Blog literacki, portal erotyczny - seks i humor nie z tej ziemi
Impresjonizm Encyklopedia
koniec XIX w., początek XX w.
Impresjonizm był to kierunek, który pojawił się pod koniec XIX w., trwał do pocz. XX w. Przejawiał się w malarstwie, rzeźbie i muzyce(Debussy). Istotą impresjonizmu było wierne oddanie wrażenia wizualnego dzięki wnikliwym studiom nad kolorem i światłem. Impresjoniści zrewolucjonizowali teorię koloru wiernie oddając wrażenia wizualne i malując z natury. Zawęzili swoją paletę do jasnych, żywych barw. Pragnąc uchwycić wibrowanie światła i powietrza używali głównie kolorów dopełniających tj. żółcień, fiolet lub czerwień i zieleń. Impresjoniści nie określali kształtu, a granice przedmiotów wyznaczały 2 plamy barwy. Malowano zmienność wrażeń w zmiennych warunkach. Wprowadzono nowe, nietypowe układy kompozycyjne. Swoje pejzaże impresjoniści malowali w plenerze, w bezpośrednim kontakcie z naturą.
Przedstawiciele i ich dzieła:
Eduard Manet - był prekursorem
- "Śniadanie na trawie", "Olimpia"
Claude Monet
- "Impresja" ("Wschód słońca")
- cykl nenufarów
August Renoir - portrety, sceny rodzajowe np.: w teatrze, ogródkach
Edgar Degas - malował akty, tancerki (np.: podczas prób, występów na scenie)
Do wybitnych pejzażystów francuskich należeli także Pissaro i Sisley.
Poul Cezanne - scalił przedmiot, określił jego kształt, uprościł przedmioty. Jego ulubiona kolorystyka to błękit skontrastowany z ugrami. Namalował szereg martwych natur z jabłkami, pejzaże (np.: z górą Wiktorią) oraz cykl "Kąpiące się". Jego przemyślenia artystyczne pozwoliły później kubistom w stworzeniu założeń tego kierunku.
ENCYKLOPEDIA
IMPRESJONIZM [franc. < łac.], szt. plast. kierunek w malarstwie i rzeźbie ostatniego trzydziestolecia XIX w. i pocz. XX w., którego istotą było subiektywne utrwalenie wrażeń jednostkowych. Impresjonizm był reakcją na eklekt. akademizm w malarstwie XIX w.; czynniki, które wpłynęły na impresjonizm to m.in.: malarstwo romantyzmu, W. Turnera, J. Constable'a, barbizończyków, G. Courbeta i E. Maneta, oraz barwny drzeworyt jap.; impresjonizm narodził się we Francji w środowisku młodych malarzy, którzy 1874 urządzili w atelier fot. Nadara w Paryżu wystawę; spotkała się ona z wrogim stanowiskiem krytyki, a od tytułu obrazu C. Moneta Impresja wschód słońca powstała nazwa grupy; w następnych latach odbyło się jeszcze 7 wystaw impresjonistów; z ponad 50 uczestników twórczą rolę odegrali: Monet, przywódca i najbardziej konsekwentny reprezentant impresjpnozmu, A. Sisley, C. Pissarro oraz A. Renoir, E. Degas, B. Morisot i M. Cassatt. Wpływ impresjonizmu zaznaczył się w ostatniej fazie twórczości Maneta, impresjonizm oddziałał też na P. Cézanne'a, P. Gauguina i V. van Gogha. Główne cechy impresjonizmu: malarstwo plenerowe utrwalające bezpośrednie wrażenia zmysłowe, oparte na wnikliwych studiach nad wzajemnym stosunkiem światła i koloru (których konsekwencją było odrzucenie zasady barw lokalnych i zastąpienie źródła światła grą refleksów), swobodna technika mal., nowa konstrukcja obrazu (asymetryczna kompozycja, silne skróty, zbliżenia), szkicowość, prowadząca do stopniowej dematerializacji przedmiotów przez zagubienie modelunku i zatarcie konturów; tematyka: pejzaż, martwa natura, rzadziej kompozycje figuralne (scena rodzajowa, a także portret, akt). Impresjonizm odegrał wielką rolę w rozwoju sztuki nowocz.; w Polsce poszukiwania zbieżne z impresjonizmem zapoczątkował A. Gierymski. Zdobycze impresjonizmu przeszczepili do kraju J. Pankiewicz i W. Podkowiński.
Z. KĘPIŃSKI Impresjonizm, Warszawa 1986;
S. STOPCZYK Impresjonizm. Malarstwo polskie, Warszawa 1987;
Encyklopedia impresjonizmu, Warszawa 1991;
Impressionist and Post Impressionist. Masterpieces at the Musée d'Orsay, London 1989.