rozdzial_02 (10)

Sapkowski Andrzej - Chrzest Ognia - Rozdział 02



    Poznałem w życiu wielu wojskowych. Znałem
marszałków, generałów, wojewodów i hetmanów, triumfatorów
licznych kampanii i bitew. Przysłuchiwałem się
ich opowieściom i wspomnieniom. Widywałem ich
schylonych nad mapami, rysujących na nich różnokolorowe
kreski, robiących plany, obmyślających strategie.
W tej papierowej wojnie wszystko grało, wszystko
funkcjonowało, wszystko było jasne i wszystko we wzorowym
porządku. Tak być musi, wyjaśniali wojskowi.
Armia to przede wszystkim porządek i ład. Wojsko nie
może istnieć bez porządku i ładu.

    Tym dziwniejsze jest, że prawdziwa wojna - a kilka
prawdziwych wojen widziałem - pod względem porządku
i ładu do złudzenia przypomina ogarnięty pożarem burdel.



    Jaskier, Pół wieku poezji






Rozdział drugi







    Kryształowo czysta woda Wstążki przelewała się przez
krawędź uskoku łagodnym, obłym lukiem, szumiącą i spienioną
kaskadą spadała między czarne jak onyks głazy, łamała
się na nich i ginęła w białej kipieli, z której wylewała
się w rozległe płoso, tak przejrzyste, że widać było każdy
kamyczek w różnokolorowej mozaice dna, każdy zielony
warkocz falujących w prądzie wodorostów.

    Oba brzegi porastał kożuch rdestów, wśród których
uwijały się pluszcze, dumnie prezentujące białe żabodki
na podgardlach. Nad rdestami krzewy mieniły się zielenią,
brązem i ochrą na tle świerków, wyglądających jak
posypane sproszkowanym srebrem.

    - Zaiste - westchnął Jaskier. - Pięknie tu.

    Wielki ciemny łososiopstrąg spróbował skoku przez
próg wodospadu. Przez moment wisiał w powietrzu, prężąc
płetwy i zamiatając ogonem, potem ciężko spadł w kotłującą
się pianę burzyny.

    Ciemniejące na południu niebo przekreśliła rozwidlona
wstęga błyskawicy, daleki grzmot głuchym echem przetoczył
się po ścianie lasu. Gniada klacz wiedźmina zatańczyła,
szarpnęła łbem, wyszczerzyła zęby, usiłując wypluć
wędzidło. Geralt ostro ściągnął jej wodze, klacz tanecznie
podreptała do tyłu, dzwoniąc podkowami na kamieniach.

    - Ho! Hooo! Widziałeś ją, Jaskier? Cholerna baletnica!
Psiakrew, przy pierwszej sposobności pozbędę się tego
zwierzaka! Niech skonam, zamienię choćby na osła!

    - Prędko przewidujesz taką sposobność? - poeta
podrapał się w swędzący od ukłuć komarów kark. - Dziki
krajobraz tej doliny dostarcza wprawdzie niezrównanych
wrażeń estetycznych, ale dla odmiany popatrzyłbym chętnie
na jakąś mniej estetyczną oberżę. Wkrótce minie tydzień,
od kiedy podziwiam romantyczną przyrodę, pejzaże
i odległe horyzonty. Zatęskniłem do wnętrz. Zwłaszcza
takich, w których podają ciepłą strawę i zimne piwo.

    - Przyjdzie ci potęsknić jeszcze czas jakiś - Wiedźmin
odwrócił się w siodle. - Być może złagodzi twe cierpienia
świadomość, że i mnie trochę tęskno do cywilizacji. Jak
wiesz, tkwiłem w Brokilonie równo trzydzieści sześć dni.
I nocy, w które romantyczna przyroda ziębiła mi tyłek,
pełzała po plecach i osiadała rosą na nosie... Hooooo! Zaraza!
Zaprzestaniesz wreszcie fochów, przeklęta kobyło?

    - Bąki ją kłują. Gady zrobiły się zajadłe i krwiożercze,
jak to przed burzą. Na południu grzmi i błyska coraz częściej.

    - Zauważyłem - Wiedźmin spojrzał w niebo,
powstrzymując roztańczonego konia. - Wiatr też jest inny. Morzem
zalatuje. Zmiana pogody, ani chybi. Jedziemy.
Popędź no tego opasłego wałacha, Jaskier.

    - Mój rumak nazywa się Pegaz.

    - Jakżeby inaczej. Wiesz co? Moją elfią kobyłę też
jakoś nazwiemy. Hmmm...

    - Może Płotka? - zakpił trubadur.

    - Płotka - zgodził się Wiedźmin. - Ładnie.

    - Geralt?

    - Słucham.

    - Czy miałeś w życiu konia, który nie nazywał się
Płotka?

    - Nie - odrzekł Wiedźmin po chwili zastanowienia. -
Nie miałem. Popędź wywałaszonego Pegaza, Jaskier. Daleka droga przed nami.

    - I owszem - burknął poeta. - Nilfgaard... Ile to mil,
według ciebie?

    - Dużo.

    - Dotrzemy przed zimą?

    - Dotrzyjmy wpierw do Verden. Tam przedyskutujemy...
pewne sprawy.

    - Jakie? Nie zniechęcisz mnie ani nie pozbędziesz się
Będę ci towarzyszył! Tak postanowiłem.

    - Zobaczymy. Powiedziałem, dotrzyjmy do Verden.

    - A daleko jeszcze? Znasz te tereny?

    - Znam. Jesteśmy przy kaskadzie Ceann Treise, przed
nami miejsce, które nazywa się Siódma Mila. Te górki za
rzeką to są Sowie Wzgórza.

    - A my jedziemy na południe, z biegiem rzeki? Wstążka
wpada do Jarugi gdzieś w okolicach twierdzy Bodrog...

    - Pojedziemy na południe, ale tamtym brzegiem.
Wstążka zakręca ku zachodowi, my pojedziemy lasami.
Chcę dotrzeć do miejsca, które nazywa się Drieschot, czyli
Trójkąt. Tam schodzą się granice Verden, Brugge i Broklionu.

    - A stamtąd?
    - Nad Jarugę. I do ujścia. Do Cintry.

    - A potem?

    - A potem się zobaczy. Jeśli to w ogóle możliwe, zmuś
twego gnuśnego Pegaza do nieco szybszego chodu.

    Ulewa dopadła ich podczas przeprawy, na samym środku
rzeki. Najpierw zerwał się gwałtowny wicher, huraganowymi
iście podmuchami szarpiąc włosy i opończe, siekąc
twarze liśćmi i patykami zdartymi z nadbrzeżnych
drzew. Krzykiem i uderzeniami pięt popędzili konie, pieniąc
wodę ruszyli w stronę brzegu. Wtedy wiatr nagle
ścichł i zobaczyli sunącą ku nim szarą ścianę deszczu. Powierzchnia
Wstążki zbielała i zagotowała się, jakby ktoś z
nieba ciskał do rzeki miliardy ołowianych kul.

    Nim wydostali się na brzeg, zmoczyło ich tęgo.
Pospiesznie skryli się w lesie. Korony drzew tworzyły nad ich
głowami gęsty, zielony dach, ale nie był to dach mogący
uchronić przed taką ulewą. Deszcz szybko zsiekł i pochylił liście,
po chwili w lesie lało prawie tak samo jak na
otwartej przestrzeni.

    Okręcili się opończami, postawili kaptury. Wśród drzew
zapanowała ciemność, rozjaśniana tylko coraz częstszymi
błyskawicami. Grzmiało co i rusz, przeciągle i z ogłuszającym
gruchotem. Płotka płoszyła się, tupała i tańczyła.
Pegaz zachowywał niewzruszony spokój.

    - Geralt! - wrzasnął Jaskier, próbując przekrzyczeć
kolejny grom, toczący się po lesie jak gigantyczny wóz. -
Zatrzymajmy się! Schrońmy gdzieś!

    - Gdzie? - odwrzasnął. - Jedź!

    I jechali.

    Po jakimś czasie deszcz osłabł wyraźnie, wicher znowu
zaszumiał w koronach drzew, trzaski grzmotów przestały
świdrować uszy. Wyjechali na ścieżkę wśród gęstej olszyny.
Potem na polanę. Na polanie rósł potężny buk, pod jego
konarami, na grubym i rozległym kobiercu zbrązowiałych
liści i bukwi stał zaprzężony w parę mułów wóz. Na
koźle siedział woźnica i mierzył do nich z kuszy. Geralt
zaklął. Klątwę zagłuszył grom.

    - Opuść kuszę, Kolda - powiedział niski człowiek w
słomianym kapeluszu, odwracając się od pnia buka,
podskakując na jednej nodze i zapinając spodnie. - To nie ci, na
których czekamy. Ale to klienci. Nie strasz klientów.
Czasu mamy niedużo, ale pohandlować zawsze zdążymy!

    - Ki diabeł? - zamruczał Jaskier za plecami Geralta.

    - Podjedźcie bliżej, panowie elfy - zawołał człowiek
w kapeluszu. - Bez lęku, ja swój człek. N'ess a tearth!
Va, Seidhe. Ceadmil! Ja swój, rozumie elf? Pohandlujemy?
No, podjedźcie tu, pod buczynę, tu tak nie leci na
głowę!

    Geralt nie dziwił się pomyłce. Obaj z Jaskrem byli
zakutani w szare elfie opończe. On sam nosił otrzymany od
driad kubrak z ulubionym przez elfy liściastym motywem,
siedział na koniu z typowo elfim rzędem i
charakterystycznie zdobionymi tręziami. Twarz częściowo
zasłaniał mu kaptur. Co do gładysza Jaskra, ten już wcześniej
brany był niekiedy za elfa lub półelfa, zwłaszcza od
czasu, gdy zaczął nosić włosy do ramion i zwykł okazjonalnie
fryzować je na żelazkach.

    - Uważaj - mruknął, zsiadając. - Jesteś elf. Nie
otwieraj gęby bez potrzeby.

    - Dlaczego?

    - To hayekarzy.

    Jaskier syknął z cicha. Wiedział, o co chodzi.

    Wszystkim rządził pieniądz, a popyt wywoływał podaż.
Grasujący po lasach Scoia'tael gromadzili zbywalny, a zbędny
im łup, cierpieli zaś na niedostatek ekwipunku i broni.
Tak zrodził się leśny obwoźny handel. I gatunek ludzi,
którzy się takim handlem parali. Na duktach, ścieżkach,
przesiekach i polanach zjawiały się cichaczem wozy kupczących z Wiewiórkami spekulantów. Elfy nazywały ich
hay'caaren, słowem nieprzetłumaczalnym, ale kojarzącym
się z drapieżną chciwością. Wśród ludzi upowszechnił się
termin "hayekarzy", a słowo kojarzyło się jeszcze paskudniej.
Bo też i paskudni byli to ludzie. Okrutni i bezwzględni,
nie cofający się przed niczym, nawet przed mordem.
Schwytany przez wojsko hayekar nie mógł liczyć na
miłosierdzie. Toteż sam nie zwykł go okazywać. Napotkawszy
w drodze kogoś, kto mógł go wydać żołnierzom, bez
namysłu sięgał po kuszę lub nóż.

    Nie trafili więc najlepiej. Szczęściem havekarzy brali
ich za elfów. Geralt szczelniej zasłonił twarz kapturem
i zaczął się zastanawiać, co będzie, gdy maskarada się
wyda.

    - Ależ plucha - zatarł ręce handlarz. - Leje, jakby kto
w niebiosach dziurę zrobił! Brzydki tedd, ell'ea? Ale nic
to, dla interesów nie ma złej pogody. Są jeno zły towar
i zły pieniądz, hę, hę! Rozumie elf?

    Geralt kiwnął głową. Jaskier burknął coś niewyraźnie
zza kaptura. Na ich szczęście pogardliwa niechęć elfów
do konwersowania z ludźmi była powszechnie znana i nikogo
nie dziwiła. Woźnica jednak nie odkładał kuszy, a to
nie był dobry znak.

    - Od kogo jesteście? Z jakiego komanda? - hayekar,
jak każdy poważny hadlowiec, nie dawał się stropić rezerwą
i malomównośdą klientów. - Od Coinneacha Da Eeo?

    - Od Angusa Bri-Cri? Czy może od Riordaina? Riordain,
wiem on to, tydzień temu w pień wyciął królewskich
komorników, z powodem idących, była w powodzie ściągnięta
danina. Moneta, nie osep. Ja nie biorę w zapłacie
dziegciu ni ziarna, ni poplamionej juchą odziewy, z łupieży
zaś jeno aby norkę, sobola a gronostaja. Ale najmilsza
mi monetka, kamyczki a klejnociki! Jeśli macie, możem
pohandlować! U mnie towarek pierwszy sort! Eyelienn
- vara en ard scedde, elTea, rozumie elf? Wszystko mam.
Patrzajta.

    Handlarz podszedł do wozu, ściągnął skraj mokrej płachty.
Dostrzegli miecze, łuki, pęki brzechw, siodła. Havekar
pogrzebał w towarze, wyciągnął jedną ze strzał. Grot
był zębaty i nadpiłowany.

    - U innych tego nie najdziecie - powiedział chełpliwie.
- Inni kupce pietra mają, dudy w miech, bo za takie grodki
konikami rozrywają, gdy kogo z nimi pochwycą. Ale
- ja wiem, co Wiewiórkom lube, klient nasz pan, a nie
masz handelku bez ryzyczka, byle by proficik był! U mnie
... rozpryskowe groty dziewięć orenów za tuzin. Naey'de aen
teedeane, ell'ea, rozumie Seidhe? Klnę się, że nie zdzieram,
sam niewiele zarabiam, na główeczki dzieci mych
się klnę. Trzy tuzinki zasię zrazu weźmiecie, to sześć procent
rabatu z ceny strącę. Okazyjka, klnę się, czysta okazyjka...
Hola, Seidhe, wara od furgonu!

    Jaskier płochliwie cofnął rękę od plandeki, głębiej
nasunął kaptur na oczy. Geralt po raz nie wiadomo który
przeklął w duchu nieopanowaną ciekawość barda.

    - Mir'me vara - zamamrotał Jaskier, przepraszająco
unosząc rękę. - Squaess'me.

    - Bez urazy - wyszczerzył zęby havekar. - Ale tam
nie lza zaglądać, bo tam na wozie inny towarek też jest.
Ale nie na sprzedaż, nie dla Seidhe. Zamówiony, he, he.
No, ale my tu gadu-gadu... Pokażcie pieniądze.

    Zaczyna się, pomyślał Geralt, patrząc na napiętą kuszę
woźnicy. Miał podstawy mniemać, że grot bełtu mógł być
hayekarską rozpryskową okazyjką, która trafiając w brzuch,
- wychodziła plecami w trzech, a niekiedy czterech miejscach,
robiąc z wewnętrznych organów postrzelonego bardzo nieporządny gulasz.

    - N'ess tedd - powiedział, udając śpiewny akcent. -
Tearde. Mireann vara, va'en vort. Wrócimy z komando,
wtedy handel. Ell'ea? Rozumie Dh'oine?

    - Rozumie - havekar splunął. - Rozumie, żeście golcy,
towar chciałoby się brać, jeno gotówki nie staje. Poszli
precz! I nie wracajcie, bo ja tu z ważnymi osobami mam
się widzieć, bezpieczniej wam tym osobom nie popaść
w oczy. Ruszajcie do...

    Urwał, słysząc chrapanie konia.

    - Niech to kaduk! - warknął. - Za późno! Już tu są!
Łby pod kaptury, elfy! Nie ruszać się i ni pary z gęby!
Kolda, durniu, wSoi tę kuszę, a żywo!

    Szum deszczu, grzmoty i dywan liści tłumiły dudnienie
kopyt, dzięki czemu jeźdźcom udało się podjechać niepostrzeżenie
i okrążyć buk w mgnieniu oka. To nie byli Scoia'tael.
Wiewiórki nie nosiły zbroi, a ośmiu otaczających
drzewo konnych połyskiwało zlanym deszczem motałem
hełmów, naramienników i kolczug.

    Jeden z jeźdźców zbliżył się stępa, wzniósł nad havekarem
jak góra. Sam był słusznego wzrostu, a siedział na
potężnym bojowym ogierze. Opancerzone ramiona przykrywała
wilcza skóra, twarz przysłaniał hełm z szerokim
wystającym nosalem sięgającym dolnej wargi. W ręku obcy
trzymał groźnie wyglądający nadziak.

    - Rideaux! - zawołał chrapliwie.

    - Faoiltiarna! - odkrzyknął handlarz lekko łamiącym
się głosem.

