienie grających. Rozpaczliwie chciał dzielić tę
rozkosz. Podszedł, by się do nich przyłączyć. Oboistka
pomyślała nagle, że nieważne, jak dobrze gra, jak długo
ćwiczy, nigdy nie osiągnie takiego poziomu, by wystąpić w
Filharmonii Chicago czy w jakiejkolwiek orkiestrze
symfonicznej. Miłość jej życia na zawsze pozostanie hobby,
rozrywką. Pianistkę ścisnął za gardło lęk przed złożonością
instrumentu. Wiedziała, że gra jest dla niej zajęciem zbyt trudnym,
jak zresztą wszystkie poważne zadania. Nikt nigdy
jej nie pochwali. Jest już stara. Melodia utraciła
synchronizację, jak gdyby kobiety znalazły się w oddzielnych
pomieszczeniach izolowanych warstwami dźwiękochłonnymi;
rozsypała się w zgrzytliwą kakofonię. Kot wstał, najeżył
sierść, spojrzał prosto na Stanleya i syknął gniewnie.
Pianistka raz po raz wciskała palcem wskazującym jeden i ten
sam klawisz. Stanley wysunął się przez okno.
Opuścił mieszkalne wieżowce i błądził po ulicach
dwupiętrowych domków z piaskowca. Poczuł na skórze ciepłą
wodę z mydłem i wpłynął przez szeroką szparę pod
niedopasowanymi drzwiami.
Łazienka była pełna pary i ciepła, rozgrzana płomieniem
gazowego palnika w ścianie. Pulchna kobieta w kwiecistej
sukience, z krótkimi, ciemnymi włosami, kąpała dziecko w
najcudowniejszym z kąpielowych urządzeń - wielkiej,
wolno stojącej wannie na nóżkach. Dziewczynka właśnie myła
głowę i włosy przylegały do jej skóry jak u manekina. Niby
kot polujący na ryby wpatrywała się czujnie w pokrytą pianą
wodę.
- Pokaż buzię, Sally. Buzię.
Sally posłusznie włożyła palec do buzi.
- A teraz nosek.
Położyła palec na nosie.
- Doskonale, Sally. A gdzie masz uszko? Uszko, Sally.
Po chwili namysłu dziewczynka dotknęła ucha.
- A bródka?
Zmęczona zabawą Sally pomyślała, co podoba jej się
najbardziej, położyła palec na nosie i spojrzała wyzywająco
na matkę. Kobieta roześmiała się, rozbawiona tym odruchem
buntu.
- Mój głuptasek.
Spłukała włosy dziecka. Sally zamknęła oczy i zaburczała
wesoło.
- Wychodzimy z wanny, Sally.
Dziewczynka wstała, a matka wyciągnęła korek. Sally
machała rączką mydlanym bąbelkom, wirującym nad otworem
spływu.
- Pa pa! Pa pa!
Matka wyjęła ją z wanny i owinęła w wielki ręcznik, w
którym dziecko zniknęło zupełnie.
Dotyk szorstkiego materiału i ciepły, truskawkowy zapach
matki ogarnął Stanleya jak stan łaski. Zbliżył się. Kobieta
wycierała włosy dziecka, aż sterczały we wszystkie strony.
Nagle opuściło ją uczucie szczęścia; poczuła się schwytana w
pułapkę, skazana na poświęcenie całego życia temu
egoistycznemu, kapryśnemu stworzeniu. Bez chwili czasu, by
choćby pomyśleć o pracy nad poematem, jaki pisała, od kiedy
porzuciła szkołę, by wyjść za mąż. Jej życie było teraz
zdeterminowane, póki nie zestarzeje się i nie zostanie sama.
Mocno tarła ręcznikiem, a Sally, przygnieciona i
manipulowana siłami, których nie umiała zrozumieć,
wybuchnęła płaczem.
- Cicho, Sally. Uspokój się, do diabła!
Stanley przypomniał sobie peron. Co właściwie tu robił?
Miał przecież złapać pociąg i wrócić do domu. W jaki sposób
zabłąkał się aż tutaj? Zawrócił i pośpieszył na stację.
Szli obok siebie ulicą; Harmon długim, miarowym krokiem,
Dexter przebierając nogami i kołysząc się na boki, do czego
zmuszała go grubość własnych ud. Harmon włożył długi, ciepły
płaszcz i karakułową czapkę, ale chłód i tak kąsał aż do
kości. Nosił szalik, by chronić szczególnie czułe gardło.
Pamiętał jeszcze czasy, nie takie dawne przecież, kiedy
lubił zimę. Czuł wtedy, że naprawdę żyje. Razem z Margaret
wyjeżdżali na weekendy do Wisconsin, biegali na nartach i
ustawiali groteskowe śnieżne bałwany. Ale teraz Dexter miał
na sobie czerwoną wiatrówkę, w której wyglądał jak pomidor,
i czapeczkę Minnesota Vikings z przymocowanymi rogami. Idąc
żonglował małymi woreczkami, które jak fontanny
wyskakiwały mu z dłoni. Potrafił takie rzeczy; na przykład
mógł przekładać między grzbietami palców srebrnego dolara
albo robić papierowe zwierzątka origami.
