O Autorze

O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu
(Of tuor and his Comming to Gondolin)


Autor : J.R.R. Tolkien
HTML : Argail




J.R.R. Tolkien, oprócz znanych czytelnikom na całym świecie "Hobbita" i "Władcy Pierścieni" pozostawił po sobie mnóstwo nigdy nie ogłoszonych za życia drukiem szkiców , opowiadań, dłuższych i krótszych fragmentów, związanych z dziejami stworzonego przez siebie świata. Wiele z nich świadomie odrzucił. Inne jednak, co prawda, nie zostały ukończone, lecz autor bez wątpienia zamierzał kiedyś do nich powrócić. Niestety, nie zdążył.
"Niedokończone opowieści z Numenoru i Śródziemia" to kolejne, po "Silmarillionie" dzieło J.R.R. Tolkiena, opublikowane pośmiertnie, a opracowane przez syna pisarza, Christophera. Jednak o ile "Silmarillion" stanowił w miarę spójną całość, o tyle wchodzące w skład zbioru "Niedokończonych opowieści" teksty to odrębne fragmenty, dotyczące wybranych wątków historii Ardy. Jednym z nich jest także przedstawiany tu tekst "O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu "Opowieść ta wydaje się interesująca z kilku powodów. Po pierwsze, stanowi całość pod względem literackim. Nie mą tu wtrętów i komentarzy Christophera Tolkiena. Po drugie, dotyczy historii kluczowej dla dalszych dziejów Śródziemia - bowiem Tuor był przecież ojcem Earendila, przodkiem Elronda i Elrosa, a także -po wielu wiekach -Aragorna.
Tekst urywa się nagle, pozostawiając bohatera tuż przed osiągnięciem upragnionego celu. Ciekawych dalszych losów Tuora odsyłamy do dwudziestego trzeciego rozdziału Silmarillionu, stanowiącego skrót zaplanowanej (i nigdy nie ukończonej) historii
Tuora, Idril i ostatecznego upadku Ukrytego Królestwa.


Po śmierci rodziców, Huora i Rzany, Tuor wychowywał się w domostwie elfa Annaela. Sam Annael opowiedział mu o potężnym królu Turgonie i jego ukrytej fortecy, Gondolinie, do której nie mieli wstępu ni ludzie, ni elfy, i chłopiec zamarzył, by kiedyś ujrzeć Ukryte Królestwo. Tymczasem życie w zajętym przez najeźdźców kraju stawało się coraz cięższe, toteż elfy postanowiły odejść na południe sekretną drogą, zwaną Bramą Noldorów. Podczas wędrówki napadli ich orkowie i Easterlingowie. Elfy rozbiegły się, zaś Tuor trafił do niewoli, z której uciekł po trzech latach, aby jako banita w kraju własnych ojców nękać nieprzyjaciół. Stale jednak szukał Bramy Noldorów, lecz nikt nie umiał wskazać mu drogi. Wreszcie pewnego dnia Tuor postanowił odejść z Dor-lominu. A kiedy zanucił pożegnalną pieśń, u jego stóp trysnąl strumień, który odtąd był mu przewodnikiem. Doprowadziwszy młodzieńca do mrocznej jaskini, zniknął, jednak następnego dnia Tuor ujrzał dwa elfy, wychodzące z ciemności. Wyjaśniły mu one, iż tunel ów to w istocie wlaśnie Brama Noldorów, prowadząca na drugą stronę gór. Tuor natychmiast wyruszył w drogę i wkrótce znalazł się w Cirith Ninniach, żlebie Tęczy, który doprowadził go aż do Nevrastu. I tak Tuor stanął na krawędzi Śródziemia, na brzegu Wielkiego Morza, Belegaeru.


Tuor spędził w Nevraście wiele dni. Upodobał sobie tę krainę, od północy i wschodu otoczoną górami, a od południa i zachodu - morzem. Było tu cieplej niż na równinach Hithlumu, a i sama ziemia o wiele gościnniej witała przybysza. Przywykły do samotnego życia w głuszy Tuor nie narzekał na brak łownej zwierzyny, bowiem wiosna w Nevraście obfitowała w ptactwo, zarówno to znad oceanu, jak i przybywające z mokradeł Linaewen w głębi lądu. Ich śpiew wypełniał powietrze, wszelako nigdzie nie słyszało się głosów ni elfów, ni ludzi.
Tuor dotarł na brzeg wielkiego jeziora, lecz nie mógł dosięgnąć wody, gdyż odgradzały go od niej szerokie bagna i nieprzebyty gąszcz trzcin. Wkrótce też zawrócił na wybrzeże, posłuszny wezwaniu Morza, jako że niechętnie myślał o osiedleniu się z dala od szumu fal. Właśnie na wybrzeżu Tuor po raz pierwszy odnalazł ślady dawnych Noldorów. Pośród wysokich klifów Drengistu znajdowało się wiele szczelin i osłoniętych zatoczek, w których pośród czarnych głazów połyskiwały bielą piaszczyste łachy. Tixor często natykał się na prowadzące do takich miejsc schody, wykute w litej skale, zaś nad wodą znajdował zrujnowane przystanie, zbudowane z wielkich kamiennych bloków. Do portów tych niegdyś zawijały okręty elfów. Tuor długo pozostał w tej okolicy, obserwując nieustanne zmiany morza. Tak minęły mu wiosna i lato. W Beleriandzie ciemności pogłębiły się, aż w końcu nadeszła jesień, która przyniosła ze sobą zgubę Nargothrondu.
Może ptaki przeczuwały, jak sroga będzie zima, bowiem te, które odlatywały na południe, zebrały się wyjątkowo wcześnie, inne zaś, zazwyczaj żyjące na północy, przeniosły się do Nevrastu. Pewnego dnia Tuor, siedzący na brzegu, usłyszał szum i łopot wielkich skrzydeł, a kiedy uniósł wzrok, ujrzał klucz siedmiu białych łabędzi szybujący na południe. Nagle jednak ptaki skręciły i runęły w dół, by z glośnym pluskiem wylądować na falach.
Tuor kochał łabędzie. Pierwszy raz ujrzał je na szarych stawach Mithrimu. Łabędź też był godłem Annaela i jego szczepu. Powstał tedy, aby powitać ptaki, i zawołał do nich, dziwiąc się ich rozmiarom. Były bowiem większe i wspanialsze niż ich pobratymcy, których dotąd znał. Łabędzie jednak poczęły bić skrzydłami i wydawać ostre wrzaski, jakby czuły w nim wroga i pragnęły odpędzić go od brzegu. Po chwili z wielkim szumem ponownie wzleciały w powietrze i przefrunęły nad glową Tuora, a wiatr wywołany łopotem ogromnych skrzydeł zaświstał mu w uszach. Łabędzie zatoczyły krąg, uniosły się i poszybowały na południe. Wtedy Tuor zakrzyknął:
- Oto nareszcie znak, na który tak długo czekałem! - Natychmiast też wspiął się na skały, skąd zdołał jeszcze dojrzeć klucz łabędzi, szybujący w dal. Kiedy jednak ruszył za nimi, ptaki zdażyły już odlecieć.
Przez siedem dni wędrował Tuor na południe i każdego ranka o świcie wyrywał go ze snu łopot łabędzich skrzydeł. W miarę zaś, jak wędrował, skały stawały się coraz niższe, a ich szczyty zaczynała pokrywać darń przetykana gęsto kwieciem. Na wschodzie dostrzegał lasy, zaczynające już o tej porze roku żółknąć. Przed sobą jednak miał stale zbliżające się pasmo wysokich wzgórz, które zagradzały mu drogę i ciągnęły się daleko na zachód. Od strony zachodu widać było potężną górę, ciemny wierch, którego skryty w chmurach szczyt wznosił się ponad wielkim zielonym przylądkiem, wysuniętym daleko w morze.
Owe szare wzgórza były w istocie zachodnią flanką Ered Wethrin, północnej granicy Beleriandu, szczyt zaś zwał się Taras; była to najdalej na zachód wysunięta strażnica tej krainy. Ona to pierwsza ukazywała się oczom żeglarza, oddalonego jeszcze o wiele mil od brzegu, wskazując drogę ku lądowi. To w jej cieniu osiadł niegdyś Turgon w swym pałacu w Vinyamarze, najstarszym z kamiennych miast wzniesionych przez Noldorów w kraju wygnania. Dwór ten stał nadal, opuszczony, lecz nie zniszczony, na wysokim tarasie spoglądającym w morze. Ząb czasu nie naruszył grubych murów, słudzy Morgotha także omijali je z daleka,
lecz znać na nich było wpływy wiatru, deszczu i mrozu, zaś na zwieńczeniach ścian i całym dachu widać było bujną zieloną roślinność, która w ożywczym słonym powietrzu krzewiła się nawet w szparach gołego kamienia.
Wreszcie Tuor postawił stopę na zaginionym trakcie. Wędrował pośród zielonych pagórków i pochyłych kamieni, aż o zmierzchu dotarł do starego dworu o wielkich, przestronnych salach, w których szumiał wiatr. Nie czaił się tam żaden cień strachu czy zła, lecz Tuora ogarnęła groza i podziw na myśl o tych, którzy tu kiedyś mieszkali i odeszli, a nikt nie wie dokąd - o dumnym ludzie, nieśmiertelnym, lecz skazanym na zgubę, pochodzącym z daleka, zza Morza. Odwrócił się i spojrzał, tak jak i oni niegdyś, na błyszczące fale, sięgające aż po horyzont. Po chwili skierował wzrok w inną stronę i dostrzegł, że prowadzące go łabędzie przysiadły na najwyższym tarasie, przed zachodnią bramą pałacu i czekały tam, bijąc skrzydłami jakby zapraszały go do środka. Wspiął się więc na szerokie stopnie, teraz ledwo widoczne pośród zielska i mchu, przeszedł pod potężnym sklepieniem i znalazł się w mrocznym domostwie Orgona, po chwili zaś wkroczył do sali, wspartej na smukłych kolumnach. Choć i z zewnątrz wydawała się wielka, dopiero w środku mógł Tuor docenić jej ogrom i wspaniałość. Oszołomiony, starał się zachowywać cicho, aby nie budzić uśpionych ech. Nic tam nie dostrzegł, z wyjątkiem stojącego we wschodnim krańcu siedziska na podwyższeniu, toteż stąpając ostrożnie ruszył w jego stronę, a odgłos kroków na kamiennej posadzce biegł przed nim, niczym zwiastun przeznaczenia, rozbrzmiewając pośród kolumn.
Stanąwszy w półmroku przed wielkim tronem Tuor ujrzał, że został on wyciosany z jednego kamienia, a jego boki pokrywały dziwne znaki. W tej właśnie chwili zapadające słońce zrównało się z wysokim oknem w zachodniej ścianie i jego promień padł na ścianę za tronem, która rozbłysła niczym wypolerowany metal.
I Tuor ze zdumieniem odkrył, iż na ścianie wisi tarcza, ogromna kolczuga, hełm i długi miecz w pochwie. Kolczuga lśniła, jakby wykuta z czystego srebra, a słoneczny promień krzesał z niej złociste iskierki. Tarcza jednak wedle Tuora miała niezwykły kształt, była bowiem podłużna, zwężona ku końcowi, widniał też na niej herb: białe łabędzie skrzydło na błękitnym polu. Wtedy Tuor przemówił, a jego słowa zabrzmiały pod tym dachem niczym wyzwanie:
- Biorę oto dla siebie ten oręż, a wraz z nim los, jaki z sobą niesie.