    Jeździec zbliżył się jeszcze bardziej, pochylił w siodle.
Woda strumieniem ściekła ze stalowego nosala wprost na
karwasz i złowrogo lśniący dziób nadziaka.

    - Faoiltiarna! - powtórzył havekar, kłaniając się w pas.
Zdjął kapelusz, deszcz momentalnie gładko przylepił do
czaszki jego rzadkie włosy. - Faoiltiarna! Ja swój, hasło i
odzew znam... Od Faoiltiarny jadę, wasza wielmożność...
Czekam tu, jak było umówione...

    - Ci tam, co za jedni?

    - Moja eskorta - havekar skłonił się jeszcze głębiej. -
Ten tego, elfy...

    - Jeniec?

    - Na wozie. W trumnie.
    - W trumnie? - grom częściowo zagłuszył wściekły ryk
jeźdźca w hełmie z nosalem. - Nie ujdzie ci to płazem!
Pan de Rideaux rozkazał wyraźnie, że jeniec ma być dostarczony żywy!

    - Żywy jest, żywy - wybełkotał pospiesznie handlarz.
- Jak było rozkazano... W trumnę wsadzony, ale żywy...
Nie mój to był pomysł, z tą trumną, wasza wielmożność.
To Faoiltiama...

    Jeździec stuknął nadziakiem o strzemię, dał znak.
Trzech konnych zeskoczyło z siodeł i ściągnęło plandekę
z furgonu. Gdy wyrzucili na ziemię siodła, derki i pęki
uprzęży, w świetle błyskawicy Geralt - faktycznie dostrzegł
trumnę ze świeżej sośniny. Nie przyglądał się jednak zbyt
uważnie. Czuł mrowiące zimno w końcach palców. Wiedział,
co się za chwilę stanie.

    - Jakże to tak, wasza miłość? - odezwał się havekar,
patrząc na lecące na zmoczone liście towary. - Dobro mi
z wozu wygrużacie?

    - Kupuję to wszystko. Razem z zaprzęgiem.

    - Aaaa - na zarośniętą gębę handlarza wypełzł obleśny
uśmiech. - To insza inszość. To będzie... Niech podumam...
Pięć setek, z przeproszeniem waszej szlachetności,
jeśli w temerskiej walucie. Jeśli zaś waszymi florenami,
tedy czterdzieści i pięć.

    - Tak tanio? - parsknął jeździec, upiornie uśmiechając
się zza nosala. - Zbliż się.

    - Uważaj, Jaskier - syknął Wiedźmin, niepostrzeżenie
rozpinając klamrę płaszcza. Zagrzmiało.

    Hayekar zbliżył się do jeźdźca, naiwnie licząc na
transakcję swego życia. I była to transakcja jego życia, może
nie najlepsza, ale na pewno ostatnia. Jeździec stanął
w strzemionach i z rozmachem wbił mu nadziak w wyłysiałe
ciemię. Handlarz padł bez jęku, zadygotał, zatrzepał
rękami, zorał obcasami mokry dywan liści. Któryś z
buszujących na wozie zarzucił rzemień na szyję woźnicy,
zacisnął, drugi przypadł, dźgnął sztyletem.

    Jeden z konnych rzutem podniósł kuszę do ramienia
mierżąc w Jaskra. Geralt miał już jednak w ręku miecz,
wyrzucony z wozu hayekara. Uchwyciwszy broń w połowie
klingi, cisnął nią jak oszczepem. Przeszyty kusznik
zwalił się z konia, wciąż z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia na twarzy.

    - Uciekaj, Jaskier!

    Jaskier dopadł Pegaza i dzikim susem skoczył na siodło.
Skok był jednak trochę zbyt dziki, a poecie brakowało
wprawy. Nie zdołał utrzymać się łęku i zleciał na ziemię
po przeciwnej stronie konia. I to uratowało mu życie,
klinga miecza atakującego jeźdźca z sykiem przecięła
powietrze nad uszami Pegaza. Wałach spłoszył się, targnął,
zderzył z koniem napastnika.

    - To nie elfy! - ryknął jeździec w hełmie z nosalem,
dobywając miecza. - Żywych brać! Żywych!

    Jeden z tych, którzy zeskoczyli z wozu, zasugerował się
rozkazem, zawahał. Geralt zdążył już jednak dobyć własnego
miecza i nie wahał się ani sekundy. Zapał dwóch pozostałych
schłodziła nieco lecąca na nich fontanna krwi.
Wykorzystał to i zarąbał drugiego. Ale konni już siedzieli
mu na karku. Wywinął się spod ich mieczy, sparował cięcia,
wykonał unik i nagle poczuł dojmujący ból w prawym
kolanie, poczuł, że pada. Nie był ranny. Leczona w Brokilonie
noga zwyczajnie i bez ostrzeżenia odmówiła posłuszeństwa.

    Zamierzający się na niego obuchem topora pieszy stęknął
nagle i zatoczył się, jak gdyby ktoś pchnął go sunie.
Zanim upadł, Wiedźmin spostrzegł strzałę z długimi lotkami,
wbitą w bok napastnika do polowy brzechwy. Jaskier
wrzasnął, wrzask zagłuszył grom.

    Uczepiony koła wozu Geralt zobaczył w świetle
błyskawicy jasnowłosą dziewczynę z napiętym łukiem, wypadającą
z olszynki. Konni tez ją dostrzegli. Nie mogli jej nie
dostrzec, bo jeden z nich właśnie przewalał się przez koński
zad z gardłem zamienionym przez grot w karminową
miazgę. Trzej pozostali, w tym dowódca w hełmie z nosalem,
z miejsca ocenili niebezpieczeństwo, z wrzaskiem
pogalopowali w kierunku łuczniczki, kryjąc się za szyjami
koni. Sądzili, że końskie szyje stanowią dostateczną osłonę
przed strzałami. Mylili się.

    Maria Barring, zwana Milvą, napięła łuk. Mierzyła
spokojnie, z cięciwą przyciśniętą do twarzy.

    Pierwszy z atakujących wrzasnął i zsunął się z konia,
stopa uwięzła mu w strzemieniu, podkute kopyta zmiażdżyły go.
Drugiego strzała wręcz zmiotła z kulbaki. Trzeci,
dowódca, był już blisko, stanął w strzemionach, wzniósł
miecz do ciosu. Milva nie drgnęła nawet, nieustraszenie
patrząc na napastnika, napięła łuk i z odległości pięciu
kroków wsadziła mu strzałę prosto w twarz, tuż obok stalowego nosala.
Strzała przeszła na wylot, zrzucając hełm.

    Koń nie zwolnił galopu, pozbawiony hełmu i znacznej części
czaszki jeździec przez kilka chwil siedział w siodle,
potem powolutku przechylił się i plusnął w kałużę. Koń
zarżał i pobiegł dalej.

    Geralt wstał z trudem, pomasował nogę, która bolała,
ale, o dziwo, wydawała się całkiem sprawna, mógł stanąć
na niej bez kłopotów, mógł chodzić. Obok gramolił się
z ziemi Jaskier, zwalając przygniatającego go trupa z
rozerwanym gardłem. Twarz poety miała kolor niegaszonego wapna.

    Milva zbliżyła się, po drodze wyrywając strzałę z zabitego.

    - Dziękuję ci - rzekł Wiedźmin. - Jaskier, podziękuj.
To jest Milva Barring. Dzięki niej żyjemy.

    Milva wyrwała strzałę z drugiego trupa, obejrzała
zakrwawiony grot. Jaskier zamamrotał niewyraźnie, schylił
się w dwornym, acz nieco rozdygotanym ukłonie, po czym
upadł na kolana i zwymiotował.

    - Kto on zacz? - łuczniczka wytarła grot o mokre liście,
wsadziła strzałę do kołczana. - Druh twój, wiedźminie?

    - Tak. Nazywa się Jaskier. Jest poetą.

    - Poeta - Milva popatrzyła na rzucanego suchymi już
torsjami trubadura, potem podniosła wzrok. - Kiedy tak,
tedy pojmuję. Jeśli czego nie pojmuję, to czemu on tu rzyga,
miast gdzie w cichości rymy pisać. Nie moja zresztą
rzecz.

    - W pewnej mierze twoja. Ocaliłaś mu skórę. Mnie też.
Milva otarła spryskaną deszczem twarz, na której wciąż
jeszcze można było dostrzec odcisk cięciwy. Choć strzelała
kilkakrotnie, odcisk był tylko jeden - cięciwa za każdym
razem przylegała dokładnie w tym samym miejscu.

    - Byłam w olszynie już wtedy, gdy gadaliście z havekarem -
powiedziała. - Nie chciałam, by szelma mnie widział,
no i nie było musu. A potem nadjechali ci drudzy
i zaczęła się sieczka. Kilku nieźle rozharatałeś. Umiesz
mieczem obracać, trza ci przyznać. Chociażeś przecie kuternoga.
Było ci jeszcze zostać w Brokilonie, kurować kulas.
Pogorszysz, to do końca żywota kusztykać możesz,
miarkujesz chyba?

    - Przeżyję.

    - I mnie się tak widzi. Bo jechałam za tobą w ślad, by
cię ostrzec. I zawrócić. Nic nie będzie z twojej wyprawy.
Na południu wojna. Od Drieschot idą na Brugge nilfgaardzkie wojska.
    - Skąd wiesz?
    - A choćby stąd - dziewczyna szerokim gestem wskazała
na trupy i konie. - Przecie to Nilfgaardczyki! Słońc
na szlemach nie widzisz? Haftów na czaprakach? Zbierajcie
się, bierzem nogi za pas, wnet mogą tu dalsi nadciągnąć.
Ci tutaj podjazdem szli.

    - Nie myślę - pokręcił głową - żeby to był podjazd albo
straż przednia. Po coś innego tu przyjechali.

    - A po co, ciekawość?

    - Po to - wskazał na leżącą na wozie sosnową trumnę,
ściemniałą od deszczu. Padało już słabiej i przestało
grzmieć. Burza przesuwała się ku północy. Wiedźmin podniósł
leżący wśród liści miecz, wskoczył na wóz, klnąc
z cicha, bo kolano wciąż jednak przypominało się bólem.

    - Pomóż mi to otworzyć.

    - Cóż to, umarlaka chcesz... - Milva urwała, widząc
wywiercone w wieku otwory. - Do licha! Żywego hayekar
w tym pudle wiózł?

    - To jakiś jeniec - Geralt podważył wieko. - Handlarz
czekał tu na Nilfgaardczyków, by im go przekazać. Wymienili
się hasłem i odzewem...

    Wieko oderwało się z trzaskiem, odsłaniając zakneblowanego
człowieka, rzemiennymi pętlami przykrępowanego do
boków trumny za ręce i nogi. Wiedźmin pochylił
się. Przyjrzał uważniej. I jeszcze raz, jeszcze uważniej.
I zaklął.

    - No, proszę - powiedział przeciągle. - A to siurpryza.
Kto by się spodziewał?

    - Ty go znasz, wiedźminie?

    - Z widzenia - uśmiechnął się paskudnie. - Schowaj
nóż, Milva. Nie rozcinaj mu pęt. To jest, jak widzę, wewnętrzna
nilfgaardzka sprawa. Nie powinniśmy się wtrącać. Zostawimy go tak, jak jest.

    - Czy ja dobrze słyszę? - odezwał się zza ich pleców
Jaskier. Był wciąż jeszcze blady, ale ciekawość już przemogła inne emocje.

    - Chcesz zostawić w lesie związanego człowieka? Domyślam
się, że rozpoznałeś kogoś, z kim masz na pieńku,
ale to jest przecież jeniec, do diabła! Był więźniem ludzi,
którzy dybali na nas i omal nie zabili. Wróg naszych wrogów...

    Urwał, widząc, że Wiedźmin wyciąga nóż z cholewy.
Milva chrząknęła cicho. Ciemnobłękitne, mrużone dotychczas przed
kroplami deszczu oczy związanego rozszerzyły
się. Geralt pochylił się i rozciął pętlę wiążącą jego lewe
ramię.

    - Spójrz, Jaskier - powiedział, chwytając za
nadgarstek i podnosząc uwolnioną rękę. - Widzisz tę szramę na
dłoni? To Ciri go cięła. Na wyspie Thanedd, miesiąc temu.
To Nilfgaardczyk. Przyjechał na Thanedd specjalnie
po to, by uprowadzić Ciri. Cięła go, broniąc się przed porwaniem.

    - Na nic przecie zdała się ta obrona - mruknęła Milva.
- Coś tu jednakoż, tak sobie myślę, kupy się nie dzierży.
Jeśli onże twoją Ciri z ostrowu dla Nilfgaardu porwał,
jaką modą do tej trumny popadł? Czemu go hayekar Nilfgaardczykom
właśnie wydawał? Zdejmij mu z gęby knebel, wiedźminie. Może nam co powie?

    - Wcale nie chcę go słuchać - powiedział głucho. - Już
teraz ręka mnie świerzbi, by go pchnąć, gdy tak leży i patrzy.
Ledwo się hamuję. Gdy się odezwie, nie pohamuję
się. Nie wszystko o nim wam powiedziałem.

    - Nie hamuj się tedy - Milva wzruszyła ramionami. -
Pchnij, jeśli taki to niegodziwiec. Ale co rychlej, bo czas
nagli. Mówiłam, Nilfgaardczyków tylko patrzeć. Idę po
mego konia.

    Geralt wyprostował się, puszczając rękę związanego.

    Ten natychmiast zdarł z ust i wypluł knebel. Ale nie odzywał
się. Wiedźmin rzucił mu nóż na pierś.

    - Nie wiem, za jakie grzeszki wsadzili cię do tej -
skrzynki, Nilfgaardczyku - powiedział. - I nie obchodzi mnie
to. Zostawiam ci ten kozik, oswobodź się sam. Czekaj
tu na swoich albo umykaj w lasy, twoja wola.

    Jeniec milczał. Skrępowany i ułożony w drewnianym
pudle wyglądał jeszcze nędzniej i bezbronniej niż na Thanedd,
a tam Geralt widział go na kolanach, rannego, dygoczącego
ze strachu w kałuży krwi. Wyglądał też znacznie
młodziej. Wiedźmin nie dawał mu więcej niż dwadzieścia pięć lat.

    - Darowałem ci życie na wyspie - dodał. - Darowuję
i teraz. Ale to już ostatni raz. Przy następnym spotkaniu
zabiję jak psa. Pamiętaj o tym. Gdyby ci przyszło do głowy
namówić kamratów do pościgu za nami, zabierz tę
trumnę ze sobą. Przyda ci się. Jedziemy, Jaskier.

    - A chyżo! - krzyknęła Milva, zawracając galopem
z wiodącej na zachód ścieżki. - Ale nie tędy! W lasy, psia
mać, w lasy!

    - Co się stało?

    - Od Wstążki jazda idzie ku nam wielką kupą! To
Nilfgaard! Czego się gapicie? W konie, nim nas ogarną!





*****






    Bitwa o wieś trwała już dobrą godzinę i nadal nic nie
wskazywało na to, by miała się ku końcowi. Piechurzy,
broniący się zza kamiennych murków, płotów i ustawionych
w zaporę wozów, odparli już trzy ataki konnicy, szarżującej
na nich po grobli. Szerokość grobli nie pozwalała
konnym nabrać frontalnego impetu, a piechurom umożliwiała
skoncentrowanie obrony. W rezultacie fala jazdy za
każdym razem rozbijała się o barykady, zza których zdesperowani,
ale zajadli knechci razili ciżbę jeźdźców
deszczem bełtów i strzał. Ostrzelana kawaleria kotłowała
się i kłębiła, a wówczas obrońcy wypadali na nią szybkim
kontratakiem, łupiąc ile wlezie berdyszami, gizannami
i okutymi bojowymi cepami. Konnica wycofywała się nad
stawy, zostawiając trupy ludzi i koni, piesi zaś kryli się za
barykadą i obrzucali wroga plugawymi wyzwiskami. Po jakimś
czasie konnica formowała się i atakowała ponownie.
I tak dalej.

    - Ciekawe, kto bije się z kim? - po raz kolejny spytał
Jaskier, niewyraźnie, albowiem właśnie trzymał w ustach
i próbował zmiękczyć wyproszony u Milvy suchar.

    Siedzieli na samym skraju urwiska, dobrze ukryci
wśród jałowców. Mogli obserwować bitwę nie lękając się,
że ich samych ktoś dostrzeże. Dokładniej biorąc, musieli
obserwować. Nie mieli innego wyjścia. Przed nimi była
bitwa, za nimi płonące lasy.

