Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
25
DZIAŁ II
POSTĘPOWANIE.
Rozdział 1
Wszczęcie postępowania.
Art. 61. § 1. Postępowanie administracyjne wszczyna się na
żądanie strony lub z urzędu.
§ 2. Organ administracji państwowej może ze względu na
szczególnie ważny interes strony wszcząć z urzędu postępowanie
także w sprawie, w której przepis prawa wymaga wniosku strony.
Organ obowiązany jest uzyskać na to zgodę strony w toku
postępowania, a w razie nieuzyskania zgody - postępowanie
umorzyć.
§ 3. Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień
doręczenia żądania organowi administracji państwowej.
§ 4. O wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze
stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w
sprawie.
Art. 62. W sprawach, w których prawa lub obowiązki stron
wynikają z tego samego stanu faktycznego oraz z tej samej podstawy
prawnej i w których właściwy jest ten sam organ administracji
państwowej, można wszcząć i prowadzić jedno postępowanie
dotyczące więcej niż jednej strony.
Art. 63. § 1. Podania (żądania, wyjaśnienia, odwołania, zażalenia)
mogą być wnoszone pisemnie, telegraficznie lub za pomocą
dalekopisu, a także ustnie do protokołu.
§ 2. Podanie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od
której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym
wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych.
§ 3. Podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokołu
powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez
pracownika, który go sporządził. Gdy podanie wnosi osoba, która nie
może lub nie umie złożyć podpisu, podanie lub protokół podpisuje za
nią inna osoba przez nią upoważniona, czyniąc o tym wzmiankę
obok podpisu.
§ 4. Organ administracji państwowej obowiązany jest potwierdzić
wniesienie podania, jeżeli wnoszący je tego zażąda.
Art. 64. § 1. Jeżeli w podaniu nie wskazano adresu wnoszącego i
nie ma możności ustalenia tego adresu na podstawie posiadanych
danych, podanie pozostawia się bez rozpoznania.
§ 2. Jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom
ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego podanie
do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że
nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez
rozpoznania.
Art. 65. § 1. Jeżeli organ administracji państwowej, do którego
podanie wniesiono, jest niewłaściwy w sprawie, powinien
niezwłocznie przekazać je do organu właściwego, zawiadamiając o
tym wnoszącego podanie.
§ 2. Podanie wniesione do organu niewłaściwego przed upływem
przepisanego terminu uważa się za wniesione z zachowaniem
terminu.
Art. 66. § 1. Jeżeli podanie dotyczy kilku spraw podlegających
załatwianiu przez różne organy, organ administracji państwowej, do
którego podanie wniesiono, uczyni przedmiotem rozpoznania sprawy
należące do jego właściwości. Równocześnie zawiadomi wnoszącego
podanie, że w sprawach innych powinien wnieść odrębne podanie do
właściwego organu, i poinformuje go o treści § 2.
§ 2. Odrębne podanie złożone zgodnie z zawiadomieniem, o
którym mowa w § 1, w terminie czternastu dni od daty doręczenia
zawiadomienia uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego
podania.
§ 3. Jeżeli podanie wniesiono do organu niewłaściwego, a organu
właściwego nie można ustalić na podstawie danych podania, albo gdy
z podania wynika, że właściwym w sprawie jest sąd, organ, do
którego podanie wniesiono, zwraca je wnoszącemu z odpowiednim
pouczeniem.
Rozdział 2
Protokoły i adnotacje.
Art. 67. § 1. Organ administracji państwowej sporządza zwięzły
protokół z każdej czynności postępowania, mającej istotne znaczenie
dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że czynność została w inny sposób
utrwalona na piśmie.
§ 2. W szczególności sporządza się protokół:
1) przyjęcia wniesionego ustnie podania,
2) przesłuchania strony, świadka i biegłego,
3) oględzin i ekspertyz, dokonywanych przy udziale przedstawiciela
organu administracji państwowej,
4) rozprawy,
5) ustnego ogłoszenia decyzji i postanowienia.
Art. 68. § 1. Protokół sporządza się tak, aby z niego wynikało,
kto, kiedy, gdzie i jakich czynności dokonał, kto i w jakim
charakterze był przy tym obecny, co i w jaki sposób w wyniku tych
czynności ustalono i jakie uwagi zgłosiły obecne osoby.
§ 2. Protokół odczytuje się wszystkim osobom obecnym,
biorącym udział w czynności urzędowej, które powinny następnie
protokół podpisać. Odmowę lub brak podpisu którejkolwiek osoby
należy omówić w protokóle.
Art. 69. § 1. Protokół przesłuchania powinien być odczytany i
przedstawiony do podpisu osobie zeznającej niezwłocznie po złożeniu
zeznania.
§ 2. W protokołach przesłuchania osoby, która złożyła zeznanie w
języku obcym, należy podać w przekładzie na język polski treść
złożonego zeznania oraz wskazać osobę i adres tłumacza, który
dokonał przekładu; tłumacz ten powinien podpisać protokół
przesłuchania.
Art. 70. Organ administracji państwowej może zezwolić na
dołączenie do protokołu zeznania na piśmie, podpisanego przez
zeznającego, oraz innych dokumentów mających znaczenie dla
sprawy.
Art. 71. Skreśleń i poprawek należy tak dokonywać, aby wyrazy
skreślone i poprawione były czytelne. Skreślenia i poprawki powinny
być stwierdzone w protokole przed jego podpisaniem.
Art. 72. Czynności organu administracji państwowej, z których
nie sporządza się protokołu, a które mają znaczenie dla sprawy lub
toku postępowania, utrwala się w aktach w formie adnotacji
podpisanej przez pracownika, który dokonał tych czynności.