A kiedy uniósł tarczę, odkrył, iż jest nadspodziewanie lekka i poręczna, sporządzono ją bowiem z drewna pokrytego przez elfich mistrzów metalem, cienkim, lecz odpornym na ciosy, robactwo i wilgoć.
I przywdział Tuor kolczugę, włożył na głowę hełm i przypasał miecz z czarnym pasem i pochwą, ozdobionymi jedynie srebrnymi klamrami. Tak uzbrojony opuścił dwór Turgona i stanął na tarasie, skąpany w krwawym blasku zachodzącego słońca. Niczyje oczy nie oglądały go w tej godzinie i nie wiedział, że z dala przypomina potężnych władców Zachodu, człeka godnego, by zostać ojcem królów ludzkiego plemienia zza Morza. Takie też było jego przeznaczenie. Kiedy jednak po raz pierwszy ujął znalezioną broń, wielka zmiana zaszła w sercu Tuora, syna Huora i jego duch urósł, by nigdy już nie sczeznąć. A gdy zstąpił po schodach, łabędzie oddały mu cześć, pochylając przed nim swe białe głowy, i każdy ofiarował mu pióro wyrwane z własnego skrzydła, składając je na kamieniu u jego stóp.
On zaś podniósł pióra i umieścił je na hełmie. Na ten widok łabędzie uniosły się w powietrze, by odlecieć na zachód. I Tuor nigdy ich już nie ujrzał.
Nagle Tuor poczuł, że morski brzeg przyciąga go z nieodpartą siłą. Zszedł tedy po długich schodach na szeroką piaszczystą łachę u północnego zbocza Taras-ness. A kiedy szedł, ujrzał, jak znad fal ciemniejącego morza wyłania się czarna chmura i przesłania zachodzące słońce. W powietrzu rozległ się daleki pomruk nadciągającej burzy: Wreszcie Tuor stanął na brzegu, a słońce płonęło na horyzoncie mętnym, groźnym światłem. I, wydało się mu, że w dali unosi się wielka fala, zmierzająca wprost do brzegu. Nie umknął jednak, lecz trwał bez ruchu, wiedziony ciekawością. Fala zaś zbliżała się coraz bardziej, a jej szczyt skrywał cień i mgła. Nagle, nie opodal brzegu, załamała się, docierając na piasek długimi płatami piany. Lecz w miejscu, gdzie opadła, widniał teraz ciemny kształt pośród narastającej burzy: wyniosła, majestatyczna sylwetka.
Tuor skłonił się przed nią, bowiem zdało mu się, iż ogląda potężnęgo króla. Przybysz miał na głowie koronę jakby ze srebra , spod której spływały długie włosy, białe niczym morska piana o zmroku. A kiedy odrzucił szary płaszcz, oczom zachwyconego Tuora ukazała się lśniąca szata, przylegająca do ciała niby łuska ogromnej ryby, zaś kaftan pod nią, barwy głębokiej zieleni, połyskiwał jak morskie fale, gdy jego właściciel wolno zbliżał się ku brzegowi. W ten to sposób Ten, Który Mieszka w Głębinie, przez Noldorów zwany Ulmem, Panem Wód, ukazał się u stóp Vinyamaru oczom Tuora, syna Huora z rodu Hadora .
Nie wstąpił na brzeg, lecz stojąc po kolana w wodzie przemówił do Tuora, a głębia jego głosu, dochodzącego jakby z samych podstaw świata, i płonący w oczach ogień przeraziły młodzieńca, który padł przed nim na piasek.
- Wstań, Tuorze, synu Huora! - rozkazał Ulmo. - Nie obawiaj się mego gniewu, choć już od dawna wzywałem cię, a tyś mnie nie słyszał. A kiedy wreszcie wyruszyłeś, długo zwlekałeś po drodze. Powinieneś był stanąć tu wiosną, teraz jednak zima przybywa już z krainy Nieprzyjaciela. Musisz nauczyć się pośpiechu, gdyż droga, jaką dla ciebie zgotowałem, nie będzie już taka łatwa. Wzgardzono bowiem mą radą i doliną Sirionu skrada się wielkie zło, zaś wrogowie stanęli już pomiędzy tobą a twym celem.
- Jakiż jest zatem mój cel, panie? - spytał Tuor.
- Ten sam, do którego zawsze tęskniło twe serce - odparł Ulmo. - Odnaleźć Turgona i spojrzeć na jego ukryty gród. Bowiem nosisz teraz strój mojego posłańca i broń, którą dawno temu przeznaczyłem dla ciebie. Na razie jednak musisz wymknąć się złu, skryty w cieniu. Owiń się tedy tym płaszczem i nigdy go nie zdejmuj, póki nie dotrzesz do krańca podróży.
Wtedy wydało się Tuorowi, iż Ulmo rozdarł swój szary płaszcz i rzucił mu jego połę. Kiedy jednak ów skrawek materii opadł obok na ziemię, Tuor stwierdził, iż jest to obszerne okrycie, w które mógł owiriąć się od stóp do głów.
- Oto wędrować będziesz w moim cieniu - oznajmił Ulmo. - Lecz nie zwlekaj już dłużej, bowiem nie strzyma on długo blasku Anaru ani ogni Melkora. Czy podejmiesz się zadania, jakie ci przeznaczyłem?
- Tak, panie.
- A zatem przekażę twym ustom słowa, które masz zanieść Turgonowi. Wcześniej jednak muszę nauczyć cię wielu rzeczy.
O niektórych z nich nie słyszeli jeszcze ani ludzie, ani nawet najpotężniejsi z Eldarów. - I Ulino opowiedział Tuorowi o Valinorze i ciemnościach, jakie go spowiły, o Wygnaniu Noldorów i Proroctwie Mandosa, i o tym, jak Błogosławione Królestwo zostało na zawsze ukryte. - Zważ jednak - dodał - że w zbroi Losu (jak zwą go dzieci Ziemi) zawsze znajdzie się jakaś szczelina, a w ścianach Przeznaczenia -- wyłom, i będzie tak aż do czasu pełnego stworzenia, które wy zwiecie Końcem. I póki żyję, nie umilknie cichy głos, nie zgaśnie promyk światła - nawet w miejscach, gdzie winna pono panować tylko ciemność. Tak zatem, w tych dniach mroku, przeciwstawiam się nawet woli mych braci, Władców Zachodu. Taka jest bowiem ma rola pośród nich, i przeznaczono mi ją jeszcze przed stworzeniem świata. Zło jednak jest silne, cień Nieprzyjaciela staje się coraz dłuższy, a moja moc słabnie. W Śródziemiu głos mój słychać już tylko jako cichy szept. Biegnące ku zachodowi wody nikną, ich źródła spływają trucizną, i moja władza nie sięga już tych krąin. Bowiem elfy i ludzie ogłuchli i oślepli na me znaki, zwiedzeni potęgą Melkora. Wkrótce spełni się wyrok Mandosa i wszystkie dzieła Noldorów legną w gruzach, zaś ich nadzieja rozsypie się w pył. Pozostała tylko jedna nadzieja, której się nie spodziewąją i która nie od nich zależy.
Spoczywa ona w tobie, tak bowiem zdecydowałem.
- Zatem Turgon nie stanie przeciw Morgothowi, jak tego pragną wszyscy Eldarowie? - spytał Tuor. - I czego oczekujesz ode mnie, o panie, jeśli udam się teraz do niego? Choć bowiem chętnie postąpię tak jak mój ojciec i stanę u boku króla, by go bronić w potrzebie, czymże jestem, samotny śmiertelnik, pośród tak wielu dzielnych wojowników z wysokiego rodu, którzy widzieli Zachód?
- Jeśli postanowiłem wysłać ciebie, Tuorze synu Huora, to nie sądź, że nie przyda im się jeszcze jeden miecz. Elfy długo pamiętać będą odwagę Edainów i nawet po wielu stuleciach nadal nie opuści ich zdumienie, że ci, których czas na ziemi jest tak krótki, równie chętnie oddają swe życie. Nie wybrałem cię jednak jedynie ze względu na twą odwagę. Zaniesiesz bowiem światu nadzieję, której nawet nie dostrzegasz, i blask, który rozproszy ciemność.
Kiedy Ulmo wyrzekł te słowa, szum wiatru wokół przeszedł w potężny ryk, zerwał się sztorm, a niebo zupełnie pociemniało, zaś płaszcz Pana Wód uniósł się na podobieństwo szarpanej wichurą chmury.
- Idź już! - polecił Ulmo. - Albo pochłonie cię morze! Bowiem Osse jest posłuszny woli Mandosa i gniewa się, że sprzeciwiam się jego wyrokowi.
- Zrobię, jak każesz - odrzekł Tuor. - Jeśli jednak uniknę zguby, jakie słowa mam zanieść Turgonowi?
- Kiedy do niego dotrzesz, pojawią się one w twej głowie i usta twe powtórzą moją wiadomość. Przemów wtedy bez lęku! A kiedy to uczynisz, rób, co ci nakazuje serce i honor. Pilnuj dobrze płaszeza, on bowiem będzie ci ochroną. Ja zaś wyślę do ciebie kogoś, któ przybędzie tu dzięki furii Ossego, i tak zyskasz przewodnika. Będzie to ostatni marynarz ostatniego statku, który wyprawił się na poszukiwanie Zachodu przed wzejściem Gwiazdy. Teraz wracaj na ląd!
Nagle rozlegl się grzmot i nad morzem zalśniła błyskawica. W jej blasku ujrzał. Tuor Ulma niczym potężną, srebrną wieżę, zwieńczoną tańczącymi płomieniami, i zawołał, przekrzykując ryk wiatru:
- Idę, panie! Lecz me serce już tęskni za Morzem!
Wtedy Ulmo uniósł ogromny róg i zagrał na nim jedną jedyną nutę, przy której skowyt wichury zdawał się jedynie szmerem wieczornej bryzy. A Tuorowi, kiedy usłyszał ten dźwięk, który ogarniał całą jego istotę i przepełniał ją bez reszty, wydało się, jakby brzegi Śródzięmia zniknęły, a przed oczami stanęły mu wszystkie wody świata: od wąskich górskich strumieni po ujścia potężnych rzek, od nabrzeżnych płycizn po głębie oceanu. Ujrzał Wielkie Morze, jego niespokojną powierzchnię, przedziwne morskie stwory i pozbawione światła głębiny, w których rozlegają się głosy straszliwe dla uszu śmiertelnika. Całą tę ogromną przestrzeń ogarnął nagle bystrym wzrokiem Valara; widział nieruchomą powierzchnię wód i odbijające.się w niej oko Anaru, połyskujące w świetle rogatego księżyca, zmarszczki, toczące się z dziką wściekłością góry fal, które załamują się na skałach Wysp Cienia. Zaś jeszcze dalej od Śródziemia, tam, gdzie wzrok ledwo sięga, dostrzegł górę, wznoszącą się ku niebu wyżej, niźli mógł to ogarnąć jego umysł.
Jej szczyt skrywała lśniąca chmura, a u stóp błyszczała długa linia brzegowa. I kiedy wysilał słuch, by dosłyszeć szum owych odległych fal, i starał się dojrzeć wyraźniej dalekie światło, dźwięk rogu ucichł i Tuor znów znalazł się pośród burzy. Niebo ponad jego głową rozdarła rozwidlona błyskawica. Ulmo zniknął, a na morzu szalał sztorm, gdy gniew Ossego uderzał w mury Nevrastu.