    - Nietrudno zgadnąć - Geralt niechętnie zdecydował
się wreszcie odpowiedzieć na pytanie Jaskra. - Konni to
Nilfgaardczycy.

    - A piesi?

    - Piesi to nie Nilfgaardczycy.

    - Konni to regularna jazda z Verden - powiedziała
Milva, do tej pory ponura i podejrzanie małomówna. -
Wyszyte szachownice mają na jukach. A ci we wiosce to
bruggeńskie zaciężne wojaki. Toć po chorągwi poznać.

    W samej rzeczy, rozochoceni kolejnym sukcesem
knechci wznieśli nad szańcem zielony sztandar z białym
krzyżem kotwicznym. Geralt przyglądał się uważnie, ale
wcześniej sztandaru nie dostrzegł, obrońcy podnieśli go
dopiero teraz. Widocznie na początku bitwy gdzieś się zapodział.

    - Długo tu będziemy siedzieć? - spytał Jaskier.

    - Masz tobie - mruknęła Milva - Pytanie zadał.
Rozejrzyj się! Jak się nie obrócisz, tak rzyć z tyłu.

    Jaskier nie musiał rozglądać się ani obracać. Cały
widnokrąg pasiasty był od słupów dymu. Najgęściej dymiło
na północy i zachodzie, tam, gdzie któreś z wojsk podpaliło
lasy. Liczne dymy biły też w niebo na południu, tam,
dokąd zmierzali, gdy drogę zagrodziła im bitwa. Ale w ciągu
godziny, jaką spędzili na wzgórzu, dymy uniosły się
również na wschodzie.

    - Wszelakoż - podjęła łuczniczka po chwili, patrząc na
Geralta - to mnie, wiedźminie, iście ciekawi, cóż to teraz
począć zamyślasz. Za nami Nilfgaard i płonąca knieja, co
przed nami, sam miarkujesz. Jakie tedy masz plany?

    - Moje plany nie uległy zmianie. Przeczekam tę
bijatykę i ruszam na południe. Nad Jarugę.

    - Chyba rozumu zbyłeś - wykrzywiła się Milva. -
Przecie widzisz, co się dzieje. Gołym przecie okiem widać,
że to nie jakaś tam rajza kup swawolnych, ale wojna co
się zowie. Nilfgaard pospołu z Verden idzie. Na południu
Jarugę już, pewnie przeszli, pewnie już całe Brugge, a może
i Sodden w ogniu...

    - Muszę dotrzeć do Jarugi.

    - Pięknie. A potem?
    - Znajdę łódź, popłynę z prądem, spróbuję przedostać
się do ujścia. Później statek... Stamtąd, do cholery, muszą
kursować jakieś statki...

    - Do Nilfgaardu? - parsknęła. - Plany nie uległy
zmianie?

    - Nie musisz mi towarzyszyć.

    - Iście, nie muszę. I chwalić bogów, bo ja śmierci nie
szukam. Lękać się jej nie lękam, ale to ci muszę rzec: zabić
się dać, niewielka to sztuka.

    - Wiem - odpowiedział spokojnie. - Mam praktykę.
Nie wędrowałbym w tamte strony, gdybym nie musiał.
Ale muszę, więc jadę. Nic mnie nie powstrzyma.
    - Ha - zmierzyła go wzrokiem. - Ależ głos, jakby kto
nożem dno starego garnka drapał. Gdyby cię cesarz Emhyr
słyszał, w gacie by pewnie popuścił ze strachu. Do
mnie, straże, do mnie, hufce moje cesarskie, biada, biada,
już tu do mnie do Nilfgaardu Wiedźmin czółnem płynie,
wraz tu będzie, życia i korony zbawi! Zgubionym!

    - Przestań, Milva.

    - A jużci! Czas, by ci ktoś wreszcie prawdę w oczy
rzekł. Niech mnie wyliniały królik wychędoży, jeślim kiedy
dumiejszego chłopa widziała! Emhyrowi jedziesz twoją
dziewkę wydrzeć? Którą Emhyr na cesarzową upatrzył?
Którą królom odebrał? U Emhyra mocne pazury, co ucapią,
tego nie puszczą. Z nim królom się nie dolać, a ty
chcesz?

    Nie odpowiedział.

    - Do Nilfgaardu się wybierasz - powtórzyła Milva,
z politowaniem kiwając głową. - Z cesarzem wojować, narzeczoną
mu odbić. A podumałeś, co może być? Gdy tam
dojedziesz, gdy ową Ciri na pałacowych pokojach odnajdziesz,
całą we złocie i jedwabiach, co jej rzekniesz?
Pójdź, miła, za mnie, co ci tam cesarski tron, we dwoje w
szałasie zażyjem, na przednówku korę jeść będziem. Pojrzyj
po sobie, kulawy oberwańcu. Nawet kapotę i buty dostałeś
od driad, po jakimś elfie, co z ran umarł w Broklionie.
Tedy wiesz, co będzie, gdy cię twoja panna obaczy?
W oczy ci plunie, wyśmieje, trabantom za próg wykinąć
każe i psami poszczwać!

    Milva mówiła coraz głośniej, pod koniec przemowy
prawie krzyczała. Nie tylko ze złości, ale by przekrzyczeć
Wzmagający się hałas. Z dołu zaryczały dziesiątki, może
setki gardzieli. Na bruggeńskich knechtów zwaliło się
kolejne natarcie. Ale tym razem z dwóch stron jednocześnie.
Odziani w sine tuniki z szachownicami Verdeńczycy cwałowali
po grobli, a zza stawu, uderzając na flankę obrońców,
wypadł silny oddział jazdy w czarnych płaszczach.

    - Nilfgaard - rzekła krótko Milva.

    Tym razem piechota z Brugge nie miała żadnych
szans. Kawaleria przedarła się przez zapory i w mgnieniu
oka rozniosła obrońców na mieczach. Sztandar z krzyżem
upadł. Część pieszych rzuciła broń i poddała się, część
usiłowała uciekać w kierunku lasu. Ale od strony lasu zaatakował
trzeci oddział, wataha niejednolicie umundurowanych,
lekkozbrojnych jeźdźców.

    - Scoia'tael - powiedziała Milva, wstając. - Teraz już
pojmujesz, co się dzieje, wiedźminie? Dotarło do cię? Nilfgaard, Verden i
Wiewiórki w kupie. Wojna. Jak w Aedirn
przed miesiącem.

    - To rajd - pokręcił głową Geralt. - Wyprawa
łupieska. Tylko konnica, żadnej piechoty...

    - Piechota dobywa fortów i prezydiów. - Tamte dymy,
myślisz, z czego? Z wędzarni?

    Z dołu, od wioski, dobiegały ich dzikie, przeraźliwe
krzyki zbiegów, doganianych i wyrzynanych przez Wiewiórki.
Z dachów chat buchnęły dymy i płomienie. Silny
wiatr przesuszył strzechy po porannej ulewie, pożar szerzył
się błyskawicznie.

    - Ot - mruknęła Milva - z dymem pójdzie sioło. A
ledwie co odbudowali po tamtej wojnie. Dwa lata w pocie
czoła stawiali zręby, a zgorzeje w parę chwil. Naukę by
z tego wyciągać!

    - Jaką? - spytał ostro Geralt.

    Nie odpowiedziała. Dym z płonącej wioski wzbił się
wysoko, sięgnął urwiska, zaszczypał w oczy, wycisnął łzy.
Z pożogi rozbrzmiały wrzaski. Jaskier zrobił się nagle blady jak płótno.

    Jeńców spędzono w kupę, otoczono pierścieniem. Na
rozkaz rycerza w hełmie z czarnym pióropuszem jeźdźcy
zaczęli siec i kłuć bezbronnych. Padających tratowano
końmi. Pierścień zwierał się. Krzyki, które dobiegły do
urwiska, przestały przypominać głosy ludzi.

    - I my mamy iść na południe? - spytał poeta, patrząc
wymownie na wiedźmina. - Przez te pożary? Tam, skąd
nadciągają tacy rzeźnicy?

    - Wydaje mi się - odrzekł z ociąganiem Geralt - że
nie mamy wyboru.

    - Mamy - powiedziała Milva. - Mogę przeprowadzić
was lasami na Sowie Wzgórza i z powrotem do Ceann
Treise. Do Brokilonu.

    - Przez płonące lasy? Przez zagon, przed którym
ledwo uciekliśmy?

    - Pewniejsze to niż droga na południe. Do Ceann
Treise jest wszystkiego czternaście mil, a ja znam ścieżki.

    Wiedźmin patrzył w dół, na ginącą w pożarze wieś.

    Nilfgaardczycy uporali się już z jeńcami, jazda formowała
się w kolumnę marszową. Pstrokata wataha Scoia'tael ruszyła
gościńcem wiodącym na wschód.

    - Ja nie wracam - odrzekł twardo. - Ale przeprowadź
do Brokilonu Jaskra.
    - Nie! - zaprotestował poeta, choć nadal nie odzyskał
normalnych kolorów. - Jadę z tobą.
    Milva machnęła ręką, podniosła kołczan i łuk, zrobiła
krok w stronę koni, nagle odwróciła się.

    - Do diabła - warknęła. - Za długo i za często elfów
od zguby ratowałam. Nijak mi teraz patrzeć, jak ktoś ginie!
Przeprowadzę was do Jarugi, szalone pałki. Ale nie
południowym, jeno wschodnim szlakiem.

    - Tam też już płoną lasy.

    - Przeprowadzę was przez ogień. Przywykłam.

    - Nie musisz tego robić, Milva.

    - Pewnie, że nie muszę. No, na kulbaki! Ruszcie się
wreszcie!

    Nie ujechali daleko. Konie z trudem poruszały się w
gąszczu i na zarośniętych ścieżkach, a nie odważali się
korzystać z dróg - zewsząd dobiegał ich tętent i szczęk,
zdradzający ciągnące wojska. Zmrok zaskoczył ich wśród
zakrzaczonych parowów, zatrzymali się na nocleg. Nie padało,
niebo było jasne od łun.

    Znaleźli stosunkowo suche miejsce, usiedli, owinąwszy
się w opończe i derki. Milva penetrowała okolicę. Gdy tylko
odeszła, Jaskier dał upust długo wstrzymywanej ciekawości,
jaką wzbudzała w nim brokilońska łuczniczka.

    - Dziewczyna jak łania - mruczał. - Ty masz
szczęście do takich znajomości, Geralt. Strzelista i zgrabna,
chodzi, jakby tańczyła. W biodrach trochę za wąska, jak
na mój gust, a w ramionach odrobinkę za mocna, ale
przecież kobieca, kobieca... Te dwa jabłuszka z przodu,
ho, ho... Mało koszula nie praśnie...

    - Przymknij się, Jaskier.

    - W drodze - marzył dalej poeta - zdarzyło mi się
dotknąć przypadkiem. Udo, mówię ci, jak z marmuru. Oho,
nie nudziło ci się przez ten miesiąc w Broklionie...

    Milva, która właśnie wróciła z patrolu, usłyszała
teatralny szept i zauważyła spojrzenia.

    - O mnie gadasz, poeto? Czego się we mnie
wpatrujesz, ledwie się odwrócę? Ptak mi na plecy nasrał?

    - Wciąż nie możemy się nadziwić twemu łuczniczemu
kunsztowi - wyszczerzył zęby Jaskier. - Na zawodach
strzeleckich mało znalazłabyś konkurentów.

    - Baju, baju.

    - Czytałem - Jaskier łypnął znacząco na Geralta - że
najlepsze łuczniczki spotkać można wśród Zerrikanek,
w stepowych klanach. Niektóre podobno obcinają sobie lewe
piersi, by nie wadziły im w napinaniu łuków. Biust,
powiadają, wchodzi w paradę cięciwie.

    - Musiał to jakiś poeta wydumać - parsknęła Milva. -
Siada taki i wypisuje osielstwa, pióro w nocniku maczając,
a głupie ludzie wierzą. Co to, cyckami się strzela, czy
jak? Do gęby się cięciwę dociąga, bokiem stojąc, o, tak.
Nic cięciwie nie zawadza. O tym obcinaniu to durnota,
wymysł głowy próżniaczej, której wiecznie aby babskie
cycki na myśli.

    - Dziękuję ci za pełne uznania słowa o poetach i
poezji. I za naukę o łucznictwie. Dobry oręż, łuk. Wiecie co?
Myślę, że właśnie w tym kierunku rozwinie się sztuka
wojenna. W wojnach przyszłości będzie się walczyć na odległość.
Wynaleziona zostanie broń tak dalekosiężna, że
przeciwnicy będą mogli zabijać się nawzajem, nie widząc
w ogóle.

    - Durnota - oceniła krótko Milva. - Łuk dobra rzecz,
ale wojaczka to chłop przeciw chłopu, na długość miecza,
krzepki słabszemu łeb rozwala. Zawsze tako było i tako
będzie. A skończy się, tedy i wojaczki się skończą. Póki co,
widziałeś, jak się wojuje. W tamtej wsi podle grobli. Ech,
co tu gadać po próżnicy. Idę, rozejrzę się. Konie chrapią,
jakby jaki wilczek tu gdzie krążył...

    - Jak łania - Jaskier odprowadził ją wzrokiem. -
Hmmm... Wracając jednak do wspomnianej wsi przy
grobli i tego, co ci powiedziała, gdyśmy siedzieli na urwisku...
Nie uważasz, że jednak miała trochę racji?
    - Względem?

    - Względem... Ciri - zająknął się lekko poeta. - Nasza
piękna i szybkostrzelna dziewoja zdaje się nie rozumieć
relacji między tobą a Ciri, mniema, jak mi się wydaje, że
zamierzasz konkurować z nilfgaardzkim cesarzem o jej
rękę. Że to jest prawdziwy motyw twojej wyprawy do
Nilfgaardu.

    - A zatem w tym względzie nie ma racji ani trochę.
W jakim więc ma?

    - Zaczekaj, nie unoś się. Ale spójrz prawdzie w oczy.
Przygarnąłeś Ciri i uważasz się za jej opiekuna. Ale to
nie jest zwykła dziewczyna. To królewskie dziecko, Geralt.
Jej, co tu dużo gadać, pisany jest tron. Pałac. Korona.
Nie wiem, czy akurat nilfgaardzka. Nie wiem, czy
Emhyr to dla niej najlepszy mąż...

    - W samej rzeczy. Nie wiesz.

    - A ty wiesz?

    - Wiedźmin owinął się derką.

    - Zmierzasz, rzecz jasna, ku konkluzji - powiedział. -
Ale nie wysilaj się, ja wiem, jaka to konkluzja. Nie ma
sensu ratować Ciri przed losem, który jest jej pisany od
dnia urodzin. Bo ocalona Ciri gotowa kazać trabantom
spuścić nas ze schodów. Dajmy sobie tedy spokój. Tak?

    Jaskier otworzył usta, ale Geralt nie dał mu dojść do
słowa.

    - Dziewczyny - mówił coraz bardziej zmieniającym się
głosem - nie porwał wszakże smok ani zły czarownik, nie
sprowadzili jej dla okupu piraci. Nie siedzi w wieży, w lochu
ani w klatce, nie katują jej ani nie morzą głodem.
Wręcz przeciwnie, śpi na adamaszkach, jada na srebrze,
nosi jedwabie i koronki, obwiesza się biżuterią, tylko patrzeć,
jak ją koronują. Krótko mówiąc, jest szczęśliwa.
A jakiś Wiedźmin, którego kiedyś zła dola przypadkiem
postawiła na jej drodze, zawziął się, by to szczęście zburzyć,
popsuć, zniszczyć, podeptać dziurawymi butami, które
odziedziczył po jakimś elfie. Tak?

    - Nie to miałem na myśli - burknął Jaskier.

    - On nie do ciebie gadał - Milva wyłoniła się nagle
z mroku, po chwili wahania usiadła obok wiedźmina. -
To do mnie było. To moje słowa mu tak dopiekły, W złości
mówiłam, nie myśląc... Wybacz mi, Geralt. Wiem ci, jak
to jest, gdy w żywą ranę pazur wrazić. No, nie żłób się.
Nie uczynię tego więcej. Wybaczasz? Czy cię mam na przeprosiny poboćkać?

    Nie czekając na odpowiedź ani przyzwolenie objęła go
silnie za szyję i pocałowała w policzek. Mocno uścisnął jej
ramię.