Rozdział 3
Udostępnianie akt.
Art. 73. § 1. W każdym stadium postępowania organ administracji
państwowej obowiązany jest umożliwić stronie przeglądanie akt
sprawy oraz sporządzanie z nich notatek i odpisów.
§ 2. Strona może żądać uwierzytelnienia sporządzonych przez
siebie odpisów z akt sprawy lub wydania jej z akt sprawy
uwierzytelnionych odpisów, o ile jest to uzasadnione ważnym
interesem strony.
Art. 74. § 1. Przepisu art. 73 nie stosuje się do akt sprawy,
objętych ochroną tajemnicy państwowej, a także do innych akt, które
organ administracji państwowej wyłączy ze względu na ważny
interes państwowy.
§ 2. Odmowa umożliwienia stronie przeglądania akt sprawy,
sporządzania z nich notatek i odpisów, uwierzytelnienia tych
odpisów lub wydania uwierzytelnionych odpisów następuje w drodze
postanowienia, na które służy zażalenie.
Rozdział 4
Dowody.
Art. 75. § 1. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może
przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.
W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania
świadków, opinie biegłych oraz oględziny.
§ 2. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia
określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia
właściwego organu administracji, organ administracji państwowej
odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem
odpowiedzialności za fałszywe zeznania. Przepis art. 83 § 3 stosuje
się odpowiednio.
Art. 76. § 1. Dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej
formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie
działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo
stwierdzone.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do dokumentów
urzędowych sporządzonych przez organy innych państwowych
jednostek organizacyjnych oraz organizacji społecznych w zakresie
poruczonych im z mocy prawa spraw wymienionych w art. 1 § 2.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 nie wyłączają możliwości przeprowadzenia
dowodu przeciwko treści dokumentów wymienionych w tych
przepisach.
Art. 77. § 1. Organ administracji państwowej jest obowiązany w
sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.
§ 2. Organ może w każdym stadium postępowania zmienić,
uzupełnić lub uchylić swoje postanowienie dotyczące
przeprowadzenia dowodu.
§ 3. Organ przeprowadzający postępowanie na wezwanie organu
właściwego do załatwienia sprawy (art. 52) może z urzędu lub na
wniosek strony przesłuchać również nowych świadków i biegłych na
okoliczności będące przedmiotem tego postępowania.
§ 4. Fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu
nie wymagają dowodu. Fakty znane organowi z urzędu należy
zakomunikować stronie.
Art. 78. § 1. Żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu
należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność
mająca znaczenie dla sprawy.
§ 2. Organ administracji państwowej może nie uwzględnić
żądania (§ 1), które nie zostało zgłoszone w toku przeprowadzania
dowodów lub w czasie rozprawy, jeżeli żądanie to dotyczy
okoliczności już stwierdzonych innymi dowodami, chyba że mają
one znaczenie dla sprawy.
Art. 79. § 1. Strona powinna być zawiadomiona o miejscu i
terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub
oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem.
§ 2. Strona ma prawo brać udział w przeprowadzeniu dowodu,
może zadawać pytania świadkom, biegłym i stronom oraz składać
wyjaśnienia.
Art. 80. Organ administracji państwowej ocenia na podstawie
całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została
udowodniona.
Art. 81. Okoliczność faktyczna może być uznana za
udowodnioną, jeżeli strona miała możność wypowiedzenia się co do
przeprowadzonych dowodów, chyba że zachodzą okoliczności, o
których mowa w art. 10 § 2.
Art. 82. Świadkami nie mogą być:
1) osoby niezdolne do spostrzegania lub komunikowania swych
spostrzeżeń,
2) osoby obowiązane do zachowania tajemnicy państwowej i
służbowej na okoliczności objęte tajemnicą, jeżeli nie zostały w
trybie określonym obowiązującymi przepisami zwolnione od
obowiązku zachowania tej tajemnicy,
3) duchowni co do faktów objętych tajemnicą spowiedzi.
Art. 83. § 1. Nikt nie ma prawa odmówić zeznań w charakterze
świadka, z wyjątkiem małżonka strony, wstępnych, zstępnych i
rodzeństwa strony oraz jej powinowatych pierwszego stopnia, jak
również osób pozostających ze stroną w stosunku przysposobienia,
opieki lub kurateli. Prawo odmowy zeznań trwa także po ustaniu
małżeństwa, przysposobienia, opieki i kurateli.
§ 2. Świadek może odmówić odpowiedzi na pytania, gdy
odpowiedź mogłaby narazić jego lub bliskich wymienionych w § 1
na odpowiedzialność karną, hańbę lub bezpośrednią szkodę
majątkową albo spowodować naruszenie obowiązku zachowania
prawnie chronionej tajemnicy zawodowej.
§ 3. Przed odebraniem zeznania organ administracji państwowej
uprzedza świadka o prawie odmowy odpowiedzi na pytania oraz o
odpowiedzialności za fałszywe zeznania.
Art. 84. § 1. Gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne,
organ administracji państwowej może zwrócić się do biegłego lub
biegłych o wydanie opinii.
§ 2. Biegły podlega wyłączeniu na zasadach i w trybie
określonym w art. 24. Poza tym do biegłych stosuje się przepisy
dotyczące przesłuchania świadków.
Art. 85. § 1. Organ administracji państwowej może w razie
potrzeby przeprowadzić oględziny.
§ 2. Jeżeli przedmiot oględzin znajduje się u osób trzecich, osoby
te są obowiązane na wezwanie organu do okazania przedmiotu
oględzin.