Wtedy Tuor umknął przed furią wód i z wielkim trudem zdołał wspiąć się na wyższe.tarasy. Wichura bowiem pchała go ku skalnej ścianie, a kiedy dotarł do szczytu, ostry powiew powalił go na kolana. Schronił się tedy w mrocznej i pustej sali i przesiedział całą noc na kamiennym tronie Turgona. Nawet kolumny wspierające sklepienie dygotały pod naporem burzy, a Tuorowi zdawało się, że w porywach wichru słyszy jęki i okrzyki bólu. Zdrzemnął się jednak nieco, nękany przez nocne koszmary, z których po przebudzeniu nic nie pamiętał - z wyjątkiem jednego. W tym śnie ujrzał wyspę, a na jej środku stromą górę. Za górą zachodziło słońce, a na nieboskłon wypełzały cienie, wszelako ponad szczytem jaskrawym blaskiem świeciła jedna, oślepiająca gwiazda.
Po tej wizji Tuor zapadł w głęboki sen; bowiem jeszcze przed świtem burza ustała, a wiatr przegnał czarne chmury nad wschodnią część świata. Gdy się zbudził, w sali panował szary półmrok: Tuor opuścił wyniosły tron i powędrował ku wyjściu, po drodze natykając się na stado morskich ptaków, które schroniły się tu przed sztormem. Wyszedł na dwór w chwili, gdy ostatnie gwiazdy blakły na zachodzie, zwiastując nadejście dnia. Tuor przekonał się, że wielkie nocne fale dotarły daleko w głąb lądu, pozostawiając swe piętno na szczytach klifów. Nawet tarasy były usłane wodorostami i zasypane drewnem, które zwykle unosiło się na wodzie. Spojrzawszy zaś na dół dostrzegł wysokiego elfa, odzianego w przemoczony szary płaszez, wspartego o kamienną ścianę. Wokół walały się deski wraku. Obcy siedział w miłczeniu, wpatrzony ponad zaśmieconą plażą w dal, w morze. Wokół panowała cisza, zakłócana jedynie gniewnym szumem fal. Gdy tak Tuor stał i spoglądał na milczącą szarą postać, przypomniały mu się słowa Ulma i nagle usłyszał, jak wypowiada obce imię:
- Witaj, Voronvë! Oczekiwałem cię.
Wtedy elf odwrócił się i uniósł wzrok, a Tuor napotkawszy przeszywające spojrzenie szarych jak morze oczu poznał, że oto stoi przed nim Noldor wysokiego rodu. Kiedy jednak przybysz ujrzał Tuora stojącego bez ruchu na skale, spowitego w płaszcz szary niczym cień, spod którego błyskała zbroja elfów, w jego oczach pojawił się lęk.
Trwali tak przez chwilę, przyglądając się sobie nawzajem, aż wreszcie elf wstał i nisko pokłonił się Tuorowi.
- Kim jesteś, panie? - spytał. - Długi czas spędziłem na bezlitosnym morzu. Powiedz, proszę, jak wielkie zmiany zaszły w tym kraju od czasu, gdy po raz ostatni postawiłem stopę na lądzie? Czy Cień upadł? Może Ukryty Lud opuścił swą fortecę?
- Nie - odparł Tuor. - Cień jeszcze wzrósł w potęgę, a to, co ukryte, pozostało w ukryciu.
Voronvë spojrzał na niego i umilkł na długą chwilę.
- Lecz kimże ty jesteś? - spytał wreszcie - Mój lud opuścił ten kraj wiele lat temu i odtąd nikt tu już nie mieszkał. Teraz zaś poznaję, że mimo twego odzienia nie jesteś jednym z nas, jak sądziłem, lecz pochodzisz z plemienia ludzi.
- Owszem - potwierdził Tuor. - Ty natomiast, czy jesteś ostatnim marynarzem z ostatniego statku, który wypłynął z przystani Cirdana na poszukiwanie Zachodu?
- Tak - odrzekł elf - A miano me Voronvë syn Aronwego. Nie pojmuję jednak, skąd znasz me imię.
- Poznałem je, bowiem Pan Wód przemówił do mnie wczorajszego wieczoru i oznajmił, iż ocali cię przed gniewem Ossego po to, byś był mi przewodnikiem.
Na to Voronvë zakrzyknął w strachu i podziwie:
- Rozmawiałeś z Ulmem Potężnym? Zatem wielka musi być twa odwaga i wielki cel, do którego zdążasz! Gdzież jednak mam cię poprowadzić, panie? Jesteś wszak chyba królem wśród ludzi i wiele sług czeka na twe rozkazy .
- Przeciwnie, jestem zbiegłym niewolnikiem - odparł Tuor - i banitą w obcej krainie. Mam jednak wiadomość, którą muszę przekazać Turgonowi z Ukrytego Plemienia. Czy wiesz, która droga doń prowadzi?
- W tych czasach zła wielu staje się rabami i wygnańcami, choć zgoła inne jest ich urodzenie. Czuję, że pochodzisz z rodu władców plemienia śmiertelników. Gdybyś jednak był nawet najdostojniejszym spośród twego ludu, nadal nie dawałoby ci to prawa do poszukiwania Turgona i twa wyprawa spełzłaby na niczym. Nawet gdybym doprowadził cię do wrót jego królestwa, i tak nie mógłbyś ich przekroczyć..
- Nie proszę, abyś przeprowadził mnie przez bramę - odrzekł Tuor. - Tam Wyrok zmierzy się ze Słowem Ulma. I jeśli Turgon nie zechce mnie widzieć, moja misja zakończy się, a Przeznaczenie zwycięży. A co do moich praw: jestem Tuor syn Huora i krewniak Hixrina, które to imiona Turgon z pewnością pamięta. Przychodzę też z polecenia Ulma. Czyżby Turgon zapomniał o słowach, jakie niegdyś od niego usłyszał? "Pamiętaj, że ostatnia nadzieja Noldorów przyjdzie zza Morza"? Albo: "Kiedy niebezpieczeństwo przybliży się, z Neyrastu przyjdzie ktoś, aby cię ostrzec." Ja jestem tym, którego przyjście zapowiedziano, i przyodziałem się w strój, jaki na mnie czekał.
Tuor sam zdumiał się, słysząc swe słowa, bowiem nie znał dotąd przepowiedni, jaką wypowiedział Ulmo do Turgona przed odejściem elfów z Nevrastu. Nikt zresztą o niej nie słyszał, poza Ukrytym Plemieniem. Tym bardziej zdumiony był Voronvë.
Odwrócił się ku Morzu, spojrzał w dal i westchnął: -
- Niestety! Nie chciałem już nigdy tam wracać. I często przysięgałem sobie, że jeśli kiedykolwiek postawię jeszcze stopę na stałym lądzie, zamieszkam w spokoju z dala od Cienia na północy, w Przystani Cirdana albo na zielonych polach Nan-tathren, gdzie wiosna jest słodsza niż można wymarzyć. Jeżeli jednak podczas mych wędrówek zło wzrosło w siłę i niebezpieczeństwo zagraża memu ludowi, muszę tam powrócić. - Spojrzał na Tuora. - Zaprowadzę cię do ukrytych bram, bowiem mądrość nie pozwala zlekceważyć rady Ulma.
- Zatem wyruszymy razem, jak nam poruczono - stwierdził Tuor - Nie rozpaczaj jednak, Voronvë! Serce me bowiem przeczuwa, że czeka cię długa droga, a twa nadzieja powróci do Morza.
- Jako i twoja - odrzekł Voronvë. - Teraz jednak musimy śpiesznie wyruszyć w drogę.
- Racja - zgodził się Tuor. - Ale dokąd mnie powiedziesz i jak daleko? Czy nie winniśmy się najpierw zastanowić, jak przeżyjemy w głuszy i, jeśli droga będzie długa, jak zdołamy przetrwać bezlitosną zimę?
Voronvë jednak nie chciał zdradzić żadnych szczegółów, dotyczących drogi.
- Znasz siłę ludzi - powiedział. - Co do mnie, należę do plemienia Noldorów, i długi musiałby być głód, sroga zima, nim zdołałyby powalić jednego z tych, którzy przebyli lody Helcaraxe. Jak sądzisz, co pozwalało nam przeżyć niezliczone dni pośród słonych morskich wód? Czyżbyś nie słyszał o sucharach elfów? Mam nadal przy sobie to, co każdy marynarz oszczędza na czarną godzinę. - I pokazał ukrytą pod płaszczem zapieczętowaną sakwę. - Woda i zimno nie mogą im zaszkodzić, póki ich nie otworzymy. Musimy jednak zachować tę sakwę do dnia największej potrzeby. Bez wątpienia zresztą wygnaniec i łowca potrafi znaleźć dość pożywienia, nawet w najgorszej porze roku.
- Być może - odparł Tuor. - Lecz nie wszędzie można polować bezpiecznie, nawet jeśli znajdziemy dość zwierzyny. A myśliwi wędrują powoli.
Tak tedy Tuor i Voronvë przygotowali się do odejścia. Tuor, poza zabranym z sali rynsztunkiem, wziął strzały, i włócznię na której runami elfów z Północy wypisano jego imię .
Nim słońce na dobre wspięło się na niebo, opuścili starożytną siedzibę Turgona i Voronvë poprowadził Tuora na zachód, po stromych zboczach Góry Taras, przez rozległy półwysep. Tam, gdzie kiedyś biegł trakt z Nevrastu do Brithombaru, pośród starych, porośniętych darnią grobli wiła się zielona ścieżka. I tak wędrowcy znaleźli się w Beleriandzie, w północnej części Falasu, stamtąd zaś, skręciwszy na zachód, dotarli do mrocznych podgórzy Ered Wethrin.
Skryci pod ich osłoną zatrzymali się na popas, aż do zmierzchu. Bowiem choć wciąż jeszcze daleka droga dzieliła ich od starodawnych grodów Falathrimów; Brithombaru i Eglarestu, w któnych teraz osiedli orkowie, to jednak cała kraina roiła się od szpiegów Morgotha. Bał się on okrętów Cirdana, które czasami najeżdżały wybrzeża, sprzymierzone z oddziałami, wyprawianymi z Nargothrondu.
Gdy tak owinięci w płaszcze, niczym cienie, przycupnęli pod wzgórzami, Tuor i Voronvë prowadzili długie rozmowy. Tuor wypytywał elfa o Turgona. Voronvë jednak niechętnie wspominał o tych sprawach i wolał opowiadać o siedzibach na wyspie Balar i o Lisgardh, krainie trzcin u ujścia Sirionu.
- Liczba osiadłych tam elfów stale rośnie - mówił - wciąż bowiem nowi umykają ze wszystkich rodów, lękając się Morgotha i znużeni wojną. Ja jednak nie z własnego wyboru porzuciłem mój lud. Gdyż po Bragollach i przerwaniu oblężenia Angbandu po raz pierwszy w sercu Turgona zagościł lęk, że Morgoth może okazać się zbyt silny. Tegoż roku wyprawił z sekretną misją kilku posłańców, pierwszych ze swego ludu, którzy z powrotem przekroczyli bramy. Ruszyli w dół Sirionu na wybrzeże wokół Ujścia i tam wybudowali statki. Nic jednak nie zdziałali poza tym, że dotarli na wielką Wyspę Balar i tam założyli samotną osadę, z dala od cienia Morgotha. Bowiem Noldorowie nie znają sztuki budowy statków, które zniosłyby długo fale Beleageru Wielkiego. Gdy jednak później Turgon usłyszał o splądrowaniu Falasu i zniszczeniu starożytnych Przystani Budowniczych Okrętów, które leżą teraz przed nami, i kiedy powiedziano mu, iż Cirdan ocalił resztkę swego ludu i pożeglował na południe, do Zatoki Balar, postanowił wyprawić nowych posłańców. Zdarzyło się to niedawno, a przecież zdaje się najdłuższym okresem mego życia. Ja bowiem byłem jednym z tych, których wysłał, gdyż wiekiem młody jestem pośród Eldarów. Urodziłem się tu, w Śródziemiu, w krainie Nevrastu. Matka moja wywodzi się ze szczepu Szarych Elfów z Falas, pokrewnych samemu Cirdanowi - w początkach królestwa Turgona w Nevraście wymieszało się wiele ludów - i po niej odziedziczyłem tęsknotę za morzem. Toteż znalazłem się wśród wybranych.