    - Przysuń się - odkaszlnął. - I ty też, Jaskier.
Razem... będzie nam cieplej.
    Milczeli długo. Po jasnym od łun niebie sunęły chmury,
przesłaniając migocące gwiazdy.
    - Chcę wam coś powiedzieć - rzekł wreszcie Geralt. -
Ale przyrzeknijcie, że nie będziecie się śmiać.

    - Gadaj.
    - Miałem dziwne sny. W Brokilonie. Początkowo myślałem,
że to majaczenia. Coś z moją głową. Widzicie, na
Thanedd zdrowo przylali mi w łeb. Ale od paru dni śnię
wciąż ten sam sen. Ciągle ten sam.

    Jaskier i Milva milczeli.

    - Ciri - podjął po chwili - nie śpi w pałacu pod
brokatowym baldachimem. Jedzie konno przez jakąś zakurzoną
wieś... Wieśniacy pokazują ją palcami. Nazywają ją imieniem,
którego nie znam. Psy ujadają. Ona nie jest sama.
Są tam inni. Jest krótko ostrzyżona dziewczyna, ta trzyma
Ciri za rękę... Ciri uśmiecha się do niej. Nie podoba
mi się ten uśmiech. Nie podoba mi się jej ostry makijaż...
A najmniej podoba mi się to, że jej tropem podąża śmierć.

    - Gdzież tedy dziewczyna jest? - zamruczała Milva
przytulając się do niego jak kot. - Nie w Nilfgaardzie?

    - Nie wiem - powiedział z trudem. - Ale ten sam sen
śniłem kilkakrotnie. Problem polega na tym, że ja nie
wierzę w takie sny.

    - Głupiś tedy. Ja wierzę.

    - Nie wiem - powtórzył. - Ale czuję. Przed nią jest
ogień, a za nią śmierć. Muszę się spieszyć.





*****






    O świcie zaczęło padać. Nie tak, jak poprzedniego dnia,
gdy burzy towarzyszyła silna, lecz krótkotrwała ulewa.
Niebo poszarzało i zasnuło się ołowianym nalotem. Zaczęło
mżyć, drobno, równo i dokuczliwie siąpić.

    Jechali na wschód. Milva prowadziła. Gdy Geralt
zwrócił jej uwagę, że Jaruga jest na południu, łuczniczka
zburczała go i przypomniała, ze to ona jest przewodniczką
i że wie, co robi. Nie odzywał się więcej. W końcu,
ważne było to, że jechali. Kierunek nie miał większego
znaczenia.

    Jechali w milczeniu, mokrzy, zziębnięci, skurczeni na
kulbakach. Trzymali się leśnych ścieżek, przemykali
wzdłuż duktów, przecinali gościńce. Zapadali w gąszcz,
słysząc łomot kopyt ciągnącej drogami kawalerii. Szerokim
łukiem omijali bitewny wrzask i zgiełk. Przejeżdżali
obok ogarniętych pożarem wsi, obok dymiących i żarzących
się zgliszcz, mijali osady i sadyby, po których zostały
tylko czarne kwadraty wypalonej ziemi i ostry smród
zmoczonej deszczem spalenizny. Płoszyli stada wron żerujących
na trupach. Mijali grupy i kolumny uginających
się pod tobołami, uciekających przed wojną i pożogą wieśniaków,
otępiałych, reagujących na pytania tylko lękliwym,
nierozumiejącym i niemym uniesieniem pustych od
nieszczęścia i zgrozy oczu.
    Jechali na wschód, wśród ognia i dymu, wśród mżawki
i mgły, a przed ich oczami przewijał się gobelin wojny.
Obrazy.

    Był obraz z żurawiem, czarną krechą sterczącym wśród
ruin spalonej wioski. Na żurawiu wisiał nagi trup. Głową
w dół. Krew ze zmasakrowanego krocza i brzucha ściekła
mu na pierś i twarz, soplami zwisała z włosów. Na plecach
trupa widać było runę Ard. Wyciętą nożem.

    - An'givare - powiedziała Milva, odrzucając mokre
włosy z karku. - Wiewiórki tu były.

    - Co to znaczy, an'giyare?

    - Donosiciel.
    Był obraz z koniem, osiodłanym siwkiem w czarnym
kropierzu. Koń chwiejnie stąpał skrajem pobojowiska,
klucząc między kupami trupów i wbitymi w ziemię ułomkami
włóczni, rżał cicho i przejmująco, wlókł za sobą
wnętrzności wywalone z rozprutego brzucha. Nie mogli
go dobić - oprócz konia po pobojowisku krążyli obdzierający zwłoki maruderży.

    Był obraz z rozkrzyżowaną dziewczyną, leżącą niedaleko
spalonego obejścia, nagą, zakrwawioną, wpatrzoną
w niebo zeszklonymi oczyma.

    - Gadają, wojaczka męska rzecz - zawarczała Milva.
- Ale nad babą się nie zlitują, muszą sobie pofolgować.
Bohaterowie, psia ich mać.

    - Masz rację. Ale nie zmienisz tego.

    - Już zmieniłam. Uciekłam z domu. Nie chciałam
zamiatać chałupy i szorować podłogi. I czekać, aż nadjada,
chałupę podpalą, a mnie rozłożą na tej podłodze i...

    Nie dokończyła, popędziła konia.

    A później był obraz ze smolarnią. Wtedy to Jaskier
wyrzygał wszystko, co tego dnia zjadł, to znaczy suchar i
połówkę sztokfisza.
    W smolami Nilfgaardczycy - a może Scoia'tael -
rozprawili się z pewną liczbą jeńców. Jaka to była liczba, nie
dało się stwierdzić nawet w przybliżeniu. Bo do rozprawy
posłużyły nie tylko strzały, miecze i lance, ale i znaleziony
w smolami drwalski sprzęt - siekiery, ośniki i piły
rozpłatnice.

    Były jeszcze inne obrazy, ale Geralt, Jaskier i Milva
już ich nie zapamiętali. Wyrzucili je z pamięci.

    Zobojętnieli.




*****





    Przez następne dwa dni nie przejechali nawet dwudziestu mil.
Padało nadal. Chłonna po letniej suszy ziemia
opiła się już wodą do przesytu, leśne dróżki zamieniły
się w błotniste ślizgawki. Mgły i opary odebrały im możliwość
obserwowania dymów pożarów, ale smród spalenizny
wskazywał, że wojska są wciąż niedaleko i nadal palą
wszystko, czego ima się ogień.

    Uciekinierów nie widzieli. Byli wśród lasów sami.
Przynajmniej tak myśleli.
    Geralt pierwszy usłyszał chrapnięcie idącego w ślad za
nimi konia. Z kamienną twarzą zawrócił Płotkę. Jaskier
otworzył usta, ale Milva gestem nakazała mu milczenie,
wyjęła łuk z sajdaka przy siodle.

    Jadący za nimi wyłonił się z zarośli. Zobaczył, że
czekają na niego i zatrzymał konia, cisawego ogiera. Stali
tak w ciszy przerywanej tylko szumem deszczu.

    - Zabroniłem ci jechać za nami - powiedział wreszcie
Wiedźmin.
    Nilfgaardczyk, którego Jaskier ostatni raz widział w
trumnie, wbił oczy w mokrą grzywę. Poeta ledwie go poznał,
odzianego w kolczugę, skórzany kaftan i płaszcz, bez wątpienia
zwleczone z któregoś z zabitych przy wozie havekara.
Zapamiętał jednak młodą twarz, której od czasu
przygody pod bukiem nie zdołał zmienić skąpo sypiący się
zarost.

    - Zabroniłem ci - powtórzył Wiedźmin.
    - Zabroniłeś - przyznał wreszcie młodzik. Mówił bez
nilfgaardzkiego akcentu. - Ale ja muszę.

    Geralt zeskoczył z konia, podał wodze poecie. I
wyciągnął miecz.
    - Zsiądź - powiedział spokojnie. - Zaopatrzyłeś się już
w kawałek żelaza, jak widzę. To dobrze. Nijak mi było cię
zarzynać, gdy byłeś bezbronny. Teraz to co innego. Zsiadaj.

    - Nie będę z tobą walczył. Nie chcę.
    - Domyślam się. Jak wszyscy twoi rodacy, wolisz inny
rodzaj walki. Taki, jak w tej smolarni, obok której musiałeś
przejechać, jadąc naszym tropem. Zsiadaj, powiedziałem.

    - Jestem Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach.

    - Nie prosiłem, byś się przedstawiał. Rozkazałem, byś
zsiadł.

    - Nie zsiądę. Nie chcę się z tobą bić.
    - Milva - Wiedźmin skinął na łuczniczkę. - Zrób mi
łaskę, zabij pod nim konia.
    - Nie! - Nilfgaardczyk uniósł rękę, zanim Milva
osadziła strzałę na cięciwie. - Nie, proszę. Zsiadam.

    - Lepiej. A teraz dobądź miecza, synku.

    Młodzik splótł ręce na piersi.

    - Zabij mnie, jeśli chcesz. Jeśli wolisz, każ tej elfce
zastrzelić mnie z łuku. Nie będę się z tobą bił. Jestem Cahir
Mawr Dyffiyn... syn Ceallacha. Chcę... Chcę się do was
przyłączyć.

    - Chyba się przesłyszałem. Powtórz.
    - Chcę się do was przyłączyć. Jedziesz na
poszukiwanie dziewczyny. Chcę ci pomóc. Muszę ci pomóc.

    - To jest szaleniec - Geralt odwrócił się do Milvy i
Jaskra. - Doznał pomieszania zmysłów. Mamy do czynienia
z szaleńcem.

    - Pasowałby do kompanii - mruknęła Milva. - Jak
ulał by pasował.
    - Przemyśl jego propozycję, Geralt - zadrwił Jaskier
- Koniec końców, to nilfgaardzki szlachcic. Może z jego
pomocą łatwiej nam będzie przedostać się do...

    - Trzymaj jęzor na wodzy - przerwał mu ostro Wiedźmin. -
Dalejże, dobądź miecza, Nilfgaardczyku.

    - Nie będę się bił. I nie jestem Nilfgaardczykiem. Pochodzę
z Vicovaro, a nazywam się...

    - Nie obchodzi mnie, jak się nazywasz. Dobądź broni.
    - Nie.

    - Wiedźminie - Milva przechyliła się w siodle, splunęła
na ziemię. - Czas bieży, a deszcz moczy. Nilfgaardczyk
nie chce ci stanąć, a ty, choć srogie stroisz miny, przecie
go nie zarąbiesz z zimną krwią. Mamy tak sterczeć, tu do
usranej śmierci? Wsadzę jego ciskowi strzałę w słabiznę
i jedźmy w swoją drogę. Pieszo za nami nie nadąży.

    Cahir, syn Ceallacha, jednym susem dopadł cisawego
ogiera, wskoczył na siodło i pogalopował z powrotem,
krzykiem popędzając wierzchowca do szybszego biegu.
Wiedźmin przez chwilę patrzył za nim, potem wsiadł na,
Płotkę. W milczeniu. I nie oglądając się.

    - Starzeję się - mruknął po jakimś czasie, gdy Plotka
zrównała się z karoszem Milvy. - Zaczynam miewać skrupuły.

    - Ano, zdarza się u starych - łuczniczka spojrzała na
niego ze współczuciem. - Odwar z miodunki pomaga na
to. A na razie kładź sobie poduszeczkę na siodło.

    - Skrupuły - wyjaśnił poważnie Jaskier - to nie to
samo co hemoroidy, Milva. Mylisz pojęcia.

    - A kto by tam pojął wasze mądre gadanie! Ustawicznie
gadacie, to jeno umiecie! Dalej, w drogę!

    - Milva - zapytał po chwili Wiedźmin, chroniąc twarz
przed deszczem siekącym w galopie. - Zabiłabyś pod nim
konia?

    - Nie - przyznała niechętnie. - Koń niczemu nie
winien. A i ten Nilfgaardczyk... Po kiego biesa on za nami
śledzi? Czemu gada, że musi?

    - Niech mnie diabli, jeśli wiem.

    Padało nadal, gdy nagle las się skończył i wyjechali na
gościniec wijący się wśród wzgórz z południa na północ.
Lub odwrotnie, stosownie do punktu widzenia.
To, co zobaczyli na gościńcu, nie zaskoczyło ich. Widzieli
to już. Wywrócone i wybebeszone wozy, trupy koni,
porozrzucane pakunki, juki i łuby. I złachmanione, zastygłe
w dziwnych pozach kształty, które jeszcze niedawno
były ludźmi.

    Podjechali bliżej, bez lęku, Bo widoczne było, że rzeź
miała miejsce nie dziś, lecz wczoraj lub przedwczoraj. Nauczyli
się już rozpoznawać takie rzeczy, a może wyczuwali
je iście zwierzęcym instynktem, który obudziły i wyczuliły
w nich poprzednie dni. Nauczyli się też penetrować pobojowiska,
bo niekiedy - rzadko - udawało się im znaleźć
wśród porozrzucanego dobytku odrobinę prowiantu albo
worek paszy.

    Zatrzymali się przy ostatnim furgonie rozgromionej
kolumny, zepchniętym do rowu, przechylonym na piastę
strzaskanego koła. Pod wozem leżała tęga kobieta z
nienaturalnie zgiętą szyją. Kołnierz kabata pokrywały
rozmyte przez deszcz wężyki zakrzepłej krwi z rozszarpanej
małżowiny ucha, z którego wydarto kolczyk. Na kryjącej
wóz płachcie widniał napis: "Vera Loewenhaupt i Synowie".
Synów w pobliżu nie było widać.

    - To nie chłopi - zacisnęła wargi Milva. - To kupcy.

    - Szli z południa, od Dillingen ku Brugge, tutaj ich
naścignęli. Niedobrze jest, wiedźminie. Myślałam już tutaj ku
południu wykręcić, ale teraz iście nie wiem, co czynić.

    Dillingen i całe Brugge już niechybnie w nilfgaardzkich
rękach, tędy do Jarugi nie dojdziemy. Mus nam dalej na
wschód, przez Turlough. Tam lasy i bezludzie, tamtędy
wojsko nie pójdzie.

    - Nie jadę dalej na wschód - zaprotestował. - Muszę
dostać się do Jarugi.

    - Dostaniesz się - odrzekła niespodziewanie spokojnie.
- Ale bezpieczniejszym szlakiem. Jeśli stąd na południe
ruszysz, popadniesz Nilfgaardczykom prosto w paszczę.
Nic nie zyskasz.

    - Zyskam czas - warknął. - Jadąc na wschód, wciąż
i go tracę. Mówiłem wam, nie mogę sobie na to...

    - Cicho - powiedział nagle Jaskier, obracając konia. -
Przestańcie na chwilę gadać.

    - Co się stało?
    - Słyszę... śpiew.

    Wiedźmin pokręcił głową. Milva parsknęła.
    - Omamy masz, poeto.
    - Cicho! Zamknijcie się! Ktoś śpiewa, mówię wam! Nie
słyszycie?

    Geralt ściągnął kaptur, Milva również nadstawiła uszu,
po chwili spojrzała na wiedźmina i w milczeniu kiwnęła
głową.

    Muzyczny słuch nie zawodził trubadura. To, co
wydawało się niemożliwe, okazało się prawdą. Stali oto w środku
lasu, wśród mżawki, na drodze zasłanej trupami, a dobiegał
ich śpiew. Od południa ktoś nadchodził, śpiewając
raźnie i wesoło.
    Milva szarpnęła wodze karosza, gotowa do ucieczki
ale Wiedźmin powstrzymał ją gestem. Był ciekawy. Bo
śpiew, który słyszeli, nie był groźnym, rytmicznym, dudniącym
wielogłosowo śpiewem maszerującej piechoty ani
buńczuczną piosenką kawalerzystów. Zbliżający się śpiew
nie budził lęku. Wręcz przeciwnie.

    Deszcz szumiał w listowiu. Zaczęli rozróżniać słowa
piosenki. Wesołej piosenki, zdającej się w tym pejzażu
wojny i śmierci czymś obcym, nienaturalnym i absolutnie.
nie na miejscu.






Patrzajta, tam pod borem wilczysko tańcuje
Zęby szczerzy, chwastem macha, raźno podskakuje
Czemuż to tak wesoła ta leśna bestyja?
Widno jeszcze nie żonata, kiedy tak wywija!
Um-ta, um-ta, uhu-ha!







    Jaskier nagle zaśmiał się, wyciągnął spod mokrego
płaszcza lutnię, nie bacząc na sykania wiedźmina i Milvy
szarpnął struny i zawtórował na całe gardło:






Patrzajta, tam na lęgu wilczek łapy wlecze
Łeb spuszczony, chwast skulony, z oka łezka, ciecze
Czemuż to ta bestyja taka zasmucona?
Widno wczoraj ożeniona albo zaręczona!