Wszystko to irytowało Harmona, ponieważ on sam nigdy się
tego nie nauczył. Wyobraził sobie, jak wyglądają razem i
parsknął, ubawiony własnym zakłopotaniem.
- Ojciec Tommey nie wyglądał najlepiej - oświadczył
Dexter. - Chyba wyciągnęliśmy go z łóżka.
- Posłuchaj, Dexter, jest wpół do czwartej rano. Nie
wszyscy siedzą do świtu czytając księgi Kabały.
- Chyba nie. W każdym razie poprawił mu się nastrój,
kiedy pogadaliśmy chwilę o horoskopie, który dla niego
odczytuję. Jest tam parę naprawdę ciekawych rzeczy.
- Wyświęcony katolicki ksiądz kazał sobie postawić
horoskop?
- Pewnie. Dlaczego nie? - zdziwił się Dexter.
Rzeczywiście, dlaczego nie? Harmon mocniej ścisnął swoją
starożytną czarną torbę. Ojciec Tommey pobłogosławił
trzymane w niej narzędzia i spryskał je wodą święconą z
kościoła Marii Panny. Harmon, z typową dla zatwardziałych
ateistów precyzyjną i rygorystyczną teorią teologii, wątpił
w skuteczność błogosławieństwa kapłana tak głęboko
pogrążonego w zabobonach, że stawiał sobie horoskop. W
dodatku oddał swe usługi w celu tak wyraźnie demonicznym.
Musiał jednak przyznać, że działania zawsze były skuteczne.
Gdy podawał zaspanemu, niezupełnie przytomnemu księdzu
zwierciadło, różdżkę, srebrne gwoździe, kadzielnicę, cyrkiel
i pozostałe narzędzia swojego nowego fachu, były tylko
kawałkami martwego metalu. A kiedy odbierał je poświęcone,
wibrowały skondensowaną energią. Dotyk tych na wpół żywych
przedmiotów był mu wstrętny, choć nie mógł się bez nich
obejść. Fakt, że działały, budził niepokój. Możliwie szybko
pakował je w skórę owieczki pokrytą łacińskimi modlitwami i
babilońskimi symbolami, po czym w odpowiednim porządku
wkładał do torby. Kiedyś nosił w niej stetoskop, młoteczek
do badania odruchów, termometr, strzykawki, laryngoskop i
inne instrumenty. Nie używał ich od lat, ale z prawdziwym
bólem usunął z torby, by wykorzystać ją do nowej funkcji.
- Wie pan, profesorze, czytałem przedwczoraj bardzo
ciekawą książkę o bogach starożytnej Atlantydy...
- Daj spokój, Dexter - mruknął z irytacją Harmon. -
Przecież nie wierzysz naprawdę w te wszystkie bzdury.
Dexter odsłonił w uśmiechu żółte zęby.
- Dlaczego nie? Pan, na przykład, wierzy w duchy.
Argument był trudny do odparcia.
- Wierzę tylko dlatego, że jestem zmuszony, nie dlatego,
że mi się to podoba. To właśnie nas różni. Zresztą, to chyba
okropne, żeby komuś podobał się pomysł istnienia duchów.
- Rany, pamiętam, jak pan z tym walczył - Dexter
zachichotał. - Siedział pan u mnie z godzinę i gadał o
głupotach. I nagle pan umilkł. Zapytałem, co się stało.
Duch, mówi pan na to. Muszę się pozbyć ducha. Potrzebował
pan trzech filiżanek, żeby to z siebie wydusić. A
przecież nie lubi pan rumianku, prawda?
- Przydał się.
- Na pewno. Pamięta pan tego pierwszego? Ja nigdy nie
zapomnę. Sami nie wiedzieliśmy, co robimy, jak para
dzieciaków bawiących się dynamitem. Wie pan, udawałem wtedy,
że znam się na tym lepiej, niż się znałem.
- Myślałem, że sobie z nim poradzę, ale prawie mnie
wchłonął i musiałeś ratować mój tyłek. Masz niezły talent.
Największy, o jakim słyszałem. Powinieneś być dumny.
- Jestem dokładnie taki dumny, jak gdybym odkrył w sobie
wrodzony geniusz do okradania kurników.
Roześmiał się odchylając głowę do tyłu. Miał sporo plomb
w tylnych zębach.
- Zabawne, słowo daję. Ale poważnie, te historie z Kabałą
są naprawdę interesujące...
Harmon bez protestu słuchał głośnego, przesadnie
dokładnego wykładu o średniowiecznym żydowskim mistycyzmie.
Do chwili, gdy - zbyt szybko - stanęli przy stacji kolejki.
Dexter wygiął szyję i spojrzał w górę między ciemne
wsporniki peronów. Nagle spoważniał.
- Czuję go tam. Waga ciężka. Mocny. Nie wykorzystał
życia, kiedy miał szansę. Tacy są zawsze najgorsi. Zbyt
wiele tłumionych pragnień. Powodzenia. Aha... chwileczkę.
Zamykają wejścia, kiedy pociągi przestają kursować, a my nie
mamy upoważnienia...