Nasza misja miała nas doprowadzić do Cirdana , chcieliśmy prosić go o pomoc w budowie statków, by nasze posłanie i błaganie o pomoc mogło dotrzeć do Władców Zachodu, gdyż inaczej wszystko byłoby stracone. Ja jednak zwlekałem po drodze. Niewiele widziałem krain Śródziemia, a przybyliśmy do Nan-tathren w rozkwicie wiosny. Dziwny czar rzuca na wędrowca ten piękny kraj, Tuorze. Sam to odkryjesz, jeśli twe stopy staną kiedyś na południowych szlakach, wiodących wzdłuż Sirionu. Tam każdy uleczy się z tęsknoty za morzem, poza tymi jedynie, których dosięgła już Klątwa. Tam Ulmo jest tylko sługą Yavanny, a ziemia wydaje z siebie bogactwo piękna, które przerasta wyobrażenia tych, co żyją pośród skalnych wzgórz północy. W tym kraju Narog łączy się z Sirionem, i ich wody, nie spiesząc już dalej rozlewają się szeroko i spokojnie wśród łąk. Wokół lśniącej rzeki rośnie tatarak niczym kwitnący las, a trawa jest pełna kwiatów, które są jak klejnoty, jak dzwonki, jak złote i czerwone płomyki, jak girlandy wielobarwnych gwiazd na zielonym firmamencie. Lecz najpiękniejsze są wierzby z Nan-tathren, bladozielone lub srebrzyste w powiewach wiatru. Szelest ich niezliczonych liści to cudowna muzyka. Dni i noce mijały niepostrzeżenie, podczas gdy ja stałem po kolana w trawie, zasłuchany i oczarowany, i zapomniałem, co to zew Morza. Wędrowałem, nadając nazwy nowym kwiatom, przechadzałem się w półśnie pośród śpiewu ptaków i bzyczenia pszczół i much. Nadal zapewne żyłbym tam w rozkoszy, porzuciwszy mój lud, nie dbając jednako o statki Telerich i miecze Noldorów, lecz mój los zdecydował inaczej. A może był to nawet sam Pan Wód, bowiem jego moc potężna jest w tej krainie.
Tedy postało mi w głowie, by sporządzić tratwę z wierzbowych gałęzi i popływać po jasnym łonie Sirionu. Tak też uczyniłem, i w ten sposób zostałem porwany. Pewnego dnia, gdy byłem na środku rzeki, zerwał się nagły wiatr i uniósł mnie ze sobą poza Krainę Wierzb, ku Morzu. Tym sposobem jako ostatni z posłańców przybyłem do Cirdana. Z siedmiu okrętów, które zbudował na prośbę Turgona, tylko ostatni nie był jeszcze ukończony,. Jeden po drugim pożeglowały na Zachód i jak dotąd żaden nie wrócił, nie było też o nich żadnych wieści.
Słone morskie powietrze na nowo przebudziło we mnie ducha plemienia matki. Z radością oglądałem morskie fale, ucząc się sztuki żeglarskiej tak łatwo, jakbym znał ją już wcześniej. Kiedy więc przygotowano ostatni, największy okręt, z zapałem wyruszyłem w drogę, powtarzając sobie w myślach: "Jeśli słowa Noldorów są prawdą, na Zachodzie kwitną łąki, z którymi Kraina Wierzb nie może się równać.
Nic tam nie więdnie, a Wiosna nie ma końca. Może nawet ja, Voronvë, zdołam tam dotrzeć. W najgorszym zaś razie
wędrówka po wodach lepsza jest niźli Cień z Północy." Nie lękałem się też wcale, bowiem żadna fala nie zatopi okrętu Telerich.
Ale Wiekie Morze straszne jest, Tuorze synu Huora, i nienawidzi Noldorów, będąc narzędziem Klątwy Valarów. Kryje też w sobie gorsze rzeczy niźli śmierć w odmętach: nienawiść, samotność i obłęd; grozę wiatru i sztormu, ciszę i cienie, które odbierają wszelką nadzieję i chęć życia. Obmywa wiele wybrzeży, pełnych dziwów i zła, wiele też groźnych, straszliwych wysp wyłania się z otchłani. Nie będę nużył twego serca, synu Śródziemia, opowieścią o trudach siedmiu lat na Wielkim Morzu.
Przemierzyliśmy je od Północy aż na Południe, lecz nigdy nie dotarliśmy na Zachód. Ta droga jest bowiem dla nas zamknięta.
Wreszcie, w czarnej rozpaczy, znużeni światem, zawróciliśmy i umknęliśmy przed losem, który długo nas oszczędzał po to tylko, by w końcu uderzyć tym okrutniej. Gdyż w chwili, gdy z dala ujrzeliśmy górę, ja zaś wykrzyknąłem: "Patrzcie! Oto Taras i moja ojczysta kraina!", ocknął się wiatr, a z Zachodu napłynęły ciemne chmury, ciężarne grzmotem. Fale atakowały nas niczym żywe, złośliwe istoty, a pioruny waliły wokół. Gdy zaś pozostał jedynie bezbronny, goły kadłub, morze runęło nań wściekle. Jak jedna ściania na znak tego, co zaszło. Voronvë nie miał żadnej broni poza krótkim mieczem. Jak widzisz, ocalałem; ponieważ zdało mi się, że spośród fal nadeszła jedna, większa, a przecie spokojniejsza niż inne. Zalała mnie ona i porwała ze statku, unosząc wysoko na swym grzbiecie, a uderzywszy o brzeg, rzuciła mnie na darń i odbiegła, przelewając się przez urwisko niczym potężny wodospad. Siedziałem tam ledwie godzinę, kiedy mnie znalazłeś, wciąż jeszcze oszołomionego burzą. Nadal czuję tamten lęk i gorzki żal, towarzyszący utracie wszystkich przyjaciół, z którymi wędrowałem tak długo i daleko, poza ziemie śmiertelnych.
Voronvë westchnął, po czym dodał cicho, jakby do siebie:
- Lecz jakże pięknie błyszczały gwiazdy nad granicą świata, gdy czasami rozwiewały się kryjące Zachód chmury! Czy jednak widzieliśmy wtedy tylko obłoki w oddali, czy też rzeczywiście dojrzeliśmy przez moment, jak sądzili niektórzy, Góry Pelori, otaczające utracone ziemie, gdzie niegdyś był nasz dom, nie umiem powiedzieć. Hen, daleko stoją Góry Obronne, i mniemam, iż nikt ze śmiertelnych krain już tam nie powróci. - Po tych słowach Voromve umilkł bowiem nadeszła noc i na niebie zabłysły zimne, białe gwiazdy.
Wkrótce potem Tuor i Voronvë powstali i odwróciwszy się plecami do morza rozpoczęli swą długą wędrówkę w mroku. Niewiele da się o niej powiedzieć, bowiem cień Ulma skrywał Tuora i nikt nie dostrzegł ich przejścia, wśród lasów i skał, pól i bagien, pomiędzy zachodami i wschodami słońca. Szli jednak ostrożnie, wystrzegając się nocnych łowców Morgotha i omijając ubite trakty, uczęszczane przez ludzi i elfy.
Voronvë prowadził, a Tuor podążał za nim. Nie zadawał żadnych próżnych pytań, lecz wkrótce dostrzegł, że zmierzają stale na wschód, wzdłuż coraz wyższych łańcuchów górskich. Nie skręcili też na południe, co zdumiało Tuora, który podobnie jak wszystkie elfy i ludzie sądził, że Turgon osiadł z dala od pól bitewnych Północy.
Posuwali się wolno, o zmierzchu lub nocą, przemierzając dzikie bezdroża. Z królestwa Morgotha wyszła im na spotkanie surowa zima. Mimo osłony wzgórz wiatry były silne i mroźne, i wkrótce głęboki śnieg zasypał pagórki, a jego płatki wirowały w wąwozach i osiadały na drzewach lasu Nuath, zanim jeszcze zdążyły opaść zwiędłe liście. Tak więc, choć wyruszyli, nim minęła połowa Narquelie, ostre mrozy Hfsime zastały ich w pobliżu Źródeł Narogu.
Tam też, w szarym brzasku dnia, zatrzymali się na popas po ciężkiej nocy i Voronvë z rozpaczą i lękiem rozejrzał się wokół. Tam, gdzie kiedyś lśniły czyste wody Ivrin w wielkim kamiennym stawie, wyrzeźbionym przez spadające wody, gdzie kiedyś rozciągała się porośnięta drzewami dolina u podnóża wzgórz, ujrzał teraz krainę zniszczoną i splugawioną. Drzewa zostały spalone bądź wyrwane z korzeniami, kamienne brzegi stawu strzaskano tak, że wody Ivrin rozlały się szęroko i utworzyły wśród ruin wielkie, jałowe bagno. Pozostało jedynie zamarznięte błoto, a nad ziemią unosił się smród rozkładu.
- Niestety! Czyżby i tu zawitało zło? - zawołał Voronvë.
- Dawniej Angband nie zagrażał temu miejscu, lecz ręka Morgotha sięga coraz dalej.
- Jest tak, jak powiedział mi Ulmo - odparł Tuor. - "Źródła spływają trucizną i moja władza nie sięga już tych krain "
- A przecież zło, które nawiedziło to miejsce, gorsze jest od orków - stwierdził Voronvë. - Tu czai się strach. - Zaczął badać granice błota, aż wreszcie wyprostował się i krzyknął: - Tak, wielkie zło! - Skinął na Tuora i ten ujrzał przypominający głęboką bruzdę ślad prowadzący na południe. Po obu stronach, czasem rozmazane, czasem zastygłe jak kamień, w zmarzłej ziemi widniały odciski ogromnych szponiastych łap.
- Spójrz! - rzekł Voronvë, blednąc z lęku i odrazy. - Jeszcze niedawno był tu Wielki Gad Angbandu, najokrutniejszy stwór Nieprzyjaciela ! Zbyt późno wyruszyliśmy z naszą misją do Turgona. Musimy się spieszyć.
Gdy tylko to powiedział, w lesie rozległ się głośny okrzyk i wędrowcy zastygli niczym szare głazy, nasłuchując. Głos jednak brzmiał pięknie, choć przepełniał go żal, i zdawało się, że powtarza czyjeś imię, jakby w poszukiwaniu zbłąkanego towarzysza. I kiedy tak stali, spośród drzew wynurzył się wysoki, odziany w czerń człowiek, dzierżący w dłoni nagi miecz. Na ten widok zdumieli się, bowiem ostrze miecza także było czarne, i tylko jego krawędzie lśniły chłodnym blaskiem. Rozpacz wykrzywiała oblicze nieznajomego, a kiedy zoczył ruiny Ivrinu, zawołał z bólem:
- Ivrin, Faelivrin! Gwindorze, Belegu! Tu niegdyś zostałem uleczony. Teraz jednak nigdy już nie zakosztuję wód spokoju.