    - Hu-hu-ha!!! - odwrzasnęły z całkiem bliska liczne
głosy.

    Huknął gromki śmiech, ktoś przenikliwie zagwizdał na
palcach, po czym zza zakrętu gościńca wyłoniła się dziwna,
acz malownicza kompania, maszerująca gęsiego, rozbryzgująca
błoto rytmicznymi uderzeniami ciężkich buciorów.
    - Krasnoludy - stwierdziła półgłosem Milva. - Ale to
nie Scoia'tael. Bród nie mają zaplecionych.

    Nadchodzących było sześciu. Odziani byli w krótkie,
mieniące się niezliczonymi odcieniami szarości i brązu
płaszcze z kapturami, noszone zwykle przez krasnoludy
w czasie słoty. Płaszcze takie, jak wiedział Geralt, miały
zaletę absolutnej wodoodporności, uzyskiwaną w drodze
kilkunastoletniej impregnacji dziegciem, kurzem z gościńców
i resztkami tłustej strawy. Praktyczna ta przyodziewa
przechodziła z ojca na najstarszego syna, toteż dysponowały
nią z reguły wyłącznie dojrzałe krasnoludy. Krasnolud
osiągał dojrzałość, gdy broda sięgała mu pasa, co
następowało zwykle w wieku pięćdziesięciu pięciu lat.

    Żaden ze zbliżających się nie wyglądał na młodszego.
Ale i nie na starszego.

    - Prowadzą ludzi - mruknęła Milva, ruchem głowy
wskazując Geraltowi grupkę wyłaniającą się z lasu w ślad
za szóstką krasnali. - Niechybnie zbiegów, bo tobołami
objuczeni.

    - Sami też objuczeni są nieźle - stwierdził Jaskier.

    W samej rzeczy, każdy krasnolud taszczył bagaż, pod
którym w krótkim czasie padłby niejeden człowiek i niejeden
koń. Oprócz zwykłych rukzaków i sakw Geralt dostrzegł
zamczyste kuferki, spory miedziany kociołek i coś,
co wyglądało jak mała komódka. Jeden niósł na plecach
koło od wozu.

    Idący na czele nie niósł bagażu. Za pasem miał
niewielki toporek, na plecach długi miecz w pochwie owiniętej
skórami pręgowatych kotów, a na ramieniu zieloną,
mokrą, i nastroszoną papugę. Właśnie ten ich pozdrowił.

    - Witajcie! - ryknął, zatrzymując się pośrodku drogi
i biorąc pod boki. - Czasy takie, że lepiej wilka spotkać
w boru niźli człowieka, a jeśli już, to radziej spotkanego
bełtem z kuszy niźli dobrym słowem powitać! Ale kto
śpiewem wita, kto muzyką się przedstawia, ten widać
swój chłop! Albo i swoja baba, z przeproszeniem miłej pani!
Witajcie. Jestem Zoltan Chivay.

    - Jestem Geralt - przedstawił się po chwili wahania
Wiedźmin. - ten, który śpiewał, to Jaskier. A to jest Milva.

    - Rrr-rrwa mać! - zaskrzeczała papuga.

    - Zamknij dziób - warknął na ptaka Zoltan Chivay. -
Wybaczcie. Mądre to zamorskie ptaszysko, ale nieobyczajne.
Dziesięć talarów za cudaka dałem. Zowie się Feldmarszałek
Duda. A to reszta mojej kompanii. Munro Byuys,
Yazon Yarda, Caleb Stratton, Figgis Merluzzo i Percival..
Schuttenbach.

    Percival Schuttenbach nie był krasnoludem. Spod mokrego
kaptura, miast skołtunionej brody, wyzierał długi
i szpiczasty nos, niezawodnie określający przynależność
posiadacza do starej i szlachetnej rasy gnomów.

    - A tamci - Zoltan Chivay wskazał na zatrzymaną
i skupioną opodal grupkę - to uciekinierzy z Kernów. Jak
widzicie, same baby z dzieciakami. Było ich więcej, ale
Nilfgaard ogarnął ich grupę trzy dni temu, wyrżnął i
rozproszył. Natknęliśmy się na nie w lasach i teraz wspólnie
idziemy.

    - Śmiało idziecie - pozwolił sobie na uwagę Wiedźmin.
- Gościńcem i ze śpiewem.

    - Nie wydaje mi się - poruszył brodą krasnolud - by
marsz z płaczem był lepszym rozwiązaniem. Od Dillihngen
szliśmy lasami, cicho i skrycie, gdy wojska przeszły, wyszliśmy
na gościniec, by czas nadrobić. - Urwał, popatrzył po pobojowisku.

    - Do takich widoków - wskazał na trupy - przywykliśmy.
Od samego Dillingen, od Jarugi, na gościńcach jedna
śmierć... Należeliście do tych tutaj?

    - Nie. Nilfgaard wyrżnął kupców.

    - Nie Nilfgaard - pokręcił głową krasnolud, z
beznamiętną miną patrząc na zabitych. - Scoia'tael. Regularne
wojsko nie trudzi się wyciąganiem strzał z trupów. A
dobry grot kosztuje pół korony.

    - Zna się - mruknęła Milva.
    - Dokąd idziecie?

    - Na południe - odrzekł natychmiast Geralt.
    - Odradzam - Zoltan Chivay znowu pokręcił głową. -
Tam istne piekło, ogień i zagłada. Dillingen już niechybnie
zdobyte, coraz większe siły Czarnych przechodzą Jarugę,
lada moment zaleją całą dolinę na prawym brzegu. Jak widzicie, są też już przed nami, na północy, idą na
miasto Brugge. Jedyny rozumny zatem kierunek ucieczki
To wschód.

    Milva wymownie spojrzała na wiedźmina, a Wiedźmin
powstrzymał się od komentarza.

    - My właśnie na wschód zmierzamy - ciągnął Zoltan
Chivay. - Jedyna szansa to skryć się za front, a od wschodu,
od rzeki Iny, ruszą się w końcu wojska temerskie.
Chcemy tedy iść leśnymi duktami do wzgórz. Turiough,
potem Starą Drogą do Sodden, do rzeki Chotli, która do
Feny wpada. Chcecie, pomaszerujemy razem. Jeśli wam
wadzić nie będzie, że wolno. Wy macie konie, a nam
ucieknierzy zwalniają tempo.

    - Wam wszelakoż - odezwała się Milva, patrząc na
niego przenikliwie - jakoś to nie wadzi. Krasnolud, nawet
bagażem, piechty trzydzieści mil dziennie może zrobić.
Bez mała tyle, co konny człowiek. Ja znam Starą Drogę.
Bez zbiegów bylibyście nad Chotlą w jakie trzy dni.

    - To są baby z dziećmi - Zoltan Chivay wypiął brodę
i brzuch. - Nie zostawimy ich na łasce losu. Doradzalibyście
coś przeciwnego, hę?

    - Nie - powiedział Wiedźmin. - Nie doradzalibyśmy.

    - Rad jestem to słyszeć. Znaczy, nie zmyliło mnie
pierwsze wrażenie. Jakże więc? Idziemy w kompanii?

    Geralt spojrzał na Milvę, łuczniczka kiwnęła głową.

    - Dobra - Zoltan Chivay zauważył kiwnięcie. - W drogę
tedy, nim nas tu na gościńcu jaki podjazd ogarnie. Ale
najsamprzód... Yazon, Munro, spenetrujcie wozy. Jeśli coś
pożytecznego tam ostało, zabrać sakum-pakum. Figgis,
sprawdź, czy nasze koło pasuje do tego małego furgonku,
zdałby dla nas w sam raz.

    - Pasuje! - wrzasnął po chwili ten, który taszczył
koło. - Jakby od tego było!

    - A widzisz, barani łbie? Dziwowałeś się, kiedym ci
wczoraj kazał to koło wziąć i nieść! Montuj! Pomóż mu,
Caleb!

    W imponująco krótkim czasie wyposażony w nowe koło
wóz nieboszczki Very Loewenhaupt, odarty z plandeki
i wszelkich niepotrzebnych elementów, wyciągnięty został
z rowu na drogę. Migiem zwalono na niego cały bagaż. Po
namyśle Zoltan Chivay rozkazał posadzić na wóz również
dzieci. Polecenie wykonane zostało z ociąganiem - Geralt
zauważył, że uciekinierki boczą się na krasnoludów i starają
trzymać z daleka.

    Jaskier z widocznym niesmakiem przyglądał się dwóm
krasnoludom, przymierzającym ściągnięte z trupów sztuki
odzieży. Pozostali myszkowali wśród wozów, ale niczego
nie uznali za godne zabrania. Zoltan Chivay gwizdnął
na palcach, dając im znać, że czas kończyć szabrowanie,
po czym fachowym wzrokiem obrzucił Płotkę, Pegaza i karosza Milvy.

    - Wierzchowe - stwierdził, z dezabrobatą kręcąc
nosem. - Znaczy, do niczego. Figgis, Caleb, do dyszla. Będziemy
zmieniać się w zaprzęgu. Wymaaaaaarsz!





*****






    Geralt był pewien, że krasnoludom przyjdzie rychło
porzucić zdobyty wóz, gdy ten na dobre uwięźnie na rozmiękłych
duktach, ale mylił się. Karły były silne jak byki,
a wiodące na wschód leśne drogi okazały się trawiaste
i niezbyt grząskie. Padało nadal bez przerwy. Milva zrobiła
się ponura i zła, jeżeli się odzywała, to tylko aby wyrazić
przekonanie, że lada moment koniom popęka rozmiękły róg na
kopytach. Zoltan Chivay oblizywał się w
odpowiedzi, przyglądał kopytom i powiadał się mistrzem w
przyrządzaniu koniny, czym doprowadzał Milvę do szalu.

    Utrzymywali stały szyk, którego centrum stanowił
ciągnięty na zmianę wóz. Przed wozem maszerował Zoltan,
obok niego jechał na Pegazie Jaskier, drocząc się z
papugą. Za wozem jechali Geralt z Milvą, na końcu wlokło się
sześć kobiet z Kernów.

    Przewodnikiem był zwykłe Percival Schuttenbach,
długonosy gnom. Ustępując krasnoludom wzrostem i siłą,
dorównywał im wytrzymałością, a zwinnością znacznie
przewyższał. W marszu nieustanie kluczył, szperał po
krzakach, wysforowywał się do przodu i znikał, po czym
objawiał się nagle i nerwowymi, małpimi gestami dawał
z daleka znak, że wszystko w porządku, można iść dalej.

    Czasami wracał i szybko zdawał relację o przeszkodach
na szlaku. Ilekroć wrócił, miał dla czwórki siedzących na
wozie dzieci garść jeżyn, orzechy lub jakieś dziwaczne, ale
wyraźnie smakowite kłącza.

    Tempo mieli potwornie wolne, maszerowali duktami
trzy dni. Nie natknęli się na żadne wojska, nie widzieli
dymów ani łun. Nie byli jednak sami. Zwiadowca Percival
kilkakrotnie meldował im o kryjących się w lasach
grupach uciekinierów. Kilka takich grup minęli, i to szybko,
bo miny uzbrojonych w widły i kłonice chłopów nie zachęcały do
nawiązywania kontaktów. Padła propozycja, by
jednak spróbować negocjacji i pozostawić którejś z grup
kobiety z Kernów, ale Zoltan był przeciwny, a Milva go
poparła. Kobiety też wcale nie kwapiły się, by opuścić
kompanię. Było to o tyle dziwne, że odnosiły się do
krasnoludów z wyraźną, przepełnioną strachem niechęcią
i rezerwą, nie odzywały się prawie wcale, a na każdym
postoju trzymały się na uboczu.

    Geralt przypisywał zachowanie kobiet tragedii, jaką
i niedawno przeżyły, podejrzewał jednak, że przyczyną niechęci
mogły być też dość swobodne maniery krasnoludów. Zoltan i jego kompania klęli
równie plugawie i często, co
papuga nazywana Feldmarszałkiem Dudą, ale mieli bogatszy repertuar.
Śpiewali świńskie piosenki, w czym zresztą dzielnie sekundował
im Jaskier. Pluli, smarkali w
palce i puszczali gromkie bąki, stanowiące zazwyczaj okazję
do śmiechów, żartów i współzawodnictwa. W krzaki
chodzili wyłącznie za naprawdę grubą potrzebą, z lżejszymi
nie trudzili się dalekim chodzeniem. To ostatnie rozjuszyło
wreszcie Milvę, która zdrowo obrugała Zoltana, gdy
ten rankiem wysikał się na ciepły jeszcze popiół ogniska,
zupełnie nie przejmując się widownią. Zwymyślany Zoltan nie
stropił się i oświadczył, że wstydliwie ukrywać się
z tego rodzaju czynnościami zwykli tylko osobnicy dwulicowi,
perfidni i skłonni do donosidelstwa, po czym się takich
zwykle rozpoznaje. Na łuczniczce jednak elokwentne wyjaśnienie
żadnego wrażenia nie wywarło. Krasnoludy
poczęstowane zostały bogatą wiązanką i kilkoma bardzo
konkretnymi groźbami, które poskutkowały, bo wszyscy
posłusznie zaczęli chodzić w zarośla. By nie narazić się
jednak na miano perfidnych donosicieli, chodzili grupowo.

    Nowe towarzystwo zupełnie natomiast odmieniło Jaskra.
Poeta był z krasnoludami za pan brat, zwłaszcza
gdy okazało się, że niektórzy słyszeli o nim i znają nawet
jego ballady i kuplety. Jaskier nie odstępował Zoltanowej
kompanii na krok. Nosił wycyganioną od krasnoludów pikowaną
kurtę, zniszczony kapelusik z piórkiem zastąpił
zawadiackim kunim kołpakiem. Przepasał się szerokim,
nabijanym mosiądzem pasem, za który zatknął otrzymany w
prezencie nóż o zbójeckim wyglądzie. Nożem tym
zwykle kłuł się w pachwinę przy każdej próbie pochylenia
się. Na szczęście szybko zgubił gdzieś morderczy puginał,
a drugiego już nie dostał.

    Wędrowali wśród gęstych lasów, porastających zbocza
Turlough. Lasy zdawały się wymarłe, nie było śladu zwierzyny,
wypłoszonej widać przez wojska i zbiegów. Nie było
na co zapolować, ale głód im na razie nie zagrażał. Krasnoludy
tarabaniły ze sobą sporo prowiantu. Gdy ten zaś
się skończył - a skończył się rychło, bo gąb do wyżywienia
było sporo - Yazon Yarda i Munro Brnys zniknęli, ledwie
się ściemniło, biorąc ze sobą pusty worek. Gdy nad ranem
wrócili, mieli dwa worki, oba pełne. W jednym była
pasza dla koni, w drugim krupy, mąka, suszona wołowina,
ledwie napoczęty krąg sera, a nawet ogromny kindziuk
specjał w postaci nadziewanego podrobami wieprzowego
żołądka, sprasowanego między dwiema deszczułkami na
kształt dmuchawy do niecenia ognia w kominku.

    Geralt domyślał się, skąd pochodziły zdobycze. Nie
skomentował od razu, lecz odczekał na sposobną chwilę
gdy był z Zoltanem sam na sam, zagadnął go grzecznie,
czy nie widzi niczego zdrożnego w okradaniu innych uciekinierów,
nie mniej wszakże od nich głodnych i na równi
z nimi walczących o przeżycie. Krasnolud odrzekł poważnie, że
owszem, bardzo się tego wstydzi, ale taki już ma
charakter.

    - Moją ogromną przywarą - wyjaśnił - jest niepohamowana
dobroć. Ja po prostu muszę czynić dobro. Jestem
jednak rozsądnym krasnoludem i wiem, że wszystkim
wyświadczyć dobra nie zdołam. Gdybym próbował być dobry
dla wszystkich, dla całego świata i wszystkich zamieszkujących
go istot, byłaby to kropelka pitnej wody w słonym morzu,
innymi słowy: stracony wysiłek. Postanowiłem
zatem czynić dobro konkretne, takie, które nie idzie
na marne. Jestem dobry dla siebie i dla mego bezpośredniego otoczenia.

    Geralt nie zadawał więcej pytań.





*****






    Na jednym z biwaków Geralt i Milva pogawędzili
dłużej z Zoltanem Chivayem, niepoprawnym i nałogowym altruistą.
Jeśli chodzi o przebieg działań wojennych, krasnolud był zorientowany.
Przynajmniej sprawiał takie wrażenie.