Wyjął z kieszeni małe, czarne zawiniątko. Rozwinął je,
odsłaniając lśniący komplet wytrychów.
- Otwierałem zamki w szkole - wyjaśnił. - Tak, dla
zabawy. Nigdy nic nie ukradłem. Najciekawsze było
odgadywanie konstrukcji mechanizmu. Ale szkoły nie mają
dobrych zamków. Uczniowie zwykle wyłamują okna.
Podszedł do ciężkich wrót z metalowej siatki,
zamykających wejście na schody. Otworzył je tak szybko, jak
zrobiłby to ktoś z kluczem.
- Transport miejski też ma słabe - westchnął z
rozczarowaniem. - Sam nie wiem, po co w ogóle zamykają. No
dobrze. Już czas. Powodzenia.
Umilkł i z powagą uścisnął Harmonowi dłoń. Zawsze to
robił.
Nie mając nic więcej do powiedzenia, Harmon odwrócił się
i ruszył schodami na peron.
Rzeczywiście, tacy zawsze byli najgorsi. Ludzie, którzy
chcą żyć wiecznie, to ci, którzy nie potrafią znaleźć
sobie zajęcia w deszczowe, niedzielne popołudnie, powiedział
kiedyś Kaltenbrunner, szef Radiologii w szpitalu Mt Tabor.
Dr K. nigdy się nie nudził i nigdy nie nudził nikogo. Kochał
siedemnastowieczną poezję angielską i zmarł na anewryzm trzy
miesiące przed pierwszym spotkaniem Harmona z duchem. Umarł
i pozostał martwy. Harmon wierzył, że Kaltenbrunner
potrafiłby mu pomóc. Thomas Browne i John Donne wiedzieli o
duchach więcej niż Harmon miał szanse się nauczyć. To
dziwne; przecież w siedemnastym wieku nie było tylu duchów,
żeby warto było się nimi zajmować.
Niektórzy lekarze unikali jakoś ostrych dyżurów. Nocami
pracowali głównie młodzi, których trzeba było uczyć na
dotyk, jaką kombinacją kruchości i elastyczności jest
ludzkie ciało. W swoim czasie Harmon widział
siedemdziesięcioletnią staruszkę, którą nieznany szaleniec
wepchnął pod pędzący pociąg podmiejskiej kolejki. Przeżyła i
tylko lekkie utykanie świadczyło o wypadku. Widział też
obrońcę drużyny z Uniwersytetu DePaul, który zmarł w drodze
do szpitala - przyczyną było pęknięcie czaszki, wywołane
upadkiem pod prysznicem w szatni.
Wspinając się po rozklekotanych, metalowych stopniach,
Harmon wspominał pierwszego ducha. Zapamiętał go na zawsze.
Ilekroć widział florencką kopułę, przypominał sobie, jak po
raz pierwszy widzieli ją z Margaret z okna pensjonatu. Nie
potrafił przeczytać pewnych słów, by nie wspominać klasy, w
której je poznał. Wiedział nawet, jaka była wtedy pogoda. To
znaczy, że pewne rzeczy nigdy nie giną, że zawsze we
Florencji będzie przy nim Margaret. A także, że nigdy nie
zdoła spotkać ducha, nie pamiętając grozy, jaką wzbudził
tamten pierwszy.
Był na nocnej zmianie, kiedy bardzo późno wnieśli
pokrwawione nosze. Od godziny panował spokój, zgodnie z
dziwnym nieregularnym rytmem izby przyjęć na ostrym dyżurze,
zwykle zatłoczonej, ale czasem prawie pustej. Tym razem
ciężarówka najechała na jakiegoś pieszego, gdy przechodził
przez ulicę. Sporo krwotoków, głównie wewnętrznych, oraz
rozerwane płuco wypełnione krwią - krwiak opłucnej. Ranny
oddychał głośno, wolnym, przeciągłym bulgotem, niby słomka
wysysająca resztkę Coke, gdy szklanka jest niemal próżna.
Harmon zdołał zahamować krwawienie, ale tymczasem mężczyzna
wpadł w szok. Potem nastąpiło migotanie komór. Harmon
przyłożył elektrody i zdefibrylował serce. Kiedy przestało
pracować, podłączył pacjenta do układu reanimacyjnego.
Późniejsza autopsja wykazała znaczne uszkodzenia rdzenia
kręgowego i całkowitą blokadę nerek. Wszystkie środki, jakie
stosował, okazały się od początku bezużyteczne, zdołał
jednak utrzymać pacjenta przy życiu przez dodatkową godzinę,
zanim na OIOM-ie wszystko przestało działać równocześnie.
Dzień później zjawiła się pielęgniarka i przedstawiła mu
problem. Rosemary była ruda, miła i przypominała mu Margaret
z czasów młodości. Pewnie dlatego lubił ją bardziej, niż
powinien, zwłaszcza od czasu choroby żony. Lecz pielęgniarka
nie przyszła flirtować. Była przerażona. Wciąż słyszy,
wyjaśniła, jak ktoś pije przez słomkę w kącie sali
operacyjnej; a nikogo tam nie ma. Bała się, że traci rozum,
co każdemu może się trafić po tylu ranach postrzałowych,
samobójstwach i przedawkowaniach narkotyków. Harmon wyjaśnił
jej tonem, który uważał za ojcowski, że to pewnie powietrze
w rurach ogrzewania. Nazwał zjawisko "zatorem". To medyczne
określenie zachwyciło ją i pożartowali trochę.