Art. 86. Jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub z
powodu ich braku pozostały nie wyjaśnione fakty istotne do
rozstrzygnięcia sprawy, organ administracji państwowej dla ich
wyjaśnienia może przesłuchać stronę. Do przesłuchania stron stosuje
się przepisy dotyczące świadków, z wyłączeniem przepisów o
środkach przymusu.
Art. 87. Organ kolegialny, właściwy do wydania decyzji w
sprawie, może zlecić przeprowadzenie postępowania dowodowego
lub jego części jednemu ze swych członków lub pracowników, jeżeli
szczególne przepisy temu się nie sprzeciwiają.
Art. 88. § 1. Kto, będąc obowiązany do osobistego stawienia się
(art. 51), mimo prawidłowego wezwania nie stawił się bez
uzasadnionej przyczyny jako strona, świadek, biegły albo
bezzasadnie odmówił złożenia zeznania, wydania opinii, okazania
przedmiotu oględzin albo udziału w innej czynności urzędowej, może
być ukarany przez organ przeprowadzający dowód grzywną do 10 gr,
a w razie ponownego niezastosowania się do wezwania - grzywną do
15 gr. Na postanowienie o ukaraniu grzywną służy zażalenie.
§ 2. Organ, który nałożył karę grzywny, może na wniosek
ukaranego, złożony w ciągu siedmiu dni od daty otrzymania
zawiadomienia o ukaraniu, uznać za usprawiedliwioną nieobecność
lub odmowę zeznania, wydania opinii albo okazania przedmiotu
oględzin i zwolnić od kary grzywny. Na odmowę zwolnienia od kary
służy zażalenie.
§ 3. Ukaranie grzywną nie wyklucza możności zastosowania do
opornego świadka środków przymusu przewidzianych w przepisach
szczególnych.
Rozdział 5
Rozprawa.
Art. 89. § 1. Organ administracji państwowej przeprowadzi w
toku postępowania rozprawę w każdym przypadku, gdy zapewni to
przyspieszenie lub uproszczenie postępowania bądź osiągnięcie celu
wychowawczego albo gdy wymaga tego przepis prawa.
§ 2. Organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi
potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne do
wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w
drodze oględzin.
Art. 90. § 1. Organ administracji państwowej podejmuje przed
rozprawą czynności niezbędne do jej przeprowadzenia.
§ 2. W szczególności organ wzywa:
1) strony do złożenia przed rozprawą wyjaśnień, dokumentów i
innych dowodów i do stawienia się na rozprawę osobiście lub
przez przedstawicieli albo pełnomocników,
2) świadków i biegłych do stawienia się na rozprawę.
§ 3. Ponadto organ zawiadamia o rozprawie państwowe jednostki
organizacyjne, organizacje społeczne, a także inne osoby, jeżeli ich
udział w rozprawie jest uzasadniony ze względu na jej przedmiot. W
tym przypadku organ wzywa je do wzięcia udziału w rozprawie albo
do złożenia przed rozprawą oświadczenia i dowodów dla jego
poparcia.
Art. 91. § 1. W wezwaniu na rozprawę określa się termin, miejsce
i przedmiot rozprawy.
§ 2. Stronom, świadkom, biegłym oraz państwowym jednostkom
organizacyjnym, organizacjom i innym osobom, wezwanym do
udziału w rozprawie (art. 90 § 3), doręcza się wezwanie na piśmie.
§ 3. Jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo, że oprócz wezwanych
stron, uczestniczących w postępowaniu, mogą być jeszcze w sprawie
inne strony, nie znane organowi administracji państwowej, należy
ponadto o terminie, miejscu i przedmiocie rozprawy ogłosić w drodze
obwieszczenia albo w sposób zwyczajowo przyjęty w danej
miejscowości.
Art. 92. Termin rozprawy powinien być tak wyznaczony, aby
doręczenie wezwań oraz ogłoszenie o rozprawie nastąpiły
przynajmniej na siedem dni przed rozprawą.
Art. 93. Rozprawą kieruje wyznaczony do przeprowadzenia
rozprawy pracownik tego organu administracji państwowej, przed
którym toczy się postępowanie. Gdy postępowanie toczy się przed
organem kolegialnym, rozprawą kieruje przewodniczący albo
wyznaczony członek organu kolegialnego.
Art. 94. § 1. Nieobecność na rozprawie stron należycie
wezwanych na rozprawę nie stanowi przeszkody do jej
przeprowadzenia.
§ 2. Kierujący rozprawą odroczy ją, jeżeli stwierdzi poważne
nieprawidłowości w wezwaniu stron na rozprawę, jeżeli niestawienie
się strony zostało spowodowane przeszkodą trudną do
przezwyciężenia, a także z innej ważnej przyczyny.
Art. 95. § 1. Na rozprawie strony mogą składać wyjaśnienia,
zgłaszać żądania, propozycje i zarzuty oraz przedstawiać dowody na
ich poparcie. Ponadto strony mogą wypowiadać się co do wyników
postępowania dowodowego.
§ 2. Kierujący rozprawą może uchylić zadawane świadkom,
biegłym i stronom pytania, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia
dla sprawy. Jednakże na żądanie strony należy zamieścić w protokole
osnowę treści uchylonego pytania.
Art. 96. Za niewłaściwe zachowanie się w czasie rozprawy strony,
świadkowie, biegli i inne osoby uczestniczące w rozprawie mogą być
po uprzednim ostrzeżeniu wydalone z miejsca rozprawy przez
kierującego rozprawą oraz ukarane grzywną do 10 gr. Na
postanowienie o ukaraniu grzywną służy zażalenie.