    - Atak - opowiedział, uciszając co i rusz klnącego
skrzekliwie Feldmarszałka Dudę - wyszedł od Drieschot,
zaczął się o świtaniu siódmego dnia po Lammas. Razem
z Nilfgaardem szło sprzymierzone verdeńskie wojsko, bo
Verden, jak wiecie, to teraz cesarska protekcja. Szli szybkim
marszem, puszczając z dymem wszystkie wsie za
Drieschot i znosząc bruggeńskie wojska, które tam stały
na prezydiach. A na twierdzę Dillingen ruszyła zza Jarugi
nilfgaardzka Czarna Piechota. Przeszli rzekę w najmniej
spodziewanym miejscu. Most ustawili na łodziach,
w pół dnia postawili, uwierzycie?

    - We wszystko przyjdzie uwierzyć - mruknęła Milva.
- Byliście w Dillingen, gdy się zaczęło?

    - W okolicach - odrzekł wymijająco krasnolud. - Gdy
doszły nas wieści o najeździe, byliśmy już w drodze ku
miastu Brugge. Na gościńcu powstał straszny bajzel,
czarno było od zbiegów, jedni wiali z południa na północ,
drudzy odwrotnie. Zatarasowali gościniec, tedy utknęliśmy.
A Nilfgaard, jak się pokazało, faktycznie był i za nami,
i przed nami. Ci, którzy szli od Drieschot, musieli się
rozdzielić. Widzi mi się, że duży konny zagon poszedł na
północny wschód, ku miastu Brugge właśnie.

    - Tedy Czarni są już na północ od Turlough. Wychodzi,
że myśmy są w środku, miedzy dwoma zagonami.
W pustym.

    - W środku - przyznał krasnolud. - Ale nie w pustym.
Hufom cesarskim flankują boki Wiewiórki, verdeńscy wolentarze
i różne luźne kupy, a ci są jeszcze gorsi od Nilfgaardczyków.
Tacy to Kernów spalili i nas później mało
nie capnęli, ledwośmy zdołali w lasy dunąć. Nie wysuwać
nam tedy nosa z puszczy. I baczenie mieć. Dojdziemy do
Starej Drogi, tamtędy z biegiem rzeczki Chotli do Iny,
a nad Iną musimy już trafić na temerskie wojska. Wojacy
króla Foltesta pewnie już się otrząsnęli z zaskoczenia i odpór
dali Nilfgaardczykom.

    - Oby - powiedziała Milva, patrząc na wiedżmina. -
Wżdy sęk w tym, że nas pilne a ważne sprawy na południe
gonią. Dumaliśmy od Turlough na południe ruszyć,
ku Jarudze.

    - Nie wiem, jakie to sprawy gnają was w tamte strony
- Zoltan łypnął na nich podejrzliwie. - Wielce jednak pilne
i ważne być muszą, by dla nich szyją ryzykować.

    Zawiesił głos, odczekał, ale nikt nie pospieszył z
wyjaśnieniem. Krasnolud podrapał się w zadek, chrząknął,
splunął.

    - Nie zdziwiłbym się - powiedział wreszcie - gdyby
Nilfgaard trzymał już w garści oba brzegi Jarugi aż po
samo ujście Iny. A wam w które miejsce nad Jarugą trzeba?

    - W żadne konkretne - Geralt zdecydował się
odpowiedzieć. - Byle nad rzeką. Chcę łodzią popłynąć do ujścia.

    Zoltan spojrzał na niego i zaśmiał się. Zamilkł natychmiast,
gdy zorientował się, że to nie był żart.

    - Trzeba przyznać - powiedział po chwili - że nieliche
marzą wam się trasy. Ale porzućcie te mrzonki. Cale południowe
Brugge w ogniu, nim dojdziecie do Jarugi, wbiją
was na pale albo pognają do Nilfgaardu w łykach. Gdyby
zaś nawet jakimś cudem udało się wam dotrzeć do rzeki,
na spływ do ujścia nie macie żadnych szans. Wspomniałem
wam o moście na łodziach, przerzuconym z Cintry na
bruggeński brzeg. Tego mostu, wiem to, strzegą pilnie
dzień i noc, tamtędy nic rzeką nie przepłynie, łosoś chyba.
Wasze pilne i ważne sprawy muszą stracić na pilności
i ważności. Wyżej rzyci nie podskoczysz. Tak ja widzę tę
sprawę.

    Wyraz twarzy i spojrzenie Milvy świadczyły
wymownie, że widzi sprawę podobnie. Geralt nie komentował.
Czuł się bardzo źle. Kość lewego przedramienia i prawe
kolano wciąż gryzły niewidzialne kły tępego, drążącego
bólu wzmaganego wysiłkiem i wszechobecną wilgocią.
Dokuczały mu też dojmujące, deprymujące, nad wyraz
niemiłe uczucia, obce uczucia, których nigdy dotychczas
nie doznawał, z którymi nie umiał sobie poradzić.

    Bezsiła i rezygnacja.





*****






    Po dwóch dniach deszcz przestał padać, wyjrzało
słońce. Lasy odetchnęły oparem i szybko rozwiewającą się
mgłą, ptaki gwałtownie zaczęły nadrabiać wymuszone
słotą milczenie. Zoltan poweselał i zarządził dłuższy postój,
po którym obiecywał szybszy marsz i dotarcie do
Starej Drogi w ciągu góra jednego dnia.

    Kobiety z Kernów ozdobiły wszystkie okoliczne gałęzie
czernią i szarością suszonej przyodziewy, same, tylko w giezełkach,
skryły się wstydliwie w krzakach i pitrasiły strawę.
Rozebrane dzieciaki rozigrały się, na wyszukane sposoby
zakłócając dostojny spokój parującej puszczy. Jaskier
odsypiał zmęczenie. Milva znikła.

    Krasnoludy odpoczywały aktywnie. Figgis Merluzzo
i Munro Bruys udali się na poszukiwanie grzybów. Zoltan, Yazon Yarda,
Caleb Stratton i Percival Schuttenbach
osiedli nie opodal wozu i bez wytchnienia grali w gwinta,
ich ulubioną grę karcianą, której poświęcali każdą
wolną chwilę, nawet w poprzednie, mokre wieczory.
Wiedźmin przysiadał się niekiedy i kibicował, teraz
uczynił podobnie. Skomplikowanych reguł tej typowo
krasnoludzkiej gry nadal nie mógł pojąć, ale zachwycał
się wyjątkowo starannym wykonaniem kart i malunkami
figur. W porównaniu do kart, w które grali ludzie, karty
krasnoludów były prawdziwymi arcydziełami poligrafii.
Geralt po raz kolejny przekonywał się, że technika brodatego
ludku byłą mocno zaawansowana bynajmniej nie
wyłącznie w dziedzinie górnictwa, hutnictwa i metalurgii.
To, że w konkretnej, karcianej dziedzinie zdolności krasnoludów
nie pomogły im w zmonopolizowaniu rynku, wynikało
z faktu, że karty były wśród ludzi wciąż mniej popularne
od kości, a ludzcy hazardziści nie wywodzili się
z grup przywiązujących wagę do estetyki. Ludzcy karciarze,
których Wiedźmin miał niejedną okazję obserwować,
grywali zawsze w wymamłane kartoniki, tak brudne, że
przed położeniem na stół trzeba było je mozolnie odlepiać
od palców. Figury były wymalowane tak niechlujnie, że
odróżnienie panny od niżnika możliwe było tylko dzięki
temu, że niżnik siedział na koniu. Który to koń bardziej
zresztą przypominał kaleką łasicę.

    Wizerunki na kartach krasnoludów wykluczały
podobne pomyłki. Noszący koronę wyżnik był prawdziwie królewski,
panna cycata i urodziwa, a uzbrojony w halabardę
niżnik zawadiacko wąsaty. Figury te zwały się po krasnoludzku
hraval, vaina i ballet, ale Zoltan i jego kompania
używali w grze języka wspólnego i nazw ludzkich.

    Słońce grzało, las parował, Geralt kibicował.

    Podstawową zasadą krasnoludzkiego gwinta było coś
przypominającego licytację na targu końskim - tak intensywnością,
jak i natężeniem głosu licytujących. Następnie
para zgłaszająca najwyższą "cenę" starała się zdobyć jak
najwięcej wziątek, czemu druga para na wszelkie sposoby
przeszkadzała. Rozgrywka przebiegała głośno i gwałtownie,
a obok każdego gracza leżał gruby kij. Okładano się
kijami dość rzadko, ale wymachiwano często.

    - Jakeś grał, wołku ty zbożowy? Pało zakuta? Czemuś
w listki, miast w serca wyszedł? Co to ja, dla krotochwili
w serca wistowałem? Ach, wziąłbym pałę i walnął cię
w ten głupi łeb!

    - Miałem cztery listki z niżnikiem, myślałem wyoptymować!

    - Cztery listki, a jużci! Chybaś własnego ptoka doliczył,
karty na podołku dzierżący. Ty myśl trochę, Stratton,
bo tu nie uniwersytet! Tu się w karty gra! No, ale
i świnia burmistrza ograła, gdy dobre karty miała. Rozdawaj, Varda.

    - Placek w dzwonki.

    - Mała kupa w kule!

    - Grał król w kule, przesrał koszulę. Dubel w listki!

    - Gwint!

    - Nie śpij, Caleb. Dubel z gwintem był! Co licytujesz?

    - Duża kupa w dzwonki!

    - Akces. Haaa! I co? Nikt nie gwintuje? Dudy w miech,
synkowie? Wistujesz, Varda. Percival, jeszcze raz do niego
mrugniesz, to cię tak pieprznę w oczodół, że do zimy nie
pomrugasz.

    - Niżnik.

    - Panna!
    - Wyżnikiem po niej! Panna wydymanna! Biję i ha,
ha, jeszcze serca mam, na czarną godzinę ukryte! Niżnik,
krayżka, kralka...

    - I trumfem po niej! Kto nie ściąga kozery, ten jest
cztery litery. I w kule! Aha, Zoltan? Tum cię w miętkie
trafił!

    - Widzieliście go, gnoma pieprzonego. Ech, wziąłbym
pałę...

    Nim Zoltan zrobił użytek z pały, z lasu dobiegł ich
przeraźliwy wrzask.

    Geralt zerwał się pierwszy. Zaklął w biegu, bo kolano
znowu przeszył mu ból. Tuż za nim pospieszył Zoltan
Chiyay, chwyciwszy z wozu swój omotany kocimi skórkami
miecz. Percival Schuttenbach i reszta krasnoludów
biegli za nimi, uzbrojeni w pałki, z tyłu podążał Jaskier,
rozbudzony krzykiem. Z boku, z lasu wyskoczyli Figgis
i Munro. Rzuciwszy koszyki z grzybami, oba krasnoludy
złapały i odciągnęły uciekające dzieci. Nie wiadomo skąd
pojawiła się Milva, w biegu wyciągając strzałę z kołczana
i wskazując wiedźminowi miejsce, skąd dobiegał krzyk.

    Niepotrzebnie. Geralt słyszał, widział i już wiedział,
w czym rzecz.

    Krzyczało jedno z dzieci, piegowata, dziewięcioletnia,
może dziewuszka z warkoczykami. Stała jak wryta kilka,
kroków przed stertą spróchniałych pni. Geralt doskoczył
błyskawicznie, chwycił ją pod pachę, przerywając dziki
pisk, kątem oka łowiąc ruch pomiędzy pniami. Cofnął się
szybko, wpadając na Zoltana i jego krasnoludów: Milva,
która również dostrzegła ruch wśród pniaków, napięła łuk.
    - Nie strzelaj - syknął. - Zabierz stąd dzieciaka,
prędko. A wy, cofnąć się. Tylko spokojnie. Nie wykonywać zbyt
gwałtownych ruchów.

    Z początku zdawało im się, że poruszyła się któraś ze
spróchniałych kłód, iście jakby miała zamiar zleźć z nasłonecznionej
sterty i poszukać cienia wśród drzew. Dopiero
uważniejsze spojrzenia pozwoliły dostrzec nietypowe
dla kłody elementy - przede wszystkim cztery pary
cienkich nóg o gruzłowatych stawach wznoszących się
nad pobrużdżonym, nakrapianym i podzielonym na racze
segmenty pancerzem.

    - Tylko spokojnie - powtórzył cicho Geralt. - Nie
prowokujcie go. Niech was nie zwiedzie jego pozorna nieruchawość.
Nie jest agresywny, ale potrafi poruszać się błyskawicznie.
Jeśli poczuje się zagrożony, może zaatakować,
a na jego jad nie ma odtrutki.

    Stwór powolutku wpełzł na kłodę. Przyglądał się
ludziom i krasnoludom, wolno obracając osadzonymi na
słupkach oczami. Prawie się nie poruszał. Czyścił końce
odnóży, po kolei unosząc je i starannie poszczypnjąc imponującymi,
ostrymi żuwaczkami.

    - Tyle było wrzasku - oświadczył nagle bez emocji Zoltan,
stając obok wiedźmina - żem myślał, że to coś naprawdę
strasznego. Na przykład kawalerzysta z ochotniczej
verdeńskiej formacji. Albo prokurator. A to, ot, taki
sobie wyrośnięty pająkowaty skorupiak. Trzeba przyznać,
ciekawe formy potrafi przybierać natura.

    - Już nie potrafi - odrzekł Geralt. - To, co tam siedzi,
to jest okogłów. Twór Chaosu. Wymierający relikt pokoniunkcyjny,
jeśli wiesz, o czym mówię.

    - Pewnie, że wiem - krasnolud spojrzał mu w oczy. -
Chociaż nie jestem wiedźminem, specem od Chaosu i takich
stworzonek. No, wielcem ciekaw, co Wiedźmin teraz
zrobi z reliktem pokoniunkcyjnym. Dokładniej mówiąc,
ciekaw jestem, jak Wiedźmin to zrobi. Użyjesz własnego
miecza czy wolisz mój sihill?

    - Ładna broń - Geralt rzucił okiem na miecz, który
Zoltan wyciągnął z omotanej kocimi skórkami pochwy,
wykonanej z laki. - Ale nie będzie potrzebna.

    - Ciekawe - powtórzył Zoltan. - Mamy zatem stać
i przyglądać się sobie wzajem? Czekać, aż relikt poczuje
się zagrożony? A może zawrócić i wezwać na pomoc Nilfgaardczyków?
Co proponujesz, zabójco potworów?

    - Przynieście z wozu chochlę i pokrywkę od kociołka.
    - Co?
    - Nie dyskutuj ze specem, Zoltan - odezwał się Jaskier.

    Percival Schuttenbach kopnął się do wozu i w mgnieniu
oka dostarczył wymagane przedmioty. Wiedźmin
mrugnął do kompanii, po czym z całej siły jął walić łyżką
w pokrywkę.

    - Dość! Dość! - wrzasnął po chwili Zoltan Chivay,
- przyciskając dłonie do uszu. - Chochelkę, kurwa, zniszczysz!
Skorupiak uciekł! Uciekł już, cholera jasna!

    - Jeszcze jak uciekał! - zachwycił się Percival. - Aż
się kurzyło! Mokro jest, a kurzyło się za nim, niech ja
skonam!

    - Okogłów - wyjaśnił chłodno Geralt, oddając krasnoludom
lekko pogięte kuchenne utensylia - ma niezwykle
czuły i wrażliwy słuch. Nie ma uszu, ale słyszy, ze się tak
wyrażę, całym sobą. W szczególności metalicznych dźwięków
nie jest w stanie znieść. Doznaje bólu...

    - Nawet w rzyci - przerwał Zoltan. - Wiem, bo ja też
doznałem, gdy zacząłeś tłuc w pokrywkę. Jeśli monstrum
ma słuch czulszy niźli ja, współczuję mu. Nie wróci on tu
aby? Nie przyprowadzi kolegów?

    - Nie sądzę, by na świecie pozostało wielu jego
kolegów. Sam okogłów też z pewnością nieprędko wróci w te
strony. Nie ma się czego lękać.

    - O potworach dyskutował nie będę - zasępił się
krasnolud. - Ale twój koncert na instrumenty blaszane słychać
było pewnie aż na Wyspach Skellige, nie wykluczałbym,
że jacyś miłośnicy muzyki już ciągną w te strony, lepiej,
by nas tu nie zastali, gdy nadciągną. Zwijamy obóz,
chłopcy! Hej, niewiasty, odziewać się i przeliczyć dzieci!
Wymarsz, żywo!