Z tymi słowy ruszył chyżo na północ, jakby kogoś ścigał albo miał do spełnienia pilną misję. Usłyszeli jeszcze, jak wołał:
"Faelivrin! Fonduilas!", póki jego głos nie zamarł w lesie. Nie wiedzieli jednak, że Nargothrond padł, i że tym nieznajomym był Turin, syn Hurina, zwany Czarnym Mieczem. Tak to jedyny raz skrzyżowały się ścieżki krewniaków, Turina i Tuora. Kiedy Czarny Miecz minął ich, Tuor i Voronvë też ruszyli naprzód, choć nastał już dzień, bowiem wspomnienie jego bólu rzuciło na nich cień i nie mogli znieść sąsiedztwa splugawionego Ivrinu. Wkrótce jednak znaleźli sobie kryjówkę, gdyż kraj wokół nich wypełniało przeczucie nieszczęścia. Spali krótko i niespokojnie, a kiedy dzień chylił się ku zachodowi, nadeszła ciemność i spadł wielki śnieg, wraz z nocą zaś zjawił się trzaskający mróz. Odtąd śnieg i lód nie tajały ani przez chwilę i przez pięć miesięcy Sroga Zima, której pamięć przetrwać miała jeszcze długo, trzymała Północ w swych okowach. Mróz nękał Tuora i Voronvëgo, lękali się też, że śnieg zdradzi ich ślady łowcom nieprzyjaciół albo skryje zdradziecko nieznane niebezpieczeństwa. Wędrowali tak dziewięć dni, coraz wolniej i z większym trudem, a Voronvë zboczył nieco na północ, póki nie przekroczyli trzech strumieni - źródeł Teiglinu. Potem znów skręcili ku wschodowi, pozostawiając za sobą góry i przecinając Glithui; aż wreszcie dotarli do strumienia Malduiny, zamarzniętego i czarnego.
Wtedy Tuor przemówił do Voronvëgo:
- Tobie może srogi mróz nie przeszkadza, ja jednak już wkrotce rozstanę się z życiem.
Położenie ich bowiem nie wrożyło nic dobrego: od wielu dni nie znaleźli w głuszy nic do jedzenia, a zapasy chleba podróżnego skurczyły się znacznie; poza tym byli przemarznięci i znużeni.
- Niedobrze jest znaleźć się między Klątwą Valarów a złością Nieprzyjaciela - zauważył Voronvë. - Czyżbym umknął z paszczy morza po to tylko, by spocząć pod śniegiem?
Tuor jednak rzekł:
- Jak daleko mamy jeszcze iść? Musisz wreszcie ujawnić przede mną swój sekret. Czy prowadzisz mnie prostą drogą?
Jeśli bowiem mam zużyć ostatnie siły, chciałbym mieć pewność, że nie pójdą na marne.
- Poprowadziłem cię tak prosto, jak na to zezwala bezpieczeństwo - odparl Voronvë. - Wiedz tedy, iż Turgon nadal
mieszka na północnych rubieżach krainy Eldarów, choć niewielu w to wierzy. Cały czas zbliżamy się do niego, lecz droga przed nami jeszcze daleka, nawet lotem ptaka. Czeka nas przeprawa przez Sirion, gdzie być może czyha wielkie zło.
Wkrótce bowiem dotrzemy do gościńca, który w dawnych dniach prowadził z Wieży króla Finroda aż do Nargothrondu.
Szlak ten obserwują słudzy Nieprzyjaciela i często nim wędrują.
- Uważałem się za najtwardszego z ludzi - stwierdził Tuor - i przeżyłem wiele ciężkich zim w górach. Wtedy jednak miałem jaskinię i ogień. Wątpię, czy na długo starczy mi sił na tym okrutnym mrozie, gdy brak jedzenia. Ruszajmy jednak dalej.
- Nie mamy innego wyboru - odrzekł elf - chyba że położymy się tu i zaśniemy w śniegu.
Przez cały dzień parli naprzód, uznając, że groźba ze strony wrogów mniejsza jest niż niebezpieczeństwa zimy. W miarę wędrówki jednak napotykali coraz mniej śniegu, gdyż zdążali teraz na południe, do Doliny Sirionu, pozostawiąjąc za sobą góry Dor-lominu. W zapadającym zmierzchu dotarli wreszcie do gościńca, leżącego u stóp wysokiego, porośniętego drzewami wału. Nagle usłyszeli jakieś głosy i zerkając czujnie zza drzew ujrzeli w dole czerwone światło. To banda orków, przycupnięta wokół wielkiego ogniska, rozbiła obóz pośrodku drogi.
- Gurth an Glamhoth.! - mruknął Tuor. - Czas, by spod płaszcza dobyć miecza. Zaryzykuję życie, byle zdobyć to ognisko, i nawet mięso orków będzie mi prawdziwą ucztą.
- Nie! - odparł Voronvë. - W tej misji posłuży nam tylko płaszcz. Musisz zrezygnować - albo z ognia, albo z wizyty u Turgona. Ta banda nie jest w głuszy sama. Czyż twoje śmiertelne oczy nie dostrzegają w oddali ogni następnych posterunków, na północy i południu? Zaraz mielibyśmy ich na karku. Zważ moje słowa, Tuorze! Prawo Ukrytego Królestwa zabrania, by ktoś, komu pościg depcze po piętach, choćby zbliżył się do jego bram. Tego prawa nie złamię ani na rozkaz Ulma, ani nawet w obliczu śmierci. Jeśli zaalarmujesz orków - odejdę.
- Zatem zostawię ich w spokoju - stwierdził Tuor. - Ale obym dożył dnia, gdy nie będę musiał kryć się przed garścią orków niczym tchórzliwy pies.
- Chodź zatem! - rzucił Voronvë. - Nie zastanawiaj się dłużej, bo nas zwęszą. Idź za mną!
Przekradli się między drzewami na północ, idąc z wiatrem, aż znaleźli się w połowie drogi między dwoma ogniskami. Tam zatrzymali się, nasłuchując.
- Nie słyszę, aby ktoś poruszał się na drodze - oznajmił elf.
- Nie wiemy jednak, co czai się w cieniach. - Rozejrzał się dokoła i zadrżał. - W powietrzu czuć zło. Tam leży kraina, do której wiedzie nas nadzieja życia, lecz po drodze czyha śmierć.
- Śmierć nas otacza - odrzekł Tuor. - Lecz sił pozostało mi jedynie na najkrótszą z dróg. Tu muszę przekroczyć gościniec albo zginąć. Zaufam mocy okrycia Ulma i ciebie też pod nim schowam. Teraz ja poprowadzę !
To mówiąc, podkradł się do brzegu drogi. Następnie przyciągnął do siebie Voronvëgo, rozpostarł nad nim fałdy szarego
płaszcza Pana Wód i ruszył naprzód.
Wokół panowała cisza. Zimny wiatr westchnął, przemykając pradawną drogą, po czym i on umilkł. Tuor wyczuł nagłą zmianę w powietrzu, jakby dech krainy Morgotha na chwilę zamarł. Ich twarze musnął zwiewny niczym wspomnienie Morza, lekki powiew z Zachodu. Jak gnany wiatrem strzęp szarej mgły przecięli kamienną, drogę i zapadli w zarośla po wschodniej stronie.
Nagle w pobliżu rozległ się dziki okrzyk, któremu odpowiedziały liczne głosy wzdłuż drogi. Zagrzmiał chrapliwy ryk rogu i tupot biegnących stóp. Tuor jednak nie cofnął się. W niewoli na tyle poznał mowę orków, by móc zrozumieć znaczenie tych krzyków: wartownicy zwietrzyli ich i usłyszeli, lecz nie mogli ich dostrzec. Rozpoczęły się łowy.
Tuor, potykając się, desperacko parł naprzód, z Voronvëm u boku, po długim zboczu porośniętym gęstymi krzakami jagód i kolcolistu, pośród kęp jarzębiny i niskich brzóz. Na szczycie parowu przystanęli, nasłuchując dobiegających z dołu wrzasków i orkowej szamotaniny.
Obok nich, z plątaniny wrzośca i jeżyn, sterczał głaz, a pod nim widniała nora z rodzaju tych, w jakich mogłoby ukryć się ścigane zwierzę w nadziei, że umknie nagonce lub przynajmniej drogo sprzeda swe życie. Tam właśnie, w głęboki cień, Tuor wciągnął Voronvëgo. Okryci szarym płaszczem leżeli obok siebie, dysząc jak zmęczone lisy. Nie odezwali się ani słowem, uważnie nadstawiając ucha.
Okrzyki łowców powoli cichły, bowiem orkowie nigdy nie zapuszczają się daleko w głuszę, poprzestając na przeczesywaniu drogi. Niewiele dbali o zbłąkanych wygnańców - to szpiegów się lękali i zbrojnych zwiadowców nieprzyjaciół. Bowiem Morgoth ustanowił straże na trakcie nie po to, by pochwycić Tuora i Voronvëgo (o których jak na razie nic nie wiedział), czy innych przybyszów z Zachodu, lecz by wypatrywały Czarnego Miecza, aby nie mogł ścigać uprowadzonych z Nargothrondu jeńców i sprowadzić pomocy z Doriath.
Minęła noc i na pustkowiach znów zaległa cisza. Znużony Tuor zasnął, okryty płaszczem Ulma, lecz Voronvë przekradł się naprzód i stanął bez ruchu, milczący jak głaz, przeszywając mrok bystrym wzrokiem elfa. O świcie zbudził Tuora, który wyjrzawszy na dwór stwierdził, iż pogoda poprawiła się, a czarne chmury odpłynęły w dal. W czerwonym blasku jutrzenki ujrzał daleko przed sobą szczyty niezwykłych gór; połyskujące na tle wschodnich zórz.
Voronvë powiedział cicho:
- Alae! Ered en Echoriath, ered e mbar nín! - Wiedział bowiem, że spoglądają na Góry Okrężne, tworzące mury królestwa Turgona. Poniżej na wschodzie, w głębokiej cienistej dolinie lśniły jasne wody Sirionu, osławione w pieśniach. A za nimi, aż po strzaskane wzgórza u stóp gór, rozciągała się spowita w mgły szara kraina.
- Przed nami leży Dimbar - rzekł Voronvë. - Obyśmy już do niego dotarli! Nasi wrogowie rzadko ważą się tam wkraczać. Tak przynajmniej było, póki w wodach Sirionu kryła się jeszcze moc Ulma. Teraz jednak wszystko mogło ulec zmianie - poza niebezpieczeństwami przeprawy. Rzeka jest głęboka i bystra, nawet Eldarom trudno ją przekroczyć. Ja jednak dobrze cię poprowadziłem: oto widać przed nami Bród Brithiach w miejscu, gdzie Wschodni Gościniec, w dawnych czasach biorący początek u stóp Góry Taras na zachodzie, przekracza rzekę. Dziś nikt nie śmie korzystać z tego brodu - człowiek, elf ani ork , chyba w palącej potrzebie, jako że droga ta prowadzi do Durgothrebu i krainy zgrozy pomiędzy Gorgoroth a Obręczą Meliany. Dawno już wchłonęła ją głusza, pozostawiając jedynie wąską ścieżkę pośród krzaków i cierni.