Pamiętał, że zadowolony z rozmowy, szukał i nasłuchiwał w
sali operacyjnej. Nic nie usłyszał. Było późno, więc w końcu
położył się na noszach i zasnął, jak to się zdarza lekarzom,
kiedy nie ma nic do roboty. Nigdy przedtem tego nie robił,
a czemu zdecydował się właśnie wtedy, naprawdę nie mógł
sobie przypomnieć, choć wszystkie inne szczegóły, od piegów
na nosie Rosemary po wykaz nocnych dyżurów, rysowały się
ostro w pamięci. Jak zwykle dawne zdarzenia, w
przeciwieństwie do tych wczorajszych. Kiedy się obudził,
usłyszał. Powolny, przeciągły bulgot. Nasłuchiwał z
zamkniętymi oczami, a serce biło mu mocno. Nagle dźwięk
ucichł.
- Panie, nie widział pan mojego samochodu? - odezwał się
czyjś głos. - Cutlass, niebieski, chociaż jest tak ciemno, że
trudno rozpoznać kolor. Wiem, że zaparkowałem gdzieś tutaj,
ale jakoś nie mogę go znaleźć.
Harmon powoli otworzył oczy. Przed nim stał tęgi
mężczyzna w garniturze, z neseserem w ręku. Nie był
zakrwawiony i nie miał trupio bladej twarzy, ale Harmon
poznał go od razu. Ten człowiek zmarł wczorajszej nocy.
- Wie pan, muszę wracać do domu, do Berwyn. Żona już
pewnie szaleje z niepokoju. Spodziewała się mnie parę godzin
temu. Nie widział pan tego cholernego wozu? Niebieski
Cutlass. Nie najlepszy, Bóg mi świadkiem, potrzebuje
remontu, ale muszę jakoś dojechać do domu.
Harmon poznał jego żonę, gdy przyjechała zidentyfikować
ciało. Istotnie, spodziewała się męża kilka godzin
wcześniej.
- Rany, nie wiem, co mogłem z nim zrobić.
Harmon był człowiekiem logicznym i praktycznym. Do tej
chwili nie zdawał sobie sprawy, że te dwie cechy mogą się
wykluczać. To, co widział przed sobą, było bez wątpienia
duchem i jako człowiek praktyczny musiał to przyznać. Jako
człowiek logiczny wiedział, że duchy nie istnieją, co
więcej, nie mogą istnieć. Uświadomił sobie ten elegancki
paradoks dopiero później, ponieważ kiedy martwy powiedział
znowu "Może mógłby mi pan pomóc odszukać mój samochód?
Muszę jechać do domu". Poderwał się z noszy, waląc nimi o
ścianę, wypadł na korytarz i zatrzymał dopiero wtedy, gdy
wpadł na biurko w swoim małym gabinecie na piątym piętrze.
Trząsł się cały i z trudem powstrzymywał krzyk.
Wiatr hulał na pustym peronie kolejki. Harmon szedł wolno
po spękanym betonie, aż znalazł miejsce, gdzie wszystko się
odbyło. Policja spłukała krew i wytarła kredowy kontur
sylwetki, niezwykły symbol duszy, która odeszła,
wykorzystywany przez policyjnych fotografów do rejestracji
położenia zwłok. Poranni pasażerowie nie przeżyją niemiłego
zaskoczenia na widok chłodnej, oficjalnej ewidencji czyjejś
gwałtownej śmierci. Harmon nie potrzebował żadnych znaków.
Czuł. Jak ktoś w sali autopsji wie, że drzwi do chłodni są
otwarte, gdyż wyczuwa sączące się nad podłogą zimne,
pachnące formaldehydem i rozkładem powietrze.
Nie miał pojęcia, skąd bierze się ten szczególny zmysł,
zdolność, czy jak to nazwać. Na własny użytek porównywał ten
przypadek do sytuacji kogoś obdarzonego idealnym słuchem i
głosem, kto mimo to nie cierpi muzyki. Kogoś, kto po jednym
wysłuchaniu utworu mógłby perfekcyjnie zagrać "Wariacje
Goldberga" Bacha, a kto nienawidzi każdej jego nuty.
Nieprzyjemny dar. Właściwie przekleństwo. Położył czarną
torbę na płycie peronu i zaczął wyjmować narzędzia.
Z początku Harmon starał się delikatnie i ostrożnie
wysondować, co myślą o duchach koledzy. Zbyt wiele
przeczytał książek, w których rozsądni na pozór ludzie,
skonfrontowani ze zjawiskami niewyjaśnionymi, tracili całą
towarzyską ogładę, bełkotali bez sensu i wysuwali głupie
oskarżenia, budząc lęk i zakłopotanie wśród przyjaciół.