Rozdział 6
Zawieszenie postępowania.
Art. 97. § 1. Organ administracji państwowej zawiesza
postępowanie:
1) w razie śmierci strony lub jednej ze stron, jeżeli wezwanie
spadkobierców zmarłej strony do udziału w postępowaniu nie jest
możliwe i nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 30 § 5, a
postępowanie nie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe (art.
105),
2) w razie śmierci przedstawiciela ustawowego strony,
3) w razie utraty przez stronę lub przez jej ustawowego
przedstawiciela zdolności do czynności prawnych,
4) gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego
rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd.
§ 2. Gdy ustąpiły przyczyny uzasadniające zawieszenie
postępowania, organ administracji państwowej podejmuje
postępowanie z urzędu lub na żądanie strony.
Art. 98. § 1. Organ administracji państwowej może zawiesić
postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie
postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne
strony oraz nie zagraża to interesowi społecznemu.
§ 2. Jeżeli w okresie trzech lat od daty zawieszenia postępowania
żadna ze stron nie zwróci się o podjęcie postępowania, żądanie
wszczęcia postępowania uważa się za wycofane.
Art. 99. Organ administracji państwowej, który z przyczyny
określonej w art. 97 § 1 pkt. 1-3 zawiesił postępowanie wszczęte z
urzędu, poczyni równocześnie niezbędne kroki w celu usunięcia
przeszkody do dalszego prowadzenia postępowania. Tak samo
postąpi organ w razie zawieszenia z tej samej przyczyny
postępowania wszczętego na żądanie strony, jeżeli interes społeczny
przemawia za załatwieniem sprawy.
Art. 100. § 1. Organ administracji państwowej, który zawiesił
postępowanie z przyczyny określonej w art. 97 § 1 pkt. 4, wystąpi
równocześnie do właściwego organu lub sądu o rozstrzygnięcie
zagadnienia wstępnego albo wezwie stronę do wystąpienia o to w
oznaczonym terminie, chyba że strona wykaże, że już zwróciła się w
tej sprawie do właściwego organu lub sądu.
§ 2. Jeżeli zawieszenie postępowania z przyczyny określonej w
art. 97 § 1 pkt. 4 mogłoby spowodować niebezpieczeństwo dla życia
lub zdrowia ludzkiego albo poważną szkodę dla interesu
społecznego, organ administracji państwowej załatwi sprawę,
rozstrzygając zagadnienie wstępne we własnym interesie.
§ 3. Przepis § 2 stosuje się także wówczas, gdy strona mimo
wezwania (§ 1) nie wystąpiła o rozstrzygnięcie zagadnienia
wstępnego albo gdy zawieszenie postępowania mogłoby spowodować
niepowetowaną szkodę dla strony. W tym ostatnim przypadku organ
może uzależnić załatwienie sprawy od złożenia przez stronę
stosownego zabezpieczenia.
Art. 101. § 1. O postanowieniu w sprawie zawieszenia
postępowania organ administracji państwowej zawiadamia strony.
§ 2. W przypadku zawieszenia postępowania na żądanie strony
lub jednej ze stron (art. 98 § 1) organ pouczy je o treści przepisu art.
98 § 2.
§ 3. Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania służy
stronie zażalenie.
Art. 102. W czasie zawieszenia postępowania organ administracji
państwowej może podejmować czynności niezbędne w celu
zapobieżenia niebezpieczeństwom dla życia lub zdrowia ludzkiego
albo poważnym szkodom dla interesu społecznego.
Art. 103. Zawieszenie postępowania wstrzymuje bieg terminów
przewidzianych w kodeksie.
Rozdział 7
Decyzje.
Art. 104. § 1. Organ administracji państwowej załatwia sprawę
przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej.
§ 2. Decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w
części albo w inny sposób kończą sprawę w danej instancji.
Art. 105. § 1. Gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało
się bezprzedmiotowe, organ administracji państwowej wydaje
decyzję o umorzeniu postępowania.
§ 2. Organ administracji państwowej może umorzyć
postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie
postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne
strony oraz gdy nie jest to sprzeczne z interesem społecznym.
Art. 106. § 1. Jeżeli przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od
zajęcia stanowiska przez inny organ (wyrażenia opinii lub zgody albo
wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję wydaje się po zajęciu
stanowiska przez ten organ.
§ 2. Organ załatwiający sprawę, zwracając się do innego organu o
zajęcie stanowiska, zawiadamia o tym stronę.
§ 3. Organ, do którego zwrócono się o zajęcie stanowiska,
obowiązany jest przedstawić je niezwłocznie, jednak nie później niż
w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia mu żądania, chyba że
przepis prawa przewiduje inny termin.
§ 4. Organ obowiązany do zajęcia stanowiska może w razie
potrzeby przeprowadzić postępowanie wyjaśniające.
§ 5. Zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze
postanowienia, na które służy stronie zażalenie.
§ 6. W przypadku niezajęcia stanowiska w terminie określonym w
§ 3 stosuje się odpowiednio przepis art. 36-38.
Art. 107. § 1. Decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu
administracji państwowej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron,
powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne
i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie,
podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego
osoby upoważnionej do wydania decyzji. Decyzja, w stosunku do
której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub
skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto
pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi.
§ 2. Przepisy szczególne mogą określać także inne składniki, które
powinna zawierać decyzja.
§ 3. Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności
zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione,
dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których
innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś
uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z
przytoczeniem przepisów prawa.