Wtedy Tuor podążył wzrokiem za wskazaniem Voronwëgo i hen, w dali ujrzał migotanie wody, połyskującej w ulotnym blasku świtu; dalej jednak czyhała ciemność, tam bowiem zaczynała się wielka puszcza Brethilu, sięgająca daleko na południe, ku odległym wyżynom. Ostrożnie ruszyli dalej, schodząc po zboczu doliny, póki wreszcie nie dotarli do starożytnej drogi, opadającej w dół od rozstajów na granicy Brethilu, gdzie krzyżowała się z traktem z Nargothrondu. I Tuor spostrzegł, że znaleźli się w pobliżu Sirionu. W tym miejscu brzegi jego głębokiego wąwozu opadały nagle, a nurt, zdławiony dotąd wielką liczbą kamieni, rozlewał się, tworząc szerokie płycizny, pełne szmerów wzburzonych strumieni. Nieco dalej strumienie owe łączyły się ponownie, wyżłobiwszy nowe koryto, i umykały ku lasowi, znikając w dali w gęstej mgle, której nie mógł przebić wzrok Tuora. Tam bowiem, o czym nie wiedział, leżała północna marchia Doriath, skryta w cieniu Orfeliany.
Tuor chciał natychmiast pospieszyć do brodu, lecz Voronvë zatrzymał go, mówiąc:
- Przez Brithiach nie możemy przeprawić się w świetle dnia, musimy też upewnić się, że nikt nas nie ściga.
- A zatem będziemy tu siedzieć i gnić bezczynnie? - spytał Tuor. - Możliwość pościgu istnieje zawsze, dopóki trwa królestwo Morgotha. Chodź! Ruszajmy naprzód w cieniu Ulmowego płaszcza.
Jednak Voronvë wciąż wahał się i oglądał na zachód, lecz szlak za nimi był pusty i wokół panowała cisza, zakłócana jedynie szumem rzeki. Uniósł wzrok ku pustemu szaremu niebu, po którym nie krążył żaden ptak. Nagle jego oblicze zajaśniało radością i wykrzyknął głośno:
- Wszystko w porządku! Brithiach jest nadal strzeżony przez wrogów Nieprzyjaciela. Orkowie nie podążą tu za nami i w cieniu płaszcza możemy bez strachu wędrować dalej.
- Cóż tam ujrzałeś? - chciał wiedzieć Tizor.
- Krótki jest wzrok śmiertelnika! - rzekł Voronvë. - Widzę orły Crissaegrimu; zmierzają tutaj. Patrz!
Tuor stanął bez ruchu, wpatrzony w dal. Wkrótce wysoko w powietrzu dostrzegł trzy ptaki szybujące na mocnych skrzydłach z odległych szczytów gór, teraz ponownie skrytych w chmurach. Powoli zniżały się, zataczając kręgi, aż wreszcie zawisły nad wędrowcami. Nim jednak Voronvë zdążył zawołać do nich, orły zawróciły gwałtownie i pofrunęły na północ, wzdłuż rzeki.
- Chodźmy - powiedział Voronvë. - Jeśli w pobliżu jest jakiś ork, padł teraz pewnie twarzą w piach i czeka póki orły nie odlecą daleko. .
Pospieszyli chyżo w dół łagodnego zbocza, po czym przeprawili się przez Brithiach, czasem stąpając suchą nogą po łachach grubego żwiru, a czasem brodząc w wodzie sięgającej najwyżej kolan. Woda była czysta i bardzo zimna, a płytkie kałuże w miejscach, gdzie kręte strumyki zabłąkały się między kamienie, pokrywał lód. Nigdy, nawet podczas Srogiej Zimy upadku Nargothrondu, mroźny oddech Północy nie skuł lodem głównegu nurtu Sirionu. Po drugiej stronie brodu natknęli się na głęboki jar, przypominający stare koryto strumienia. Teraz nie płynęła w nim woda, lecz zdawało się, iż kiedyś ten głęboki kanał został wyryty w skale przez rwący prąd, spływający z gór Echoriathu i niosący z sobą kamienie Brithiachu aż do Sirionu.
- Nareszcie! Znaleźliśmy je, choć niewielką miałem nadzieję! - wykrzyknął Voronvë. - Spójrz! Oto ujście Suchej Rzeki i droga, którą musimy pójść.
Zagłębili się w jar. Kiedy szlak skręcił na północ, otaczająca go kraina stała się bardziej górzysta, a ściany parowu wznosiły się coraz stromiej.
Tuor potknął się w półmroku o jeden z kamieni, zaściełających nierówne koryto.
- Nie jest to dobra droga dla znużonych wędrowców - stwierdził.
- A jednak to szlak do Turgona - rzekł elf.
- Tym bardziej więc mnie zdumiewa, że wejście stoi otworem, niestrzeżone. Spodziewałem się zastać potężną bramę i liczne straże.
- Ujrzysz je jeszcze - odparł Voronvë. - To jedynie początek drogi. Od trzystu lat nie stanęła na niej niczyja stopa, poza nielicznymi tajnymi posłańcami. Odkąd zaś wkroczył na nią Ukryty Lud, użyto wszelkich sztuk, znanych Noldorom, aby ją ukryć. Czyż stoi otworem? Czy rozpoznałbyś ją, gdybyś nie miał mieszkańca Ukrytego Królestwa za przewodnika? Pewnie wziąłbyś ją za dzieło natury i wód w tej głuszy. I czyż nie ma tu orłów? To plemię Thorondora, niegdyś zamieszkujące nawet Thangoiodrim, póki Morgoth nie wzrósł w siłę. Teraz, od czasu upadku Fangolfina orły zamieszkały w Górach Turgona. Prócz Noldorów jedynie one znają Ukryte Królestwo i strzegą nieba nad nim, choć nigdy dotąd żaden sługa Nieprzyjaciela nie ośmielił się wzlecieć w te przestworza.Znoszą też królowi wieści o wszystkim, co się dzieje w zewnętrznych krainach. Gdybyśmy byli orkami, to wierz mi, że zostalibyśmy pochwyceni i nasze ciała runęłyby z wielkiej wysokości na bezlitosne skały.
- Nie wątpię w to - rzekł Tuor. - Lecz przyszło mi na myśl, że w takim razie wieść o naszym przybyciu dotrze do Turgona jęszcze przed nami. Czy zaś będzie to zła, czy dobra nowina, tylko ty możesz wiedzieć.
- Ani dobra, ani zła. I tak nie zdołalibyśmy niepostrzeżenie przekroczyć Strzeżonej Bramy, a kiedy tam dotrzemy, Strażnicy sami stwierdzą, że nie jesteśmy orkami. To jednak nie wystarczy, aby przez nią przejść. Nie znasz jeszcze, Tuorze, niebezpieczeństwa, które nam zagrozi. A że cię ostrzegłem, nie wiń mnie za to, co może nas spotkać. Oby istotnie przemówiła moc Pana Wód! Gdyż tylko w tej nadziei zgodziłem się ciebie prowadzić. Jeśli ona zawiedzie, śmierć nadejdzie łacniej niż w głuszy i na mrozie.
Tuor jednak odrzekł:
- Nie kracz już więcej. Śmierć w głuszy jest pewna, zaś nie wierzę, byśmy mieli umrzeć przy Bramie. Prowadź mnie dalej!
Wiele mil wędrowali po kamieniach Suchej Rzeki, aż wreszcie nie i mogli już iść dalej, a wieczór pogrążył w mroku wyschłe koryto. Wspięli sie wtedy na wschodni wbrzeg i stanęli u stóp gór. Uniósłszy wzrok, ujrzał Tuor, iż różnią się one od wszystkich gór, jakie widywał dotąd. Ich zbocza były niczym gładkie ściany, spiętrzone jedna na drugiej, a każda dalej niż poprzednia, jak wieże o wielu piętrach. Zapadał jednak zmrok i otaczająca ich kraina stawała się szara i mglista, zaś Dolinę Sirionu spowijał cień. Voronvë zaprowadził tedy Tuora do płytkiej jaskini w zboczu wzgórza, spoglądającej na samotne skały Dimbaru. Wpełzli tam i znaleźli ukrycie. Zjedli też ostatnie okruchy sucharów, a choć zmarznięci i zmęczeni, nie spali jednak. Tak Tuor i Voronvë doczekali świtu osiemnastego dnia Hísimë, trzydziestego i siódmego dnia ich wędrówki, i ujrzeli wieżyce Echoriath, broniące wstępu do dziedziny Turgona, dzięki mocy Ulma umknąwszy zarówno Losowi, jak i Złu.
Gdy pierwszy brzask dnia przeniknął przez szare opary Dimbaru, z powrotem zsunęli się na dno Suchej Rzeki, która wkrótce skręciła na wschód, aż pod same górskie ściany. Nagle na drodze wyrosła ogromna góra o stromych zboczach, porośniętych splątanym gąszczem ciernistych drzew. W ten właśnie gąszcz prowadził kamienisty szlak. Nadal panowały tam nocne ciemności. Drzewa wrastały głęboko w rzeczne koryto, a ich splecione gałęzie tworzyły nad nim tak gęste i niskie sklepienie, .że Tuor i Voronvë musieli czasem pełznąć pod nim niczym zwierz wpełzający do swej jamy. Wreszcie jednak, po wielkich trudach, dotarli do stóp skały i ujrzeli w niej otwór, jak gdyby wylot tunelu wypłukanego w kamieniu przez wody, spływające z serca gór. Weszli do środka, a choć nie docierał tam żaden promyk światła, Voronvë ruszył raźno naprzód. Tuor postępował za nim, wspierając dłoń na ramieniu przewodnika, lekko schylony, gdyż sklepienie tunelu wisiało tuż nad ich głowami. I tak wędrowali po omacku, krok za krokiem, aż w końcu poczuli, że skała pod ich stopami przestaje się wznosić, a zaściełające ją odłamki kamienia zniknęły. Wtedy zatrzymali się i odetchnęli glęboko, nasłuchując. Powietrze było świeże i rześkie, a wokół siebie wyczuwali wielką przestrzeń. Panowała całkowita cisza. Nie słychać było nawet szmeru wody. Tuorowi wydało się, że Voronvë jest zaniepokojony i szepnął:
- Gdzie jest Strzeżona Brama? A może już ją minęliśmy?
- Nie - odparł Voronvë. - Dziwne jednak, by przybysz mógł dotrzeć tak daleko nie zauważony. Lękam się niespodziewanego ciosu z ciemności.
Ich szepty obudziły drzemiące echa, które odbijając się od sklepienia i niewidocznych ścian rozbrzmiały setkami syków i mamrotań. A gdy echa zamarły w skale, z samego serca ciemności Tuor usłyszał głos przemawiający w języku elfów - najpierw w Szlachetnej Mowie Noldorów, której nie znał, później zaś - w języku Beleriandu, choć z nieco dziwnym akcentem, jak u kogoś, kto od dawna nie zetknął się z krewniakami. .
- Stójcie! - rozkazał głos. - Czy jesteście przyjaciółmi czy wrogami, nie ruszajcie się albo zginiecie.
- Jesteśmy przyjaciółmi - odparł Voronvë.
- Zatem róbcie, co każę.
Echa słów zamierały z wolna. Voronvë i Tixor stali bez ruchu, a Tuorowi zdawało się, że minęła już cała wieczność. Serce ścisnął mu strach tak wielki, jak nigdy dotąd podczas tej pełnej niebezpieczeństw podróży. Wreszcie rozległ się tupot nóg, dźwięczący w tej pustce coraz głośniej niby marsz oddziału trolli. Nagle zapłonęła latarnia elfów, a jej promień padł na stojącego przed Tuorem Voronvëgo.
Tuor jednak nie widział nic, poza oślepiającą gwiazdą w mroku, i wiedział, że póki oświetla go jej blask, nie wolno mu się ruszyć - ani naprzód, ani w tył.
Przez chwilę stali więc,. skąpani w świetle, aż wreszcie głos powiedział:
- Ukażcie wasze oblicza!