Dlatego pytał o duchy jak o kwestię czysto teoretyczną. Ku
jego zdumieniu, znajomi albo spokojnie odpowiadali, że nie
wierzą, albo - większość - przytaczali jedną lub więcej
historyjek: o duchu dziecka, zrzucającym piłkę ze schodów,
albo o autostopowiczce w białej sukience, zjawiającej się
tylko samotnym kierowcom i znikającej z samochodu. Inni
mówili o świecach gasnących w pokojach bez śladu przeciągu,
o snach, w których występowali zmarli krewni, czy o innych,
rozmaitych i nieistotnych mistycznych doświadczeniach. Nikt
nie chciał przyznać, że widział cokolwiek podobnego do
prawdziwego, w oczywisty sposób umarłego człowieka, który
chodzi, mówi i szuka niebieskiego Cutlassa. Człowieka, który
nie ustępował i tydzień po tygodniu usiłował skłonić Harmona
do pomocy. Wreszcie Harmon zrezygnował z dyżurów. Rosemary
chyba przypuszczała, że to z powodów osobistych, bo
zaprosiła go do domu na kolację. Potem rzadko ze sobą
rozmawiali.
Opowiedział o wszystkim Margaret - tyle, ile mógł. Dzięki
temu miała o czym myśleć, gdy tak leżała w łóżku, dyszała
ciężko i czekała na koniec. Zastanawiała się, naturalnie,
czy napięcie związane z jej chorobą nie sprawiło, że mąż
utracił resztki rozsądku, jak to określiła. Ale powiedziała
mu o tym, ponieważ oboje wiedzieli, że Harmon ma umysł
stabilny jak skała. Interesował ją jednak fakt, że gdy inni
ludzie mogli słyszeć duchy, Harmon je widział i mógł
rozmawiać z nimi. Podobnie jak Dexter, użyła słowa "dar".
W dobrym, klasycznym stylu starego uczonego, Harmon
zagłębił się w badaniach na całe dnie ginąc między
zakurzonymi, zapomnianymi półkami działu magii i folkloru
biblioteki Uniwersytetu Północno-Zachodniego w Chicago i w
bibliotece akademickiej Uniwersytetu Illinois. Jeden z
przyjaciół wprowadził go nawet do działu kolekcji prywatnych
w Muzeum Historii Naturalnej Fielda. Zapoznał się z
lemurami, rzymskimi duszami zmarłych, z nawiedzającymi
opuszczone pawilony sardonicznymi duchami chińskimi, z
horrorem w Amityville. To wszystko było... literaturą.
Opowieściami. Historiami do powtarzania w środku nocy. Ani
jedna z nich nie miała tego brzmienia prawdy. Harmon już
wtedy dobrze wiedział, jak zachowują się duchy.
Wszyscy starali się być dla niego mili z powodu Margaret
i tego, co w rezultacie zrobił, choć tak naprawdę nikt nie
znał rzeczywistych powodów. Miał już dość, w domu i w
szpitalu. Zaczynał mówić rzeczy, które budziły niepokój.
Nikt nie sądził, że oszalał; po prostu "był przemęczony" -
to wszechobecna choroba współczesności tłumacząca niemal
wszystko. Ktoś w Muzeum Fielda wspomniał - tonem ogólnie
szanowanego człowieka, który sprzedaje komuś szczególnie
obrzydliwą pornografię, że Dexter Warhoff z księgarni
"Sfinks i Oko Prawdy" może dysponować materiałem, którego
nie ma w muzeum. Podobno trzymał tam niezwykły, przedziwny
papirusowy zwój z egipską "Księgą Umarłych", a także kilka
kodeksów Majów, nie umieszczonych w "Popul Vuh" ani
"Kodeksie Drezdeńskim". Nikt nie wiedział na pewno. Harmon
doszedł do wniosku, że używanie normalnego zdrowego rozsądku
jest w tych nowych okolicznościach porównywalne z użyciem
brzytwy Ockhama do golenia przed krzywym lustrem z
lunaparku. Zdrowy rozsądek był na ogół bardzo przydatnym
narzędziem, jednak w niezwykłych okolicznościach stawał się
niebezpieczny. Dlatego poszedł do sklepu Dextera, pił jego
gorzki rumianek i rozmawiał. Dexter z wystudiownym namysłem
drapał się w głowę, by wreszcie zaprowadzić gościa po
schodach do swojego mieszkania. Przez dawno nie sprzątaną
kuchnię, pełną brudnych naczyń, przeszli do pomieszczenia ze
stosami prasowych wycinków, pracowicie znaczonych różnymi
kolorami, w pięciu różnych językach. Były też stronice
tekstów przetłumaczonych z dalszych czterdziestu.
- Biedaczysko z pana - stwierdził ze smutkiem. - To
straszny sposób przekonania się o tym, co ukryte. Widzę
wyraźnie, że ciężko pan to przeżywa. Ale muszę przyznać, że
ta pańska teoria z reanimacją to rozsądne wyjaśnienie.
Proszę spojrzeć.