§ 4. Można odstąpić od uzasadnienia decyzji, gdy uwzględnia ona
w całości żądanie strony; nie dotyczy to jednak decyzji
rozstrzygających sporne interesy stron oraz decyzji wydanych na
skutek odwołania.
§ 5. Organ może odstąpić od uzasadnienia decyzji również w
przypadkach, w których z dotychczasowych przepisów ustawowych
wynikała możliwość zaniechania lub ograniczenia uzasadnienia ze
względu na interes bezpieczeństwa Państwa lub porządek publiczny.
Art. 108. § 1. Decyzji, od której służy odwołanie, może być
nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy jest to niezbędne
ze względu na ochronę zdrowia lub życia ludzkiego albo dla
zabezpieczenia gospodarstwa narodowego przed ciężkimi stratami
bądź też ze względu na inny interes społeczny lub wyjątkowo ważny
interes strony. W tym ostatnim przypadku organ administracji
państwowej może w drodze postanowienia zażądać od strony
stosownego zabezpieczenia.
§ 2. Rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany
decyzji również po jej wydaniu. W tym przypadku organ wydaje
postanowienie, na które służy stronie zażalenie.
Art. 109. § 1. Decyzję doręcza się stronom na piśmie.
§ 2. W przypadkach wymienionych w art. 14 § 2 decyzja może
być stronom ogłoszona ustnie.
Art. 110. Organ administracji państwowej, który wydał decyzję,
jest nią związany od chwili jej doręczenia lub ogłoszenia, o ile
kodeks nie stanowi inaczej.
Art. 111. § 1. Strona może w terminie czternastu dni od dnia
doręczenia decyzji zażądać jej uzupełnienia co do rozstrzygnięcia
bądź co do prawa odwołania, wniesienia w stosunku do decyzji
powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu
administracyjnego albo sprostowania zamieszczonego w decyzji
pouczenia w tych kwestiach.
§ 2. W przypadkach określonych w § 1 termin dla strony do
wniesienia odwołania, powództwa lub skargi biegnie od dnia
doręczenia jej odpowiedzi.
Art. 112. Błędne pouczenie w decyzji co do prawa odwołania albo
wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu
administracyjnego nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do
tego pouczenia.
Art. 113. § 1. Organ administracji państwowej może z urzędu lub
na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie
i rachunkowe oraz inne oczywiste pomyłki w wydanych przez ten
organ decyzjach.
§ 2. Organ, który wydał decyzję, wyjaśnia w drodze
postanowienia na żądanie organu egzekucyjnego lub strony
wątpliwości co do treści decyzji.
§ 3. Na postanowienie w sprawie sprostowania i wyjaśnienia służy
zażalenie.
Rozdział 8
Ugoda.
Art. 114. W sprawie, w której toczy się postępowanie przed
organem administracji państwowej, strony mogą zawrzeć ugodę -
jeżeli przemawia za tym charakter sprawy, przyczyni się to do
uproszczenia lub przyspieszenia postępowania i nie sprzeciwia się
temu przepis prawa.
Art. 115. Ugoda może być zawarta przed organem administracji
państwowej, przed którym toczy się postępowanie w pierwszej
instancji lub postępowanie odwoławcze, do czasu wydania przez
organ decyzji w sprawie.
Art. 116. § 1. Organ administracji państwowej odroczy wykonanie
decyzji i wyznaczy stronom termin do zawarcia ugody, jeżeli złożą
one zgodne oświadczenie o zamiarze jej zawarcia.
§ 2. W przypadku zawiadomienia przez jedną ze stron o
odstąpieniu od zamiaru zawarcia ugody lub niedotrzymania przez
strony terminu wyznaczonego w myśl § 1, organ administracji
państwowej załatwia sprawę w drodze decyzji.
Art. 117. § 1. Ugodę sporządza się w formie pisemnej. Powinna
ona zawierać oznaczenie organu, przed którym została zawarta, datę
sporządzenia, oznaczenie stron, przedmiot i treść ugody, wzmiankę o
jej odczytaniu i przyjęciu, podpisy stron oraz podpis pracownika
organu administracji państwowej, upoważnionego do sporządzenia
ugody.
§ 2. Organ administracji państwowej utrwala fakt zawarcia ugody
w aktach sprawy, w formie protokołu podpisanego przez osobę
upoważnioną do sporządzenia ugody.
Art. 118. § 1. Ugoda wymaga zatwierdzenia przez organ
administracji państwowej, przed którym została zawarta.
§ 2. Jeżeli ugoda dotyczy kwestii, których rozstrzygnięcie wymaga
zajęcia stanowiska przez inny organ, stosuje się odpowiednio przepis
art. 106.
§ 3. Organ administracji państwowej odmówi zatwierdzenia
ugody zawartej z naruszeniem prawa, nie uwzględniającej stanowiska
organu, o którym mowa w § 2, albo naruszającej interes społeczny
bądź słuszny interes stron.
Art. 119. § 1. Zatwierdzenie bądź odmowa zatwierdzenia ugody
następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie;
postanowienie w tej sprawie powinno być wydane w ciągu siedmiu
dni od dnia zawarcia ugody.
§ 2. W przypadku gdy ugoda zawarta została w toku
postępowania odwoławczego, z dniem, w którym stało się ostateczne
postanowienie zatwierdzające ugodę, traci moc decyzja organu
pierwszej instancji, o czym zamieszcza się wzmiankę w tym
postanowieniu.
§ 3. Łącznie z postanowieniem zatwierdzającym ugodę doręcza
się stronom odpis ugody.
Art. 120. § 1. Ugoda staje się wykonalna z dniem, w którym
postanowienie o jej zatwierdzeniu stało się ostateczne.