Voronvë odrzucił kaptur. Jego twarz zajaśniała w blasku lampy, ujawniając rysy niczym wyciosane z kamienia. Tuor zdumiał się, widząc, jak jest piękna. Jego towarzysz przemówił dumnie:
- Czyż nie wiecie, kogo widzą wasze oczy? Jam jest Voronvë, syn Aranwego z rodu Fingolfina. A może zapomniano o mnie w mej własnej krainie po kilku zaledwie latach? Zawędrowałem dalej, niż sięga myśl , ze Śródziemia, a mimo to nadal pamiętam twój głos, Elemmakilu.
- Zatem Voronvë winien także pamiętać prawa tego kraju - odparł głos. - Skoro wyruszył w drogę na królewski rozkaz, wolno mu wrócić - ale nie sprowadzić z sobą obcego. Czyn ten niweczy jego prawa i musi jako więzień stanąć przed obliczem króla, aby ten mógł go osądzić. Natomiast obcy podlega wyrokowi Straży i zależnie od niego czeka go śmierć bądź niewola. Niech wystąpi bym mógł zdecydować.
Wtedy Voronvë poprowadził Tuora ku światłu, a kiedy się zbliżyli, z cienia wyłoniło się wielu Noldorów w kolczugach i otoczyło ich, dobywając mieczy. Zaś Elemmakil, kapitan Straży, dzierżący w dłoni lśniącą lampę, przyjrzał im się bacznie.
- Nie oczekiwałem tego po tobie, Voronvë - rzekł. - Długo byliśmy przyjaciółmi. Czemu zatem tak okrutnie każesz mi wybierać pomiędzy prawem a przyjaźnią? Gdybyś choć przywiódł ze sobą kogoś z innego rodu Noldorów i to byłoby źle. Ale ty ! odkryłeś Drogę przed jednym ze Śmiertelnych - bowiem po oczach poznaję, z jakiego wywodzi się plemienia. Ponieważ zaś poznał tajemnicę, nigdy więcej nie będzie wędrował swobodnie, a że śmiałek ów nie z naszego jest ludu, winienem go zabić - nawet jeśli to twój druh i jest ci drogi.
- W rozległych krainach zewnętrznych spotkać nas może wiele niezwykłych rzeczy, Elemmakilu, i czasem zostają nam powierzone zadania, o które nie prosiliśmy - odrzekł Voronvë. - A podróżnik często wraca do domu odmieniony. To, co uczyniłem, uczyniłem z rozkazu ważniejszego, niźli prawa Straży. Tylko król może mnie osądzić, a także tego, co przychodzi ze mną.
Wtedy przemówił Tuor, wolny już od lęku:
- Przybywam z Voronvëm, synem Aranwego, bowiem został on wyznaczony moim przewodnikiem przez Pana Wód. Tylko dlatego dozwolono mu umknąć przed gniewem Morza i Klątwą Valarów. Gdyż niosę posłanie od Ulma do syna Fingolfina i jemu tylko je przekażę.
Wtenczas Elemwakil spojrzał ze zdumieniem na przybysza.
- Kimże więc jesteś? - spytał. - I skąd przychodzisz?
- Jestem Tuor, syn Huora z rodu Hadora, a mym krewniakiem jest Hurin. Imiona te, jak mi mówiono, znane są w Ukrytym Królestwie. Przybywam z Nevrastu , aby po wielu trudach odnaleźć tajemną bramę.
- Z Nevrastu? - powtórzył Elemmakil. - Powiadają, że nikt tam nie mieszka od czasu, gdy nasz lud opuścił te strony.
- I mówią prawdę. Zimne i puste stoją dworce Vinyamaru. A przecież stamtąd właśnie przychodzę. Powiedź mnie do tego, który zbudował niegdyś te sale.
- W sprawach takiej wagi nie do mnie należy osąd - stwierdził Elemmakil. - Chodźcie tedy do światła, które ukaże wiele rzeczy, potem zaś zaprowadzę was przed oblicze Strażnika Wielkiej Bramy.
Wydał rozkaz. Tuor i Voronvë zostali otoczeni przez wysokich żołnierzy - dwóch z przodu, trzech za nimi. Kapitan wyprowadził ich z pieczary Straży Zewnętrznej. Długo wędrowali prostym korytarzem, póki w końcu nie ujrzeli przed sobą bladego światełka.
Wreszcie dotarli do szerokiego łuku, wspartego po obu stronach na wysokich kolumnach, wyciosanych w skale. Pomiędzy nimi wisiała potężna krata ze skrzyżowanych drewnianych belek, cudownie rzeźbionych i nabijanych żelaznymi ćwiekami.
Elemmakil dotknął jej i krata uniosła się bez szmeru, przepuszczając ich. Tuor ujrzał, że stoją na końcu wąwozu, jakiego nigdy wcześniej nie widział ani nie wyobrażał sobie, że coś takiego może istnieć, choć długo wędrował w dzikich górach Północy , bowiem wobec Orfalch Echor Cirith Ninniach był jedynie małą bruzdą w skale. Tu ręce samych Valarów podczas pradawnych wojen u początków świata rozdarły potężne górskie pasmo. Ściany wąwozu były gładkie jak ociosane toporem i wznosiły się na niewyobrażalną wysokość. Hen, daleko z przodu widniała wstęga nieba, a na jej głębokim błękicie rysowały się czarne, poszarpane szczyty, odległe, lecz twarde i okrutne, jak ostrza włóczni. Owe wyniosłe ściany zbyt były wysokie, by mogło przeniknąć je zimowe
słońce, i choć już dawno nastał ranek, ponad szczytami gór lśniły gwiazdy, zaś niżej panował mrok, rozjaśniony jedynie bladym światłem lamp umieszczonych wzdłuż wspinającej się stromo drogi. Bowiem dno wąwozu wznosiło się gwałtownie ku wschodowi, a po swej lewej stronie, obok koryta strumienia, Tuor ujrzał szeroki trakt, wybrukowany kamieniami, prowadzący w górę i niknący w dalekich cieniach.
- Przekroczyłeś Pierwszą Bramę, Bramę z Drewna - oznajmił Elemmakil. - Oto droga. Spieszmy więc.
Jak daleko wiódł ów szlak, Tuor nie umiał zgadnąć, a kiedy ruszył naprzód, wielkie znużenie opadło nań niczym chmura. Mroźny powiew zaświstał na kamiennych ścianach i Tuor ciaśniej owinął się płaszczem.
- Zimny jest wiatr, wiejący z Ukrytego Królestwa! - stwierdził.
- Zaiste - dodał Voronvë - obcym zdać się może, że duma pozbawiła sługi Turgona miłosierdzia. Długi i pełen trudu jest szlak Siedmiu Bram dla znużonego i głodnego wędrowca.
- Gdyby prawo nasze było mniej surowe, dawno już podstęp i nienawiść znalazłyby sposób, by nas zniszczyć. Wiesz o tym dobrze - odrzekł Elemmakil. - Znamy jednak litość. Tu nie ma jedzenia, a obcy nie może wrócić przez bramę, którą raz już przekroczył. Wytrzymajcie więc jeszcze, a przy Drugiej Bramie pragnienia wasze zostaną zaspokojone.
- Dobrze więc - odparł Tuor i ruszył naprzód, jak mu nakazano. Po chwili odwrócił się i ujrzał za sobą jedynie Elemmakila i Voronvëgo.
- Nie trzeba więcej strażników - powiedział kapitan, odczytując jego myśli. - Z Orfalchu nie ma ucieczki ani dla elfa, ani dla człowieka.
I tak wędrowali stromą drogą, czasem wspinając się po długich schodach, czasem nierównym zboczem w złowieszczym cieniu urwiska, aż jakieś dwie mile od Drewnianej Bramy Tuor ujrzał, że szlak zagradza potężny mur, zbudowany w poprzek wąwozu, wzmocniony po obu stronach dwiema wieżami z kamienia. W murze ponad drogą widniał wielki łukowaty otwór zamknięty jednym ogromnym głazem. Gdy wędrowcy zbliżyli się, dostrzegli że jego ciemna, gładka powierzchnia połyskuje w blasku białej łampy, wiszącej u szczytu łuku.
- Oto Druga Brama, Brama z Kamienia - oznajmił Elemmakil i pchnął lekko kamienną płytę. Obróciła się ona wokół niewidocznej osi, póki jej krawędź nie skierowała się ku nim, odsłaniając po obu stronach przejście. Przekroczywszy je, znaleźli się na dziedzińcu, pełnym zbrojnych.strażników, odzianych w szare płaszcze. Nie padło ani jedno słowo, ale Elemmakil powiódł swych jeńców do komnaty pod północną wieżą, i tam przyniesiono im jadło i wino, a także dozwolono nieco odpocząć.
- Skromna może wydać się ta gościna - powiedział Elemmakil do Tuora. - Lecz jeśli potwierdzą się twe słowa, zostaniesz podjęty lepiej i szczodrzej.
- To mi wystarczy - odparl Tuor. - Słabe to serce, któremu potrzeba lepszego lekarstwa. - W istocie napój i jadło Noldorów wzmocniły go tak bardzo, że gotów był ruszać w dalszą drogę.
Wkrótce dotarli do muru jeszcze wyższego i potężniejszego. W nim to osadzono Trzecią Bramę, Bramę z Brązu: wielkie, dwuskrzydłowe wrota, zawieszone tarczami i płytami z brązu, na których wyryto wizerunki licznych postaci i dziwne znaki. Ponad portalem wrot sterczały w górę trzy kanciaste wieże. Ich dachy i ściany pokrywała miedź, a wielka sztuka kowali elfów sprawiła, iż metal nigdy nie śniedział, połyskując niby ogień w blasku czerwonych latarni, umocowanych jak pochodnie wzdłuż murow. I znów w milczeniu przeszli przez bramę, a na dziedzińcu za nią ujrzeli jeszcze liczniejszy oddział straży, przybrany w kolczugi lśniące ognistym żarem; ostrza toporów żołnierzy błyszczały czerwienią. Ci, którzy strzegli tej bramy, wywodzili się w większości ze szczepu Sindarów z Nevrastu.
Teraz wyszli na najtrudniejszy odcinek traktu, bowiem w połowie Orfalchu szlak wiódł najbardziej stromym zboczem. Wspinając się Tuor ujrzał wyrastający przed nimi najwyższy, mroczny mur. Tak tedy zbliżyli się do Czwartej Bramy, Bramy Splecionego Żelaza. Wyniosłe i czarne były mury, których nie oświetlała choćby jedna latarnia. Na nich wznosiły się : cztery żelazne wieże, a pomiędzy dwiema środkowymi umieszczono postać wielkiego orła, wykutą z żelaza na podobieństwo króla Thorondora - i wyglądało, jakby sam król przysiadł przed chwilą na szczycie po locie w przestworzach. I gdy Tuor, zdumiony, stanął naprzeciw bramy, wydało mu się, iż spogląda przez gąszcz pni i gałęzi niezniszczalnych drzew na blade i równiny Księżyca. Bowiem przez ornamenty bramy, wykute na kształt drzew o pozwijanych korzeniach i splątanych gałęziach, ciężkich od kwiatow i liści, przeświecało światło. Dopiero przechodząc pod sklepieniem bramy pojął, iż działo się tak, ponieważ w grubym murze osadzono nie jedną, lecz trzy kraty, ustawione tak, by dla kogoś, kto przybywał drogą, każda z nich stanowiła tylko część wrót.