    Gdy zatrzymali się na nocleg, Geralt postanowił
wyjaśnić niejasności. Zoltan Chivay tym razem nie zasiadł do
gry w gwinta, nie było więc problemów z odciągnięciem
go w ustronne miejsce na szczerą męską rozmowę. Zaczął
bez owijania w bawełnę.

    - Gadaj, skąd wiedziałeś, że jestem wiedźminem?

    Krasnolud łypnął na niego i uśmiechnął się przebiegle.

    - Mógłbym chełpić się przed tobą mą spostrzegawczością.
Mógłbym powiedzieć, że zauważyłem, jak zmieniają
się twoje oczy po zmierzchu i w pełnym słońcu. Mógłbym
też wykazać, żem krasnolud bywały i słyszałem niejedno
o Geralcie z Rivii. Ale prawda jest bardziej banalna. Nie
patrz wilkiem. Tyś dyskretny, ale twój przyjaciel bard
śpiewa i gada, gęba mu się nie zamyka. Stąd wiem, jaka
twa profesja.

    Geralt wstrzymał się z zadaniem kolejnego pytania.
I słusznie.

    - No, dobra - podjął Zoltan. - Jaskier wygadał wszystko.
Wyczuć musiał, że szczerość sobie cenimy, a tego,
żeśmy do was przyjaźnie usposobieni, nie musiał przecie
wyczuwać, bo my usposobień nie kryjemy. Krótko: wiem,
dlaczego ci tak na południe pilno. Wiem, jakie to ważne
i pilne sprawy do Nilfgaardu cię wiodą. Wiem, kogo tam
szukać zamierzasz. I nie tylko z plotek poety. Mieszkałem
przed wojną w Cintrze i słyszałem opowieści o Dziecku
Niespodziance i białowłosym wiedźminie, któremu Niespodzianka
była przeznaczona.

    Geralt i tym razem nie skomentował.

    - Reszta - podjął krasnolud - to już kwestia
obserwacji. Poniechałeś tego skorupiatego obrzydliwca, chociażeś
Wiedźmin, a wiedźmińską wszakże sprawą jest takie monstra
tępić. Ale potwór nic złego twojej Niespodziance nie
wyrządził, więc pożałowałeś miecza, przepędziłeś go tylko,
w pokrywkę tłukąc. Boś tyś teraz nie Wiedźmin, ale szlachetny
rycerz, któren porwanej i uciśnionej dziewicy na
ratunek spieszy.

    - Wciąż mnie oczami wiercisz - dodał, nadal
nie mogę doczekać się odpowiedzi lub komentarza. - Wciąż
zdradę węszysz, niespokojny, jak też wyjawiony sekret
przeciw tobie obrócić się może. Nie gryź się. Dojdziemy
wspólnie do Iny, wzajem sobie pomagając, wspierając się
wzajem. Taki sam cel przed tobą, jak i przed nami: przeżyć i
żyć dalej. Po to, by szlachetną misję kontynuować.
Albo żyć zwyczajnie, ale tak, by nie musieć wstydzić się
w godzinie śmierci. Ty myślisz, żeś się odmienił. Że świat
się odmienił. A przecie taki ten świat jest, jaki wprzódy
był, taki sam. I ty jesteś taki sam, jak byłeś. Nie gryź się.

    - Porzuć myśl o odłączeniu się - Zoltan wznowił
monolog, nie speszony milczeniem wiedźmina - i o samotnej
podróży na południe, przez Brugge i Sodden ku Jarudze.
Musisz poszukać innej drogi do Nilfgaardu. Chcesz, doradzę ci...

    - Nie doradzaj - Geralt pomasował kolano, którego od
kilku dni nie porzucał ból. - Nie doradzaj, Zoltan.

    Odnalazł Jaskra, kibicującego łupiącym w gwinta
krasnoludom. Bez słowa wziął poetę za rękaw i odciągnął
w las. Jaskier od razu zorientował się, o co chodzi,
wystarczyło mu jednego spojrzenia na twarz wiedźmina.

    - Papla - powiedział cicho Geralt. - Gaduła. Kłapigęba.
Jęzor by ci w leszczot należało wziąć, bałwanie ty.
Wędzidło w zęby wsadzić.

    Trubadur milczał, ale minę miał hardą.

    - Gdy rozeszło się, że zacząłem z tobą przestawać -
ciągnął Wiedźmin - niektórzy rozsądni ludzie dziwili się
tej znajomości. Zdumiewało ich, że pozwalam ci podróżować
ze mną. Doradzali mi, bym cię gdzieś na pustkowiu
ograbił, udusił, wrzucił do wykrotu i przysypał ściółką.
Zaiste, żałuję, że nie posłuchałem.

    - Czy to był aż taki sekret, kim jesteś i co zamierzasz?
- uniósł się nagle Jaskier. - Czy przed wszystkimi mamy
się kryć i udawać? Te krasnoludy... To tak jakby nasza
kompania...

    - Ja nie mam kompanii - warknął. - Nie mam. I nie
chcę mieć. Nie jest mi potrzebna. Rozumiesz?

    - Pewnie, że rozumie - powiedziała Milva zza jego
pleców. - I ja też rozumiem. Tobie nikt nie jest potrzebny,
wiedźminie. Często to pokazujesz.

    - Ja nie prowadzę prywatnej wojny - odwrócił się
gwałtownie. - Zbędna mi jest kompania chwatów, bo nie
idę do Nilfgaardu, by ocalić świat, obalić imperium zła.
Idę do Ciri. Dlatego mogę iść samotnie. Wybaczcie, jeśli to
nieładnie zabrzmi, ale reszta mnie nie obchodzi. A teraz
odejdźcie. Chcę być sam.

    Gdy po chwili odwrócił się, stwierdził, że odszedł tylko
Jaskier.

    - Miałem znowu sen - stwierdził krótko. - Milva, ja
tracę czas. Ja tracę czas! Ona mnie potrzebuje. Ona potrzebuje ratunku.

    - Mów - powiedziała cicho.. - Wyrzuć to z siebie.
Choćby straszne było, wyrzuć.

    - To nie było straszne. W moim śnie... Ona tańczyła.
Tańczyła w jakiejś zadymionej budzie. I była, cholera jasna,
szczęśliwa. Muzyka grała, ktoś wrzeszczał... Cała buda
aż trzęsła się od krzyku i rzępolenia... A ona tańczyła,
tańczyła, tupała obcasikami... A nad dachem tej cholernej
budy, w zimnym, nocnym powietrzu... tańczyła śmierć.
Milva... Mario... Ona mnie potrzebuje.

    Milva odwróciła oczy.

    - Nie tylko ona - szepnęła.
Tak, by nie dosłyszał.





*****






    Na następnym postoju Wiedźmin wykazał zainteresowanie
sihillem, mieczem Zoltana, na który zdążył rzucić
okiem podczas przygody z okogłowem. Krasnolud bez
ociągania odwinął broń z kocich futerek i dobył jej z lakowej pochwy.

    Miecz mierzył około czterdziestu cali, ważył zaś nie
więcej niż trzydzieści pięć uncji. Pokryta na znacznej długości
tajemniczymi znakami runicznymi klinga miała niebieskawe
zabarwienie i była ostra jak brzytwa, przy odrobinie
wprawy można by się nią ogolić. Dwunastocalowa,
owinięta krzyżującymi się paskami jaszczurczej skóry rękojeść
miała zamiast głowicy walcowatą mosiężną skuwkę,
jelec był bardzo mały i misternie wykonany.

    - Ładna rzecz - Geralt wykonał sihillem krótki,
syczący młyniec, zamarkował szybkie cięcie od lewicy i błyskawiczne
przejście do parady wysoką sekundą dester. W istocie, ładna sztuka żelaza.

    - Hę! - parsknął Percival Schuttenbach. - Sztuka
żelaza! Weź i lepiej się przyjrzyj, bo za chwilę gotów żeś to
kawałkiem chrzanu nazwać.

    - Miałem kiedyś lepszy miecz.

    - Nie przeczę - wzruszył ramionami Zoltan. - Bo
niechybnie pochodził z naszych kuźni. Wy, wiedźmini,
umiecie mieczami wywijać, ale przecie sami ich nie robicie.
Takie miecze tylko u nas się kuje, w Mahakamie, pod górą Carbon.

    - Krasnoludy wytapiają stal - dodał Perciyal - i
wykuwają warstwowe głownie. Ale to my, gnomy, zajmujemy
się szlifem i ostrzeniem. W naszych warsztatach. Wedle
naszej, gnomiej technologii, tak jak niegdyś robiliśmy nasze
gwyhyry, najlepsze miecze świata.

    - Miecz, który teraz noszę - Geralt obnażył klingę -
pochodzi z Brokilonu, z katakumb na Craag An. Dostałem
go od driad. Pierwszorzędna broń, a przecież ani
krasnoludzka, ani gnomia. To elfi brzeszczot, ma ze sto
albo i dwieście lat.

    - On się w ogóle nie zna! - zawołał gnom, biorąc
miecz do ręki i wodząc po nim palcami. - Wykończenie
jest elfie, owszem. Rękojeść, jelec i głowica. Także elfie
jest trawienie, ryt, cyzelerka i inne zdobienia. Ale głownia
jest kuta i ostrzona w Mahakamie. I prawda to, że
wykowano ją parę wieków temu wstecz, bo od razu widać,
te to poślednia stal i obróbka prymitywna. Ot, przyłóż do
niego sihill Zoltana, widzisz różnicę?

    - Widzę. Mój sprawia wrażenie nie gorzej wykonanego.

    Gnom parsknął i machnął ręką. Zoltan uśmiechnął się
Z wyższością.

    - Brzeszczot - wyjaśnił mentorskim tonem - ma ciąć,
a nie sprawiać wrażenie, i nie po wrażeniu się ga ocenia.
Rzecz w tym, że twój miecz to zwykła kompozycja stali
i żelaza, a mój sihill ma głownię kutą ze stopu uszlachetnionego
grafitem i boraksem...

    - Nowoczesna technika! - nie wytrzymał Percival,
gorączkując się nieco, albowiem dyskurs niechybnie
schodził na dobrze znane mu sprawy. - Konstrukcja i
kompozycja głowni, liczne warstwy miękkiego rdzenia, okute
twardą, nie zaś miękką stalą...

    - Z wolna, z wolna - zmitygował go krasnolud. -
Metalurga z niego nie zrobisz, Schuttenbach, nie nudź go detalami.
Ja mu to wyjaśnię prosto. Dobrą, twardą magnetytową stal,
wiedminie, niesłychanie trudno naostrzyć.
Dlaczego? Bo jest twarda! Gdy się nie dysponuje technologią,
tak jak my niegdyś, a wy do dzisiaj, a chce się mieć
ostry miecz, utwardzony rdzeń głowni okuwa się na krawędziach
miękką stalą, mniej oporną w obróbce. Taką
właśnie uproszczoną metodą wykonany jest twój brokiloński
miecz. Nowoczesne klingi wykonane są odwrotnie
- miękki rdzeń, twarde ostrze. Obróbka jest czasochłonna
i jak powiedziałem, wymaga zaawansswanej technologii.
Ale w rezultacie można otrzymać klingę, którą daje się
przeciąć w powietrzu podrzucony batystowy fular.

    - Twoim sihillem da się dokonać takiej sztuki?

    - Nie - uśmiechnął się krasnolud. - Tak wyostrzone
egzemplarze można na palcach policzyć i rzadko który
wyszedł poza Mahakam. Ale gwarantuję ci, skorupa tamtego
kostropatego kraba stawiłaby sihillowi znikomy
opór. Pociąłbyś go na porcje i nawet byś się nie zmęczył.

    Dyskusja o mieczach i metalurgii trwała jeszcze czas
jakiś. Geralt przysłuchiwał się z zainteresowaniem, dzielił
własnymi doświadczeniami, uzupełniał wiedzę, pytał o
to i owo, oglądał i wypróbowywał Zoltanowy sihill. Nie
widział jeszcze, że już nazajutrz przyjdzie mu uzupełnić
teorię praktyką.

    Pierwszym sygnałem, że w okolicy mieszkają ludzie,
był stojący wśród wiórów i kory równy sąg opałowego
drewna, dostrzeżony przy dukcie przez idącego w awangardzie
Percivala Schuttenbacha.

    Zoltan zatrzymał pochód i wysiał gnoma na daleki
zwiad. Percival znikł, a po pół godzinie wrócił pędem,
podniecony i zdyszany, z daleka gestykulując. Dobiegł, ale
miast od razu przystąpic do relacji, chwycił się palcami
za długi nos i wysmarkał potężnie, z odgłosem przypominającym
granie pasterskiej trombity.

    - Nie płosz zwierzyny - warknął Zoltan Chivay. -
I gadaj. Co tam przed nami?

    - Sadyba - wydyszał gnom, wycierając palce w poły
swego opatrzonego licznymi kieszeniami kabata. - Na polanie.
Chałup trzy, stodoła, parę kleci... Po podwórzu lata
pies, a z komina dymi. Strawa się tamój gotuje. Owsianka, i to na mleku.

    - Ty co, w kuchni byłeś? - zaśmiał się Jaskier. - Do
garnków zaglądałeś? Skąd wiesz, że to owsianka?

    Gnom spojrzał na niego z wyższością, a Zoltan
prychnął gniewnie.

    - Nie obrażaj go, poeto. On wywęszy żarcie na milę.
Jeśli mówi, że to owsianka, znaczy owsianka. Cholera,
nie podoba mi się to.

    - A to czemu? Mnie owsianka się podoba. Zjadłbym
z chęcią.

    - Zoltan ma rację - powiedziała Milva. - A ty milcz,
Jaskier, bo to nie poezja. Jeśli owsianka jest na mleku, to
tam jest krowa. A kmieć, któren zoczy dymy, bierze krowę
i zmyka w knieję. Czemu ten akurat nie zemknął? Skręcajmy w
las, obejdźmy łukiem. Źle mi to pachnie.

    - Z wolna, z wolna - mruknął krasnolud. - Uciec zawsze
zdążymy. A może już po wojnie? Może ruszyła się
wreszcie temerska armia? Co my tu wiemy, w tej kniei?
Może już gdzie walna była bitwa, może odparty Nilfgaard,
może front już za nami, chłopi i krowy do domów
wracają? Trzeba sprawdzić, wywiedzieć się. Figgis, Munro,
obaj tu zostańcie, a oczy miejcie otwarte. My zaś uczynimy
rekonesans. Jeśli będzie bezpiecznie, zawołam głosem krogulca.

    - Głosem krogulca? - niespokojnie poruszył brodą
Munro Bruys. - Przecie ty pojęcia nie masz o naśladowaniu
ptasich głosów, Zoltan.

    - I o to chodzi. Gdy usłyszysz dziwny, niepodobny do
niczego głos, to będę ją. Percival, prowadź. Geralt, pójdziesz z nami?

    - Wszyscy pójdziemy - Jaskier zsiadł z konia. - Gdyby
to była jakaś zasadzka, w dużej grupie będzie bezpieczniej.

    - Zostawiam wam Feldmarszałka - Zoltan zdjął papugę
z ramienia i podał ją Figgisowi Merluzzo. - Ptaszysko
gotowe z nagła zacząć kurwami sadzić wniebogłosy i diabli
wezmą skryte podejście. Idziemy.

    Percival szybko wyprowadził ich na skraj lasu, w gęste
krzaki dzikiego bzu. Za krzakami teren lekko opadał, piętrzyła
się tam kupa wykarczowanych pniaków. Dalej rozciągała
się wielka polana. Wyjrzeli ostrożnie.

    Relacja gnoma była precyzyjna. Na środku polany faktycznie
stały trzy chałupy, stodoła i kilka krytych darnią
kleri. Podwórze lśniło ogromną kałużą gnojówki. Zabudowania i
nieduży prostokąt zaniedbanego pola otaczał niski,
częściowo rozwalony płot, za płotem uwijał się bury
pies. Z dachu jednej z chałup unosił się dym, leniwie pełzając
po zapadniętej strzesze.

    - W samej rzeczy - szepnął Zoltan, węsząc - smakowicie
ten dym pachnie. Zwłaszcza, że do smrodu pogorzelisk
nozdrza przywykły. Koni ni straży nie widać, to dobrze,
bo nie wykluczałem, że to jakieś hultajstwo tu popasa i
pitrasi sobie. Hmm, widzi mi się, rzecz jest bezpieczna.

    - Pójdę tam - zadeklarowała Milva.

    - Nie - zaprotestował krasnolud. - Ty za bardzo na
Wiewiórkę patrzysz. Jeśli ciebie zoczą, mogą się zlęknąć,
a w strachu nieobliczalni bywają ludzie. Pójdą Yazon
i Caleb. A ty łuk miej narychtowany, osłonisz ich w razie
czego. Percival, kopnij się do reszty. Bądźcie w pogotowiu,
gdyby przyszło do odwrotu zatrąbić.