§ 2. Organ administracji państwowej, przed którym została
zawarta ugoda, potwierdza jej wykonalność na egzemplarzu ugody.
Art. 121. Zatwierdzona ugoda wywiera takie same skutki, jak
decyzja wydana w toku postępowania administracyjnego.
Art. 122. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale
do ugody i postanowienia w sprawie jej zatwierdzenia lub odmowy
zatwierdzenia stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące decyzji.
Rozdział 9
Postanowienia.
Art. 123. § 1. W toku postępowania organ administracji
państwowej wydaje postanowienia.
§ 2. Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających
w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie spraw, chyba że
przepisy kodeksu stanowią inaczej.
Art. 124. § 1. Postanowienie powinno zawierać: oznaczenie
organu administracji państwowej, datę jego wydania, oznaczenie
strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu,
powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w
jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu
administracyjnego (art. 196 § 3 pkt. 1) oraz podpis z podaniem
imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej
do jego wydania.
§ 2. Postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i
prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu
administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na
postanowienie.
Art. 125. § 1. Postanowienia, od których służy stronom zażalenie
lub skarga do sądu administracyjnego, doręcza się na piśmie.
§ 2. W przypadkach wymienionych w art. 14 § 2 postanowienia
mogą być stronom ogłaszane ustnie.
§ 3. § Postanowienie, które może być zaskarżone do sądu
administracyjnego, doręcza się stronie wraz z pouczeniem o
dopuszczalności wniesienia skargi oraz uzasadnieniem faktycznym i
prawnym.
Art. 126. Do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy art.
107 § 2-5 oraz art. 109-113, a do postanowień, od których
przysługuje zażalenie - również art. 145-152 oraz art. 156-159, z tym
że zamiast decyzji, o której mowa w art. 149 § 3, 151 § 1, 157 § 1 i
158, wydaje się postanowienie.
Rozdział 10
Odwołania.
Art. 127. § 1. Od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy
stronie odwołanie tylko do jednej instancji.
§ 2. Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji
państwowej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny
organ odwoławczy.
§ 3. Od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez naczelny
organ administracji państwowej nie służy odwołanie, jednakże strona
niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z
wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy; do wniosku tego stosuje
się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji.
§ 4. Od decyzji wydanej w I instancji przez samorządowe
kolegium odwoławcze w sprawach należących do zadań własnych
gmin odwołanie nie służy. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio.
Art. 128. Odwołanie nie wymaga szczegółowego uzasadnienia.
Wystarczy, jeżeli z odwołania wynika, że strona nie jest zadowolona
z wydanej decyzji. Przepisy szczególne mogą ustalać inne wymogi co
do treści odwołania.
Art. 129. § 1. Odwołanie wnosi się do właściwego organu
odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał decyzję.
§ 2. Odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia
doręczenia decyzji stronie, a gdy decyzja została ogłoszona ustnie -
od dnia jej ogłoszenia stronie.
§ 3. Przepisy szczególne mogą przewidywać inne terminy do
wniesienia odwołania.
Art. 130. § 1. Przed upływem terminu do wniesienia odwołania
decyzja nie ulega wykonaniu.
§ 2. Wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie
decyzji.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się w przypadkach, gdy:
1) decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności (art.
108),
2) decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu z mocy ustawy.
§ 4. Ponadto decyzja podlega wykonaniu przed upływem terminu
do wniesienia odwołania, gdy jest zgodna z żądaniem wszystkich
stron.
Art. 131. O wniesieniu odwołania organ administracji
państwowej, który wydał decyzję, zawiadomi strony.
Art. 132. § 1. Jeżeli odwołanie wniosły wszystkie strony, a organ
administracji państwowej, który wydał decyzję uzna, że to odwołanie
zasługuje w całości na uwzględnienie, może wydać nową decyzję, w
której uchyli lub zmieni zaskarżoną decyzję.
§ 2. Przepis § 1 stosuje się także w przypadku, gdy odwołanie
wniosła jedna ze stron, a pozostałe strony wyraziły zgodę na
uchylenie lub zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania.
§ 3. Od nowej decyzji służy stronom odwołanie.
Art. 133. Organ administracji państwowej, który wydał decyzję,
obowiązany jest przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy organowi
odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia, w którym otrzymał
odwołanie, jeżeli w tym terminie nie wydał nowej decyzji w myśl art.
132.
Art. 134. Organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia
niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia
odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
Art. 135. Organ odwoławczy może w uzasadnionych przypadkach
wstrzymać natychmiastowe wykonanie decyzji.
Art. 136. Organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie
strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia
dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego
postępowania organowi, który wydał decyzję.
Art. 137. Strona może cofnąć odwołanie przed wydaniem decyzji
przez organ odwoławczy. Organ odwoławczy nie uwzględni jednak
cofnięcia odwołania, jeżeli prowadziłoby to do utrzymania w mocy
decyzji naruszającej prawo lub interes społeczny.
Art. 138. § 1. Organ odwoławczy wydaje decyzję, w której:
1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo
2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym
zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję -
umarza postępowanie pierwszej instancji, albo
3) umarza postępowanie odwoławcze.
§ 2. Organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w
całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ
pierwszej instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego
przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w
znacznej części. Przekazując sprawę organ ten może wskazać, jakie
okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu
sprawy.
Art. 139. Organ odwoławczy nie może wydać decyzji na
niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja
rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.
Art. 140. W sprawach nie uregulowanych w art. 136-139 w
postępowaniu przed organami odwoławczymi mają odpowiednie
zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organami pierwszej
instancji.