Zaś widoczne za bramą światło było brzaskiem dnia. Wspięli się już wysoko ponad niziny, z których przybywali, i droga za Żelazną Bramą biegła teraz po niemal równym terenie. Co więcej, minęli już koronę Echoriadu i szczyty górskie poczynały opadać gwałtownie ku wewnętrznym wzgórzom, a wąwóz otwierał się coraz szerzej.Jego zbocza były mniej strome i pokryte śnieżnym płaszczem. Odbite od śniegu promienie słoneczne lśniły ognistą poświatą pośród unoszącej się w powietrzu roziskrzonej mgły.
Minęli szeregi Żelaznej Gwardii, stojące tuż za Bramą. Ich płaszcze, kolczugi i długie tarcze były czarne; twarze żołnierzy zasłaniały przyłbice wykute na kształt orlich dziobów. Potem Elemrnekil znów wyszedł naprzód, a oni ruszyli za nim zalaną białym blaskiem drogą. Tuor ujrzał obok traktu pasmo traw, pośród których niczym gwiazdy rozkwitały białe kwiaty uilos, niezapominajek, które nie dbają o pory roku i nigdy nie więdną. I tak, oszołomiony, czując dziwną lekkość w sercu, dotarł do Bramy ze Srebra.
Mur Piątej Bramy zbudowano z białego marmuru. Był on niski i szeroki, a wieńczyła go srebrna krata, rozpięta między pięcioma wielkimi marmurowymi kulami. Stało tam wielu odzianych w biel łuczników. Brama miałą kształt trzech ćwierci koła, wykuto ją zaś ze zdobnego perłami z Nevrastu srebra na podobieństwo księżyca. Ponad Bramą, na środkowej kuli wznosiła się podobizna Białego Drzewa, Telperiona; sporządzona ze srebra i malachitu, o kwiatach z wielkich pereł z Balar. Za Bramą, na rozległym dziedzińcu, wykładanym zielonym i białym marmurem, czekali łucznicy w srebrzystych kolczugach i białopiórych hełmach, stu z każdej strony. Elemmakil powiódł Tuora i Voronvëgo pomiędzy milczącymi szeregami, na długi biały trakt, biegnący wprost ku Szóstej Bramie. Gdy tak maszerowali, wzdłuż drogi pojawiały się coraz większe połacie murawy, a pośród srebrnych gwiazd uilos spoglądały na nich niewielkie kwiatki niczym małe, złote oczy.
Wreszcie dotarli do Złotej Bramy, ostatniej z pradawnych bram Turgona, wykutych przed Nirnaeth. Bardzo przypominała ona Bramę Srebrną, tyle że mur wzniesiono z żółtego marmuru, zaś jego zwieńczenie i kule były z czerwonego złota. Kul było sześć, a pośrodku, ze złotej piramidy wyrastał wizerunek Laurelinu, Słonecznego Drzewa, o wyrzezanych z topazu kwiatach, zwieszających się w gronach na długich złotych łańcuchach. Samą zaś Bramę przybrano złotymi kręgami o wielu promieniach, na podobieństwo słońca, umieszczonymi wśród mnogich granatów , topazów i żółtych diamentów. Na podwórcu stały trzy setki łuczników o długich łukach. Ich kolczugi były złocone, na hełmach kołysały się wysokie złote pióropusze, a wielkie okrągłe tarcze płonęły czerwienią niczym ogień.
Promienie słońca oświetlały teraz dalszą drogę, bowiem zbocza wzgórz po obu stronach były łagodne i zielone, a tylko na szczytach widniały śnieżne czapy. Elemmakil przyspieszył kroku, gdyż znajdowali się już blisko Siódmej Bramy, zwanej Wielką, Bramy ze Stali, którą Maeglin wykuł po powrocie z Nirnaeth, zamykającej szerokie wejście do Orfalch Echor.
Nie było tam żadnego muru. Po obu stronach drogi wyrastały dwie okrągłe, wysokie wieże, spoglądające na wędrowców licznymi oknami. Wieże te wznosiły się niczym stoiki na siedem pięter, ku wieńczącym je błyszczącym stalowym iglicom. Pomiędzy nimi stała potężna krata ze stali, która nigdy nie rdzewiała,. lecz połyskiwała zimną bielą. Było w niej siedem mocarnych stalowych kolumn, wyniosłych i grubych niczym silne młode drzewa, zakończonych okrutnymi bolcami, ostrymi niczym igły. Do siedmiu poziomych stalowych belek pomiędzy każdą parą kolumn umocowano po siedmiokroć siedem prostych stalowych prętów o czubkach płaskich i spiczastych jak ostrza włóczni. Pośrodku, nad najpotężniejszą z kolumn, wznosiła się podobizna królewskiego hełmu Turgona, wysadzanej diamentami Korony Ukrytego Królestwa.
W tej potężnej stalowej kracie Tuor nie dostrzegi żadnej bramy ani furty, gdy jednak podszedł bliżej, zdało mu się, iż pomiędzy prętami rozbłyska oślepiające światło. Osłoniwszy tedy oczy, stanął pełen grozy i zachwytu. Elemmakil ruszył naprzód, lecz żadne drzwi nie otwarły się pod jego dotknięciem. Trącił jednak jeden z prętów i ogrodzenie zaśpiewało niczym wielostrunna harfa czystymi dźwiękami tworzącymi harmonię, która rozdzwoniła się od wieży do więży.
Natychmiast ukazali się strażnicy, lecz wszystkich wyprzedzał jeden, dosiadający białego rumaka. Zsiadł on z konia i podszedł ku nim. I choć potężny i szlachetny był Elemmakil, to przecież Ecthelion, Władca Źródeł, wspanialszy i godniejszy był od niego. W owych czasach pełnił on funkcję Strażnika Wielkiej Bramy. Odziany był w srebrzystą zbroję, zaś na głowie miał błyszczący hełm o stalowym szpicu zwieńczonym diamentem. Gdy zaś giermek wziął od niego tarczę, ząbłysła jakby zroszona kroplami deszczu, zdobiły ją bowiem tysiące drobnych kryształów.
Elemmakil pozdrowił go i rzekł:
- Oto przyprowadziłem do ciebie Voronvëgo Aranwiona, powracającego z Balar, to zaś jest nieznajomy, którego z sobą przywiódł. Pragnie widzieć się z królem. Ecthelion zwrócił się tedy ku Tuorowi, ten jednak ciaśniej owinął się płaszczem i stał naprzeciw niego, nieruchomy. Voronvëmu zdało się, iż Tuora spowiła mgła, a jego postać urosła tak, że czubek wysokiego kaptura wznosił się ponad hełmem księcia elfów niczym szczyt szarej morskiej fali zalewającej brzeg. Ecthelion jednak spuścił swe lśniące oczy przed spojrzeniem Tuora i po chwili milczenia odezwał się z powagą:
- Dotarłeś do Ostatniej Bramy. Wiedz tedy, że żaden obcy, który ją przekroczy, nie opuści już tego królestwa, chyba przez wrota śmierci.
- Nie groź mi! Jeśli wrota owe otworzą się przed wysłannikiem Pana Wód, podążą za nim wszyscy; którzy tu mieszkają. Władco Źródeł, nie stawaj na drodze posłańca Władcy Wód!
Wtedy Voronvë i wszyscy, którzy atali w pobliżu, ze zdumieniem spojrzeli na Tuora; zaskoczeni brzmieniem i znaczeniem jego słów. Voronvëmu wydało się, iż usłyszał potężny głos, mówiący z wielkiej oddali. Tuor jednak, słuchając swych słów miał wrażenie, jakby przez jego usta przemówił ktoś inny.
Przez dłuższą chwilę Ecthelion stał w milczeniu, spoglądając na Tuora, i z wolna na jego obliczu jął pojawiać się podziw przeznieszany z lękiem, jakby w szarym cieniu Tuorowego płaszcza dostrzegał obrazy dochodzące z oddali.
Wreszcie skłonił się, podszedł do kraty i położył na niej dłonie, a po obu stronach Kolumny Korony otwarły się wrota. Tuor przeszedł przez nie i wstąpił na leżącą wysoko łąkę. Stamtąd to roztoczył się przed jego oczami widok Gondolinu pośród białych śniegów. I Tuor przez długi czas trwał w zachwyceniu, nie mogąc oderwać od niego wzroku, bowiem nareszcie ujrzał przed sobą swoje pragnienie, swój sen, za którym tak tęsknił.
Stał tedy, nie mówiąc ni słowa, a po obu jego bokach pogrążone w milczeniu stały armie Gondolinu, których dowódcy dosiadali siwych i szarych koni. Kiedy tak wpatrywali się w zdumieniu w Tuora, jego płaszcz opadł na ziemię i ujrzeli przed sobą męża odzianego w potężną zbroję z Nevrastu. Wielu zaś spośród nich na własne oczy widziało niegdyś, jak Turgon własnoręcznie umieścił ów rynsztunek na ścianie za tronem w Vinyamarze.
Wreszcie Ecthelion przemówił:
- Teraz nie potrzebujemy już dalszych dowodów. Nawet miano syna Huora, do którego pono przysługuje mu prawo, mniejszą ma wagę, niźli ta prawda, że przychodzi od samego Ulma.




Tu opowieść urywa się ostatecznie i jedynie pośpiesznie sporządzone notatki wskazują na jej dalszy ciąg. Tuor spytał o nazwę miasta i w odpowiedzi usłyszał jego siedem imion (warto zauważyć fakt, bez wątpienia zamienony, że nazwa Gondolin ani razu nie pojawia się w całej historii aż do samego końca - zawsze nazywa się go Ukrytym Królestwem lub Ukrytym Grodem).
Ecthelion wydał rozkaz odegrania sygnału i na wieżach Głównej Bramy rozległy się trąby, a ich dźwięk odbił się echem na wzgórzach. Po chwili milczenia usłyszeli w odpowiedzi odległą muzykę trąb z murów miasta. Przyprowadzono konie (szarego dla Tuora) i na nich cała grupa wyruszyła do Gondolinu. Tu miał nastąpić opis Gondolinu, schodów prowadzących na wysoki taras i wielkiej bramy; kopców (to słowo nie jest pewne) potośniętych mallornami, brzozami i wiecznie zielonymi drzewami; Źródlanego Dziedzińca, Wieży Króla wspartej na kolumnadach, królewskiego pałacu i sztandaru Fingolma.
W tym miejscu pojawiał się sam Turgon, o "postaci najwyższej ze wszystkich Dzieci Świata, z wyjątkiem jednego Thingola", z biało-złotym mieczem w pochwie z kości słoniowej, i witał Tuora. Widać było Maeglina, stojącego po prawej stronie tronu i siedzącą po lewej królewską córkę Idril,a Tuor przekazał posłanie od Ulma albo "w obecności wszystkich", albo też "w komnacie królewskiej rady". Z innych chaotycznych zapisków wynika, że miał się tam też pojawić opis Gondolinu, widzianego z dala przez Tuora; że płaszcz Ulma miał zniknąć w momencie, gdy Tuor wypowiedział adresowaną do Turgona przestrogę; że planowane było wyjaśnienie, dlaczego Gondolin nie miał królowej; i że trzeba było wyraźnie podkreślić w chwili, gdy Tuor po raz pierwszy ujrzał Idril, lub nieco wcześniej, że przez całe swe wcześniejsze życie znał, czy nawet widział kilka jedynie kobiet. Większość kobiet i wszystkie dzieci z grupy Annaela zostały wcześnie odesłane na południe, a w niewoli Tuor widywał jedynie dumne barbarzyńskie kobiety Easterlingów, które traktowały go niczym zwierzę, albo nieszczęsne niewolnice, od dziecka zmuszane do pracy, dla nich zaś odczuwał jedynie litość.

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qualintaka.pev.pl