Pokazał Harmonowi francuski przekład kopii rosyjskiego
wydawnictwa podziemnego, z Krymu. Opisywano tam duchy
nawiedzające ośrodek medyczny ekskluzywnego sanatorium w
Jałcie. Ton artykułu był nieco metaforyczny, ale Harmon po
raz pierwszy czytał o faktach, potwierdzających jego własne
doświadczenia. Dexter pokazał mu także tekst z biuletynu
bombajskiego szpitala, fragmenty nie opublikowanych wspomnień
duńskiego lekarza i z "Lancetu" studium nocnych strachów u
pacjentów ze starczą demencją w domu opieki w Yorkshire.
Sprawozdania były podobne.
- Prawie nic do 1930 roku, potem bardzo niewiele do 1960, i
całkiem sporo przypadków w latach siedemdziesiątych i
osiemdziesiątych.
- Reanimacja - stwierdził Harmon, gdy skończył czytać. -
Powodem jest technika sztucznego podtrzymywania procesów
życiowych.
- Nie wyciągajmy pochopnych wniosków, profesorze...
Harmon widział jednak, że Dexter się z nim zgadza i z
jakichś powodów odczuwał zadowolenie.
- Kiedy trzyma się ciało przy życiu, choćby niedługo,
podczas gdy powinno umrzeć i gnić spokojnie, dusza, normalnie
odpływająca gdzieś... do nieba, piekła, w zapomnienie, na
Pola Elizejskie, nieważne... zmuszona jest zostać w tym
świecie, związana z oddychającym wciąż ciałem. A kiedy
pozostaje, zaczyna znów kochać życie.
Harmon zauważył teraz, że powtarza swój własny wykład do
siebie, na peronie. Wszystko wydało mu się wtedy oczywiste,
choć nie było dowodem, jakiego wymaga "nauka". Wystarczało
jednak dla lekarza wyznającego inną skalę wartości. Lekarze
interesują się jedynie tym, co działa i nie dbają o
przyczyny.
Co prawda, żaden z jego kolegów tego nie pojął. Musiał
zresztą przyznać, że w końcu stał się trochę
przewrażliwiony. Czuł się jak ktoś, kto w osiemnastym wieku
zwalcza puszczanie krwi. Zawsze wiedział, że lekarze są w
większości jedynie sprawnymi technicznie durniami, więc
szybko zaprzestał prób przekonywania ich. Zdążył jednak
zyskać określoną reputację.
Używając mosiężnego cyrkla wykreślił kredą koło na
szorstkim betonie. Potem za pomocą noża o trójkątnym
ostrzu zeskrobał odrobinę materiału z wnętrza kręgu. Choćby
policja bardzo dokładnie zmyła wszystkie ślady, zawsze
pozostawało trochę materii organicznej należącej do
zmarłego, zwykle błony czerwonych komórek krwi. Nad małym
palnikiem spirytusowym, który gasł co chwilę, roztopił wosk
i zmieszał ze zdrapaną krwią. Zalał tą miksturą lniany knot,
wsunięty w formę z kutego na zimno brązu. Czekając, aż
świeca stwardnieje, ułożył zwierciadło, srebrne gwoździe i
mosiężny młotek tak, by w odpowiedniej chwili były pod ręką.
Dziwne, ale stosowane przez nich metody miały swe korzenie w
dawnych wiekach, gdy duchy były wyjątkowo rzadkimi efektami
przypadkowych śpiączek czy przedawkowania pewnych toksyn.
Ludzie mieli wtedy więcej czasu na takie zmartwienia, a
wypracowane w dawnych wiekach techniki były zadziwiająco
skuteczne. Zresztą, Harmon i Dexter dopracowali je.
Ustawił świecę w środku kręgu, zapalił i wykrzyknął imię
Stanleya Patersona.
Pociągu wciąż nie było. Co się stało? Może odwołali?
Dlaczego na stacji nie wisiało żadne zawiadomienie? Stanley
stał na peronie i trząsł się z zimna. Nie wiedział, dlaczego
stąd odszedł i dlaczego wrócił. Gdzie ten cholerny pociąg?
Pod nogami widział wykreślone kredą koło i wypaloną do
połowy świecę, ale nie myślał o nich. Czyżby tak się zadumał
o muzyce i macierzyństwie, że przegapił pociąg? A może
spóźnił się na ostatni kurs?
Rozległ się grzmot, na torach błysnęły światła.
Oślepiały, gdyż Stanley długo przebywał w ciemności. Zamknął
oczy i ruszył do przodu. Miał wrażenie, że już całą
wieczność czeka na peronie.
- Zimna noc. Prawda, Stanley? - odezwał się jakiś głos
tuż obok.
- Co? - Stanley rozejrzał się nerwowo po oświetlonym
jasno wagonie. Był pusty. Potem dostrzegł siedzącego obok
mężczyznę o smutnych, piwnych oczach. Miał na głowie
futrzaną czapkę.
- O czym pan mówi? I skąd pan wie, jak mam na imię?
Nie czekając na odpowiedź, odwrócił głowę i przycisnął
nos do szyby. Za oknem, na peronie, leżał na wznak jakiś
człowiek w długim, ciemnym płaszczu. Wielka kałuża krwi,
całkiem czarnej w ostrych światłach stacji, zbierała się
wokół ciała. Wyglądała jak otwór przepaści.
