Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Romantyzm
druga połowa XIX w.
Tematyka współczesna mówiąca o walkach narodowo-wyzwoleńczych oraz historii narodu. Dominuje uczucie, emocje. Akcentuje się osobiste zaangażowanie twórcy. Postawa indywidualistyczna twórców decyduje o tym, że malarz chce przede wszystkim wyrazić siebie. Kompozycja obrazów staje się swobodna, często dynamiczna. Koloryt żywy, śmiało zestawiony z ostrymi kontrastami światła i cienia. Technika malowania utrwala zamaszysty, żywiołowy ruch pędzla.
Malarze:
- Francja
Eugene Delacroix - Zagłębiał się w tajemnice barw, poczuł ich względność tj. zależność od kolorów sąsiadujących oraz zasadę refleksji kolorystycznych. Artysta czasem posługiwał się nawet kolorem abstrakcyjnym. Jego najsłynniejszym obrazem jest "Wolność wiodąca lud na barykady". Kompozycja nawiązuje do wydarzeń lipcowej rewolucji we Francji. Kolorystyka obrazu w niektórych punktach zgaszona, w innych rozjaśniona z akcentem czerwonej plamy na sztandarze. W kompozycji zawarty jest ogromny dynamizm.
Theodore Gerioaul (czyt. żeriko) - autor "Tratwy meduzy", gdzie przedstawiany jest los rozbitków na tratwie rzucanej przez fale. Głównym środkiem wyrazu artystycznego jest światło i cień, którymi malarz kontrastuje i modeluje postacie.
- Polska
Piotr Michałowski - Koncentrował się on na scenach z końmi, batalistyce i portretach. Jego kompozycje cechuje niepospolita brawura pędzla, farba kładziona jest śmiało (akcentowane są pociągnięcia pędzla). Artysta nie koncentruje się na detalach, stosuje błękity, róże, oranże i żółcie tworząc jedną wielką głębię kolorów. Jest autorem paru wersji bitwy pod Samosierrą.
- Hiszpania
Goya - hiszpan, zasłynął z portretów, gdzie modele przedstawiane są czasem w sposób karykaturalny. Agresja wojsk Napoleona I przedstawiona jest w obrazie "Rozstrzelanie powstańców madryckich". Kompozycja dzieli się na dwie części. Prawa strona to osnuty ........ pluton egzekucyjny symbolizujący zimny mechanizm wojny. Przeciwna strona to skłębione w oślepiającym blasku postacie powstańców, których gesty wyrażają rozpacz, determinację.
ENCYKLOPEDIA
ROMANTYZMU SZTUKA. Romantyzm szeroki i wieloznaczny termin stosowany w odniesieniu do różnych przejawów sztuki (gł. malarstwa) lat ok. 17601850. Romantyzm nie ma cech odrębnego stylu, jest rozumiany raczej jako wyraz postawy światopoglądowej, artyst. i uczuciowej. Znamionuje ją pojmowanie sztuki jako przejawu odrębności cywilizacyjnych, nar. i osobowych oraz jako ekspresji przeżyć wewn. twórcy, wyolbrzymienie roli sztuki, artysty i doznania estet., wybujały indywidualizm i subiektywizm, odrzucenie przekonania o racjonalnym charakterze twórczości artyst., zwrot ku poznaniu intuicyjnemu i twórczej roli wyobraźni. Postawa ta zaowocowała zarówno ogromnym rozszerzeniem repertuaru tematycznego wyobrażeń, jak też różnorodnością form artystycznych. Źródłami nowych tematów stały się pn. mitologie celt.-germ. (Pieśń o Nibelungach, Pieśń Osjana), poezja nieklasyczna (Dante, W. Szekspir, J. Milton) i współcz. (J.W. Goethe, G. Byron), lud. podania, nar. legendy. Swoboda tematyczna znalazła upust w wyobrażeniach fantastycznych, nie skrępowanych tradycyjnymi ramami ikonograficznymi. Skodyfikowany język alegor.-sybol. zastąpiło działanie emocjonalnym nastrojem albo indywidualna, często ezoteryczna symbolika. Potrzeba odwoływania się do przeszłości zrodziła wielką popularność malarstwa hist., zwł. podejmującego wątki nar., zarówno o anegdotycznym, jak historiozoficznym charakterze. Kult natury nadał nową rangę malarstwu pejzażowemu, zyskującemu w twórczości panteistycznie nastrojonych romantyków niem. wymiar sakralny (Ph.O. Runge, C.D. Friedrich), ale przybierającemu też charakter udramatyzowanej wizji (W. Turner) lub przyr. obserwacji (J. Constable). Wobec braku jednolitości stylowej terminem romantyzm określa się wiele nurtów mal. i indywidualnych dokonań, jak np. fantasmagoryczna późna twórczość F. Goi, poet.-fantastyczne wyobrażenia H. Füselego, ezoteryczno-wizyjne dzieło W. Blake'a, kontemplacyjne krajobrazy C.D. Friedricha, rel.-historyzująca sztuka powstająca w kręgu Bractwa Św. Łukasza (nazareńczycy ), barokowo dynamiczne i wysoce emocjonalne malarstwo franc. (T. Géricault, E. Delacroix). W odniesieniu do architektury termin romantyzm jest stosowany wobec niektórych malowniczych, na ogół nieregularnych budowli epoki historyzmu, zwł. neogot. (rezydencje w formie zamków, zameczków, willi włoskich, pawilony parkowe). Typowym wyrazem idei romantyzmu były stylizowane naturalne założenia ogrodowe (park krajobrazowy), z budowlami lub ich ruinami w różnych stylach hist. i egzotycznych. W rzeźbie znamion romantyzmu upatruje się w dziele artystów podejmujących typową romantyczną tematykę i operujących dynamiczną, nie klasycyzującą formą (F. Rude). W sztuce pol. najwybitniejszym przedstawicielem malarstwa romantyzmu jest wykształcony we Francji P. Michałowski.
J. STARZYŃSKI O romantycznej syntezie sztuk: Delacroix, Chopin, Baudelaire, Warszawa 1965;
J. STARZYŃSKI Romantyzm i narodziny nowoczesności, Warszawa 1972;
H. MORAWSKA Kryteria oceny romantyzmu, Warszawa 1976;
Tematy, tradycje i teorie w sztuce doby romantyzmu, Warszawa 1981;
Encyklopedia romantyzmu, Warszawa 1992.