Rozdział 11
Zażalenia.
Art. 141. § 1. Na wydane w toku postępowania postanowienia
służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi.
§ 2. Zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od dnia
doręczenia postanowienia stronie, a gdy postanowienie zostało
ogłoszone ustnie - od dnia jego ogłoszenia stronie.
Art. 142. Postanowienie, na które nie służy zażalenie, strona może
zaskarżyć tylko w odwołaniu od decyzji.
Art. 143. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania
postanowienia, jednakże organ administracji państwowej, który
wydał postanowienie, może wstrzymać jego wykonanie, gdy uzna to
za uzasadnione.
Art. 144. W sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale
do zażaleń mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące
odwołań.
Rozdział 12
Wznowienie postępowania.
Art. 145. § 1. W sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia
się postępowanie, jeżeli:
1) dowody, na których podstawie ustalono istotne dla sprawy
okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe,
2) decyzja wydana została w wyniku przestępstwa,
3) decyzja wydana została przez pracownika lub organ
administracji państwowej, który podlega wyłączeniu stosownie do
art. 24, 25 i 27,
4) strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu,
5) wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub
nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane
organowi, który wydał decyzję,
6) decyzja wydana została bez uzyskania wymaganego prawem
stanowiska innego organu,
7) zagadnienie wstępne zostało rozstrzygnięte przez właściwy organ
lub sąd odmiennie od oceny przyjętej przy wydaniu decyzji (art.
100 § 2),
8) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie
sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione.
§ 2. Z przyczyn określonych w § 1 pkt. 1 i 2 postępowanie może
być wznowione również przed stwierdzeniem sfałszowania dowodu
lub popełnienia przestępstwa orzeczeniem sądu lub innego organu,
jeżeli sfałszowanie dowodu lub popełnienie przestępstwa jest
oczywiste, a wznowienie postępowania jest niezbędne dla uniknięcia
niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia ludzkiego albo poważnej
szkody dla interesu społecznego.
§ 3. Z przyczyn określonych w § 1 pkt. 1 i 2 można wznowić
postępowanie także w przypadku, gdy postępowanie przed sądem lub
innym organem nie może być wszczęte na skutek upływu czasu lub z
innych przyczyn określonych w przepisach prawa.
Art. 146. § 1. Uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art.
145 § 1 pkt. 1 i 2 nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub
ogłoszenia decyzji upłynęło dziesięć lat, zaś z przyczyn określonych
w art. 145 § 1 pkt. 3-8, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia
decyzji upłynęło pięć lat.
§ 2. Nie uchyla się decyzji także w przypadku, jeżeli w wyniku
wznowienia postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja
odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej.
Art. 147. Wznowienie postępowania następuje z urzędu lub na
żądanie strony. Wznowienie postępowania z przyczyny określonej w
art. 145 § 1 pkt. 4 następuje tylko na żądanie strony.
Art. 148. § 1. Podanie o wznowienie postępowania wnosi się do
organu administracji państwowej, który wydał w sprawie decyzję w
pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym
strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do
wznowienia postępowania.
§ 2. Termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z
przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt. 4 biegnie od dnia, w którym
strona dowiedziała się o decyzji.
Art. 149. § 1. Wznowienie postępowania następuje w drodze
postanowienia.
§ 2. Postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez
właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do
rozstrzygnięcia istoty sprawy.
§ 3. Odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze
decyzji.
Art. 150. § 1. Organem administracji państwowej właściwym w
sprawach wymienionych w art. 149 jest organ, który wydał w sprawie
decyzję w ostatniej instancji.
§ 2. Jeżeli przyczyną wznowienia postępowania jest działalność
organu wymienionego w § 1, o wznowieniu postępowania rozstrzyga
organ wyższego stopnia, który równocześnie wyznaczy organ
właściwy w sprawach wymienionych w art. 149 § 2.
§ 3. Przepis § 2 nie dotyczy przypadków, gdy decyzję w ostatniej
instancji wydał naczelny organ administracji państwowej, a w
sprawach należących do zadań własnych gmin - samorządowe
kolegium odwoławcze.
Art. 151. § 1. Organ administracji państwowej, o którym mowa w
art. 150, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 §
2 wydaje decyzję, w której:
1) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak
podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, albo
2) uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw
do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, i wydaje nową decyzję
rozstrzygającą o istocie sprawy.
§ 2. W przypadku gdy w wyniku wznowienia postępowania nie
można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art.
146, organ administracji państwowej ograniczy się do stwierdzenia
wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania
okoliczności, z powodu których nie uchylił decyzji.
Art. 152. § 1. Organ administracji państwowej właściwy w
sprawie wznowienia postępowania wstrzyma z urzędu lub na żądanie
strony wykonanie decyzji, jeżeli okoliczności sprawy wskazują na
prawdopodobieństwo uchylenia decyzji w wyniku wznowienia
postępowania.
§ 2. Na postanowienie w sprawie wstrzymania wykonania decyzji
służy stronie zażalenie, chyba że postanowienie wydał naczelny organ
administracji państwowej lub samorządowe kolegium odwoławcze.
Art. 153. § 1. Stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania
decyzji z naruszeniem przepisu art. 145 § 1 albo uchylenia takiej
decyzji w wyniku wznowienia postępowania, służy roszczenie o
odszkodowanie w zakresie i na zasadach określonych w przepisach
Kodeksu cywilnego.
§ 2. Dochodzenie odszkodowania następuje w postępowaniu
przed sądem powszechnym.
Rozdział 13
Uchylenie, zmiana oraz stwierdzenie nieważności decyzji.