    Yazon Varda i Caleb Stratton ostrożnie wyszli z gęstwiny
i ruszyli ku zabudowaniom. Maszerowali wolno, bacznie rozglądając się na boki.

    Pies zwęszył ich od razu, zahaukał wściekle, obiegając
podwórko, nie zareagował na przymilne cmokania i pogwizdywania
krasnoludów. Drzwi chaty otworzyły się.

    Milva natychmiast uniosła łuk i płynnie napięła cięciwę.
I natychmiast ją zwolniła.

    Na próg wypadła niska, tęgawa dziewczyna z długimi
warkoczami. Krzyknęła coś, wymachując rękoma. Yazon
Yarda rozłożył ręce, coś odkrzyknął. Dziewczyna zaczęła
wrzeszczeć, słyszeli ten wrzask, lecz nie byli w stanie rozróżnić słów.

    Ale do Yazona i Caleba słowa te musiały dotrzeć i
zrobić wrażenie, bo oba krasnoludy jak na komendę wykonały
w tył zwrot i pędem puściły się z powrotem w stronę
krzaków bzu. Milva znowu napięła łuk, wodziła grotem,
szukając celu.

    - Co jest, do czarta? - charknął Zoltan. - Co się
dzieje? Przed czym oni tak wieją? Milva?

    - Zawrzyj gębę - syknęła łuczniczka, wciąż wodząc
grotem od chałupy do chałupy, od kleci do kleci. Ale nadal
nie znajdowała żadnego celu. Dziewczyna z warkoczami
znikła w chacie, zamknęła za sobą drzwi.

    Krasnoludy gnały, jakby wszystkie demony Chaosu
deptały im po piętach. Yazon coś wrzeszczał, może klął.
Jaskier pobladł nagle.

    - On woła... O, matko!

    - Co za... - Zoltan urwał, bo Yazon i Caleb już dobiegali,
czerwoni z wysiłku. - Co jest? Gadajcie!

    - Tam zaraza... - wydyszał Caleb. - Czarna ospa...

    - Dotykaliście czego? - Zoltan Chivay cofnął się gwałtownie,
omal nie przewracając Jaskra. - Dotykaliście czego na podwórzu?

    - Nie... Pies nie dał podejść...

    - Dzięki niech będą pieprzonej sobace - Zoltan wzniósł
oczy ku niebu. - Dajcie jej bogowie długie życie i kupę kości,
wyższą niźli góra Carbon. Dziewucha, ta przysadzista, miała krosty?

    - Nie. Ona zdrowa. Chorzy w ostatniej chacie leżą, jej
swaki. A wielu już pomarło, mówiła. Aj, aj, Zoltan, wiatr
ku nam zawiewał!

    - Dość będzie tego szczękania zębami - powiedziała
Milva, opuszczając łuk. - Jeśliście zarażonych nie tykali,
nic wam nie będzie, strachu nie ma. Jeśli to zaiste prawda,
z tą ospą. Mogła ino chcieć was dziewka wypłoszyć.

    - Nie - zaprzeczył Yazon, wciąż dygocząc. - Za klecią
dół był... W nim trupy. Dziewucha nie ma sił pomarłych
grzebać, więc do dołu wrzuca...

    - No - Zoltan pociągnął nosem. - To i masz owsiankę,
Jaskier. Ale mnie jakoś przeszedł na nią smak. Zabierajmy się stąd, żywo.

    Od zabudowań rozszczekał się pies.

    - Kryć się - syknął Wiedźmin, klękając.

    Z przesieki po przeciwnej stronie polany wypadła
grapa jeźdźców, gwiżdżąc i hałłakując galopem otoczyła zabudowania,
potem wdarła się na podwórze. Jeźdźcy byli
zbrojni, ale nie nosili judnolitych barw. Wręcz przeciwnie,
ustrojeni byli pstrokato i nieparządnie, także ich rynsztunek
sprawiał wrażenie skompletowanego przypadkowo.
I nie w cekhauzie, lecz na pobojowisku.

    - Trzynastu - policzył szybko Percival Schuttenbaeh.

    - Co to za jedni?

    - Ani Nilfgaard, ani inni regularni - ocenił Zoltan. -
Ani Scoia'tael. Widzi mi się, wolentarze. Luźna kopa.

    - Albo maruderzy.

    Konni wrzeszczeli, hasali po podwórzu. Pies dostał
trzonkiem oszczepu i uciekł. Dziewczyna z warkoczami
wyskoczyła na próg, krzyknęła. Ale tym razem ostrzeżenie
nie podziałało albo nie potraktowano go poważnie. Jeden z
jeźdźców podgalopował, chwycił dziewczynę za warkocz,
ściągnął z progu, powlókł przez kałużę. Inni zeskoczyli z
koni, pomogli, wywlekli dziewczynę na koniec podwórza,
obdarli z giezła i zwalili na stertę przegniłej demy.
Dziewka broniła się zacięcie, ale nie miała szans. Tylko
jeden maruder nie dołączył do uciechy, pilnował koni
uwiązanych do płotu. Dziewczyna krzyknęła przeciągle
przeszywająco. Potem krótko, boleśnie. A potem już już
nie słyszeli.

    - Wojownicy! - Milva zerwała się. - Bohaterowie, kurwa
ich mać!

    - Ospy się nie boją - pokręcił głową Yazon Varda.

    - Strach - zamamrotał Jaskier - to rzecz ludzka.
W nich nie zostało już niczego ludzkiego.

    - Kromie flaków - wychrypiała Milva, pieczołowicie
osadzając strzałę na cięciwie. - Które im zaraz podziurawię, hultajom.

    - Trzynastu - powiedział znacząco Zoltan Chivay. -
I mają konie. Sięgniesz jednego albo dwóch, reszta nas
osaczy. Poza tym, to może być podjazd. Diabeł wie, jaka
siła ciągnie za nimi.

    - Mam się spokojnie przyglądać?

    - Nie - Geralt poprawił miecz na plecach i opaskę na
włosach. - Mam dość przyglądania się. Mam serdecznie
dość bezczynności. Ale oni nie powinni się rozproszyć. Widzisz
tego, który trzyma konie? Gdy tam dojdę, ściągnij
go z kulbaki. Jeśli ci się da, to jeszcze z jednego. Ale
dopiero gdy dojdę.

    - Zostanie jedenastu - łuczniczka odwróciła się.

    - Umiem liczyć.

    - Zostaje jeszcze ospa - mruknął Zoltan Chiyay. -
Pójdziesz tam, przywleczesz zarazę... Do czarta, wiedźminie!
Narażasz nas wszystkich dla... Psiakrew, to nie jest ta
dziewczyna, której szukasz!

    - Zamknij się, Zoltan. Wracajcie do wozu, skryjcie się
w lesie.

    - Idę z tobą - oświadczyła chrapliwie Milva.

    - Nie. Osłaniaj mnie z daleka, w ten sposób skuteczniej
mi pomożesz.

    - A ja? - spytał Jaskier. - Co ja mam robić?
    - To, co zwykle. Nic.
    - Tyś oszalał... - warknął Zoltan. - Sam na taką
kupę... Co z tobą? Bohatera chcesz odgrywać, wybawiciela
dziewic?

    - Zamknij się.

    - A niech cię diabli! Zaczekaj. Zostaw twój miecz.
Dużo ich, lepiej, byś nie musiał poprawiać cięć. Weź mój sihill.
Nim wystarczy ciąć raz.

    Wiedźmin przyjął broń krasnoluda bez wahania i bez
słowa. Jeszcze raz wskazał Milvie marudera pilnującego
koni. A potem przeskoczył przez karcze i szybkim krokiem ruszył ku chałupom.

    Słońce świeciło. Pasikoniki pryskały spod nóg.
Strzegący koni zauważył go, wyciągnął oszczep z tułri
przy siodle. Miał bardzo długie, zmierzwione włosy, spadające
na porwaną, poreperowaną zardzewiałym drutem
kolczugę. Nosił nowiutkie, niedawno widać zrabowane
buty z błyszczącymi klamerkami.

    Wartownik krzyknął, wtedy zza płotu wyszedł drugi
maruder. Ten niósł pas z mieczem na szyi i właśnie dopinał
portki. Geralt był już całkiem blisko. Od sterty słomy
słyszał rechot zabawiających się z dziewczyną. Oddychał
głęboko, a każdy oddech wzmagał w nim żądzę mordu.
Mógł się uspokoić, ale nie chciał. Chciał mieć trochę przyjemności.

    - A tyś kto? Stój! - krzyknął długowłosy, ważąc
oszczep w dłoni. - Czego tu chcesz?

    - Mam dosyć przyglądania się.

    - Czegoooo?

    - Czy imię Ciri mówi ci coś?

    - Ja ci...

    Więcej maruder nie zdążył powiedzieć. Szaropióra
strzała trafiła go w środek piersi i zrzuciła z kulbaki.
Nim runął na ziemię, Geralt już słyszał szum lotek drugiej
strzały. Drugi żołdak dostał grotem w brzuch, nisko,
między dłonie trzymające rozporek. Zawył jak zwierzę,
zgiął się wpół i poleciał plecami na płot, obalając i łamiąc
żerdzie.

    Nim pozostali zdążyli opamiętać się i chwycić za broń,
Wiedźmin już był wśród nich. Krasnoludzki miecz zamigotał i
zaśpiewał, w śpiewie leciutkiej jak piórko i ostrej
jak brzytwa stali była dzika żądza krwi. Cięte ciała niemal
nie stawiały oporu. Krew trysnęła mu na twarz, nie
miał czasu jej obetrzeć.

    Jeśli nawet maruderzy myśleli o walce, widok padających
trupów i sikającej strumieniami posoki skutecznie
ich zniechęcił. Jeden miał spodnie opuszczane do kolan,
nie zdążył nawet ich podciągnąć, dostał w tętnicę szyjną
i runął na wznak, śmiesznie kołysząc wciąż nie zaspokojoną
męskością. Drugi, zupełny gołowąs, zasłonił głowę
obu rękoma, a sihill przeciął obie, w nadgarstkach. Pozostali
pierzchnęli, rozbiegli się w różne strony. Wiedźmin
ścigał ich, przeklinając w duchu ból, który znowu zatętnił
mu w kolanie. Miał nadzieję, że noga nie odmówi posłuszeństwa.

    Dwóch zdołał przyprzeć do płotu, ci spróbowali się
bronić, zastawiać mieczami. Paraliżowani grozą, robili to
niemrawo. Twarz wiedźmina znowu obryzgała krew z ciętych
krasnoludzką klingą arterii. Ale pozostali wykorzystali
czas, zdołali zbiec, już wskakiwali na konie. Jeden
natychmiast spadł, ugodzony strzałą, trzepocząc i podrygując
jak wyrzucona z sieci ryba. Dwaj poderwali konie
do galopu. Ale uciec zdołał tylko jeden, bo na placu boju
zjawił się nagle Zoltan Chivay. Krasnolud zawinął toporkiem i
cisnął nim, trafiając jednego z umykających w środek
pleców. Maruder zaryczał, wyleciał z siodła, fikając
nogami. Ostatni przywarł do końskiego karku, przesadził
wypełniony trupami dół i pocwałował w stronę przesieki.

    - Milva! - krzyknęli jednocześnie Wiedźmin i krasnolud.

    Łuczniczka już biegła ku nim, teraz zatrzymała się,
zamarła w rozkroku. Opuściła napięty łuk i zaczęła go
powoli podnosić, coraz wyżej i wyżej. Nie usłyszeli szczęku
cięciwy, Milva też nie zmieniła pozycji, nie drgnęła
nawet. Strzałę zobaczyli dopiero wtedy, gdy załamała lot
i pomknęła w dół. Jeździec zwisł z konia, z ramienia sterczała
mu opierzona brzechwa. Ale nie spadł. Wyprostował
się i krzykiem popędził wierzchowca do ostrzejszego galopu.

    - Ależ łuk - stęknął w podziwie Zołtan Chivay. - Ależ
strzał!

    - Do dupy z takim strzałem - Wiedźmin otarł krew
z twarzy. - Sukinsyn uciekł i sprowadzi kamratów.

    - Trafiła! A to było chyba ze dwieście kroków!

    - Mogła mierzyć do konia.

    - Koń niczemu nie winien - sapnęła ze złością Milva,
podchodząc do nich. Splunęła, patrząc na jeźdźca znikającego
w lesie. - Chybiłam łapserdaka, bom się zdyszała
krzynę... Tfu, gadzie, uciekaj z moim grotem! Żeby ci tak
pecha przyniósł!

    Z przesieki dobiegło ich rżenie konia, a zaraz potem
przeraźliwy wrzask mordowanego człowieka.

    - Ho, ho - Zoltan spojrzał na łuczniczkę z podziwem.

    - Daleko nie ujechał! Nieźle działają twoje szypy!
Zatrute? Czy to może czary? Bo wszakże nawet jeśli hultaj
ospę złapał, to tak szybko choróbsko się nie rozwija!

    - To nie ja - Milva spojrzała na wiedźmina znacząco.

    - Ani nie ospa. Ale tak sobie myślę, że wiem, kto.

    - Ja też wiem - krasnolud przygryzł wąs w przebiegłym
uśmiechu. - Przyuważyłem, że cięgiem się oglądacie,
wiem, że ktosik za nami tajemnie jedzie. Na cisawym
źrebcu. Nie wiem, kto zacz, ale skoro wam to nie wadzi...
Nie moja rzecz.

    - Zwłaszcza, że pożytek bywa z takiej tylnej straży -
powiedziała Milva, patrząc na Geralta wymownie. - Pewien
jesteś, że ten Cahir ci wrogiem?

    Wiedźmin nie odpowiedział. Oddał Zoltanowi miecz.

    - Dzięki. Nieźle tnie.

    - W dobrym ręku - błysnął zębami krasnolud. - Słyszałem
opowieści o wiedźminach, ale położyć ośmiu chłopa w niecałe dwie minuty...

    - Nie ma się czym szczycić. Nie umieli się bronić.
Dziewczyna z warkoczami uniosła się na czworaki, potem
stanęła na nogach, zachwiała się, rozdygotanymi
dłońmi bezskutecznie starała się poprawić na sobie resztki
podartego giezła. Wiedźmin doznał zdziwienia, widząc,
że w ogóle, w niczym, absolutnie w niczym nie jest
podobna do Ciri, a jeszcze przed momentem przysiągłby,
że wygląda jak jej bliźniacza siostra. Dziewczyna nieskoordynowanym
ruchem potarła twarz, chwiejnie ruszyła w
stronę chałupy. Nie omijając kałuży.

    - Hej, zaczekaj - zawołała Milva. - Hej, ty... Może ci
w czym dopomóc? Hej!

    Dziewczyna nawet nie spojrzała w jej stronę. Na progu
potknęła się, omal nie upadając, przytrzymała ościeżnicy.
I zatrzasnęła za sobą drzwi.

    - Wdzięczność ludzka nie zna granic - powiedział
krasnolud. Milva odwróciła się jak sprężyna, twarz jej
stężała.

    - Za co ona ma być wdzięczna?
    - Właśnie - dodał Wiedźmin. - Za co?

    - Za maruderskie konie - Zoltan nie spuścił oczu. -
Ubije na mięso, nie będzie musiała ubijać krowy. Na ospę
widać odporna, a teraz i głód jej niestraszny. Przeżyje.
A to, że dzięki tobie ominęła ją dłuższa zabawa i ogień
z tych chałup, zrozumie dopiero za parę dni, gdy zbierze
myśli. Chodźmy stąd, nim zawieje nas morowe powietrze...
Hej, wiedźminie, a ty dokąd? Po wyrazy wdzięczności?

    - Po buty - powiedział zimno Geralt, schylając się nad
długowłosym maruderem, wybałuszającym w niebo martwe
oczy. - Wygląda, że te będą na mnie w sam raz.




*****






    Przez następne dni jedli koninę. Buty z błyszczącymi
klamerkami były całkiem wygodne. Nilfgaardczyk zwany
Cahirem wciąż jechał za nimi na swym cisawym ogierze,
ale Wiedźmin nie oglądał się.

    Rozgryzł wreszcie tajniki gry w gwinta i nawet zagrał
z krasnoludami. Przegrał.

    O wydarzeniu na puszczańskiej porębie nie rozmawiali.
Nie było sensu.



Strona główna
   
Indeks
   

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

qualintaka.pev.pl