- Posłuchaj, Stanley - powtórzył cierpliwie mężczyzna. -
Chcę, żebyś sobie uświadomił pewne fakty. Nie jest to
absolutnie konieczne, ale w ten sposób czuję się mniej...
okrutny.
Pociąg zahamował na następnej stacji. Na peronie leżał
martwy mężczyzna w czarnym płaszczu. Trzej ludzie w białych
kitlach podbiegli z noszami. Pociąg ruszył.
- Nie obchodzi mnie, co pan czuje - stwierdził Stanley.
- Chyba na to zasługuję - parsknął obcy. - Ale musisz
zrozumieć, że umarli nie mogą istnieć wśród żywych. Po
prostu nie mogą. Kiedyś mieliśmy takiego zmarłego na
operacyjnej. Nie chciał odejść. Usiłował we wszystkim
uczestniczyć. Przyjęcie urodzinowe na oddziale zrobiło się
ponure i smutne, ponieważ próbował wziąć w nim udział. A
pacjent, który obchodził te urodziny, osłabł i zmarł w ciągu
tygodnia. Chciał dołączyć do pary pielęgniarek, związanych
zawodową przyjaźnią, budowaną przez lata wspólnych nocnych
dyżurów i przez wspólne rodzinne nieszczęścia. Zaczęły się
kłócić, bardzo poważnie. Wreszcie przestały ze sobą
rozmawiać. Ogrodnik, którego miłość do roślin próbował
dzielić, znienawidził hodowane w swoim ogrodzie róże. Na
wiosnę były chore i zakwitły późno. Zawsze lubiłem róże.
Życie w pobliżu ducha jest piekłem, Stanley. Możesz mi
wierzyć. Wiem, o czym mówię.
Zauważył, że róże wymienił na końcu, jakby były
ważniejsze od ludzi. Tak wiele pozostało w nim cech
lekarza...
Stanley obserwował, jak ludzie w białych kitlach kładą
mężczyznę w ciemnym płaszczu na nosze i wybiegają z peronu.
Jeden z nich trzymał nad głową butlę kroplówki. Pociąg
ruszył.
- Ja... pan nie rozumie, niczego pan nie rozumie -
Stanley załkał głośno. Jak miał tłumaczyć? Kiedy był
dzieckiem, chciał grać na jakimś instrumencie jak siostra
na pianinie albo choćby Frank, sąsiad, grający na trąbce w
szkolnej orkiestrze. Próbował fortepianu, saksofonu,
wiolonczeli. Przy żadnym nie wytrwał dłużej niż dwa lata i
mimo zachęt matki nie chciał ćwiczyć. Kiedy dorósł,
spróbował gitary i raz jeszcze poniósł porażkę. A jednak
dzisiejszej nocy czuł, jak to jest, kiedy gra się Schumanna
na fortepianie i oboju, jak muzyka wyrasta ze skrzyżowania
duszy z instrumentem. Zrozumiał, co znaczy żyć.
- Teraz już wiem, co robić, widzi pan... Rozumiem, gdzie
popełniłem błędy, jak marnowałem wszystko. Już wiem!
- Przynajmniej teraz - mężczyzna ze smutkiem potrząsnął
głową i podsunął przed twarz Stanleya płaskie lusterko z
polerowanego brązu. Stanley spojrzał, ale w zwierciadle była
tylko kłębiąca się ciemność, otwór prowadzący w nicość.
Osłabł nagle.
- Proszę się położyć, panie Paterson - powiedział cicho
Harmon. - Nie wygląda pan dobrze. Powinien pan trochę
wypocząć.
W jakiś sposób znowu stał na tym samym, przeklętym
peronie, jak gdyby pociąg nigdzie nie dojechał. Nienaturalna
pustka w lustrze istotnie spowodowała lekki zawrót głowy,
więc Stanley położył się bez oporu. Nawierzchnia peronu była
teraz twarda i zimna. Nic już nie miało sensu. Patrzył, jak
w górze wirują gwiazdy. A może to światła w oknach
wieżowców?
- Nie możesz mnie tu zostawić - oświadczył. - Nie teraz,
kiedy wreszcie wszystko zrozumiałem.
- Zamknij się - burknął gniewnie Harmon. - Za późno.
Wbił w prawy nadgarstek Stanleya długi, srebrny gwóźdź.
Chłód przeszył ciało, ale Stanley nie czuł bólu.
- Jesteś martwy.
Harmon wcisnął następny gwóźdź w stopę Stanleya i wbił go
mocno niewielkim młoteczkiem.
- Ten pierwszy, z operacyjnej. Niewiele brakowało, żeby
nas pozabijał, taki był silny. Ale unieruchomiliśmy go,
kiedy tylko pojęliśmy, jak to robić. Gdybym tam wrócił,
słyszałbym, jak gada do siebie, jak gdyby przebudził się
właśnie z drzemki i wciąż był trochę senny. Słyszę was
wszędzie tam, gdzie was uwięziłem, na rogach ulic, w
przejściach, w alejkach. W łóżkach.