Art. 154. § 1. Decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron
nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub
zmieniona przez organ administracji państwowej, który ją wydał, lub
przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes
społeczny lub słuszny interes strony.
§ 2. W przypadkach wymienionych w § 1 właściwy organ wydaje
decyzję w sprawie uchylenia lub zmiany dotychczasowej decyzji.
§ 3. W sprawach należących do zadań własnych gminy do
zmiany lub uchylenia decyzji, o której mowa w § 1 oraz w art. 155,
właściwe są organy gminy.
Art. 155. Decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo,
może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona
przez organ administracji państwowej, który ją wydał, lub przez
organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają
się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes
społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się
odpowiednio.
Art. 156. § 1. Organ administracji państwowej stwierdza
nieważność decyzji, która:
1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,
2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym
naruszeniem prawa,
3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją
ostateczną,
4) została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie,
5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma
charakter trwały,
6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,
7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.
§ 2. Nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn
wymienionych w § 1 pkt. 1, 3, 4 i 7, jeżeli od dnia jej doręczenia lub
ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała
nieodwracalne skutki prawne.
Art. 157. § 1. Właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w
przypadkach wymienionych w art. 156 jest organ wyższego stopnia, a
gdy decyzja wydana została przez naczelny organ administracji
państwowej lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ.
§ 2. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.
§ 3. Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie nieważności
decyzji następuje w drodze decyzji.
Art. 158. § 1. Rozstrzygnięcie w sprawie nieważności decyzji
następuje w drodze decyzji.
§ 2. Jeżeli nie można stwierdzić nieważności decyzji na skutek
okoliczności, o których mowa w art. 156 § 2, organ administracji
państwowej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej
decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu
których nie stwierdził nieważności decyzji.
Art. 159. § 1. Organ administracji państwowej, właściwy w
sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, wstrzyma z urzędu lub na
żądanie strony wykonanie decyzji, jeżeli zachodzi
prawdopodobieństwo, że jest ona dotknięta jedną z wad
wymienionych w art. 156 § 1.
§ 2. Na postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji służy
stronie zażalenie.
Art. 160. § 1. Stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania
decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 albo stwierdzenia
nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za
poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za
powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie.
§ 2. Do odszkodowania stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z
wyłączeniem art. 418 tego kodeksu.
§ 3. Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydał decyzję z
naruszeniem przepisu art. 156 § 1, chyba że winę za powstanie
okoliczności wymienionych w tym przepisie ponosi inna strona
postępowania dotyczącego tej decyzji; w tym ostatnim przypadku
roszczenie o odszkodowanie służy w stosunku do strony winnej
powstania tych okoliczności.
§ 4. O odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego
w § 1 orzeka organ administracji państwowej, który stwierdził
nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo
stwierdził, w myśl art. 158 § 2, że została ona wydana z naruszeniem
przepisu art. 156 § 1. Dochodzenie odszkodowania od strony winnej
powstania okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 następuje w
postępowaniu przed sądem powszechnym.
§ 5. Strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania
przez organ administracji państwowej wymieniony w § 4, w terminie
trzydziestu dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, może
wnieść powództwo do sądu powszechnego.
§ 6. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem
trzech lat od dnia, w którym stała się ostateczna decyzja
stwierdzająca nieważność decyzji wydanej z naruszeniem przepisu
art. 156 § 1 albo decyzja, w której organ stwierdził, w myśl art. 158 §
2, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art.
156 § 1.
Art. 161. § 1. Naczelny organ administracji państwowej może
uchylić lub zmienić w niezbędnym zakresie każdą decyzję
ostateczną, jeżeli w inny sposób nie można usunąć stanu zagrożenia
życiu lub zdrowiu ludzkiemu albo zapobiec poważnym szkodom dla
gospodarki narodowej lub dla ważnych interesów Państwa.
§ 2. Uprawnienia określone w § 1 w stosunku do decyzji
wydanych przez kierowników rejonowych urzędów rządowej
administracji ogólnej oraz organy gmin w sprawach należących do
zadań zleconych z zakresu administracji rządowej przysługują także
wojewodzie.
§ 3. Stronie, która poniosła szkodę na skutek uchylenia lub
zmiany decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną
rzeczywistą szkodę od organu, który uchylił lub zmienił decyzję;
organ ten, w drodze decyzji, orzeka również o odszkodowaniu.
§ 4. Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się z upływem
trzech lat od dnia, w którym stała się ostateczna decyzja uchylająca
lub zmieniająca decyzję.
§ 5. Do odszkodowania tego stosuje się odpowiednio przepisy art.
160 § 2 i 5.
Art. 162. § 1. Organ administracji państwowej, który wydał
decyzję w pierwszej instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli
decyzja:
1) stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej
decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie
społecznym lub w interesie strony,
2) została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę
określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku.
§ 2. Organ administracji państwowej, o którym mowa w § 1,
uchyli decyzję, jeżeli została ona wydana z zastrzeżeniem
dopełnienia określonych czynności, a strona nie dopełniła tych
czynności w wyznaczonym terminie.
§ 3. Organ stwierdza wygaśnięcie decyzji lub uchyla decyzję na
podstawie przepisów § 1 i 2 w drodze decyzji.
Art. 163. Organ administracji państwowej może uchylić lub
zmienić decyzję, na mocy której strona nabyła prawo, także w innych
przypadkach oraz na innych zasadach niż określone w niniejszym
rozdziale, o ile przewidują to przepisy szczególne.
KONIEC ROZDZIAŁU