Harmon płakał. Łzy spływały mu po policzkach, jakby to
jego właśnie powinien żałować Stanley Paterson. Stanley
Paterson, któremu na całą wieczność pozostała jedynie
świadomość, że jest martwy, nie żywy.
- Nie martw się, Stanley. Życie jest obrzydliwe.
- Nie! - wrzasnął Stanley. - Chcę żyć!
Wyciągnął wolną rękę i chwycił Harmona za gardło.
Harmonowi wydało się, że został pogrzebany żywcem, i to
w nieczystej ziemi. Pogrzebano go w ohydnej, przegniłej
ziemi starego cmentarza, pełnej ludzkich zębów i wijących
się robaków. Tłusta i wilgotna, oblepiała mu twarz. Odór był
nie do zniesienia. Ciemność zaległa wokół. Prawie się
poddał.
Ciemność odpłynęła i znów zjawił się peron. Dexter
pochylał się nad nim, wysuwając spomiędzy warg czubek
języka. Trzymał zwierciadło przed twarzą Stanleya i zmuszał
ducha do zwolnienia uchwytu. Czerwona kurtka trzepotała w
podmuchach mocnego, złośliwego wiatru.
- Szybciej, profesorze - wysapał. - Mówiłem, że jest
silny.
Harmon wbił czwarty gwóźdź w prawy nadgarstek.
- Chcę żyć! - powtórzył Stanley już ciszej.
Harmon milczał. Dexter podał mu piąty gwóźdź. Wbił go w
pierś Stanleya.
- Już. Teraz będziesz spokojny.
Przysiadł na piętach i oddychał z trudem. Całkiem jak
lekarz, pomyślał. Eliminował objawy, ale nie potrafił
wyleczyć choroby. Duchy nie będą już niepokoić żyjących, ale aż
do Dnia Sądu pozostaną w miejscach, gdzie je przybił. I w
żaden sposób nie mógł im pomóc.
Siedział bardzo długo, nim wreszcie poczuł na ramieniu
dłoń Dextera. Spojrzał na jego brzydką, życzliwą twarz;
potem na pięć srebrnych punkcików błyszczących w świetle
latarni.
- Ten był trudny, profesorze.
- Wszystkie są trudne.
- Zawsze gorzej, kiedy taki przed śmiercią nigdy nie żył
naprawdę. Chce wszystko odrobić.
Dexter spakował narzędzia. Potem rozmasował Harmonowi
kark, biorąc na siebie dotyk śmierci... Dexter, ze swoją
naiwną wiarą w cokolwiek, we wszystko, wyglądający
absurdalnie w rogatej czapeczce Minnesota Vikings. Bez niego
Harmon nie przetrzymałby nawet jednego dnia.
Pomyślał o domu. Margaret tam będzie, jak zawsze, po
swojej stronie łóżka, gdzie całkiem płasko leży nieporuszona
kołdra. Nie zdążył na czas, gdy nastąpił ostatni, śmiertelny
atak serca. Czekał wątpiąc we własne wnioski; pozwolił,
żeby trzy dni trzymali ją na kardiologii podłączoną do
aparatury reanimacyjnej. Dopiero wtedy uznał, że to
beznadziejne i zgodził się na odłączenie. Wtedy, naturalnie,
było już o wiele za późno. Powinien dać jej zwyczajnie
umrzeć przy swoim boku. Ale jak mógł to zrobić? Teraz, kiedy
zmieniał pościel, widział zaokrąglone główki pięciu
srebrnych gwoździ wbitych w materac. Przytrzymywały ją w
miejscu, gdzie umarła.
Kochała życie, ale chciała być przy nim... zawsze.
Dlatego położył się do łóżka razem z nią i poczuł jej
zimny uścisk. Próba samobójstwa była zdumiewająco
nieskuteczna jak na lekarza ze znajomością anatomii.
Zresztą, podcięcie własnego gardła rzadko przynosi
rezultaty. Jest zbyt nieprecyzyjne. Znaleźli go, wyleczyli,
zregenerowali krtań. Współczesna medycyna czyni cuda. Kiedy
czuł się już w miarę dobrze, choć jeszcze z bandażem na
szyi, odszukał Dextera. Zajęli się tym człowiekiem w
operacyjnej, a potem Margaret. Płakała i prosiła, gdy
gwoździe zagłębiały się w ciało. Ale kiedyś kochała życie,
więc sprawa nie była aż tak trudna, jak mogłaby być.
Chociaż Harmon nie potrafił sobie wyobrazić niczego
trudniejszego.
Kiedy wracał, pytała sennie, jak poszło. Zawsze mówiła
tak, jakby właśnie miała zasnąć. Ale nigdy nie zasypiała. I
nigdy nie zaśnie.
- Chodźmy - powiedział Dexter. - Przyjemnie będzie
położyć się w końcu do łóżka. Za trzy godziny muszę otworzyć
sklep. O rany.
- Tak, Dexter - przyznał Harmon. - Przyjemnie będzie się
położyć.
Przełożył Piotr W. Cholewa